Mánudagsblaðið - 11.01.1954, Síða 6

&
■....... 1 ........-............-
Er lafði Anna heima, Robert?
Sþurði hann.
Þjóhninn veik lítið eitt til hlið-
ar. Gjörið svo vel og gangið inn,
sir Julien, sagði hann. Lafði Anna
hefur eitthvert fólk í dagstofunni.
Viljið þér fara inn þangað, eða
viljið þér heldur að ég segi henni
nafn yðar?
Ér nokkur í móttökuherberginu
spurði'Julien.
Enginri 'eíns ög stendur. Látið
þér mig þá fara þangað, ég þarf
að tala við hana eina, þér getið
sagt henni, að ég sé kominn.
Já, herra.
Julien gekk eirðarlaus fram og
Éftur um gólfið.
Bráðlega heyrði hann að hlát-
Urinn hætti í dagstofunni. Það
varð stutt þögn og svo heyrðist
fótatak í ganginum. Skyndilega
opnuðust dyrnar á móttökuher-
berginu. Julien leit upp. Það var
ems og hann hafði búizt við.
Nokkuð fjörleg kona heldur smá-
vaxin í musulinkjól með fallegan
hatt á- höfði kom inn. Hún rétti
honum báðar hendurnar.
Kæri Julien, hrópaði hún og
Var samúðarhreimur í röddinni.
Það eru hræðilegar fréttir sem
við erum að heyra um þig. En
það er undarlegur tími, sem þú
hefur kosið til að segja okkur
allt um þetta.
Eg er ekki kominn til að segja
ykkur állt um það, hertogafrú,
svaraðí Julien. Blöðin munu segja
ykkur allt af létta um það.
Blöðin ýkja stundum, sagði
fiún.
í þessú máli mínu, sagði hann,
er ekki unnt að ýkja. Allt hefur
mér viljáð til, sem mér með
nokkru móti gat viljað til í þess-
ari óhappa aðstöðu minni.
Áttu þá við, að allar sögurnar
séu sannar, spurði hún.
Allar, svaraði hann. Eg býzt
eiginlega ekkí við, að ég ætti
að sýna mig hér. Eg er aðeins
kominn til þess að kveðja. Það
eru aðeins örfá orð, sem mig lang-
ar að segja við Önnu.
Segðu mér Julien, sagði hún.
Skrifaðir þú í rauninni frú Carra-
þy þetta bréf?
Já.
Og hún fékk manninum sínum
ffað?
Já!
Einu sinni á æfinni hagaði
greifynjan sér alveg eðlilega.
Sú kona, sagði hún, er fyrirlit-
leg ókind. Og mundu það, Julien,
hætti hún við, að ég á ekki við,
að þú sért ekki eins sakbitinn
eins og hún. Mér finnst ekki, að
þú eigir nokkum snefil af samúð
Ekilið. En þrátt fyrir það, ætti
ekki að þola þá konu, sem getur
gert annað eins og þetta.
Julien brosti kuldalega. Hon-
lim var fullljóst að á þessu augna-
hliki var hertogafrúin að strika
frú Carraby út af kunningjalista
sínum.
Get ég fengið að segja þetta
*ina orð við Önnu? -spurði hann.
Hertogafrýin varð efablandin á
(fWpinn.
Hversvegna? 7
! Eg ætla utan í kvöld. Eg vildi
ÍHarnan kveðja hana.
j^JSr það ekki hálf kjánalegt?
MÁNUDAGSBLAÐIÐ Mánudagrur 11. janúar 1954
sagði hún, ég meina ekki það að
þú sért að fara utan, það býst ég
við að sé nauðsynlegt. En hveirs
vegna viltu hitta Önnu? Eg get
skilað til hennar hverju sem þú
vilt.
Juiien hló beisklega.
Það eru sumir hlutir, sagði
hánn, sem taka verður tillit til.
Það getur verið, að þú hafir
gleymt því, en Anna átti áð verða
konan mín.
