Sunnudagsblaðið - 12.01.1964, Qupperneq 20

20 suíífsUuAcrSÖL'Aí) ’ iA alM'Lj'ú.ölá’ðiþ' '
■ » .
Frh. af bís. 7.
kassinn ci% sel ég upp a£ miklum
kraíti.
Um hóttina kemur dauða rott-
an og lcggst á bringuna á mér.
Hún kemur næstum á hverri
nóttu.
tím Íéið og hurðin fellur að
stöfuin og byrgir úti stofuljósið
veit ég, að rottan er á leiðinni. Eg
ligg. með. opin ,augu og horfi út í
myrlajr svefnherbergisins. Ekki
sofna. Meðan þú ert vakandi kem-
nr liún ekki. Ékki sofna. Augna-
lokin eru bfvþung, myrkrið þéttist
után um mig. En ekki sofna. Ekki
Syo-j Iteyri ég hana hreyfa sig
ýfir.gólfið, það urgar í klónum. Ég
má mjg. ekki hræra. Hún nemur
staðar. og. rjálar yið. fóíagaflinn,
Hapdíeggirnir á mér liggja sem
stirðnaðir og máttlausir á undir-
sængínni. Ég gefst UPP> hnipra
iriig saman, íigg með úlnliðina
siýttisiegá úhdir hökunni, rétt-
nefnt fórnardýr hfæðslunnar, með-
an rottan mcð- sprehgt auga log
blóð á muhnviliúhúm kémur í jjjös V"
upp lótagaflinn, nusandi og' snuðr'
andi. Hún stekkur mjúklega njður
á undirsængina og skríður. í áttina
til min< hægt, h(égté '°g drégíif
íneð sér broina. fraAiíótihnij ÍfAj1
stækkar Upj) í míha stærð turi léíð
og hún íéggst áf þunga á bring-
una á mér, starif <& mig sinu
svarta perlúaugá og blæs volgum,
fúlum ahda'ffarpari í (mig,-.
Svo vakna ég viið liáUbuiidtð
kjökur. Eftif hokkfa stund géri.ég.
toiér ljðst, að þptta j bp ínín éigin
rödd ji /
Vcra má.jíaðjliuröjn falli'frá sftöf-
um og birtan'frá stoíunnj streymi
inn í hcrbergið mitt. -
„Mér heyrðist ég heýra þig
gráta. Er eitthvað að?”
„Mig var að dreyma”.
„Hvað dreymdi þig, eitthvað
leiðinicgt?”
„Það var þessi ....”' ;
Nei; ég þori ekki að minriast á
rottúha. Ef ég kem upp um liana,
er ekki gott að vita, hverju líún
tekur upp á næst.
ílíTg eí triííflri að gleýmá'því”: ''
„Þá hefui’ það ekki.verið neitt.
Reyndumú að sofna aftur”.
„Má ég ekki háfa ljósið kveikt?”
„Nei, .ekki svona stór piltur. —•
Góða nótt”.
Myrkur. Ligg með opin augu.
Ekki sofna. Er ekki eitthvert rjál
við fótagaflinn?
Á ég að kalla upp?
Nei, ég þori ekki að koma upp
um hana. Eg get ekki annað en
bcðið. Svona gengur það nótt eftir
nótt.,
Ef þú vilt taka á móti hræðsl-
unni, þarftu ekki annað en að
liggja einn í myrkrinu og híða eft-
ir henni. Það bregzt aldrei, að hún
geri -vart við sig. Hún er trúr hús-
bóndi.
Þegar ég kem niður í garðinn
og Marta er þar, horfir hún fram-
hjá mér oins og ég sé.alls ekki til.
Fólkið í húsinu segir, a3. henni
sé farið að förla. Hún er orðin utan
við sig og á tii að slá slöku við
störf sín. Eitthvað héfúr komið
fyrir hana þennan umrædda dag,
og hún hefur ekki náð sér erin.
Andlit hennar minnír á hnút, sem
hefur raknað upp, munnvikin lafa
niður, og munnurinn minnir á
rot.tu. Ég þoli ekki að horfa á hana.
En dag einn mætti ég samt
augnatilliti' hennar. Ég hleyp um
og liðka mig niðri í garðinum, og
það hlýtur að vera laugardags-
síðlegi, því Marta kemur út á
tröppurnar með fötu sína og kúst.
Þegar ég sný mér við, stendur hún
kyrr.og gónir á mig yfir öxl sér:
Ég snarstanzaj og um mig fara
krampakippir, því sú tilfinning
svífur að mér,- að lítill, læðandi
skuggi skríði þétt við tærnar á
mér. ■
Mar.ta horfir nefnilega á mig
cins og ,ég sc rottan.
„Auövitáð er ég ástfangin. Hann væri blátt áfram óþolandi, ef
ég væri það ekki.“