Mánudagsblaðið - 04.04.1955, Page 6

mAnudagsblaðið
Mánudagur 4. april 1955
,.Viltu g^pra svo vel og
hætta herra Murray, þú varst
næstum búinn að ljósta úr
honum augað.“
„Réttu mér stafinn, ellegar
___<<
Hann lauk ekki við setning-
una, en rétti út hendina, eins
og hann teldi sjálfsagt, að
hann fengi stafinn.
Edna skimaði fljótt í kring
um sig og sá, að hvergi í nánd
voru tiltækileg barefli, og hún
sá einnig að andlit hundsins
var bólgið og blóðugt af bar-
smíðunum. Hún brá staínum
yfir hné sér og braut hann í
þrjá hluta og kastaði brotun-
um eins langt og henni var
mögulegt. Það var augna-
bliks þögn, sem aðeins var
X'ofin af hinu aumlega sárs-
aukavæli dýrsins, og um leið
og Edna skyldi hvað hún
hafði gert, hljóp blóðið fram
í kinnar hennar. Hún greip
hendinni fyrir augu sér til
þess að forðast það að þurfa
að horfa í reiðilegt andlit
mannsins, sem var alveg orð-
laus af þessari ósvífni. Bráð-
iega heyrði hún fyrirlitlegan
hlátur og er hún tók hendina
frá andliti sér sá hún að „Ali“
— hundurinn — var laus og
þefaði í ákafa af fótum hús-
bónda síns.
. ,Einmitt, nákvæmlega sama
hegðunin hjá mönnum og dýr-
um, Gældu við þau, klappaðu
þeim og vertu góð við þau, og
þau eiga til með að bita þig,
en skammaðu þau og berðu og
þá eru þau þegar skriðin að
íótúm þér og sleikja þá í auð-
mýkt. Farðu burtu, blóð-
þyrsti djöfullinn þinn“.
Hr. Murray færði sig nær
henni, og hélt höndum henn-
ar kyrrum með annari hendi,
en setti hina undir höku henn-
ar svo hún neyddist til að
horfa framan í hann.
„Hvernig vogarðu þér að
bjóða mér byrginn?“
„Eg bauð þér ekki byrg-
inn, en ég gat ekki aðstoðað
við það sem er rangt og misk-
unnarlaust."
„Eg get dæmt um gjörðir
FRAMHALDSSAGA
»EDNA«
v-.

ljón. Skiftu þér af því, sem
þér kemur við héðan í frá, og
þegar ég gef þér ákveðna
í skipun, þá hlýddu, því ég er
1 húsbóndinn hér og orð mín
j eru lög. Afskiptasemi og trufl
i un hvorki þoli ég né fyrirgef.
Skilurðu mig?“
„Eg skal ekki skipta mér
af þér-“
„Þýðir það, að þú munir
ekki hlýða mér, ef þér finnst
eitthvað athugavert við skip-
anir mínar?“
Hún sagði . ekkert, en
fallegu augun hennar stóðu
full af tárum.
„Svaraðu mér.
„Eg hefi ekkert að segja,
sem þér myndi líka.“
„Hvað segirðu? Út með
það.“
„Þú hefðir rétt til að segja
að ég væri ósvífin, ef ég segði
fleira.“
„Nei, ég sver að ég myndi
ekki gleypa þig, hvað sem þú
kynnir að segja.“
Hún hristi höfuðið og hreyf-
ingin varð til þess að tvö tár
runnu niður kinnar hennar.
„Einmitt, þú ert ein af þess-
um þverúðarfullu, góðu dýr-
lingum, sem ekkert fær til að
tala. Barnið gott, hvort hat-
arðu mig meir en þú hræðist
mig? Svaraðu mér.“
Hann tók vasaklútinn og
þurrkaði burtu tárin.
„Eg vorkenni þér“, sagði
hún lágt.
Hann reigði höfuðið og hló
hranalega. „Vorkennir mér.
Vorkennir mér fyrir hvað?.
Eiganda jafn margra þúsunda
og hárin eru á höfði þínu-
Vorkenndu sjálfri þér, fátæk-
draumsjónir þínar. Eg þakka;
með tilliti til þeirrar stað-
reyndar að þú er á minni eign,
og veizt dálítið um englaskap
mitt, þá verð ég að segja að
þú er ekki gersneydd ímynd-
unarafli."
„Eg sagði það alls ekki.“
„Þú hugsaðir það samt sem
áður. Enga hræsni. Er það
ekki það, sem þér datt 1 hug-“
Hún svaraði ekki.