Eg hef alls ekki gleymt því,
svaraði hertogafrúiri, en ég skil
bara ekki, hvers vegna þig lang-
ar til að fipna hana, þar sem
þessir samningar milli ykkar eru
bara blátt áfram hlægilegir.
Hvað getur þú haft til að segja
við hana?
Það er bara tilfinningamál,
sagði hann. Mig langar til að
kveðja hana.
Svona hlutir heyra okkur ekki
til, sagði hún. Þetta ættir þú að
vita, Julien minn. Eg get ekki
séð, að það svari nokkrum til-
gangi. Eg skal færa henni hvaða
skilaboð sem þú vilt og ég get
fullvissað þig um að hún er alls
ekki gröm út af þessu. Hún hefur
hagað sér eins og engill.
Hertogafrú, sagði hann. Þegar
ég kom hingað, bjóst ég við að
þessi mundi verða þín skoðun.
Þú ert móðir Önnu, og auðvitað
hefur þú völdin. En þegar tvær
persónur em trúlofaðar, þá fær-
ast þær svolítið undan valdi for-
eldra sinna. Svona hefur verið á-
statt um mig og Önnu. Láttu
þér ekki detta í hug að ég ætli að
bera brigður á Vald þitt, þótt ég
segi að ég ætli að hitta hana áð-
ur en ég fer.
Hún yppti öxlum.
Jæja, Julien minn, tautaði hún,
ef þú hefðir verið svona fastur
fyrir í viðskiptum þínum við
þennan kvemnannsbjána! En ef
þú hefur' nú samt sem áður á-
kveðið þettta, þá ætla ég auð-
vitað ekki að ónýta ákvörðun
þína. Kannski að það sé eins gott
að ljúka þessu. Hún hringdi
bjöllu.
Biðjið þér lafði Önnu að koma
hingað, sagði hún við þjóninn.
Maðurinn fór og dyrnar ■ lukust
aftur. Greifynjan sýndi ekkert
fararsnið á sér.
Þetta mál hafið þið Anna þegar
rætt ykkar á milli, sagði Julien,
og það er ekki einu sinni nauð-
synlegt að þú gefir henni aðvör-
unarorð.
Þú kátlegi máður! sagði hún
hlæjandi. Það eru engin aðvörun-
arorð nauðsynleg frá minni hendi
í máli þessu. Ef satt skal segja,
Julien, þá hataði ég trúlofun ykk-
ar, þótt mér geðjaðist alltaf vel
að þér, eins og þú veizt. Þú varst
mjög skemmtilegur ungur maður
og mér þótti alltaf gaman að sjá
þig dufla við dætur mínar, en
sem tengdasonur þótti mér þú
alltaf óæskilegui-. Tekjur þínar
eru, að því að ég bezt veit, svo-
lítið minni en ekki neitt, og póli-
tík er óviss starfi eins og þú varst
nú að komast að í dag. Anna á
ekki eyri til og eignast aldrei
neitt. Hún ætti að giftast ríkum
manni, og ég ætla henni líka að
gera það. Héma kemur hún, já
og slítið þið nú þessum heimsku-
lega fundi ykkar sem fyrst,
Dyrnar opnuðust og lafði Anna
kom inn. Hún var hærri en móð-
ir hennar, alvarlegri á svipinn
og hárið hóti dekkra. Hún kom
inn til Julien og rétti honum báð-
ar hendur.
Góði Julien, sagði hún. Þetta
er hræðilegt! Vertu nú svo væn
að fara fram, mamma. Eg verð
að tala við Julien eitt augnablik
í einrúmi.
Hertogafrúin fór út. Þau biðu
þar til dyrnar lukust aftur, þá
sneri hún sér að honum.
Er þetta allt satt? spurði hún.
Hvert einasta orð, Anna, svar-
aði hann. Misskildu nú ekki á-
stæðuna til komu minnar. Eg er'
gjöreyðilagður maður og ég á það
allt meira en skilið, sem nú er að
mæta mér. En það er eitt, sem
mig Iangaði til að segja við þig,
áður en ég fer.
