Sunnudagsblaðið - 12.01.1964, Síða 15

fylgdist með gegnum glúggann,
stöðvaði uppþvottinn. heyrði
hún mann sinn svara, „það gerðist
þannig: í fyrrakvöld bakkaði ég
kæruleysislega inn í bílskúrinn.
Ég vissi, að ég var of nálægt dyra-
stafnum, en ég færöi mig ekki til.
Morguninn eftir, þegar Jean ók
bílnum út, tók hún dyrastafinn
næstum með sér. Ég held, að ekki
sé fjarri lagi að segja, að við höf-
um skemmt aurbretlið í samein-
ingu”.
í liinni mikilsverðú báráttif vfð
að halda hjónabandi sínu í lagi fór
Jack þessi eftir þeirri reglu, sem
ég vil kaUa: rcglu númer eitt:
Rcynið að standa sanieinuð gagn-
vart umheiininum og slakið aldrei
á þcirri viðleitni. Það gerir hjóna-
bandið næstum að óvinnandi
vígi.
„Gott og vel, þetta getur vel
verið tUfellið með þau Jack og
Jean og þétta eina prósent, sem
liefur aldrei tapað því, sem þér
nefnið samhyggð, en livað um þau
okkar, sem hafa glatað aiM sam-
stöðu?” spyr John. „Hvað segið
þér um það, þegar Mary segir mér
að gleyma afmælisdeginum sínum
og er svo í fýlu út af því, að ég
fór einmitt eftir því, sem hún fyr-
irskipaði?”
Það er ekki til nein algild regla
fyrir því, hvernig á að skilja kven-
fólkið, en nú skal ég segja ykkur
karimönnunum leyndarmál. Oft
neyðist kona til að hugsa órökrétt
af ástæðum, sem eru sálfræðilega
réttar: Það getur verið eina léiðin
tii að fá manninn hennar til að
haga sér eins og manni sæmir.
Þegar „nei" konunnar merkir
það gagnstæða hvað ofan í annað,
ætti það að skoðast sem merki þess
að karlmennsku eðá manndómi
eiginmannsins sé eitthvað áfátt; að
bann sé ekki nægilega tillitssam-
ur og hugkvæmur. Venjulega þjá-
ist „ósanngjarna” eða duttlunga-
fulla” konan af skorti á umhyggju
semi frá hendi mannsins sfns.
Hann er of áhugalaus og stingur
aldrei upp á neinu. Þau fara' aldr
ei út saman nema hún veki máls á
því. Það dæmist ævinlega á liana
að' hafa frumkvæðið.
Hin sanna karlmannslund er
gaedd ákyeðni, stjómsemi og fram-
iakssemi, og að þessum eiginieik-
um laðast kveneðlið. Þessvegna
grípur konan oft til þess ráðs að
segja „nei’ þvert um hug sér til
að örva karlmanninn til að taka af
skarið, „Gleymdu afmælisdegin-
um mínum”, segir Mary, — en á-
stæðan er sú, að hún hefur brenn-
andi löngun til að hann gleymi
einmitt ekki þessum tyllidegi,
sýni áhuga og hugkvæmni án þess
hún þurfi að gefa honum neitt í
skyn. Það cr þvi ekki að undra þótt
Mary verði ekki meö hýrri há,
þegar maður hennar brégzt áskor-
uninni.
Líka getur verið að annað valdi
liermi áhyggjum, -t-. það sama og:
Ú sér stað með Rut, konuna, sem
dregur af orðunum tveim,',,Pönnu-
kökur aftur”, að maðurinn sinn
elski sig ekki.
Þær Mary og Rut þrá báðar sér-
lega umhyggjusemi og viðurkenn-
ingu frá hendi eiginmanna sinna,
og þegar Mary segir við mann
sinn, að óþarft sé fyrir hann að
muna eftir afmælisdeginum sín-
um, þá vonar hún í leyndum lijarta
síns, að John svari eitthvað á
þessa lund: „Elskan mín, hvernig
æíti ég að geta gleymt afmælinu
þínu?”
„Þú hefur aldrei elskað mig”,
segir Rut við sinn mann. En það,
sem hana langar "til að segja; er:,
„Margar konur hirða ekki um, að
útbúa morgunverð handa mönn-
unum sínum. En ég er ein af þeim
sem geri það, en hvaða þakkir
fæ ég í staðinn? Það er sama, hvað
ég legg mig fram, þér finnst þetta
allt sjálfsagt og ekki umtalsvert.
Þú meira að segja láetur aldrei svo
iítfð að láta mig heyra, að þú elsk-
ir mig. En mig langar oft' til, að
þú gerir það. Ég kem mér ekki til
að spyrja þig að þessu a'ð fyrra
bragði, því ég óttast, að ekkert
verði á svarinu að græða, nema
þá helzt, að þú svárir, að þú elsk-
ir mig ekki, en það óttast óg- mest.”
Órökrótt hjá hennj? Ekki alls-
kostar. Eiginmenn, sem hálda að
þesskonar hugsunarháttur bendi
til takmarkaðra gáfna, ættu að
taka með þökkum þeim upplýsing
um, að þannig hugsa einmitt oft
skynsamai-' og traustár konur, —
Vel menntaðar konur, sem liafa
férnað veraldlegum frama fyrir
hjónabandið, einnig konur, sem
giftar eru mönnum, sem verða að
fórna starfinu mikinn hluta a£
tíma sínum og umhugsuh.
Og alltof oft stafa öll vandkvæð-
Frh. á bls. 16.
„Ég er svo spennt a5 vita, hvort ég get eldaS mat.“
ALhÝÐXJBLAÐIÐ - SUNHUDAGSBLAS |5