Mánudagsblaðið - 05.04.1954, Qupperneq 6

MÁNUD AGSBLAjpro
Májiudagur 5. apríl 1954.
Það veit maður aldrei, sagði
hann. En að því er mig snertir,
hef ég ekki ennþá jafnað mig
eftir imdrunina. Þú sýndir mér:
aldrei eins mikið aí kveneðli þínu
á meðan við vorum trúlofuð, eins
og þú hefur sýnt mér síðustu
daga.
Góði Julien minn, sagði hún.
Þú vissir ekki, hvar þú áttir að
leita að því.
Hann skýrði henni frá hug-
mynd Kendricks. Augu hennar
ljómuðu.
Hún er vissulega ágæt, sagðt
hún- En hvað mér hefði þótt gam-
an að sjá fyrstu greinina þína.
Þú skalt fá að sjá hana seinna,
sagði hann. Eg hef hana í kápu-
vasanum mínum.
Eg vil ekki bíða eitt augnablik,
sagði hún. Eg ætla að lesa hana
meðan verið er að bera á borð.
Það er fögur hugmynd þetta,
sagði hún, að ryðja sér til rúms
með pennanum. Þeir eru tii núna,
sem segja okkur eins og þú veizt,
Julien, að meira sé hægt að gera
xneð blaðamennsku en í þinginu.
Hið talaða orð þitt hefur áhrif á
aðeins fáa. En það, sem þú skrif-
ar, iesa allir.
Hún sagði þjóninum, hvað hún
vildi og hann kom að vörmu
spori með blaðið. Hún breiddi
blaðið út íyrir framan sig, og
Julien las það yfiröxlina á henoi.
Hann hafði sjálfur lesið hana áð-
ur, en augu hans urðu nú fjör-
legri, er hann las hana aftur. Þeg-
ar hún hafði lokið lestrinum
sagði hún mjög lítið, og þau borð-
uðu fyrsta réttinn án þess að
mælast við. Því næst lagði hún.
höndina á hönd hans.
Kæri Julien, sagði hún, ég hef
gert þé rrangt til og bið þig að af-
saka það.
Rangt?
Hún leit á hann næstum því
með auðmýkt. Það var einhver
nýr glampi í augum hennar, eitt-
hvað nýtt í svipnum.
Eg er hrædd um, sagði hún, að
ég hafi aldrei séð í þér annað eða
meira en hversdagslegan stjórn-
málamann, auðvitað vel máli far-
irtn, og hina skýru hugsun stjórn-
málamannsins. En þetta — og hún
benti á blaðið með vísifingri —
er eitthvað annað.
Já, geðjast þér að því?
Geðjast að því! endurtók hún.
Finnurðu ekki sjálfur, hvað ólíkt
það er þessum nákvæmu hálfháðs
legu ræðum þínum? Það er eins
og hálfkulnaður eldur hafi allt í
einu blossað upp. Það er snilli í
hverri Iínu. Haltu áfram að skrifa
þannig, Julien, og þú verður bráð
um voldugri en þú varst nokkum-
tima í neðri málstofunni.
Hann hló. Það var heimskulegt
að kannast við það, en ekkert
hafði glatt hans meira síðan ó-
hmingjan kom yfir hann. Hún var
hugsi nokkra stund, en alltaf
öðru hverju leit hún á blaðið. Þeg
ar þau voru að drekka kaffið, þá
fór hún að hlæja, eins og hún
minntist einhvers.
Sagði ég þér nokkumtíma frá
frú Caryaby, sagði hún. Marama
og ,ég fórum til Wumbledon
House tveim eða þrem dögum
«£tir að Carraby fékk embaettið.
17.
FBAMHALDSSAGA
E. FHHJPPS OPPENHE3M
»SVIK«
Eg sé hana ennþá, þegar hún var
á leiðinni til okkar. Það var svo
margt fólk í kring um okkur að
hún varð að tefla á tvær hætt-
ur. Ó, þetta var stór stund fyrir
mömmu. Hún hafði ekki einu
sinni fyrir því að lyfta gleraug-
unum. Hún reyndi ekki einu sinni
að glápa á hana, eins og siður er.
