Alþýðublaðið - 01.06.1922, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Söaral lækttiBgaaBjerð.
í Sfflálöndum í Svíþjóð hefir
sýlei^a fuf dist hauskópa, sem
meitlað hafð! verið gat á Haus
kúpan er frá árunurn miili I og
200 Með ví?ind;l<“gri raensóka
hefir það komið í ijós, að kúpan
er aí unglingi, líklega karlmanni
Uppakuiðurinn virðist hafa tekist
mjög vel og sjúklinguritm hefir
sennilega iifað aiílengi eftir skurð
ihn
Kúpan fanst, er verið var að
táka gröf i kirkjugarðinum í As
heda í Smáföndum. Fýrst fundust
bein, sem eftir stærð virtust vera
af barui, og einutn rneter dýpra
fanst hauskúpa, sem á hafði verið
meitlað kringlótt gat. i ctn að
þvermáii, og vorn raðirnar grónar.
Hjá beinunum fanst járnstöng,
og hafa menn af henhi séð, að
beinin heyrðu til fyrri árum Járn
aldarinnar Skamt írá hauskúpunni
fundust flejri bein, sem sýnilega
sroru úr sömu beinagrind, en þau
duttu flest sundur er við þau var
komið
P.ófessor C. M. Fiirst, sem er
lærðastur Svia á þ*>ssu sviði, segir,
að beinið hsfi verið í sundur
meitlað og hafi skurðurinn vetið
geiður viö ciahverjum ianíOrtis-
sjúsdómi, svó sem feöfuðveiki,
niðurfallssýki eða einhverju slíteu.
(Þar setn engin meiðsli sjárt á
beininu, er iullvíst, að meitlað hefir
verið suudur ósæit höfuð Það má
rsða það af lögun kúpunnar, að
sjúklingurinn hefir haft „ensku
*ýkina“ er hann var barn Atmað
upphandleggsbeínið hefir verið sett
samiu og er af því ráðið að mað
urina b?fi verið um 166 cm. hár
Sú aðferð, að meitla, saga eða
bora gat á hauskúpuna til þess
að komast að heilanum, er gömul
Grfski læknirinn Hippokrates, sem
var upps 400 áruro f K, minntst
á þennan uppskurð, sem þó hefir
verið framkvæmdur mörg hundruð
árum fyr í Danmörku hafa haus
kúpur frá steieöldinni fuudist, sem
meitlað hefir verið gat á Haidið
er ssð þessi uppskurður hafi verið
gerður á sjúklingum til þess að
iækna þá þannig, að hieypa illum
öudum út um gatið á höfðinu.
„Lördagskvelden*.
Núl f»st skorið nef-
tóbak á Garði. Nokkrir
geta fengið krónu skamt.
Tilkynning'.
Þeir sem óska &ð fá viðgerða,
hreinsaða og málaða mÓtOPa,
hvort heldur í skipum eða á
landi, geta komist að góðum skil-
mátum Uppl á afgr blaðsins.
iKlt er nikkelerað
og koparhúðað í Faikanum.
8kyi>, bafMgNiitur,
skyrhrœringur,
mjölk*
fæst ailan daginn i
JLitla kafflhúainu
Laugav 6 Engir drykkjupeningar.
Ujrfesti fundin. Strauofn
til sölu — A'gr. v á.
Besta sognbókin er Æsku-
minningar, astarsaga eftir Turge-
niew Fæst á afgr Alþbi.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Ólaýur Friðriksson.
Ps entsmiðjan Gutenberg.
Rdgar Riee RurrougAs: Tarzan.
að hugsa um þessa mannætu. Tilviljunin hefir nú hagað
þvl svo, að þetta er hállvitlaus ræfill sem mun gleyma
okkur fyr, en ekki síður, en við gleymuro honum. Hann
er bara eitt af dýrum skógarins, ungfrú Porter*.
Jane svaraði engu, en hjarta hennar herptist saman.
Reiði og hatur gegn þeim sem maður elskar stælir
hjarta manns, en fyrirlitning eða meðaumkvun setur
mann hljóðan.
Hún vissi að Clayton talaði að eins það, sem hann
hélt, og 1 íyrsta sinn fór hún að íhuga grundvöllinn
undir ást sinni, og skoða með rannsóknaraugum ást-
mög sinn.
Hún snéri sér hægt við, og hélt til kofans. Hún
reyndi til þess að hugsa sér skógarguðinn sinn við
hlið sér, á einhverju Atlantshafsfarþegaskipinu. Hún sá
hann éta með höndunum, rífa matinn sundur eins og
villidýr og þurka af fingrunum utan í sig. Það fór
hroliur um hana.
Hún sá hann, er hún leiddi hann fram fyrir vini sína'
— rustalegan, ólæsan — villimann; hún hrökk við.
Hún var nú kominn f klefa sinn og sest a fiet sitt,
með aðra hendina á brjóstinu; þá fann hún alt 1 einu
nistið frá lífgjafa sínum á brjósti sér.
Hún tók það, hélt á því um stund í lófanum og
horfði á það tárvotum augum. Hún bar það að vörum
sér, hallaði sér út af, grúfði andlitið í linginu í rúminu
og grét.
nVillidýrið?"'tautaði hún. „Eg vildi að Guð gerði mig
að víllidýri; því hvort sem þú ert maður eða dýr, þá
er eg þín“.
Hún sá Clayton ekki aftur um daginn. Esmeralda
færði henni matinn og hún sendi föður sínum orð um
að sér liði illa eftir æfintýrið.
Snemma næsta morgun lagði Clayton af stað með
leiðangrinum, sem fór að leita d’Arnots. í þetta skifti
fóru þeir tvö hundruð saman, með tíu yfirmönnum og
tveimur læknum, og matvæli til heillar viku.
Þeir höfðu með sér rúmföt og sjúkrabörur.
Þetta var harðsnúið lið og reiðiþrungið — ekki síður
hefndrar en björgunarlið. Þeir komu þangað, sem bar-
daginn hafði staðið daginn áður laust eftir hádegi því
nú fóru -þeir þektar götur, og þurftu ekki að eyða tíma
í rannsóknir.
Þaðan lá fílagatan rakleiðis að þorpi Monga. Klukkan
var að eins tvö, þegar fyrstu leitarmeqnirnir komu að
rjóðrinu.
Charpentier, sem var foringi fararinnar, sendi sam-
stundis flokk af mönnum gegnum skóginn, yfir fyrir
þorpið. Annar flokkur var settur andspænis sklðgargs-
hliðinu, en sjálfur beið hann með höfuðliðstyrkinn
sunnan verðu í rjóðrinu.
Sókninni skyldi hagað svo, að sá flokkur er fór
norður fyrir þorpið skyldi fyrst skjóta, og átti það áð
vera merki um almenna árás, svo hægt væri að taka
þorpið við fyrsta áhlaup.
í hálfa klukkustund biðu þeir Charpentier eftir merk-
inu. Þeim fanst tíminn afarlangur. Þeir sá villimenn á
akrinum og aðra sem gengu út og inn um hliðið.
Loksins kom merkið — margir byssuhvellir samhliða,
og eins og einn maður svöruðu flokkarnir í vestri og
suðri.
Villimennirnir á akrinumemistu verkfæri sín og hlupu
sem mest þeir máttu að sklðgarðinum. Kúlurnar strá-
drápu þá, og Frakkarnir stukku yfir skrokkana, að
þorpshliðinu.
Árásin kom svo óvænt og snögglega, að villimenn-
irnir höfðu ekki rænu á því að loka hliðunum, svcr