Mánudagsblaðið - 12.09.1949, Blaðsíða 3

Mánudagur 12. sept. 1949
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
o
Hver :,pirrar“ hvern?
Ekki alls fyrir löngu vildi
það til, að ég var sem oftar í
„óstuði“, sem kallað er, og
vissi ekki almennilega, hvað
ég ætti að skrifa um næst.
Mér varð það því fyrir, að
segja, rétt til svona, við éinn
kunningja minn, sem einnig
starfar við blað: „Æ, hverri
skrambann á ég nú að taka
fyrir næst?“
Ég bjóst við einhverri gáfu-
legri uppástungu frá piltiri-
um, en þess í stað hreytti
hann þessum orðum út úr
sér: „Blessuð, segðu stelpun-
um að vera ekki svona fjandi
„pirrandi“!“
Ég rak auðvitað upp stór
augu og fór fram á nánari
skýringu, en hann tautaði að-
eins eitthvað í barm sér um
það, að þær væru svo frekar
og „uppáþrengjandi“, og
annað hafði ég ekki upp úr
honum.
Eirís og þið skiljið, brást ég
auðvitað hin reiðasta við
þessu, sagðist ekki vita til, að
[við kvenfólkið værum nokk-
uð meira „pirrandi“ en karl-
mennirnir, og ef svo væri, þá
væri' ég ábyggilega eins
„pirrandi“ og allar aðrar og
jþví ekki fær um að kenna
öðrum að vera ekki „pirr-
andi“.
En þegar frá leið, fór ég
að íhuga málið. Mér datt þá
í hug, að gaman væri að kom-
ast eftir því, hvað það væri
aðallega (og svona almennt),
sem „pirraði“ karlmenn mest
í fari kvenna. Hef ég því síð-
an starfað að því, að spyrja
alla þá karlmenn, sem ég Hefi
náð í í góðu tómi, þessarar
spurningar. Og hér birti ég
nú eitthvað af þeim svörum,
sem ég fékk.
Kannske getur þetta orðið
til þess að leiðbeina okkur,
og við verðum ekki eins pirr-
andi í framtíðinni:
Öllum er þeim illa við
„fancy“-hárgreiðslur. Líkar
betur einfaldar hárgreiðslur
(enda eru þær nú í tízku, sem
betur fer!) Einn sagði m. a.
að þegar stúlkan væri með
einhverj a skraut-hárgreiðsiu,
tómar stífar krullur, „rottur“
og hárnálar, þá væri varla
hægt að koma nálægt henni
ón þess að stinga sig, eða vera
skammaður fyrir að „rugla
hárgreiðslunríi“. Þetta fannst
honum eyðileggja alla róm-
antík!
Sá sami sagði, að sér fynd-
ist, að kvenfólkið ætti að
venja sig á það að láta vara-
litinn vera á vörunum (þeirra
sjálfra!), en ekki klína allt út
með honum, svo sem glös,
sígarettur, borðbúnað, servi-
ettur .... og varir karl-
manna! Hann bætti því og
við, að hann vissi vel, að lilla-
bláir varalitir væru í tízku,
en hann telur herfilegt, að
sjá stúlkur nota lilla varaht
við hárauðar flíkur. (Sam-
mála!).
Yfirleitt komst ég að raun
um, að karlmenn taka meira
eftir útliti og hegðun kvenna
en margar halda. T. d. sögðu
þeir:
Neglurnar verða að vera
vel hirtar og hreinar. Þeir
hata skellótt naglalakk.
Augnabrúnirnar mega ekki
vera of mikið plokkaðar,
heldur verða að vera eðli-
legar.
Sokkasaumarnir verða að
vera beinir, og þeim finnst
það ófyrirgefanlegt, ef saum-
sprettur eru á fötunum, svo
að skín í undirfötin.
Ef þeir fara út að dansa
með stúlku, sem lætur sjást
svitabletti í kjólnum sínum,
þá missa þeir allan áhuga
fyrir henni.
Margir minntust á nýja,
síða móðinn. Sumir voru með,
aðrir á móti. En afar margir
höfðu orð á því-, hve afkára-
lega ljótt sér þætti, að sja
stúlkur í flat-hæluðum skóm
við síðu kjólana.
Og þessar leiðbeiningar
gefa þeir okkur í almennri
kurteisi:
Þú mátt ekki tala hátt og
ekki lengi í einu. (Gat skeð!)
