Mánudagsblaðið - 12.09.1949, Blaðsíða 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 12. sept. 1949
pálmana úti fyrir, og þráði
Noel með sárum harmi, því
að hann mundi ég aldrei sjá
aftur. Þá vissi ég samt, að
þessi harmur mundi líða hjá,
og í þetta sinn var ég þess
fullviss, að hið fagra, sem
við höfðum séð og átt saman
mundi lifa miklu lengur en
sálarkvölin yfir því, að nú
var öllu lokið okkar á milli.
Ég fór aftifr til New York
og mér fannst ég hafa verið
lengi á burtu.
Lúsía tók á móti mér nið-
ur við skip. Mér þótti mjög
vænt um að sjá hana. „Guði
sé lof, elskan, að ekki er lík-
legt, að þú þjótir nokkurn-
tíma til Asíu eða Suður-Am-
eríku eða eitthvað annað fyr-
ir fullt og allt. Ég hlakka til
• þess að vera um helgar hjá
þér í Westchester, þegar við
erum báðar orðnar fjörgaml-
ar og elliærar.“
„Þakka þér fyrir,“ sagði
hún. „Það skín á þér, að þú
hefur hvílzt vel. En segðu
mér eitt, er þér að batna?“
„Það held ég.“
Ég komst með farangur
minn í gegnum tolleftirlitið
og við lögðum af stað upp 1
bæ í bíl Lúsíu. Ég tók flösku
af Créme Yvette úr barmi
mínum, handa Lúsíu, og
sagði: „Ég hef verið í líf-
stykki í allan dag þín vegna,
til þess að hún dytti ekki nið-
ur. Ég vona, að þú kunnir að
meta það.“
„Ó, elsku bezta, Þetta er
uppáhalsvínið mitt,“ sagði
hún. „En ég veit ekki, hvort
ég get drukkið það. Ég á
barn í vonum, og ég held, að
ég sé mjög ánægð með það,
og Sam er auðvitað í sjöunda
himni. Ég borða fyrirskipað-
an mat, svo að ég fari þó
ekki að fullu og öllu með það
sem eftir er af vexti mínum.
En skrítið mataræði er það,
sem þeir fyrirskipa.“
„Það er gleðilegt með barn
ið, ef þig langar til að eign-
ast barn“, sagði ég.
Lúsía fór nokkra krókaleið
í samtalinu; venjulega að-
ferðin hennar var sú, að
brjóta umsvifalaust upp á
einhverju fréttakyns, sem
gæti' verið leiðinlegt og
hryggjandi.
Hún leit út um bílglugg-
ann. Það virðist alltaf rigna
í New York, þegar menn
koma úr siglingu, því hef ég
tekið eftir“, sagði hún. „Ég
hef heyrt að Pétur og Judith
séu búin að eignast dóttur“.
' Ég var hvorki glöð né
hrygg eða var nokkur firvitni
á þessu og ég sagði: „Allir
virðast vera að gera eitthvað
fyrir næstu kynslóð, nema
ég“.
. „Þú ert ennþá ung, Patrica.
„Hlustaðu nú á. Nathaniel er
hjá olclíur. Faðir hans er nú
loksins dáinn, lét í bréfi til
Náts honum eftir alla pening-
ana sína, með þeim orðum, að
■uiiiuiiiimitiiiiiiiniimniljíiniftniiiiiiiiiiiiiiiiitiitininiiiiHiiiiiiiuiinuinitMuMiiumiiiiuiniHiiiiiiiuiiiiLinuutiMntumiiiiiiniitniimiiiniiiimniiiitrtuiiiiiiinfiiwiiiii
eftir ANONYMOUS
37
Frámlialdssaga

hann hefði kunnað að meta,
að Nat hefði fórnað mörgum
árum í að líta eftir sér. Nat
tekur þetta mjög nærri sér.
bréf föður hans virðist hafa
vakið hjá honum þá hugsun,
að hann hafi aldrfei verið góð-
ur við hann .... hafi verið
óþolinmóður við hann og þar'
fram eftir götunum. Allt þetta
er svo hræðilega fánýtt. En
Nat er í hálfgerðu uppnámi.
„Já, ég veit“, sagði ég. Nat-
haniel er svo inndæll“.
Lúsía horfði á mig eitt
augnablik, hugsi.
„Nei, elskan, allt, sem ég
þarfnast, er friður. Mér finnst
ég vera eldri en eldurinn,
hversu unglega sem ég lít
út“.
„Ég veit það“, sagði Lúsía.
„Það eru notaleg sannindi um
okkur allar, að við höfum lif-
að svo margt og notið lífsins
svo ört, að ekki gefur margt
ennþá verið ókannáð. Ég efa,
að þessi kynslóð vérði lang-
líf. Við verðum rólégar þegar
tilfinningar okkar eru dauð-
ar, um fertugt — og svo deyj-
um við úr elliglöpum, þegar
við erum fjörutíu og átta. Ég
var hrædd um, að fréttirnar
um Nathaniel mundu gera þig
órólega og áhyggjufúlla“.
