Mánudagsblaðið - 24.09.1951, Síða 5

t*
Mánudagur 24. sept. 1951
Og .þarna sátu þau saman
\-ið borð, tvær iitlar stúlkur
og tveir piltar og héldu, að
þau væru að villa umheim-
inum sýn og þykjast vera
fullorðin. Öll vo.ru þau með
gljáandi augu og rauðar kmn-
ar, og hlátursrokurnar, sem
þau ráku upp við og við, urðu
æ uppgerðarlegri og hávær-
ari, — unz þær af eðlilegum
(?) ástæðum dóu út, er líða
tók á kvöldið.
Auðséð var, að selskapið
var á aldrinum 16-19 ára. Og
þar eð ætlazt var til, að um-
rædd skemmtun væri algjör-
lega ,,þurr“, þá mátti líka
með hálfu auga sjá, að hér
voru-„pelaböra“ á ferð. Nema
-hvað }>essi pela böra voru með
hrehnivín á sínum pela, eii
ekki heilnæma kúasaft.
Herrarnir, buðu Lucky
Strike í grið og erg og sog-
uðu reykinn dólgslega ofan í
sig. Heimsborgarar.
En dömurnar, sem ekki
munu hafa verið eins útfarn-
ár í listinni, púuðu og blésu
með afkáralegum tilburðum
■ ög reyndu að bæla niðri í sér
hóstakjöltrið. Ekki dugði svo
sem að sýna það, að maöur
hefði enga ánægju af nikótini
hg gæth ekki „fylgzt með“!
•Slíkt- þykir ekki „heimsborg-
aralegt“.
í rassvösum sínum voru
herrarnir með sína bjórflösk-
una hvor með korktöppum í,
og helltu þeir drýgindalega
út í sítrónið, sem á borðinu
stóð.
Bjórinn áJijósanlegri
Með miklum fjálgleik er
skrifað um það í blöðunum,
að banna berí alla vínsölu á
skemmtunum, og að brugg-
un áfengs öls „kenni börnun-
um að drekka“.
En unglingunum þarf ekk-
ert að ,,kenna“ í þessum efn-
um. Unglingar á þessum aldri
bragða vín venjulega af ein-
hverjum þessara þriggja á-
stæðna: af forvitni eftir að
reyna áhrifin, — af rælni, —
eða beinlínis af þrjózku við
sett bönn. Og hafi ekki tek-
izt að sannfæra þau um það,
að sjálfra sín vegna beri þeim
að láta áfengið ósnert, þá
verða þau sér úti um það
hvað sem það kostar.
Og til hvers er að banna
vínsölu á dansleikjum, þar eð
þ’eir, sem hvort eð er ætla
sér að bragða áfengi, geta
haft það með sér í „nesti“ og
drukkið sig þá eins fulla og
þeim þóknast ? Er þá ekki ár-
angurinn sá einn, að ala upp
í fólkinu pukurshátt og und-
irferli? Rasspela„nesti“ er
einnig óskynsamlegar drukk-
ið en áfengi, sem keypt er á
skemmtistað á eðlilegan,
frjálsmannlegan hátt.
Nú, fari svo, að ,,nestið“
þrjóti, þá er víst lítill vandi
að skreppa augnablik út af
skemmtunir.ni og sækja sér
meira hjá næsta sprúttsala,
MANUDAGSBLAÐIÐ
— sem margir hverjir hafa
vit á því, að halda sig einmitt
í námunda við þá staði þar
sem þeir vita, að „þurr“
skemmtun er haldin.
Og hvað bjórnum viðvíkur,
þá er ég nú þeirrar skoðunar,
að hann geti varla gert meiri
óskunda meðal æskunnar hér
á íslandi en í öðrum löndum,
þar sem hann fæst í hverri
búð, en drykkjuskapur ungl-
inga er samt minni en hér í
okkar brennivíns-heilflösku-
einokunar-, ,sy stemi* ‘.