Hún leit á hönd frú Carrabys,
horfði svo í augu hennar og gekk
svo framhjá henni, eins og hún
væri ekki til. Auðvitað gerði ég
það sama — nærri því eins vel og
mamma. Ófétið.
Julien hleypti brúnum lítið eitt.
Þú getur skilið, sagði hann, að
mig langar ekki sérlega mikið til
að tala um frú Carraby. En samt
býst ég yið, að embættisskeið
mannsins hennar hafi verið mik-
ilsverðasta atriði í hennar lífi.
Þá verður henni erfið gangan,
sagði Anna. Eg skil nú ekki mikið
í stjórnmálum, en það veit ég þó,
að það er ekki til neins að setjá
verzlunarmanna í utanríkisráðu-
neytið. Hann er þegar orðin o-
styrkur á fótum og frú Carraby
já — ég veit ekki, hvort hún
lék við þig líkt því, en þú manst
eftir Bob Sutherland . Hann er í
lífverðinum, held ég. Jæja, það
kvað vera heldur heitt þeirra á
milli.
Eg held, sagði hann, að frú
Carraby geti séð um sig sjálf.
Kannski, sagði Anna, og horfði
hugsi á sígarettuna sína. En segðu
mér, hvað getum við nú gert?
Verð ég að fara heim?
Þvert á móti, sagði hann. Þú
ert ráðin hjá mér í kvöld. En
fyrst verð ég þó að fara heim til
mín. Stendur þér ekki á sama?
Mér stendur alveg á sama, sagði
hún. Við skulum taka vagn og
aka um götumar, Julien. En hvað
tunglið er fölt.
Þau klifruðu upp í vagninn og
óku af stað. Anna hallaði sér aft-
ur og var hin ánægðasta.
Hversvegna þarftu að koma við
heima hjá þér, Juhen?
Það getur verið, sagði hann, að
komið sé skeyti frá Kendricks.
Mig langar til að heyra hvernig
þeim lízt á greinina.
Hún hló fyrirlitningarhlátri.
Eg skal segja þér það. Það er
aðeins eitt, sem þeir hugsa um.
Hvemig þetta fólk hatar þig, sem
er að reyna að koma illu af stað
milli Frakka og Englendinga.
Julien brosti hörkulega. Mér
þætti það ekki óliklegt. Það get-
ur lent í deilum miUi okkar enn-
þá. Þau stöðyuðu vagninn fyrir
utan dymar, og hún.fór niður úr
yggninum. /; •
Mig langar til að sjá, hveynig
þú býrð, sagði hún f ólega. Eg má
koma upp eða hvað?
Já, ég held nú það, svaraði
hann.
Hún fylgdist með honum upp
dimman stigann inn í herbergi
hans. Hann kveikti. Hún svipaðist
um í herberginu horfði á opna
gluggana með trjánum fyrir utan
og settist svo í einn hægindastól-
inn.
Julien, en hvað þetta er indælt!
Er nokkuð til þín? Hann gekk að
borðinu. Það var skeyti til hans
og bréf. Hann reif skeytið upp
og augun ljómuðu, þegar hann
las það.
Agætt. Far'Su varlega. Eg kem
strax yfrum. Kendricks.
Hann fékk henni skeytið og
opnaði bréfið.
Eg kem eftir svarainu t kvöld.
Carl Freudenbreg.
Þegar hann var að lesa bréfið
bar barið að dyrum.
Hver er það?
Það getur verið maðurinn, sem
skrifaði mér bréfið, sagði hann.
Hún stóð upp hljóðlega og benti
á hurðina milli herbergjanna og
hún fór inn í innra herbergið.