Þú mátt ekki gefa öðrum
hverjum manni, sem þú sérð,
hýrt auga. Þú mátt ekki mála
þig á mannamótum. Stundvís
verðurðu að vera. Einnig fer
það í taugarnar á mörgum,
þegar daman kann sig ekki
betur en svo, að hún notar
undirákálina eða diskinn
fyrir öskubakka og virðist
ekki vita, að öskubakkar eru
ætlaðir fyrir ösku og stubba.
Ef umtalsefnið þrýtur; þá
á daman að reyna að fá herr-
ann sinn til þess að tala um
atvinnu sína eða eitthvað,
sem hann hefur áhuga á.
(Týpiskt!!). Hún má ómögu-
lega reyna að fylla í eyðurn-
ar í samtalinu með því að
byrja að segja honum, hvað
hún hafi hitt „draumlekkran"
strák í sumarfríinu sínu, og
hvað hann hafi verið skotinn
í henni! Slíkt þykir karl-
mönnum alls ekkert „impon-
erandi“ og langt frá því að
v.era skemmtilegt!
Einn kunningi minn var
eitthvað vonsvikinn og mælti
á þessa leið: „Ef maður býður
stúlku út, og svo kemur ein-
hver „svellgæ“ að borðinu
manns, sem er svo velklædd-
ur, að maður verður eins og
ræfill við hliðina á honum,
þá finnst mér, að hún ætti
að hafa það mikla kurteisi til
að bera, að minnast þess, að
það var rœjillinn, sem bauð
henni út, og það er rœjillinn,
sem kemur til með að borga
brúsann! .... En ekki sökkva
strax ofan í „svellgæinn/‘
eins og . i..“ bætti hann síð-
an biturlega við.
Og úr því að minnzt er á
reikninga, þá má geta þess,
að þegar stúlka fer út með
herra, þá á hún ekki að
heimta og heimta og panta
og panta í frekju, því að ó-
mögulegt er að vita, hve
mikla peninga hann hefir,
eða hve miklu hann hefir
hugsað sér að eyða.
Þetta var nú í stuttu 'máli
svolítið af því, sem karlmenn
hafa út á okkur að setja. Satt
að segja, eru þetta allt mjög
sanngjarnar kröfur, og finnst
mér þeir varla heimta annað
en almenna kurteisi, almennt
hreinlæti og góðan smekk.
Flestum ætti að vera hægt að
uppfylla þær kröfur.
Sama máli gegnir í raun-
inni um þær kröfur, sem við
gerum til karlmannanna. Ég
held það væri ekki úr vegi
að segja þeim líka svolítið til
syndanna, eða hvað finnst
ykkur?
Sumir karlmenn eru svo
ánægðir með sjálfa sig, að
þeir halda, að ef stúlka þigg-
ur að fara út með þeim, þá
sé híln svo bálskotin í þeim,
að hún sjái ekki neitt fyrir
ást. En þetta er mesti mis-
skilningur, og ekkert er eins
leiðinlegt og montnir og
sjálfsánægðir karlmenn. Og
oft er það svo, að við erum að
gera þeim, en ekki okkur
sjálfum, greiða með því að
fara út með þeim!
Yfirleitt er kvenfólki mein-
illa við þá karlmenn, sem
ekki nenna að pressa bux-
urnar sínar, láta klippa sig
eða bursta flösuna af öxlum
sér. Slíkt hirðuleysi með
sjálfan sig er í rauninni eins
konar sjálfsáhægja — og afar
„pirrandi“! Þeir halda víst,
að þeir séu svo „sjarmerandi“
fyrir, að þeir þurfi ekki einu
sinni að þrífa sig eða halda
sér til! Það er ekkert gaman
fyrir stúlku að fara út með
slíkum manni, og virikonur
hennar henda gaman að sóða-
legu útliti hans.
Eins er líka flestum heil-
vita stúlkum illa við þessa
svonefndu „flashy“-gæja,
sem ganga með skjannaleg
slifsi, alltof mikið stoppaðar
axlir og hauga „brillantín-
inu“ á hausinn á sér, svo að
þeir líta út eins og þeir hafi
dýft sér niður í smurnings-
olíu. Slíkir gæjar eru hlægi-
legir.
Kvenfólk tekur strax eftir
því, hvort karlmaðurinn er
kurteis. Þær taka eftir smá-
kurteisisatriðum eins og t. d.
hvort hann sé ólatur við að
taka ofan, hvort hann gengur
utar á gangstéttinni en hún,
hvort hann réttir henni hönd-
na, þegar hún stígur út úr
bíl, hvort hann stendur upp
þegar stúlka kemur að borð-
nu þeirra, hvort hann opnar
yrir henni dyrnar o. s. frv.
o. s. frv.
