Sunnudagsblaðið - 09.08.1964, Side 16

Guðmundur sterki
Frh.afbis.543.
V f. ■■■■',; •■■::'.■■: ■ ■ . : j
hverri ófréskju, cr liann gat þó
enga grein gert sér fyrir hver
væri, því að hvorki sá hann né .
heyrði neitt tortryggilegt. Brátt ,
óx þessi óþægindakennd svo mjög,
að hann fór að ganga hraðar og
hlaupa við íót, ef ske mætti. að
hann losnaði þá við þessa lciðu
fylgju. Ekki var því að heilsa, held-
ur virtist honum að saman drægi
með þeim. Þá tók hann að lilaupa,
og æ því hraðar sem lengur leið,
unz hann bar að háu klettabelti
neðarlega í dalnum; og fannst hon-
um þá dólgurinn vera alveg á hæl-
um sér.
Hann hcfur þvi cngin umsvif,
þvi hann steypir sér fram af klctt-
unum, cr var geysihátt fall. Með
því að mjúkur snjór var i'yrir neð-
an, slapp hánn írá byltunni með
heila limi, en alldasaður af hlaup-
um og mæði. Skildi þar með hon-
um og því eða þeim, sem elti.
(Sögn Aðalstcins bónda Jóns-
sonar á Laugabóli í Laugar-
dal í Ögiirsveit. Skráð í októ-
bcrmánuði 1935 af J.Hj.).
Frh. af bis. 535.
drengir í Bandaríkjunum átti haun.
þá ósk heitasta að verða flugmað-
ur. Og styrjöldin veitti honum það
langþráða tækifæri. 18 ára gamall
gekk hann í flugherinn og gerðist
loftskeytamaður.
Hann sótti ekki örkunil 'sitt tilr
fjarlægra vígstöðva, því að slysið
vildi til óveðursdag einn, cr hann
var á æfingaflugi í Nýja-Englandi.
Það lá þokuhjúpur yfir nærliggj*
andi fjöllum, og flugmennina hentí
sú óheppni að fljúga á fjallstind
án þess að ugga að sér.
Wilson var sá eini, sem lifði
þetta af. Honum tókst að klöngr*
ast út úr flakinu, cn síðaú bné
liann niður í snjóinn. í fyrstu ícið’
hann miklár þjáningar, er hcnd-
ur hans og fætur frusu, cn svo
seig á hann þungur höfgi. Þegar
hjálparsveit sú, cr send hafði ver-
ið á vettvang, fann hann, hafði
hann lcglð þama í 60 klukkustund
ir. Það var aldrei neinn mögulciki
á að bjarga limum hans. Báðir fæt
ur voru tcknir af um btté og báðir
handleggir um olnboga.
Það leið töluverður tími þang-
að til hann næði sér þannig að
hann gæti vert sér grein fyrir
því, sem við hafði borið. Þá rann
upp fyrir honum tími glórulausr-
ár örvæntingar. Hann lá þarna án
þéss að ’geta hrært’ legg né lið og
þegar tímar' liðu voru settir á
. hann gerviíimir. Og eins og Fred
Henscl gekk mjög erfiðlega að
Venja hann við þá.
Það er ekki auðvelt a'ð staðsctja
þánn tíma, ep endurhaefing Wil-
sons hófst raunverulcga. Sú stund
virðist liafa vcrið einlivern tíma,
cr liann fylgdist með baráttu hinna
örkumlamannanna á sjúkrahúsinu,
og sá hvernig þeir smám saman
náðu betri tökum á gervilimum
smum. Og þó, að hann væri sýnu
vcrr útleikinn, fæddist sú ósk í
brjósti hans að gcta orðið þcim
að liði cngu síður cn sjálfum sér.
Fyrstu stundiraar voru Wilson
Örðugri en Hensel, en framfarirnar
komu hins vegar fyrr hjá lionum.
Wilson hafði fleiri liðamót til að
styðjast við, þar sem limir lians
voru minna stýfðir en limir Hen-
sels. En vandamál þeirra var hið
sama: að samhæfá voðvana til
nýrra átaka.
Wilson fór að hafa mikinn áhuga
á vandamálum mcðsjúklinga sinna,