Mánudagsblaðið - 08.11.1954, Blaðsíða 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 8. nóvember 1954
4. KAFLI
Sambúð þeirra var skrykkj-
ótt. Dögum saman hittust
þau ekki, því Ariane var í
háskólanum, en hann var er-
indreki við stórt olíufélag og
fór oft sem fulltrúi þess til
Ameríku eða London eða
Japan, og einmitt um þessar
mundir var verið að koma í
gang útibúi í Kákasus, og
varð honum því tíðfarið þang-
að. Einu sinni borðaði hann
miðdagsmat með opinberri
vinkonu sinni, barónsfrú
Kottinð fegurstu konu
Moskva, sem undraðist, hve
lítt hann sóttist orðið eftir
fundum hennar. Hann braut
sífellt heilann um að finna
nýjar viðbárur.
En á hverju kvöldi klukkan
hálf-níu hitti hann litlu stúd-
ínuna sína í SadoWajagötu,
á hverju kvöldi fóru þau fót-
gangandi niður í hótel Nati-
onal, á hverju kvöldi hvíldu
þau saman í hinu vistlega,
dimma herbergi og á hverju
kvöldi þegar klukkan sló á
miðnætti, stóðu þau upp og
klæddu sig og gengu sömu
leið til baka í hinum f jörug-
ustu samræðum.
Á öllum málefnum hafði
hún fastákveðnar skoðanir,
sem hún flutti af mikilli ein-
beitni og þoldi *ekki, að í móti
væri mælt. Hún rakti grund-
vallaratriði hinnar róttæk-
ustu efnishyggju, þar sem til-
finningar áttu sér engan til-
verurétt og ást o gmeðaumkv-
un vo'ru dregin sundur í háði.
Oft hafði hann gaman af því
að kollvarpa með einu orði
loftköstulum þeim, sem hún
hafði með mestu kostgæfni
byggt upp frá kerfum sínum;
en venjulega lét hann ímynd-
unarafli hennar lausan taum-
inn. Og það var honum ætíð
aðdáunarefni, hve skýr í
hugsun hún var og hugmynda
gnóttin mikil á öllum sviðum.
Konstantin Michael þekkti
heiminn, hann hafði verið í
London, New Pork, París og
Róm. „Aðeins örlítið meiri
mýkt,“ hugsaði hann, „ef til
vill aðeins þann siðfágunar-
blæ, sem hvergi lærist nema
meðal heldra fólksins á Vest-
urlndum, þyrfti til þess að
þessi rússneska stúlka ynni
eigra í höfuðborgum þessara
landa. Mestu andans mehn
hrifust af henni.“
Hann gat ekki hugsað sér
ekemmtilegri félaga. Hún fór
eldi um huga hans og hélt
honum stöðugt fullum spenn-
ings og eftirvæntingar með
gáfum sínum og frumlegum
Bkoðunum.
Hann fann hjá henni hinar
ótæmandi auðlindir rúss-
neskrar náttúru, þá gjafmildi,
þá eyðslu, þann sjálfsaustur,
sem hvergi finnst annarsstað-
ar. „Stúlku þessari vantar
ekki annað en meiri skipun
í hugsunina til þess að ná
hæstu sviðum, og þó ef til vill
öllu fremur handleiðslu af-
burðamanns. Því miður eru
karlmennimir hér um slóðir
-ekki slíku verki vaxnir.“
Þannig hugsaði hann um
hana.
Daglega beið Konstantín
þeirrar stundar með óþolin-
mæði, þegar fundum þeirra
Ariane bæri saman. Hann bar
hana saman við barónsfrú
Korting, sem hreif hann með
fegurð sinni, sem var góð
og blíð og gerði ekki kröfur,
en var líka af langdvölum sín-
um á Vesturlöndum orðin jafn
ónáttúrleg og fína fólkið í
Frakklandi og Englandi ér.
Vissulega gat hann ekki kom-
ið með neina aðfinnslu í henn-
ar garð — nema þá einu,
mestu: honum leiddist hún.
Hjá Ariane kenndi hann
ekki leiðinda, í návist hennar
gleymdi maður jafnvel hug-
takinu sjálfu; svo fjölþætt
var hún, skemmtileg, kát,
hugsandi, mótsagnakennd,
duttlungafull, einþykk, feim-
in, lokuð inni í sinni eigin
sjálfsást eins og óvinnandi
virki.