Það var líka eitt, sagði hún,
og leit fast á hann, sem ég ætlaði
áð spyrja þig um, ef þú gæfir mér
tækifæri til þess.
Það er úm frú Carraby, sagði
hann ákveðinn.
Það var líka spurningin, sem
ég ætlaði að spyrja þig um, sagði
hún lágt.
Vinátta okkar frú Carraby,
hélt hann áfram, hefur öllum ver-
ið augljós í fjöldamörg ár. Eg
þekkti hana löngu áður en ég
kynntist þér, og því lauk í dag.
Það er aðeins eitt sem ég ætla að
segja þér um hana, og það er
þetta. Vinátta okkar var af þvi
taginu, sem er vel viðurkennd
og jafnvel litið á með velþóknun
í okkar stétt. Því fylgdi náttúru-
lega dálítið dufl — því neita ég
ekki. En því fylgdi ekkert ósið-
læti og það sýndi ekki neitt
smekkleysi, þegar ég bað þin.
Hún tók um andlit hans með
báðum hönduin og kyssti hann.
Þetta var einmitt það, sem mig
langaði að vita Julien, sagði hún.
Kveddu nú og farðu svo og fylgi
þér állar beztu óskir mípar. Þetta
er allt og sumt sem við getum
sagt hvort við annað, eða hváð?
Alveg allt, sagði hann.
Þú ert góður og elskulegur ná-
ungi, hélt hún áfram* og znér
hefur þótt blátt áfram vænt um
þig, þótt ég sé hræædd um að ég
hafi þreytt þig öðru hverju. Eg
skyldi hafa orðið þér ágæt kona
og kannski betri en ég verð þeim
sem kemur næst. Þú skalt nú ekki
dveljast hér lengur, þá ertu vænn,
því að þótt ég hafi aldrei fengið
orð fyrir að vera rnjög viðkvæm,
þá þreyta svona fundir mann dá-
litið, og ég vil líta sem bezt út
í kvöld. Skrifaðu mér einstaka
sinnum, ef þú vilt, mér þætti
gaman að heyra að þú fyndir eitt-
hvað áhugamál í lífinu. Og hérna
— þetta er til hamingju.
Hún tók lítinn prjón með gim-
steini úr belti sínu og stakk hon-
um í bindið hans, og svo hringdi
hún bjöllunni með annarri hend-
inni og rétti honúm hina.
Kysstu nú á fingur mér, Júli-
en, og segðu svo að ég hafi hag-
að mér vel.
Hann horfði í augu henni, og
þvínæst leit harin út um glugg-
ann yfir torgið. Þetta endaði eðli-
lega. Það var bjánalegt að hjarta
hans skyldi titra. Samt hafði það
verið einu sinni, er hún hafði
legið í faðmi hans og tunglsljósið
skinið á staðinn í kring um þau,
og andvarinn hafði suðað í trjá-
krúnunum, og að minnsta kosti
höfðu áugu hennár tindrað. Hann
leit í augu hennar og sá þar eng-
an glampa riú. Þá.slepþti hann
hönd hennar. Konur eru dásam-
legar.
Blessaður ski'ifaðu, sagði hún,
þegar hún gekk út í ganginn með
honum. Hamingjan góða, það er
untfarlegur maður, sem þú hefur
þama í bílnum hjá þér.
Það er vinur minn, sagði Julien,
blaðamaður. Eg gæti sagt þáð
sama um unga manninn, sem er
að gefa okkur auga úr dagstof-
unni, Anna. Hver ér hann?
Hún gretti sig dálítið og hvísl-
aði i eýra honum. Hann er Semíti
eins og þú sérð, og hreint og beint
hræðilegur. Mamma er búin að
velja mér hann upp á sínar eigir.
spýtur. Hann kom 10 mínútum
eftir að kvöldblöðin komu út, en
einhvernveginn dettur mér í
hug, að við höfum ekki néitt upp
úr honum. Hann heitir Harbord:
Julien snerti fingur hennar
einu sinni enn, á venjulegan við-
urkenndan hátt. Hann halláði sér
að henni og sagði alvarlega.