Ég legg það ekki að líku,
hvað mér hefði þótt það
miklu viðkunnanlegra að sjá
þessi veslings, pukurslegu
,,})ela.böm“ sitja frjálsmann-
lega yfir nokkram bjórum
þarna, en að sjá þau belgja
í sig ,,Dauðann“ fu’ rasspel-
um: Þau hefðu eflaust hald-
ið ráði og rænu eftir nokkur
glös af bjór, en eftir pukurs-
pela-þambið kemur slíkt
varla til greina, því að að
sjálfsögðu eru þessi böra al-
gjörlega óvön áfengi og því
hinir mestu „hænuhausar“ og
kunna ekki að passa sig, þar
eð svo skyndilega svífur á
þau af lútsterku brennivín-
inu.
Til athlægis — meðal
amiars
Hitt er.svo annað mál, að
auðvitað ættu unglingarnir
jlirleitt alis ekki að bragða
vín. En hvort mun vera bezta.
ráðið til þess að sannfæra þau
um það?
Að mínum dómi er það
fyrst og fremst hlutverk for-
eldranna, að benda börnum
sínum með skilningi á hina
réttu leið í þessum efnum.
Það er og verður ætíð svo,
að flestu æskufólki er það
í blóð borið að þrjóskast við
beinu banni. Þetta er stað-
reynd, sem ég held, að..flest-
ir geti játað, eða stendur ekki
einhvers staðar eitthvað á þá
leið, að forboðnir ávextir séu
beztir? Eins er það líka æsku-
fólkiuu eiginlegt á þeim tíma-
mótum, þegar það er hvorki
börn né fullorðið fólk, að bera
sig borginmannlega, þykjast
eldri en þau eru, a. m. k. hvað
„reynsiu“ viðvíkur. Þá er það
forviíin og misskilin ævin-
týraþrá, sem hvetur þau til
að ,,reyna“ flest af því, sem
þau álíta, að tilheyri fullorð-
insárunum, og aldrei þurfa
þau eins á skilningsríkum
leiðbeiningum að halda og
einmitt þá.
Það hefur lengst af reynzt
tilgangslaust að predika yfir
þeim með heilagri vandlæt-
íngu og skiihelgi eða að
skamma þau til hlýðni. Jafn
tilgangslaust held ég sé, að
sé að sýna. þeim myndir af
hangikjötslærum og brenni-
vínsflöskum.
Bezta ráðið mun vera að
skírskota til skynsemi þeirra,
benda þeim á það í rólegheit-
um, hversu heimskulegt, ó-
þarft og óhollt það sé þeim
að venja sig á lesti og nautn-
ir, sem þau aldrei mundu
sakna, ef þau vendu sig
aldrei á þær. Þau mættu í-
■huga þaö, að ef þau vilja
sýnast fullorðin, þá felst sá
galdur alls-ekki í því, að þora
hvorki að afþakka áfengi né
tóbak af ótta við það að vera
álitinn „svo mikið barn“.
Galdurinn felst einmitt í því,
að vita, hvað manni sjálfum
er fyrir beztu, og þora að
standa við það. ■
Ekkert er unglingum eins
illa við, þegar þeir era að
reyna að sýnast fullorðins-
legir og „kaldir“, og það, að
vera álitnir hlægilegir. Það
mætti því einnig benda þeim
á það, að m. a. verða þeir
sér ekki aðeins til skammar
með hvolpalátum sínum, held-
ur verða þeir líka til athlæg-
is.
Skyldi litla stúlkan með
brennivínsglasið í hendinni
(sem henni klígjar við) og
sígarettuna (sem hún efla.ust
enga ánægju hefur af) milli
heiðgulra fingranna, ekki
geta gert sér það ljóst, að
jafnaldra hennar við næsta
borð, sem er alsgáð og eðli-
(eg, er hundraðfalt meira að-
laðandi en hún?
Sem betur fer, held ég, að
tiltölulega auðvelt sé að leið-
beina flestum unglingum í
þessum efnum, sé það ger.t
af einlægum skilningi.