Þegar hún borðaði með
honum miðdegisverð var
hann frá sér numinn af ham-
ingju, ef það var kvöldverð-
ur, sem sjaldnar skeði, var
það honum sem hátíð. Hinn
langi vegur frá Sadowajugötu
til hótel London varð honum
of stuttur.
En í herberginu hjá honum
var það önnur Ariane sem
kom í ljós. Þá sá hann fyrir
sér konu, sem sífellt var hon-
um framandi. Frá þeim degi,
þegar hann hafði fyrst átt
vald yfir henni, hafði hann
stöðugt vænzt þess, að milli
þeirra kæmist á sams konar
samband og venjulega ríkir
milli elskenda. Nú fann hann
smám saman villu sína. Hann
hélt sig hafa sigrazt á henni,
en sí og æ varð þessi sigur að
meira spursmáli. Hann fann,
að hann komst ekkert áleiðis;
vinkona hans tilheyrði honum
aldrei í raun og veru, það
var ekki nema skammvinn
blekking. I rauninni var hún
eftir sem áður ómælanlega
f jarri og smaug undan í hvert
skipti, sem hann þóttist hafa
undirokað hana.
Hann kyssti hana. Hún
leyfði það og virtist láta sér
það vel líka, en aldrei kom
hún á móti honum með
minnstu blíðuhótum.
Einn daginn Iét hann falla
orð í þessa átt. Svarið, sem
hann fékk, var eins og ískalt
steypibað.
„Látið það ekki á yður fá,
svona er ég alltaf.“
„Misheppnað uppeldi,“
hugsaði Konstantín, „hvers
konar aulabárða skyldi hún
hafa þekkt á undan mér.“
I bóli va rhún eftir sem áður
„liðið lík“. Þrátt fyrir- það
fann hann margsinnis, að
handleggur hennar þrýsti
honum að sér. Aðeins einu
sinni gekk hún svo langt, að
hún kvartaði um, að hún yrði
að standa upp, hún væri ör-
magna af þreytu. Það leið
vika, áður en hún leyfði að
dyrnar að stofunni, þar sem
rafmagnsljós logaði, væru
hafðar opnar. Og þó sýndi
hún enga uppgerðar skamm-
feilni; hún stóð upp úr rúm-
inu og flýtti sér fram í bað-
herbergið, og þegar hún kom
aftur, settist hún klæðlaus
fyrir framan spegilinn, og
byrjaði að greiða sér með
hinni áhyggjulausu ró velvax-
innar stúlku, sem engu þarf
að leyna.
Hver einstakur samfundur
þeirra varð að endurnýjaðri
baráttu milli glóðar karl-
mannsins og kulda konunnar.
Það sem ruglaði konstantín
var, að þessi kuldi virtist gerð
ur að yfirlögðu ráði, ætti rót
sína að rekja til sterks vilja,
væri óeðlilegur. Hann þurfti
ekki að beita neinni þvingun
til að fá Ariane inn í svefn-
herbergið, hún kom af eigin
vilja, en þegar svo langt var
komið, var blátt áfram sem
hún stirnðaði upp. Hún, sem
annars gat ekki þagnað eitt
augnablik, lá grafþögul með
augun opin. Það mesta, sem
honum hafði tekizt að lokka
út úr henni fyrstu vikuna,
þegar hann hvíslaði að henni
þessum meiningarlausu gælu-
orðum, sem karlmenn eru
vanir að hjala í eyru ást-
meyja sinna, var: Ja, svei. i
Þess fyrir utan töluðu þau
saman eins og trúnaðarvinir
— en í svefnherberginu varð
hún alltaf aftur óvinurinn,
sem hann varð að berjast við
á nýjaleik í hvert skipti, en
sem lýsti sig þó aldrei sigr-
aðan. Þessi barátta æsti Kon-
stantín mjög og hann sór þess
eið, að hann skyldi ganga með
sigur af hólmi; samt sem áð-
ur var hann djúpt særður yfir
þessu framferði Ariane.
En einnig þetta voru aðeins
framlínu víggirðingar.
Fjórða eða fimmta kvöldið,
þegar þau voru að klæða sig
í og hann sat reykjandi á rúm-
stokknum, lagði hann án frek
ari umhugsunar fyrir hana
tvær af þessum spumingum,
sem karlmönnum er gjamt
að spyrja eftir smálúr. Hún
svaraði ekki. han nendurtók.
