Mánudagsblaðið - 20.11.1950, Blaðsíða 6

<3
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 20. nóvember 1950
FRAMHALDSSAGA:
ákur mcsður - fátæk stúlkcs
Eftir MAYSIE GREIG
Cara kinkaði kolli rólega.
Ef til vill var það satt, en hún
óskaði af öllu hjarta, að hún
gæti gert eitthvað fyrir Lady
Faversham til þess að sýna
henni, hve mikils hún mæti
a!la góðvild hennar í sinn
garð. Henni létti þegar karl-
mennirnir komu inn til þeirra.
Faversham stakk von bráð-
ar upp á því að fara i göngu-
túr með Cöru til þess að fá sér
ferskt loft.
. ,,Það er fremur svalt“ sagoi
Angela. ,,Þú ættir að ná í sjal
handa henni, Faversham.“
Það var yndislegt úti þetta
kvöld. Ekki of heitt og ekki of
kalt. Það virtist jafnvel heit-
ar en um daginn. Það var nýtt
tungl. Blöð trjánna virtust
silfurlit. Stjörnurnar voru ó-
greinilegar og langt 1 burt,
eins og dauf kerti í dimmu
himinhvolfinu. Það var frá-
bært kvöld — tilvalið kvöld
fyrir rómans. Cara hafði þá
skrýtnu tilfinningu að það
væri of fullkomið til þess; að
rómans — sönn ást — þyrfti
ekki svona fullkomna um-
gjörð.
Faversham tók um hinn
granna handlegg hennar og
þau gengu saman niður ak-
brautina. Cara hugsaði: Fav-
ersham ætlar að biðja mín.
Hún fann það á sér eins og
rnenn finna stundum ýmislegt
á sér. Sú hugsun gerði lrana
dálítið utan við sig. Var það
el:ki þetta, sem hún hafði vilj-
að, siðan liún kynntist hon-
um? Hana langaði að verða
kona Favershams. Favers-
hant, sem var erfingi milljóna
L2dy Favei'sham. En það kom
ekkert málinu við — eða
hvað? Þegar hún reyndi að
vera hreinskilin við sjálfa sig
þá gat hún ekki ákveðið það.
MiHjönirnar juku eflaust á
glæsimennsku hans. Þær
höfðu gert það, þegar hún
fyrst kynntist honum. En hún
elskaði hann. Hún var alltaf
að segja við sjálfa sig, „Auð-
vitað elska ég hann.“
Þegar þau höfðu gengið
hálfa akbrautina, snéri hann
allt í einu til hægri eftir braut
milli kjarrviaðarins.
.,Við skulum fara héðan“
sagði hann. „Það er dálítið
rjóður hér í kjarrinu. Þegar
ég var barn þá ímyndaði ég
mér að það væri hringleik-
hús. Mér fannst slcorkvikind-
ín. vera dýr í hringleikhúsinu.
Alfarnir dönsuðu þar, eða svo
ímyndaði ég mér, en allan
daginn sváfu þeir í steinun-
um. Sjáðu, þarna eru þeir“.
Hann benti með annarri
hendinni, en með hinni hélt
hann utan um Cöru. Hringur-
inn var fullkominn í miðju
k jarrinn. Hann hefði vel getað
verið 'hringleikhús. Beyki-
trén vom áhugasamir áhorf-
eiulur og höfðu verið það ffvo
árum skipti. Tunglskinið féll
milli trjánna eins og risastórt
leikhúsljós. Favarsham ýtti
henni áfram.
„Mig langar að sjá þig
standa þarna í töfrahringnum
Cara — fallegri en noklcur
álfadrottning í huga mínum
á æskuárum.
Hvað er að mér? hugsaði
Cara, þegar hún gekk með
honum. Hún var í versta
skapi. Hversvegna gat hún
ekki stillt skap sitt eftir skapi
hans? Allt líf sitt hafði hún
dáðst að rómans. En nú, þeg-
ar henni bauðst rómans — á
gulldiski — hafði hún þá
heimskulegu tilfinningu, að
sig langaði að hlaupast frá
öllu saman.
Faversham tók utan um
hana.
