Frjáls þjóð - 23.12.1965, Blaðsíða 5

l%%%"I
Hætt kominn á KaldbakskEeif
/
• Frásögn af ferðum Benedikts Strandapósts
„Þú sýndír þar festu
og frábæran dug
á ferð yfir torsótta vegi.
Og hversu sem erfið var
leiðin og löng
hvort létt eða þungt
var um fetin.“
Þannig segir í ljóðinu, sem
Benedíkt Benjamínsson fékk
sent á 70 ára afmælmu 22.
apríl 1963 og birtist í Tíman-
m, en Benedikt hefur ein-
mitt orðið við bón okkar um
að mega birta í jólablaðinu
tvær stuttar frásagnir af póst
ferðum hans í Strandasýshi.
Frásagnir þesar komu fyrir
tæpum aldarfjórðungi í Sögu-
þáttum Landpóstanna.
í aldarfjórðung, frá 1918
til 1942 var Benedikt Stranda
póstur, þ. e. hann annaðist
póstferðir frá Stað í Hrúta-
firði norður um Strandasýslu
allt í Ófeigsfjörð fyrstn tvö
árin, en síðan frá Hólmavík
og til Ófeigsfjarðar. Þessi
leið hefur verið talin ein erf-
iðasta landpóstferð hér á
landi.
Benedikt er fæddur að
Brúará í Kaldrananeshreppi
22. apríl 1893 og voru foreldr
ar hans Benjamín Ólafssmi,
bóndi á Brúará og kona hans
Magndís Ólafsdóttír. Tveggja
ára að aldri fluttist hann
með foreldrum sínum að Ás-
mundamesi og þar átti Bene-
dikt heima allt þar til hann
brá búi árið 1940, en við
búi þar hafði hann telcið á-
samt konu sinni Finnfrlði
Jóhannsdóttur frá Ljúfustöð-
um árið 1919.
Eíns og fyrr segir, gegndi
Benedikt starfí sem póstur
frá árinu 1918 og allt til 1942,
en þá neyddist hann tíl að
hætta póstferðum sökum bil-
unar í baki. Um það leytí
fluttíst hann að Brúará og
síðar tíl Djúpuvíkur, en þar
annaðist hann póst- og síma-
stjórn um skeið og gegndi
starfi sem útíbússtjóri hjá
Kaupfélaginu þar í plássinu.
Áxið 1957 flutti Benedikt á-
samt konu sinni til Reykja-
víkur og réði því veildndi
konu hans. Frá þeim tíma og
tíl þessa dags hefur Benedikt
starfað við innheimtu hjá
OKufélagHm h.f.
„Hver vill annar hálfa öld
halda sínu merki björtu?
„Þú átt sldlið þakkargjöld”
þúsund kveða mannahjörtu."
Þetta Ijóð lásum við í Sögu
þáttum Landpóstanna, en
það hafði einn sýslungi Bene
dikts ort á 50 ára afmæli
hans. Það segir, eins og hið
fyrra, sína sögu um vinsæld-
ir Benedikts og þakkarhug
þann, sem Strandamenn
báru til hans að loknu dags-
verki. Hitt er ekki jafn gott
að heyra um, hvernig póst-
stjórnin tók erindi hans um
vinnu hér syðra, er hann leit-
aði eftír henni að Ioknu fóm-
fúsu og dyggu starfi á veg-
um hennar nyrðra, en það er
önnur saga.
E. H.
Hætt kominn
Eitt sinn var Benedikt póst
ur á norðurleið. Fór hann frá
Eyjum seinni hluta dags, og
var talsvert tekið að dimma,
er hann kom norður í Kald-
bakskleif, sem er sæbrött
skriða undir Kaldbakshamri.
Heyrir hann þá fyrir ofan sig
skmðning mikinn, og sér í
því reykjarmökk gjósa upp.
Veit hann þegar, hvað um
er að vera, að skriða eða grjót
kast er að koma úr fjallinu.
Sýnist honum á reyknum, að
skriðan muni fara fyrir aftan
hann, og greikkar því sporið,
en rétt í því kemur steinn
fljúgandi rétt fyrir framan
hann og tekur allstórt skarð
í götubrúnina, um leið og
hann hendist tíl sjávar.
Þar sem nú ofanfallið —
eða grjóthmnið — er bæði
fyrir framan Benedikt og að
baki, tekur hann það ráð að
leggjast þar niður undir stein
um nokkrum, er mynda eins
konar afdrep, og leggur yfír
höfuð sér og ofan á brjóstið
poka þá, er hann bar í bak
og fyrir. Vom þeir að venju
allstórir og vógu um 30—35
kg-
Liggur hann nú þama með
an grjóthranið stendur yfir,
og mun það hafa verið rnn
10 mínútur, og sakaði eigi,
en fann þó, að steinn kom á
pokann, sem hann hafði yfir
höfðinu, og var það allmildð
högg. En er hann kom að
Kleifum, sem er næsti bær,
varð hann þess var, að oKu-
kápan, sem hann var í, —
þvi að rigning var míkfl —
var öll sundurhöggvin á löf-
unum, sem legið höfðu út frá
honum.