„Eða voru það fréttirnar
um Pétur, sem þú varst
hrædd við?“
Ég sagði: „Ekkért mun
framar raska aftur ró minni
til muna“.
„Það er ágætt“, sagði Lúsía.
Hún virtist mjög hugsi. Svo
sagði hún: „Pat, mundir þú
álíta mig andstyggilega gráð-
uga, ef ég fengi bílstjórann
til þess að opna einhvern veg-
inn flöskuna og við nemum
staðar einhversstaðar til þess
að ná í glös, og við fengum
okkur staup af þessu Créme
Yvette, núna? Mér þýkir það
svo undur gott. Þótt ég fengi
mér dropa, áður en ég spyrði
hann, þá gæti það ekki skað-
að mig til muna“.
Við drukkum Créme Yvette
alla leiðina heim til Lúsíu, og
gátum ekki borðað neinn mið-
degisverð, því að vínið Créme
Yvette var svo gott á bragðið,
að við kærðum okkur ekki
um mat.
N athaniel virtist mj ög f eginn
að sjá mig. Hann var hnugg-
inn á svipinn. „Hann hefur
misst starf sitt í lífinu“, sagði
Lúsía síðar. Hann hefur helg-
að föður sínum líf sitt síðustu
níu árin, síðan hann var tví-
tugur. Og nú er hann.í vand-
þ
ræðum, er hann hefur enga
ábyrgð. Ég ætla að stinga upp
á því, að hann ættleiði ein-
hvern munaðarleysingja,
blessaður drengurinn“.
Allt um það var helgin
skemmtileg hjá okkur Sam,J
Lúsíu, Nathaniel og mér. Og
svo fór ég að vinna.
í janúar var veður slúða-
samt og leiðinlegt og sama'
máli gegndi um febrúar. Ég’
vann baki brotnu og saknaði
Noels mjög, og leitaði í Times'
eftir sögum hans, er þær
komu. Þær voru ekki með
hans nafni, og ég var aldrei
alveg viss um, hvort það voru'
sögur hans eða einhvers ann-
ars. Þær voru skrifaðar svo
langt í burtu.
Einn rigningardag í max-z,'
hitti ég Nathaniel, þar sem
hann beið mín í forstofunni,
þegar ég kom heim frá vinnu.
Hann var glaðari í bragði, en
ég hafði áður séð hann allan
veturinn. Þegar ég fór með’
hann upp, þá fór hann að
blaða í fallegum bæklingumv
Þetta voru ferðabækur. Rödcf
in lýsti mestu gleði. — „Pat;
læknirinn segir, að ég ætti að
hætta störfum og láta þau í
hendur skrifstofustjórans. —
Hann veit meira um þau, en
ég, að minnsta kosti — og fai*a
að ferðast. Veiztu það, að c-g
hef ekki farið neitt í mörg árý
ég skildi ekki, að ég gæti farið
neitt“.
Ég tók af mér hattinn og
lagði hann á borðið og lagaðþ
á mér hárið. Ég mundi sakn'á
Nats, en gott var það, að hann
skyldi.líka fara að sjá ýmsa
staði .... hann hafði svlú
lengi langað til þess.
„Hvert ætlai’ðu að fara,
Nat?“
Nat fór að taka upp bækl-
ingana og veifaði þeim að
mér. „Ég veit það ekki. Berm-
úda, Cuba, Florida, New
Orleans“.
„Mikill blessaður óviti
ertu“, sagði ég. „Hví tekurðu
þér ekki ferð á hendur um
allan heim?“
Hann horfði á mig, hissql
rétt eins og ég hefði tekið fu
orðna kanínu upp ur litla ha'
inum mínum, sem lá á bor:
inu.
„Hamingjan góða“, sagðsj
hann, „ég gœti farið alla^
hnöttin kring“.
„Bíddu við, elskan, ég
ætla að blanda í glas hand
þér til þess að hjálpa þér tiÖj
þess að venjast þesáarri hug-
mynd“, sagði ég. „Þú
að lofa því að senda mér kort
áf hofum og þess háttar“.
Ég var þreytt og með kvef,
efi vildi þó, að ég gæti vakið
upp meiri guðmóð um þetta,
ví að Nat var svo viðkunn-
'ánlegur maður.
■“„Blandaðu mér engan
drykk strax“, sagði hann,
,mig langar til að segja þér
nokkuð.......Ég vil, að þú
komir með mér“.
Ég starði á hann. Hann fór
að tala og bar óðan á. „Ég vil,
að þú giftist mér. Ó, ég veit,
þér hefur aldrei dottið það í
h'ug — ég minntist aðeins
einu sinni á það, og þá held
ég, að ég hafi verið kenndur.
Ég er kannske ekki svo skot-
inn í þér, en ef þér stendur á
sama um það, þá hugsa ég, að
við gætum skemmt orkkur.