,-,Elsku Cara“ sagði hann.
„Eg elska þig mjög mikið. Þú
vilt giftast mér, er ekki svo?“
Hann virtist vera viss um
jáyrði henna, því án jæss að
bíða eftir svari beygði hann
sig niður ok kyssti hana. Hún
lét hann kyssa sig. Hún hugs-
áði: Já, auðvitað giftist ég
honum. Það er það, sem mig
liefur alltaf langað til, eða er
ekkisvo?“
„Þú giftist mér, elskan?“
spurði hann lágri röddu.
Hún hvíslaði „Já, Favers-
ham“ og hallaði sér upp að
honum.
Hún skalf. En Faversham ?
Vissulega var hún hamingju-
söm. Yfir sig hamingjusöm.
Hún myndi verða kona Fav-
ersharn. Hversu f jarlægt það
var því að vera að eins sölu-
stúlka í hattabúð Madame
Thereseas. Og hversu hratt
hringekjan hennar hafði far-
ið upp á síðkastið. Hringinn í
kring með næstum ótrúlegum
hraða. í kvöld var hún viss
um að hátindur vona hennar
og óska væri að koma. Hún
hfyti að vera á hátindi ánægj-
umiar og hringekjan .... en
hún var það ekki. Allt í einu
vissi hún, að hún var það ekki.
Hún gat ekki sagt hyers-
vegna. Kvöldið, sem hún hafði
verið úti með Paul, var hún á
hátindinum. En nú . . . . „Eg
er í hræðilegu skapi í kvöld“
hugsaði hún gremjulega.
19. KAFTLJ .
ekki hið minnsta undrandi,
þegar hann færði þeim hinar
góðu fréttir. Cara hafði á til-
finningunni, að þau hefði bæði
setið þarna ©g beðið þess, að
þetta skeði. En 'hún tók báðar
hendur Cöru, kyssti hana á
kinnina og sagði:
„Eg vona að þið bæði verðið
mjög hamingjusöm, góða
mín.“
Richard Tent ræskti sig
hátt og sagði það sama. Hann
bætti við háum rómi:
„Við verðum að fá okkur
kampaavínsflösku til hátíða-
brigðis, finnst ykkur ekki?
En þá mundi hann, að hann
átti ekkert kampavín. Til þess
að breiða yfir vandræði sín
hrópaði hann á einn af hund-
um sínum. „Hvern skrattann
ertu að gera hérna? Veiztu
ekki, að þér er bannað að vera
í stofunni? Út með þig. Út.
Út með þig strax.“
Angela afsakaði sig nú og
sagðist verða að koma til-
kynningunni í „The Times“.
„Mamma verður svo ánægð,
þegar hún heyrir þetta. Eg
held að ég verði að hringja
hana upp“ sagði hún um leið
og hún yfirgaf herbergið.
Hún kom til baka með þau
furðulegu tíðindi að Lady
Faversham væri ekki heima.
Richard Trent hreytti út úr
sér. „Jæja, hún ætti þó að vera
það. Hvern fjandann mein-
ar hún með að vera að flækj-
ast útium þetta leyti kvölds?
Mamma þín, Angela, virðiet
yngjast með degi hverjum,
eða að minnsta kosti ímyndar
hún sér það. Bráðlega verðum
við -að fara að .kaupa handa
benni rellur og stoppuð dýr á
jólunum.
Angela sagði í hálfum
hljóðum: „Það er skrítið.
Hvar getur mamma vei-ið?
Hún er nær alltaf heima á
kvölclin."
Svo vildi nú til að Lady
Faversham var úti um kvöld-
ið. Um fimmleytið um eftir-
miðdaginn hafði hún sent eft-
ir Guthrie, einkabifreiðar-
stjóra sínum, og sagt:
„Guthrie, við förum í æfin-
týraleit í kvöld. Við förum til
Clayton."
Guthrie virtist ekki undr-
andi.
Lady Faversham kinkaði
kolli. „Rétt. Mjög utarlega
býst ég við. Og því miður
mjög heiðvirð útborg“. Hún
hló lítið eitt.