Julien fór og opnaði dyrnar, og
fyrir utan dyrnar stóð Freuden-
berg.
Komið þér inn, sagði Julien. Og
Freudenberg tók af sér hattinn og
kom inn.
20. KAFLl
Freudenberg var í samkvæmis-
fötum og eins nosturslega f inn og
hann var vanur. Hann hafði á sér
blæ þess manns, sem i mörg kvöld
hefur verið að glíma við erfið
viðfangsefni. Það voru dökkir
baugar undir augunum og hrukk-
urnar á enninu dýpri. Allt um
það brosti hann með hirmi gömlu
gleði sinni, þegar hann settist í
stólinn, sem Julien rétti honum.
Kæri sir Julien, sagði hann.
Eg er kominn hingað um mörg
hundruð mílna veg á mjög óhent-
ugum tíma til þessarar stuttu
samræðu okkar.
Julien lyfti brúnum. Eg er
hissa, sagði hann. Eg hafði enga
hugmynd um, að starfið sem þér
minntust á væri svona áriðandi.
Það er það ékki heldur, svaraði
Freudenberg. Sannleikurinn er
sá, að það er varla til, eða ef það
er til, þá hefur það aðeins verið
skapað til þess að koma yður út
úr raunhæfum stjómmálum í
nokkra mánuði. Eg er framsýnn,
eins og þér sjáið, sir Julien, og ég
sá, hvað koma myndi. Með leyfi
að segjaí líkar mér alls ekki grein
yðar í blaðinuígær og mérerlífca
sagt að hún hafi komið í ensku
blaði.
Það þykir mér leiðinlegt, sagði
Julien rólega. En ef ég á að segja
eins og er, þá var hún ekki skrif-
uð með það fyrir augum að þókn-
ast yður eða vanþóknast. Hún var
skrifuð með það fyrir augum að
varðveita, ef unnt er, vináttuna
milli Englands og Frakklands.
Það koma fleiri á eftir eða
hvað? spurði Freudenberg.
Þetta er fyrsta greinin af mörg-
um, svaraði Juhen.
Þér vitið, sagði Freudenberg,
og leit á neglurnar á sér, að hún
er alveg djöfullega vel skrifuð.
Svo þér eruð að hrósa mér,
svaraði Julien.
Alls ekki. Eg segi yður satt. Eg
er hér til að vita, hvað þér viljið
fá mikið til að fella niður eftir-
farandi greinar.
Juhen hugsaði sig um. Það
kostar, svaraði hann, síðasta árs
herkostnaðinn, sem þér greidduð
Frökkum.
Freudenberg brosti. Það er bara
smáræði í samanburði við her-
kostnaðinn, sem við verðum að
borga Englandi áður en langt um
líður.
Eg er ekki ágjarn, sagði Julien.
En þetta eru minir skilmálar.
Freudenberg stundi. Vinur
minn, það væri betra að tala um
þessi mál skynsamlega það eru
fleiri ráð til að hindra útkomu
greinanna, en að kaupa þær.
Já, auðvitað, svaraði Julien, en
París er að minnsta kosti lög-
hlýðinn bær. Eg býzt ekki við
að ég verði þar fyrir verulegu
harðhnjaski.
Hugprúður maður, sagði Freud-
enberg. trúir sjaldan að illa fari
fyrir sér.
En ef það fer nú illa fyrir mér
samt sem áður, þá er það hugul-
semi af yður að vara mig við.
Rugl, greip Freudenberg fram
í. Hlustið nú á sir Julien. Eg bið
yður að athuga þetta mál skyn-
samlega. Við girnumst ekki styrj-
öld, en ósk ráðherra minna og
mín er sú að láta núverandi stjórn
Stóra-Bretlands verða fyrir sem
allra mestri stjórnmálalegri auð-
mýkingu. En hver er það samt,
sem berjast yill fyrir Bretland?