Góða Anna mín. Þessi inaður
hefur í tekjur að minnsta. kosti
100 þúsund pund á ári, Hofurðu
nokkurn tíma hugsað um, hve dá-
samlegtþað er að hafaaðrar eins
tekjur? Þú gætir umvafið þigmeð
þeim, eins og dýrðarljóma. Þú
gætir étið þær, klæzt þeim og
andað þeim alla daga æfi þirrnar.
Þú gætir jafnvel notað þær sem
ráð til þess að komast eins oft
undan og þú gætir, hinum sífelld-
lega nálæga og ógeðslega manni,
sem auðnum fylgir, og nú virð-
ist vera að gægjast að okkur út
um dyrnar. Vertu nú vitur Anna
mín. Svona tekjur eins og þess-
ar, eru ekki komnar undir hæ-
versku eða framhleypni, og þar
að auki er það satt, að ég hcld
ekki að þessi maður viti hvað
hæverska er. Og mundu að mér
er fullkomin alvara. Hundrað
þúsund punda tekjur á ári ætti að
lyíta hvaða manni sem er yfir
alla gagnrýni.
Já, svaraði s'túlkan og Ieit á
hann um leið og þau gengu nið-
ur tröppumar. Eg skal muna það,
og vertu nú sæll.
Okkur er að ganga betur, sagði
Julien fjörlega, þegar hann sett-
ist í bílinn. Það ér x sannleika
furðulegt hve mikið maður getur
komizt yfir á einum degi, ef mað-
ur setur sér það. Er hér nokkur
staður, sem maður getur fengið
sér glas, Kendricks? Eg hef nu
nýlega átt þreytandi samtal. Eg
var að kveðja stúlku, sem átti að
verða konan mín. Slíkt kemur
róti á manri.
Þú hagar þér eins og skynsam-
ur maður, Julien, svaraðí Kend-
ricks. Eftir augnablik förum við
framhjá veitingahúsi á leiðinni
til matsöluhússins, þar sem ég
ætla að bjóða þér að borða. Það
verður líklega þesskonar máltið,
að þú hefur aldrei "á æfi þinni
borðað aðra eins. Þú þarft ekki
á neinu lystaukandi að halda. Og
ég er ekki viss um nema það
sé að freista forsjónarinnar og
hætta á meltingartruflunum, að
bjóða þér Vermouthblöndu. En
komdu nú samt. Hvort þú reynir
fleira eða færra á þessum degi,
skiptir engu máli.
Þeir komu inn í ölstoíuna og
settust við borð með marmara-
plötu á. Julien kveikti sér í sígar-
ettu og Kendricks lézt ekki taka
eftir því, að hönd hans skalf er
hann hélt á eldspýtunni. Fjöldi
fólks var þarna inni, flest erlent.
Meðan Julien var áð sötra úr
glasinu sínu tók hann eftir manni,
sem hann þóttist þekkja og sat
gegnt honum.
Hvað náungi skyldi þetta veta?
Mér virðist ég þekkja hann í
sjón.
Kendricks ieit yfír herbergið.
Maður þekkír alla Lundúna-
búa í-sjón, sagði hann. Þessi ná-
ungi er líklega skrifari á ein-
hverri skrifstofu þar sem þú hef-
ur komið, eða afgreiðslumaður í
einhverri búð, sem þú hefur verzl
að í. Það er skrýtið, en það er
eins og maður geti ekki gleymt
surnum andlitum, þa'ð er snotur
stúlka, sem hann er að heilsa
þarna méð handabandi.
Julien hoi'fði á þau xun augna-
blik. Maðúrinn hafðí staðið upp
til áð heilsa stúlkúnni, sem var
að tala við hann' á íeip'rennandi
frönsku. Allan tímarin Vat- Julién
þess vai’, að maðurtón var að líta.
á hann öðru hverju. Það var und-
arlegt, að þótt Julien væri dálítið
æstur í huga, langaði hann þó að
vita hver þessi maður var.