Hefði nú Benedikt meiðzt
alvarlega í grjóthrani þessu,
fótbrotnað eða slasazt á ann-
an hátt, myndi hann hafa
orðið að liggja þar sem hann
var kominn, ef til vill dögum
saman, þar eð umferð er þar
lítil, nema þá er ferðamenn
fara þarna um, en það er oft
á margra daga fresti á þeim
tíma árs. En þetta var í des-
embermánuði árið 1928.
Benedikt hefir oft verið
þarna á ferð, er grjótkast hef-
ir ýmist farið fyrir framan
hann eða aftan, og ekki sak-
að. Enda er kleif þessi vígð
af Guðmundi biskupi góða.
Er því almenn trú manna þar
um slóðir, að aldrei hljótist
slys í Kaldbakskleif.
Svo mikill máttur hefir
Á vordegi
Hinn 5. maí 1923 gerði
norðan hvassviðri og hríðar-
byl með óhemju fannkomu.
Aðfaranótt þessa dags gistí
Benedikt póstur að Kleifum
í Kaldbaksvík og var með tvo
hesta, því að alautt var orðið,
en það er óvenjulegt þar um
slóðir á þeim tíma árs. Bene-
dikt var á innleið, en svo er
kallað, þegar komið er að
norðan. Lagði hann af stað
um morguninn kl. 9 og ætlaði
heim til sín um daginn að Ás-
mundamesi. En er hann kom
Benedikt Benjamínsson
fylgt bænum hins blessaða
Guðmundar.
í vetrarbyl
inn að Asparvík, sem er ann-
ar bær frá Kleifum um hálfr-
ar annarrar stundar ferð, er
kominn aftaka bylur. En þar
eð Benedikt vildi komast
heim til sín, og eins sökum
þess, að heylítið var á bæn-
um, hélt hann áfram ferð
sinni, enda bjóst hann eigi
við annarri eins snjókomu á
svo stuttum tíma, sem raun
varð á.
Þegar Benedikt var kominn
rétt inn fyrir Asparvík, er ó-
færðin orðin svo afskapleg
og aftaka blindhríð, að hann
gerir tilraun til að snúa aft-
ur, en það reyndust engin til-
tök. Kom hann eigi hestun-
um fetið á móti veðrinu.
Þumlungast hann nú áfram
undan veðrinu og verður að
selflytja hestana á víxl, og
mátti eigi fara lengra en um
3 faðma í einu með hvorn
hestinn til þess að geta fund
ið aftur hinn, sem eftir var.
Gekk það oft illa, og eigi ó-
sjaldan fann hann aftur hest-
inn með því móti, að hann
datt um hann, áður. en hann
sæi hann. Gat Benedikt þó
áttað sig öðra hvora, þar sem
vora steinar upp úr snjónum
eða mishæðir, og var hann
því alltaf á réttri leið, þar til
kom inn undir Brúará, sem
er næsti bær við Asparyík.
Lendir hann þar í snjóskafli,
sem hann er afarlengi að
brjótast í gegnum. En er skafl
inum sleppir, kemur hann í
melholt eitt lítið. Nemur
hann þar staðar til að átta
sig en er ekki alveg viss um,
hvar hann sé kominn. Telur
hann þetta þó að öllum lík-
indum vera holt eitt rétt hjá
hesthúsunum á Brúará. Er
holt það uppi á háum höfða
fyrir ofan og utan bæinn, en
frá því liggur klettabeltís-
hjalli út og norður, og er
hann allhár, fullar tvær mann
hæðir, þar sem hæst er, og
þverhnípt niður.' Bjóst Bene-
dikt við, að ef hann færi of
langt inn á við, myndi hann
lenda í Brúaránni, sem er fáa
faðma frá hesthúsinu að inn-
anverðu, og Stóð hann því
þama milli tveggja elda:
Klettabeltin á annan veginn,
en áin á hinn. Taldi hann
samt mestar líkur tíl, að hest-
húsið væri þar rétt hjá, og
skildi hann því hestana þar
eftir og þóttíst viss með að
geta fundið þá þarna aftur,
þar eð fáa auða bletti var um
Framhald á bls. 8.
Kaldbakur og Kleifin, þar sem Benedikt hafði nærri orðið undir grjótskriðunni.