Mánudagsblaðið - 08.06.1953, Blaðsíða 6

*£ ' MANUDAGSBLABIÐ . J Kanuðagurinn 8. júní 19o3.
jhokkuð óskýr í hugsun. Hún
(vissi varla hvað hún var að
Ihugsa þegar hún nærri því
r ikallaði upp: Ég vil ekki hitta
ifólk.
Roger sneri sér dálítið við
hálfsofandi og sagði, líkaði
ilþér þetta ekki vel elskan?
Jú, en —
Þú skemmtir þér þó, eða
livað?
Mér fannst allir skemmta
,sér.
Já, það held ég nú.
En hvað er þá að?
Egi vil samt ekki hitta fólk.
Hann kyssti hana og klapp-
@,ði úm beran handlegginn á
Ihenni.
Yið verðum að hitta fólk,
: !Zona.
Hvers vegna ? t
) Það er eina leiðin til þess
|kð komast áfram.
) Eg skil ekki hvers vegna,
feagði hún.
Hún lá þegjandi um stund
og hugsaði um, að hún vildi
ekki annað en vera alein með
Roger, alltaf alein með hon-
ym.
Hægt fræði hún sig nær
lionum og hvíslaði, svo varla
Iheyrðist: Roger. ...
' Hún glennti upp augun, og
þau urðu stór í myrkrinu, því
Ihún var bæði hissa og gröm.
Roger svaf.
Ánægja Zonu af íbúðinni
, var nærri því öfgakennd. Hún
'skoðaði allt, sem var í henni,
• og var hreykin af. Hún strauk
um ýmsa húsmunina og kom
þeim, öðruvísi fyrir, þurrkaði
rykið vandlega af þeim og
setti hvaðeina á sinn ákveðna
stað, eins og það vaéru verð-
miklir eða dýrir safnsmunir.
íbúðin sannaði henni framar
öllu öðru, að hún var frú
Fane. Það var einungis frú
Fane, sem gat átt einmitt
svona gólfábreiðu, einmitt
svona stól, og hún var frú
Fane.
Þegar hún gekk um og vann
í ibúðinni, þá endurtók hún
nafnið aftur og aftur, rétt
eins og hún væri að tala við
einhvern annaii, eða eins og
hún væri öll önnur en hún var,
og það þótti henni öfundsverð
ast af öllu.
Án þess að vita, hvernig á
því stóð, fór að vakna hjá
henni sektarmeðvitund, og
hún fór að bera spurningar
s upp fyrir sér. Eiskaði hún Ro-
ger í raun og veru? Elskaði
hún hann á sama hátt og hún
hafði unnað Jimmie og
Grant? Hún elskaði hann
imiklu meira en Grant, því að
hún hataði Grant, og fylltist
fyrirlitningu, þegar henni
varð hugsað til hans. En Jim-
mie ?
Minningin um Jimmie, fyrsta
elskhuga hennar, dofnaði
aldrei. Hversu mikið sem hún
barðist á móti þessari tilfinn-
:ingu, gat hún aldrei losnað við
hana. Hugsunin um hann, allt
sem minnti á hann, vakti
henni meiri óróa í hjarta en
minning Rogers hafði nokk-
urntíma gert.
Hún hugleiddi, hvort hún
mundi aldrei geta gleymt
Jimmie, þar sem hún nú var
gift öðrum manni. Jimmie
var sem lítilsháttar kærkom-
inn vökvi, sem var sprautað
inn í hjarta hennar. Hún gat
aðeins losnað við hann stund
og stund eftir harða baráttu,
þegar hún að kalla mátti æpti
upp yfir sig, að hún elskaði
Roger; og að hann væri ein-
asti maðurinn, sem hún til-
bað.
Þessar ofsafengnu fullyrð-
ingar nægðu þó ekki. Til þess
að vera ugglaus að koma Jim-
mie burtu úr huga sér og að
hafa traust á hjónabandi sínu,
þurfti hún að hafa Roger allt-
af hjá sér, finna til ástar hans
og návistar, eiga hann framar
öllu öðru og svo gersamlega,
að hún hefði engin önnur á-
hugamál. Á þennan eina hátt
fékk hún friðsæla tilfinningu
um, að tilvera hennar væri
sönn.
Einn dag eftir hádegisverð
hringdi hún til Rogers í skrif-
stofunni. |Þegar hann tók
símatólið og svaraði, var
spurningarblær í röddinni,
eins og hann hefði á móti því
að láta trufla sig við vinnuna.
Þetta var eins og spurning
hjá Zonu; tilefnið frá hennar
hendi var að fá úr því skorið,
hvort væri meira virði í hans
augum, hún eða vinnan.
Hefurðu voða mikið að
gera? spurði hún.
Já, að vísu, en —.
Of önnum kafinn til að
koma heim?
Nei, þú átt við —
Það er nokkuð, sem ég þarf
að segja þér.