Dálítið frá þeim stóð upp
áhaldshesturinn hans á beit,
en höfuðsvipur hans og mós-
ótti liturinn sýndi glöggt, að
hann var afkomandi hinna
skjótu hesta frá kirgisku-
steppunum, og eigandi hafði
kallað Tamerlane. Og meðan
hr. Murray gekk að hesti sín-
augnablik var henni ofbirtan
ofviða og hún greip höndum
fyrir augu, en í því stóð hr.
Murray á fætur og gekk til
hennar og sagði um leið og
hann tók vindilinn úr munn-
inum:
„Komdu að glugganum og
fáðu þér sæti.“
Hann benti á legubekkinn;
en hún hristi höfuðið og sagði
f ljótt:
„Eg er með dálítið, sem til-
heyrir þr, og ég held
að það sé mjög dýrmætt, og
þessvegna vildi ég vita af því
öruggu í þinni vörzlu“.
Hún rétti honum bókina,
án þess að líta upp.
„Hvað er það?“
Hann tók hana, en án þess
um, lagði hún af stað til húss-i að líta af andliti stúlkunnar;
ins, ogóttaðist að hann myndi en þar sem hún svaraði engu
mínar sjálfur, og mun hvorki lingurinn þinn. Hversvegna í
biðja þig hjálpar né ætla mér
að leyfa þér að grípa fram í
gjöi’ðir mínar, sem þér eru
óviðkomandi.“
„Guð dæmir mínar gjörðir,
og ef ég hefði hlýtt þér, þá
væri ég sek um allt það, sem
þú hefðir gert með stafnum.
Eg reyni ekki að taka fram
fyrir hendiþ'nar á þér, en
reyni að halda mér úr vegi
frá þér, og mér þykir það
mjög leitt að tilviljun réð
bví, að ég kom hingað í eftir-
miðdag. Mér kom ekki til hug-
ar að við myndum hittast, því
ég hélt að þú hefðir farið til
bæjarins.“
Hann las alla óbeit hennar
á honum í augum hennar, er
hún reyndi að forðast að
hörfa á hann, og um leið og
hann brosti illilega, sagði
hann:
„Þú heldur eflaust, að g sé
sjálfur djöfullinn, sem gangi
um jöróina eins og öskrandi
ná henni. En hún heyrði eng-
an hófadyn, og um leið og
hún fór yfir stíginn og gekk
inn í blóma garðinn, sá hún
hestinn og eiganda hans
standa þar sem hún hafði
skilið við þá, og hún furðaði
sig á því hversvegna herra
Murray stóð svon kyrr, með
annan handlegginn á makka
hestsins, en hinn studdi hann
á niðurbeygt höfuð sitt.
3. KAFLI
Hinn iýndi „Danle"
fjandanum vorkennir þú
mér?“
„Vegna þess, að þrátt yfir
allan auðinn, verðurðu aldrei
hamingjunsamur.“
„Og hvern fjandan kemur
mér hamingja við ? Eg er ekki
svo vitlaus að vænta hennar;
og þó, þegar á allt er litið: úr
munni barna og smælingja.
Svei. Eg er hinn mesti bjáni
að eyða orðum á þig. Augna-
blik, hvernig lýst þér á garð-
inn minn, og skepnurnar? Eg
hef tekið eftir að þú kemur
hingað oft.“
„I fyrsta sinn er ég sá hann
datt mér Nói og örkin hans í
hug, tvennt af hverri tegund;
en fyrir klukkustund síðan
virtist mér hann vera Eden-
garðurinn, þar sem allar
skepnur lágu saman í friði,
áður en syndin kom í heim-
inn“.
„Og Óli og ég komum, eins
og Satan, og fullkomnuðum
Hinn mjói og hvelfdi gang-
ur, sem lá að herbergjum hr,
Murrays var dimmur og
drungalegur, þegar Edna
gekk inn í hann frá hringher-
berginu, en þaðan lagði litla
Ijósræmu. Feimnislega gekk
hún yfir þröskuldinn og stóð
á tiglagólfinu, sem skinu gljá-
andi 1 ljósi lampanna, sem þar
voru. Allt var þögult; en
vindlareykur sýndi að eigand-
inn var heima, og hún bank-
aði:
„Kom inn“.