Þér — maðurinn, sem var hrak-
inn úr embættinu. Þér ættuð að
vera með okkur en ekki á móti
okkur.
Eg á í alls engum erjum við
flokkinn minn, svaraði Julien.
Yður virðist hafa verið rangt
skýrt frá þessu máh. En þar að
auki er ég Englendingur og föð-
urlandsvinur. Allur greinaflokk-
ur minn verður skrifaður, og ég
mun gera það, sem ég get til að.
þenda. á hvemig í þésai kuldatil-
finning milli landanna hefur ver-
ið vakin.
Eg skal gefa yður, sagði Freud-
enberg, milljón franka til þess
að hætta við að rita greinaflokk-
inn.
Julien benti á dyrnar og sagði:
Þér eruð að verða ósvífinn.
Freudenberg stóð hægt upp.
Það var glampi í augum hans.
Eg hef Iagt mig í framkróka,
sagði hann, um að vera vinveitt-
ur yður. Því er nú lokið. Þér skul-
uð ekki skrifa greinarnar.
Eruð þér að ógna mér?
Já!
Stundum er það, svaraði Julien
hægt, að ég veit varla hvenær ég
á að taka yður alvarlega. Finnst
yður ekki eitthvað kátlegt við
þessi orð yðar?
Freudenberg yppti öxlum.
Haldið þér það? En samt hefur
enginn maður, sem ég hef ógnað,
gert það sem ég hef varað hann
við.
Julien sneri til hurðarinnar til
að opna hana. Freudenberg lædd-
ist eins og köttur að baki honum
og krækti handleggnum um háls
honum. Julien, sem komið var
þannig að óvörum, gat enga björg
sér veitt. Freudenberg sveiflaði
honum til svo hann lá á bakinu
og studdi hnénu á brjóst honum.
Mér þykir þetta ákaflega leitt,
sagði hann. En hvað á ég að gera?
Hann blístraði láfjt. Dyrnar
opnuðust og Estermen kom inn
grunsamlega fljjótt. Hér þurfti
varla nokkurt orð, fætur og hand-
leggir Juliens voru bundnir og
einhverju • stungið upp í hann.
Freudenberg hlustaði við dyrnar.
Estermen hefur sagt mér, mælti
hann að þér hafið engan þjón.
Það er því. ólíklegt, að nokkuð sé
að óttast. Með leyfi?
Hann tók stórt glcis af bakkan-
um, hreinsaði það með sódavatni
og helti í það einhverju úr litlu
glasi, sem hann hafði á sér. Svo
stóð hann uppi yfir Julien.
Þráláti Englendingur, hélt hann
áfram. í þessu glasi er vatn
gleymskunn.ar, ég fullvissa yður
við drengskap minn, að þessi
vökvi er meinlaus. Einu áhrifin,
sem hann hefur, eru þau að hann
spillir minni manns um eina eða
tvær vikur. Nú drekkið þér þetta
þegar í stað. Þér munuð vakna
máttfarinn og ófús til vinnu og ó-
hæfur til andlegra starfa. Lækn-
irinn mun láta yður fá hressing-
arlyf, og þér munuð fara í burtu.
En mánuðiy munu líða, áður en
þér getið hafizt handa um vinnu
aftur. Að þeim tíma loknum
vona ég að þér hafið vitkazt. Vilj-
ið þér nú drekka þetta?
Julien hristi höfuðið, og Freud-
enberg stundi.
Eg var að vona, hélt hann á-
fram, að þér mynduð ekki neyða
mig til að nota hitt bragðið. Mér
þætti ákaflega mikið fyrir því, að
meiða yður meira, en þér eruð f
vegi fyrir mér, og það líð ég eng-
um. Drekkið þetta og eftir einn
eða tvo mánuði verður allt eins og
það er nú. Ef þér neitið, læt ég
Estermen fást við yður, og það
ætla ég að segja yður, að hann
tekur . ekki á yður með slíkum
silkihönzkum og ég gprivFleiri en