Hvað er það?
Það skal ég segja þér, þeg-
ar þú kemur heim, sagði hún
blíðlega. Því næst lagði hún
frá sér símatólið og beið. Hún
fann, að máttur hennar barð-
ist gegn störfum hans, störf-
unum, sem hann hafði utan
heimilisins. Hún barðist við
Wall-Street, allan verðbréfa-
markaðinn, öll fésýslustörf
þjóðarinnar, allt það, sem
karlmenn höfðu einir sér.
Hún sigraði, því að litlu síð-
ar kom hann heim, eitt spurn-
ingarmerki út að eyrum og
staðnæmdist frammi fyrir
henni lítið eitt háðslegur- í
framan. Með gleðiópi stökk
hún á f ætur. Aldrei f yrr haf ði
henni fundizt hún þurfa eins
á honum að halda eða þráð
jafn ákaft og taumlaust sam-
vistir við hann sem nú.
Hvað var það, sem þú ætl-
aðir að ségja mér?
Hún hjúfraði sig enn fast-
ara að honum og hvíslaði eín-
hverju í eyrað á honum.
Hann varð hálfvandræða-
legur, nokkuð ánægður á svip-
inn, en þó einkum hissa.
En elskan mín, það er ekki
lengra síðan en í morgun,
að —
Það er langt liðið á daginn.
Hann horfði á hana fyrst
hálf hneykslaður yfir hinni
augljósu, óhemj,ulegu kröfu
hennar til hans, sem skein út
úr augum hennar. En þegar
honinn varð ljóst, að þetta var
fyrir hann og hann beðinn að
veita henni þessa bæn, þá hló
hann. Hún hló líka. Armar
þeirra mættust, þegar þau
féllust í faðma og kysstust
með opnum munni, og hún var
tilbúinn, þegar hann kom á
móti henni. Með miklum til-
finningaofsa gældu þau hvort
við annað, og með soltnum
höndunum fálmuðu þau
græðgislega hvort í annað,
þar sem þau stóðu í miðju
herberginu, allt þangað til þau
hnigu stynjandi á gólfið.
11. kafli.
Zona lagði f jandskap á Lyn-
ton Wirt, þegar löngu áður en
hún kynntist honum. Hann
var kunnur lögfræðingur í
New York, og þeir voru æsku-
vinir, hann og faðir Rogers,
og með því að hann hafði náð
Roger í stöðuna í New York,
mátti kalla að hann væri eins
konar verndari hans. Zona
hafði heyrt frá honum sagt,
þegar frá upphafi. En af því
að Roger hafði þótt sem hann
hefði átt að biðja hann um
leyfi til að kvænast, þá hafði
hún haft hreinustu andstyggð
á honum alla stund.
Þau höfðu frestað að bjóða
honum til miðdegisverðar
fyrstu hjónabandsvikuna
þeirra, en síðan kom Zona
ávallt með afsakanir, þangað
til komið var fram á mitt
sumar og þau gátu ekki frest-
að því lengur. Zona varð þess
vör sér til mikillar undrunar,
að Roger var eitthvað óstyrk-
ur í taugunum fyrsta kvöldið,
sem Wirt kom í heimsókn til
þeirra.
Eins og Roger kom Wirt
frá Minnesota. Fyrir tveimur
árum hafði hann setzt að í
New York sem lögfræðingur,
og svo að kalla samtímis
kvongazt greindri stúlku, sem
menn bjuggust við, að mundi
hjálpa honum í starfi hans.
Þau voru ánægð hvort með
annað, og samlíf þeirra jafn
gallauast og það var sjald-
gæft.
En af barnsförum varð
■ i : . ■■■■./ . - • •’.i j
Norma Wirt ólæknandi sjúkl-
ingur. Hefði bamið lifað, hefði
það líklega getað bjargað
Wirt lögfræðingi, en þegar
það dó á mjög ungum aldri,
varð Wirt einn eftir með tvær
hendur tómar og heilsulausa
konu. Hann var munaðar-
gjarn maður og hafði reynt
hamingju hjónabandsins, en
verið sviptur henni von bráð-
ara.
I fyrstu var Wirt sæmileg-
ur fésýslumaður og hafði
gengið vel og hafði síðan gerzt
velkunnur sérfræðingur í
glæpamálum. Hann fékk umb-
un fyrir að takast svona vel
í réttinum. Hann gerðist auð-
ugur og gat gért það sem
hann vildi.
Á þessu f urðulega æviskeiði
sínu var hann alltaf jafn trúr
hinni veiku konu sinni. Þörfin
á því að vera henni trúr og
dyggur var orðin svo rótgró-
in í huga hans. Hann naut
einhverrar heimskulegrar
gleði af þessum fórnfúsa
drengskap. Þegar kona hans
sagði honum hvað éftir ann-
að, þegar tækifæri bauðst, að
hún vildi ekki hindra, að hann
lifði frjálsu lífi, þá hlupu í
hann þau reiðiköst, sem hann
var lengi að jafna sig eftir.