Enginn má skilja þessar
línur mínar svo, að ég sé að
yfirlýsa íslenzku æskuna
einhvei’ja ræfla. Unga fólkið
okkar er víst áreiðanlega ekki
verra en ungt fólk annarra
landa, og þó að „pelabörn“
eins og þau, sem að framan
getur, séu ekki óalgeng, þá
eru samt hinir í miklum
meirihluta, sem betur kunna
fótum sínum forráð.
Enda væri það fádæma
aum æska, sem ekki gæti
skemmt sér og verið kát án
„stimulerandi" nautnalyf ja.
Uppbiásnar dömur.
Hafið þið heyrt r.ýjasta
nýtt ?
Nú eru þeir í Ameríku bún-
ir að finna upp handa flat-
brjósta kvenfólkr brjósthald-
ara, sem hægt er að blása upp
eins og blöðrur eftir vild:
Haldarar þessir eru úr nyl-
on, en „brjós’tin“ (!!!) sjálf
eru úr léttu plasti, og blæs
maður þau út með mjórri
plast-pípu, þegar maður er
komin í flíkina. Er manni þá
alveg í sjálfsvald sett, hversu
barm-mikill maður verður.
Þetta ku vera hið óbrigð-
ulasta, sem enn hefur verið
upp fundið á þessu sviði og
getur jafnvel verkað eins og
„kútur“, þegar „flíkin“ er
notuð. undir sundbol. (En
hugsið ykkur, ef annað mundi
nú springa!!!).
Enn sem komið er það að-
eins New-Yorkar-stúlkum,
sem gefst kostur á að blása
sig upp á þennan hátt.
En varið ykkur! Ef ykkur
verður það á í náinni fram-
tíð, að segja við einhverja
stúlku að hún sé uppblásin
(af gorgeir) og hún roðnar
feimnislega, þá skuluð þið
ekki verða neitt hissa. Kann-
ske er hún einmitt uppblás-
in. . . . !
Sláin aftur í tízku.
Og nú eru sláin aftur komin
í tízku, og sagt er, að kven-
fólkið í London og París fagni
því.
Sláin eru mjög kvenlegaix.
flíkur og geta verið bæði fal-
leg, klæðileg og hentug, þvi
að hægt er að nota þau jafnt
við dragtir, eftirmiðdagskjóla
og kvöldkjóla. T. d. sá ég
eitt, sem ég býzt við, að flest-
ir mundu vilja eiga.
Það var úr svörtu riffluðu
flaueli, en fóðrað með há-
rauðu silki. Kraginn var hár
að aftan með löngum hornum
að framan. Tvær rifur voru
til þess að stinga höndunum
út um, og eina festingin var
silfurkrókapar í hálsinn.
En sláin eru varasöm. T. d.
geta varla aðrar konur borið
þau en þær, sem eru frekar
hávaxnar. Noti maður hatt
við sláið, þá verður hann að
vera barðalítill eða barðalaus.
Noti maður barðastóran hatt
við slá, þá verkar maður eins
og norn, sem vantar ekki ann-
að en kústskaftið til þess að-
takast á loft og fljúga til
Bloksbergs!
Eins er það fráleitt að nota
flathælaða skó við slá. Þeir
verða að vera annaðhvort
með háum eða % hælum. Og
hanzkarnir þurfa líka helzt
að vera olbogaháir.
Ciio.
Frorn the daily newspaper THE INDIANAPOLIS NEÍVS,
Indianapolis, Indiana, U. S. A.
Myndin sýnir, hvernig Kína er r.n itomið
Rússanna. Hungur og þjáning er framundan
veisku þjóðina.
undir hæl
fyrir kín-
Baudaríkjamenn sendu miltið korn til Indlands, til þess
að forða hungureneyð þar. Myndin sýnir matvælaráðherra
Indlands, Th irumaia Rao og Ciifford C Taylor starL-
maim bandaríska sendiráðsins í New Delhi.