„Eg vil ekki koma inn; mig
langaði aðeins til að rétta þér
dálítið.“
„Svo þú-vilt það ekki, f jand
inn hafi það. En ég geng
aldrei móti fólki. Ekki hálfa
leið einu sinni, svo þú verður
að koma inn, þú verður alveg
örugg hér inni. Eg gef þér
orð mitt upp á það, að það
eru engir smádjöflar lokaðir
hér inni, til að nema þann á
brott, sem inn kemur- Annað-
hvort kemurðu inn, ella ferð
í burtu.“
Það var mikil freisting að
taka þessum kosti, en þar sem
hann hafði sýnil. þekkt rödd
hennar þá opnaði hún dyrnar
til fiills og gekk inn. í nokkur.
leit hann á bókina, og hið
harða karlmannlega andlit
varð bjart yfirlitum.
„Er það mögulegt? Dante.
Minn tapaði Dante. Eintakið,
sem hefir ferðast með mér
um heiminn, og sem ég tap-
aði fyrir ári siðan einhvers
staðar í fjöllum Tennessee-
ríkis. Hvar fékkstu hana,
stúlka mín?“
„Eg fann hana, þar sem þú
skildir hana eftir — á gras-
vellinum nálægt járnsmiðj-
unni.“
„Jámsmiðjunni? Hvar?“
„Nálægt Chattanooga.
Manstu ekki eftir skiltinu,
undir skeifunni, yfir dyrun-
um — Aaron Hunt?
„Nei, en hver var Aaron
Hunt?“
I nær því mínútu reyndi
Edna að halda jafnvægi sínu,
og um leið og hún leit skyndi-
lega upp, sagði hún stamandi:
„Hann var afi minn, eini
maðurinn í heiminum, sem ég
átti að og elskaði mig — og
„Haltu áfram“.
„Þú bölvaðir honum vegna
þess, að hesturinn þinn ó-
kyrrðist og liann gat ekki
járnað hann á fimm mínút-
um.“
„Humm.“
Það varð vandræðaleg
þögn: St. Elmo Murray beit
í vörin og yggldi sig, og Edna,
sem hafði náð sér aftur, hélt
áf ram:
„Þú lést teppið þitt og bók-
ina á jörðina, og þegar þú
fórst gleymdurðu þeim. Eg
kallaði til þín og fékk þér
teppið; en sá ekki bókina fyrr
en nokkru eftir að þú varst
riðinn úr augsýn.“
„Já, einmitt, nú mun ég
eftir teppinu og smiðjunni.
Skrítið að ég skyldi ekki
þekkja þig aftur. En hvernig
vissirðu að ég ætti bókina?“
„Eg vissi það ekki fyrr en
ég kom hingað af tilviljun, og
heyrði móður þína nefna nafn
þitt þá vissi ég að upphafs-
stafimir, sem á bókinni stóðu
þýddu nafn þitt. Auk þess
mundi ég ef tir vexti þínum og
rödd þinni.“
Það varð aftur þögn, og
þar sem erindi hennar var
lokið, þá sneri Edna á brott.
„Bíddu. Hversvegna gafstu
mér hana ekki, þegar þú
komst fyrst hingað ?“
Hún svaraði engu, og hann
sagði hlýlegar en hún hafði
heyrt hann tala áður, um
leið og hann lagði hönd sína
á öxl hennar:
„Var það vegna þess, að
þér þótti vænt um bókina
mína og vildir ekki sleppa
henni, eða var það vegna þess,
að þú óttaðist að koma og
tala við manninn, sem þú hat-
aðir? Segðu satt“.
Hún þagði enn, og um leið
og hann lyfti höfði hennar
með hendinni, eins og hann
hafði gert í garðinum, sagði
hann lágri og fallegri röddu,
sem hún hélt að hann ætti
naumast til:
„Eg býð eftir svari þínu,
og ætla mér að fá það.“
Stóru, döpru augun hennar,
glitruðu af dýrmæti endur-
minninga hennar, og hún
horfði rólega á hann og
sagði:
„Afi minn var göfugur og
góður, og hann var allt sem
ég átti í heiminum.“
„Og þú getur ekki fyrir-
gefið manninum, sem af til-
viljun var ruddalegur gagn-
vart honum?“
„Ef þér er sama hr- Murray,
þá vildi ég helzt fara núna. Eg
hef látið þig fá bókina þína,
og það var erindið mitt“.
„Sem þýðir, að þú hræðist
mig, og vilt komast úr aug-
sýn minni?‘ ‘
Allir farseðlar seldir
An aukagjalds
Ferðaskrifsfofan ORLOF H.F.
Hafnarstræti 21
Sfmi 822(5
nnniMimuii
m
UUIttlHllimilll