Á því áugnabilki, sem Zona
og þessi maður heilsuðust,
varð andúð hennar gegn hon-
um að óbifanlegimi vegg. Hún
sá, að allt sem Roger liafði
sagt henni um hann, lýsti sér
1 hinum hörkulegu dráttum í
kringum munninn á honum.
Hann var sá merkilegi lög-
fræðingur, sem varð að þola
ýmsar raunir í einkalífinu,
hinn mikli rannsóknardómari,
sem tortryggði allt og alla.
Hin hvössu augu hans horf ðu
rannsakandi á Zoiíu. Slung-
inn, en glæsilegur, án þess þó
að vera nærgöngull, fékk
hann veitt upp úr henni allt,
sem á daga hennar hafði drif-
ið. Hann fékk að heyra æsku-
minningar hennar, skólaár
hennar og störf, hvernig hún
hafði kynnzt Roger, hvernig
þau giftu sig og gengu í hjóna-
band.
Þú sagðir mér ekki, dreng-
ur minn, sagði Wirt við Ro-
ger, að þú hefðir kvongazt
hættulega.
Roger spurði skelkaður,
hvað hann ætti við með þessu.
Það er alltaf hættulegt að
kvongast fallegri stúlku, sagði
Wirt.
Eftir miðdegisverðinn horf ði
hann vingjarnlega á Roger og
sagði: Þú ert hálfgramur að
sjá, drengur minn.
Zona tók þegar að verja
hann, og sagði: Ekki get ég
séð, að hann sé það.
En þú sérð hann daglega,
sagði Wirt, og þá veitirðu þvi
minni eftirtekt. Þú ert, sýnist
mér, talsvert grennri en þegar
ég sá þig síðast.
Roger reyndi í fyrstu að
berja þetta niður, en jánkaði
því svo síðan, að nokkru leyti,
„og ef .þetta reynist satt, er
það vafalaust af því, að ég
hef unnið of mikið.“
Lögfræðingurinn var á sama
máli. AuðVitað er þetta ástæð-
an. Það gleður mig að sjá, að
þú vinnur vel. En gerðu nú
ekki of mikið. að því. Hann
brosti og gaut augunum
skyndilega á Zonu.
Þegar hann var farinn,
sat Zona hreyfingarlaus litla
stund. Loks sagði hún: „Hon-
um geðjaðist ekki að mér.“
Jú, það gerir honum, sagði
Roger.
Nei, hann hatar mig.
En sú vitleysa, Zona. Hvers
vegna ætti hann að hata þig?
Það hef ég ekki hugmynd
um, það er að segja ég veit
það ekki fyllilega.
Auðvitað líkaði hanum ekki,
að við giftum okkur, án þess
að segja honum það áður. Og
svo létum við dragast svo
lengi að bjóða honum heim.
En það er líka allt og sumt.
Hann er bezti vinurinn, sem
við eigum og hefur gert mér
margan greiða.
I viðmóti þessa vinar gat
Zona samt sem áður ekki
fengið neina viðurkenningu á
sjálfri sér. Hún og lögfræðing-
urinn hötuðust frá því, er þau
sáust fyrsta sinni.
Hún hugsaði um þetta, í
hvert skipti sem Roger heim-
sótti Lynton Wirt einn. Hún
vildi hafa Roger út af fyrir
sig. Einu sinni hringdi hún á
hann í skrifstofunni, en þegar
hún hringdi í þetta sinn, sagð-
ist hún hafa nokkuð að segja
honum, ef hann kæmi heim,
þá varð hann dálítið efabland-
inn.
Er það hið sama, sem þú
sagðir mér síðast?
Geðjaðist þér ekki að þvr?
Jú, auðvitað, elskan, en —-
Nei, í þetta sinn hef ég
meira að segja þér.
Hann þagnaði um augna-
blik, en sagði síðan, Zona.
Hún skildi strax, hvað hann
átti við. Hún hafði ekki átt
við það, hún vissi að hún ætti
að leiðrétta hann, en hún vissi
líka, að þá mundi hann koma
til hennar. Eitt augnablik átti
hún í baráttu við sjálfa sig,
átti hún að leiðrétta misskiln-
inginn eða átti hún að láta það
hjá líða? Hún gat ekki staðizt
freistinguna.
Ætlarðu að koma?
Eg kem eftir augnablik.
Hann kom brátt inn um
dyrnar, upprifinn og í beztá
skapi og hafði með sér stóran
rósavönd.
Zona starði á blómin. Ö, en
hvað þau eru falleg, sagði hún
lágt. Hún horfði á hann. Hún
hafði ekki búizt við, að hánn
yrði svona kátur og hugul-
samur. Hun hafði ekki hugsað