Það er mjög skemmtilegt að
skoða staði með þér. — Það
væri svo gaman að hafa þig
með á ferð um heiminn, og
ég yrði mjög einmana, ef ég
væri aleinn .... Þú veizt, að
mér þykir vænt um þig.“
Og enn starði ég á hann.
Ég sagði. „Mér þykir vænt
urh' þig líka, og það veiztu
.... Ég hugsa, að mér sé
hlýrra til þín en nokkurs ann-
ái’s manns, sem ég þekki
núha.“
Það var nú meira traust í
röddinni, en áður hafði verið.
„Þá er bezt, að þú komir
með mér, Pat — og þar með
búið.“
' Ég mundi, að ég hafði heyrt
einhvern segja, að faðir hans
tæki fljótt ákvarðanir.
„Góði Nat minn, bíddu
augnablik.“ Ég Var ósköp
þreytt.
r Mig langaði til að segja
guði, Noel eða einhverjum,
sem skildi mik: Ég hefi ferð-
ast svo langan veg, alla leið
um æskuárin, held ég, og ég
er svo þreytt. Þú mátt ekki
álasa mér of mikið fyrir að
þiggja það h æli, s em mér nú
býðst.“
Ég brosti framan í Nat og
rsagði: „Ég get talað við þig
rétt bráðum, elskan. Ertu
anægður með það?“
„Auðvitað, Pat, elskan,“
.sagði hann. „Ég ætlaði ekki
að gera þér bilt við.“
;v. Ég leit á hattinn minn, sem
ía--á~horðinu, hjá eintaki af
y|nie, sem ég var ekki búin
'að lesa. Ég horfði út í myrkrið
rir utan gluggann. Regnið
lámdi á rúðunum. Ég var að
óÉIia, að ég væri ekki of þrtytt
að hugsa.
aaáy
verðuP*ffPþess
Og nú vaknaði upp hjá mér
alda endurminninganna um
Noel. Skýrt, eins og ég hefði
séð hann fyrir stundu, mundi
ég bros hans og nákvæmlega
litblæinn á hárinu á honurn,
og hvernig mér fannst munn-
urinn á honum vera, þegar
hann laut niður og kyssti mig.
Noel, sem um tíma hafði haf-
ið mig til sjálfst sín þróttar
... Endurminningarnar hjúp-
uðu mig og hlýjuðu mér, en
kólnuðu, kólnuðu og voru
horfnar. Ég var ein í herbergi
með Nathaniel.
Ég sagði: „Nat, hvað er að
segja um hina mislitu liðnu
ævi mína? Það er sagt að hin
liðna ævi mín hafi verið
býsna mislit.“ Hann yppti
öxlum.
„Ég hefði átt líka ævi í þín-
um sporum — enginn vafi á
því. Ég hefi engar áhyggjur
af því .... En þó vildi ég
helzt ekki vita nákvæmlega
im hana.“
„'Nú, jæja,“ sagði ég, „ég
skal þá giftast þér, Nat, elsk-
an, og þakka þér fyrir, að þú
baðst mín.“ Við hlógum
bæði, og hann kyssti mig og
við fórum inn til miðdegis-
verðar.
Lúsía var ósköp ánægð.
Við giftumst um síðdegis-
bilið einn dag í apríl hjá lög-
manninum,' þar sem einhver
með mínu nafni hafði gifzt
Péti’i fyrir löngu. Mér fannst
ég kannast óljóst við orðin í
íjónabandsformálanum.
„Lofar þú því að vera alltaf
með honum, og yfirgefa alla
aðra meðan þið bæði lifið?“
Jæja, í þetta sinn gæti það
reynzt satt.
Af því að faðir Nathaniels
hafði dáið svo nýlega, vorum
við gift í kyrrþey.
Við sigldum af stað það
kvöld í ferð um heiminn.
Allt vinafólk okkar kom
niður að skipi til þess að óska
okkur góðrar ferðar. Ég svar-
aði því, sem við átti, þegar
fólkið var að óska mér til
hamingju, þangað til mér var
orðið illt í hálsinum af þessu
sífellda tali.
Bill var veikur og gat því
ekki komið niður að skipi, en
hann sendi okkur tólf kampa-
vínsflöskur, með sínum eigin
sprúttsala, mjög stórvöxnum
ítala, sem kom skyndilega, og
hélt langa skrautræðu, ósk-
aði okkur langra lífdaga, og
sagði okkur langa og ýtar-
lega sögu um það, hve erfitt
hefði verið að koma kampa-
víninu út í skipið. Þetta var
afbragðs kampavín.
Við fói’um þegar í stað að
drekka það, —- þegar því var
að heita lokið, fór fólkið að
kveðja.
Lúsía veik mér afsíðis.
„Hvernig líkar þér hreysi-
kattarskinnskápan? Ég hjálp-
Framh. á 7. síðu.