Einnig taka þær eftir því,
hvort hann er kurteis við aðra
en þær sjálfar. Hvort hann
er kurteis eða ruddalegur við
þjónana, hvort hann stendur
upp fyrir aldraðri konu í
strætisvagninum, hvernig
hann talar í síma og þess
háttar.
•’Kannske eru þetta allt
smámunir og koma ekki
mannkostum við. En þessir
smámunir hafa samt ótrú-
lega mikla þýðingu.
hún má umfram allt ekki
vera löt. Aðeins einn Frakki
af hverjum hundrað hafði
nokkuð á móti þvíy að k orian
gæfi nábúanum hýrt auga.
78 prósent sögðu, að
þeir
Jóna, Sigga og Gunna voru
að tala um eiginmenn sína.
Þá sagði Jóna:
„í öll þau ár, sem ég og
maðurinn minn höfum verið
gift, hefur okkur aldrei orðið
sunduroi'ða.“
Sigga andvarpaði: „Ó, ég
vildi óska, að ég gæti sagt
það sama.“
Þá sagði Gunna: „Nú, bví
segirðu það <þá ekki? Jóna
sagði það, og þá getur þú
alveg eins sagt það.“
lejríðu konum sínum aldrei
að eiga karlmenn að vinum,,
nema þeir þekktu þá líka„
(Þakka skyldii þeim!).
Þrír verstu gallarnir, sem
þeir álitu, að eiginkonur gætu
haft voru þessir: leti, af"
brýðissemi og eyðslusemi.
Alltaf hefir maður heyrt
sagt, að „leiðin til hjartans
lægi gegn um magann,“ en
Frakkar virðast ekki vera k
þeirri skoðun, enda þótt
franskur matur sé heims-
frægur fyrir gæði. Aðeins 35
prósent álitu það mikilsvert
að konan kynni að búa til
góðan mat!
Einn af hverjum þrern
sagði, að sér væri alveg sama
þótt konan nennti ekki að
hlusta á frásagnir þeirra ai:
atvinnu þeirra, fótboltaleikj ■
um og veiðitúrum. Og 4c
prósent höfðu ekkert á mótí.
því, að konan talaði oft og
lengi og ýtarlega við þá um
heimilisáhyggjur og tísku!
Franskir eiginmenn hljóta
að vera meira en lítið uni ■
burðarlyndir, eða hvað firinst
ykkur?
Loks sögðu 55 prósent, ati
þeir hefðu ekkert á móti því:
að konan væri skynsamari og
betur menntuð en þeir. (En
það er nú einmitt það„ sern
flestum karlmönnum er
meinilla við!).
Eins og sést af þessum töl
um, eru franskir eiginmenr.,
harla ólíkir hinum íslenzku.
Og sé þetta rétt, ætti eigin-
lega að sæma þá alla heiðurs ■
merkjum!
Franskir eiginmenn.
í sambandi við þessa prívat
skoðanakönnun mína um ísl.
karlmenn langar mig til að
segja ykkur af frásögn
af skoðanakönnun meðal
franskra eiginmanna, sem ég
rakst nýlega á í ensku blaði.
Ætlunin með þeirri skoðana-
könnun var að komast eftir
því, hvaða eiginleika franskir
eiginmenn mettu mest hjá
konunni og hvað hún þyrfti
að hafa til að bera til þess að
vera fullkomin eiginkona.“
Að sjálfsögðu var þessi
skoðanakönnun mörgum
sinnum' víðtækari en mín, og
voru niðurstöður herinar í
stuttu máli þessar:
Eiginkona Frakka þarf
fyrst og fremst að vera
trygglynd og hugrökk, þá
móðurleg og loks hreinleg.
Hún má drekka sig fulla,
hún má daðra, hún má koma
klukkutíma of seint á stefnu-
mót og illa klædd að auki, en
íbúatala Palestínu
eykst
Fólksfjölgun er mjög ör i
Palestínu, og er talið að eftii
svo sem 5 ár verði íbuatalar:,
komin upp í 2 milljón'r.
Fólksfjöldinn þar er nú urr
milljón, en yfirvöldin telja
at þegar landið hefur verií
ræktað nógu vel, muni það
byggilegt .fyrir um 4—5 milL
jónir.