Án þess að snúa höfðinu
við og án þess að hætta við að
festa upp um sig sokkana,
sagði hún loksins með því-
líku kæruleysi, að það var
eins og hún væri sér ekki þess
vís, hver illkvitni fólst í orð-
unum:
„Eg bíð bara eftir þriðju
spurningunni, sem nú hlýttu
að koma, því að f ram að þessu
hafa allir karlmenn undir
sömu kringumstæðum spurt
þriggja spurninga."
Konstantín fölnaði. Hann
gat með erfiðismunum hald-
ið sér í skef jum og látið vera
að segja fleiri orð. Hann kast-
aði sígarettunni frá sér, fór
inn í baðherbergið og var þar
óvenjulega lengi. Þegar hann
kom aftur, var komið fram
yfir miðnætti.
„Eigum við þá að fara?“
sagði hann stuttaralega.
Hún hvarf til hans og hall-
aði sér upp að honum.
„Hvað gengur að yður í
dag. Þér virðizt vera svo nið-
urdreginn. Það er þó ekki mér
að kenna ....?“
„Nei, stúlka litla, víst ekki.
Þú ert yndisleg eins og jafn-
an.“ Því hann þúaði hana nú
orðið, en hún hélt sér hins
vegar eftir sem áður við
„þér“-ið.
Á leiðinni deildu þau ákaft
um eitthvert heimspekispurs-
mál. Hvorttveggja varði sinn
málstað af þrákelkni.
Að lokum fór Konstantín
að skellihlæja.
„Nei, nú erum við farin að
leita langt um skammt að
þrætueplunum!“ Og hann
kyssti Ariane, sem enn varð-
ist.
Daginn eftir byrjaði f jand-
skapurinn að nýju. En í þetta
skipti héldu báðir aðilar sig
betur í skefjum, til þess að
láta ekki finna hjá sér snögga
bletti. —
Konstantín langaði mjög
til að vita, hversvegna Ariane,
sem átti vissulega um nóga
aðra að velja, ef hún kærði
sig um, skyldi einmitt hafa
tekið sig, Konstantín Michael,
og gefið sig á hans vald strax
við þriðja fund. Hann gerði
sér engar grillur um, að hann
væri ómótstæðilegur, ekki
heldur elskaði Ariane hann.
Hversu mikið frelsi sem ung-
ar stúlkur kunna að leyfa sér
í þessum sökum, þá var erfitt
að hugsa sér að þær, líkt og
karlmenn gerðu, tækju sér
elskhuga til stundargamans.
Hversvegna var hún á annað
borð niður komin hjá honum?
Eftir krókaleiðum reyndi
hann að fá skýringu á þessu
atriði.
Hann byrjaði því að tala
um hinn dýrlega flutning á
Boris Godunow-óperunni og'
þeim fyrstu áhrifum, sem
hann hefði orðið fyrir af
Ariane, hvernig honum hefði
fundizt hún merkilegt sam-
bland af konu og skólastelpu.
„Og þú, hvað hugsaðir þú
um mig, því að alltaf eru það
fyrstu áhrifin, sem mestu
varða.“
„Eg? Eg sagði við sjálfa
mig: Þarna er einn af þeim,
sem mér líkar við. Því að ég
viðurkenni, að samkvæmt
minni reynslu eru ljóshærðir
karlmenn þeir einu, sem hafa
ástríður. Hinir dökkhærðu
koma manni kannske vel fyr-
ir sjónir, en það er ekki annað
en eldur í hálmi. Maður tek-
ur þá, en manni helzt ekki á
þeim. Hyggindin krefjast
þess, að eftir nokkrar mis-
heppnaðar tilraunir snúi
maður aftur til þess, sem
maður hefur sannprófað, að
gott sér.“
Svona hélt hún áfram að
masa á sinn viðfelldna hátt,;
rétt eins og hún mundi tala
um sólskinið eða regnið þenn-
an sama maídag.
Konstantín varð við sem
honum væri gefið inn gall-
beizkt meðal í dropatali. Hon-
um fannst sem eina svarið
við slíkri og þvílíkri áskorun
væri dugleg hirting. En það
mátti ekki sýna á sér bilbug,
hann varð að fá bráða-
birgðafrest. Hann tók því
fram sígarettu, kveikti í og
með vel leiknu, óþvinguðu
brosi rumdi hann góðlátlega:
„Ariane, Ariane þó! Þetta
eru hlutir, sem menn ef til vill
hugsa, en sem menn segja
ekki. Þú ert bara hálfgerður
villimaður".
Allir farseðlar seldir
Án aukagjalds
Ferðaskrifsfofan ORLOF H.F.
Hafnarstræti 21
SíriI S2265