Guthiie sagði: „Já lafði
Faversham." Hann var hætt-
ur að undrast yfir nokkru,
sem Lady Faversham sagði
eða gerði.
Svo hélt stóri lúxusbíllinn
hennar Lady Faversham af
stað, póleraður með Guthrie
einkennisklæddan við stýrið
og gömlu konuna í stóra aft-
ursætinu, í gráu fötunum með
gráa hárið og fallegan stromp
hatt, sem Cara hafði sniðið
handa henni sérstaklega.
Bifreiðin nam staðar fyrir
utan stórt tigulsteinahús, þar
sem Paul bjó. Þegar frú Ray-
burn opnaði dyrnar varð hún
svo undrandi þegar hún sá
hinn mikilfenglega bíl og
gömlu virðulegu konuna, að
hún næstum missti út úr sér
fölsku tennurnar.
„Þær duttu næstum því“
sagði hún seinna við dóttur
sína út í eldhúsinu, „en til
allrar hamingju hafði ég vit
á að loka munninum og halda
honum lokuðum. Eg sagði
ekki eitt einasta orð. Eg kink-
aði aðeins kolli, þegar gamla
konan spurði um hena Hayd-
en og vísaði henni inn í dag-
stofuna. Því næst fór ég út í
ganginn, lagfærði í mér tenn-
uniar og fór inn aftur. Herra
Hayden er á verkstæðinu
sinu, sagði ég. Á ég að kalla
á hann? Verkstæðinu sínu?
spurði gamla konan. Auðvit-
að, sagði ég, þar sem hann er
allan daginn að fikta við vélar
og því um líkt. Óhljóðin, sem
hann stundmn gerir með þess-
um sprengivélum sínum.
„Það er vissulega gaman að
heyra,“ vár allt og sumt sem
gamla konan sagði, „mjög
gaman“. Farðu og náðu S
hann, kona góð.“ Nafnið,
spurði ég. „Ekkert nafn,“
sagði hún ákveðin á svipinn.
„Aðeins — vinkona."
Sweetheart virtist þekkja
Lady Faversham. Hún sat á
sínum venjulega stað fyrir
neðan gullfiskaskálina og
horfði á þá löngunarfullum
augum. En'þegar hún sá Lady
Faversham þá flaðraði hún
upp um hana svo ákaft að hún
næstum valt mn. Lady Fav-
ersham virtist ekki fyi’tast.
„Mjög ljótur hundur“ sagði
hún eins og hún hafði sagt
þegar hún fyrst sá hana. „En
bjartsýnn og ég kann við ákaf
ami í honum.“ Hún beygði sig
og klappaði Sweetheart á
hausinn.
Paul kom innan skamms í
olíugljáandi vinnufötum, var
skítugur um hendurnar og
hárið úfið. Þegar hann sá
ömmu sína stóð hann augna-
blik rólegur en síðan varð
hann bálillur.
„Svo Cara liefur komið upp
um mig“ sagði hann reiðilega.
„Cara hefur ekki komið
upp um þig“ sagði gamla kon-
an, „en húsmóðir þín gerði
það og útlit þitt sannar það.
Svo þú ert rauverulega mjög
alvarlega hugsandi um upp-
finningu þína, eða hvað?
Hvað meinar þú með því að
kynna þig fyrir mér, sem lat-
an ónytjung?“
Paul yppti öxlum: „Því
ekki? Eg hef gaman að þvi.“
„Það skemmtir mér ekki, að
vera höfð að fífli", hreytti hún
út úr sér. Hún var næstum
eins reiðileg og hann. Þau
voru furðulega lík hvort öðru
þetta augnablik. Það var auð-
velt að sjá að þau voni skyld.
LesiS
MánudagsbiaSið
Auglýsið í
Mánudagsblaðinu
Móðir

ifjt þaÆekfcí ein af útborfr-

Ég oodircit ..... óskx eftlr aS eerast áskrifandl aS
Mánudagsblaðinu.
Nafn................................................
Heimili........................................ . . ..
Staffur .................................. . . . .
Utanáskrift:
MánudagsblaSji - :.r
. • EeSklaTft
> lí»* i*