Mánudagsblaðið - 11.07.1955, Blaðsíða 5

Mámíðagur 11. i júU 1955 '
Smásaga í sumarfríintí:
HJART ATRUFLUN
í>að var ekki tii sá hlutur,
sem Paulá Gray, hjúkrunar-
kona, hefði ekki gert til 'þess
að láta Dr. Peter Kemp taka
eftir, að hún væri til. Flesta
morgr.a drakk hún morgunn-
kaffið sem nsest honum í borð-
salnum, á hverjum laugardegi
fór hún að horfa á hann leika
fótbolta, á hverju fimmtudags-
kvöldi fór hún í leikhúsið og
sat á bekknum fyrir framan
hann, og á hverjum degi gekk
hún fyrir aftan hann þegar hann
vitjaði sjúklingaanna á þriðju
deild.
Ekki strax fyrir aftan hann
heldur fyrir aftan deildar-
hjúkrunarkonuna, sem gekk
næst á eftir honum. En þá
sjaldan honum var litið á hana,
var augnaráðið álíka hlýlegt og
hann væri að skoða beinbrot,
sem erfitt væri að eiga við.
Og svo, einn fimmtudag, kom
hinn dýrðlegi morgunn, þegar
deildarhjúkrunarkonan var ó-
vænt kölluð inn í skurðstofu.
Sjúklingarnir gleymdust meðan
Paula stakk sér inn í snyrti-
klefann, og fór einu sinni með
varalitinn yfir varir sér til
þess að fullnægja bæði hégóma-
dýrð og spítalareglugerðinni.
Meðan hún var að lagfæra á
sér einkennisbúninginn, heyrði
hún fótatak hans.
Hún rakst á hann í dyrunum
á snyrtiklefanum.
„Deildarhjúkrunarkonan?"
sagði hann hvast. Hann virtist
einblína á fæðingarblett á
handleggnum á henni.
„Hún var kölluð fram í skurð-
herbergið“, sagði Paula.
Hinn ungi læknir varð hvumsa
við. Hann sagði ekki að hún
væri að ljúga, en hann skoð-
aði sig vel urri. „Ég er staðgengill
hennar“, sagði Paula mjóróma.
Hann virtist ekki hafa heyrt
til hennar. Hann var enn að
skoða sig um. Loksins leit hann
enn einusinni í áttina að fæð-
ingarblettinum á handlegg henn-
ar og sagði. „Eigum við þá að
fara?“ Hann gekk á undan milli
rúmanna.
Hún sá hann taka um úln-
lið á máttvana hendi mókandi
manns. Hún stóð hinumegin við
rúmið og hélt að nú mundi
hann loks taka eftir sér. Þá
sagði hann snögglega:
„Er eitthvað að hjúkrunar-
kona?“
Pauia vætti á sér varirnar.
„Nei, alls ekkert, læknir.
„Þér eruð svo rjóðar í kinn-
tum‘.
„Það er ekkert að,“ sagði
hún.
Doktor Kernp gerði einhverja
athugasemd á línuritið við höfða-
lagið á rúminu. Síðan héldu þau
áfram. Paula reyndi að muna
tim hvað deildarhjúkrunarkon-
an talaði milli sjúklinga.
Eftir augnablik sagði hún.
„Ég sá yður leika fótbolta
á laugardaginn var, doktor
Kemp. „Við sýndum hinu lið-
ínu sannarlega í tvo heimana“.
Að minsta kosti framkallaði
►etta svar. Doktor Kemp nam
Ítaðar, Hann rétti aðeins úr
*ér.
„Það var rugger, hjúkrunar-
kona“, sagði hann þreytulega
„Fótbolti er leikinn með kringl-
óttum bolta“.
.Auðvitað læknir".
Þau námu staðar við rúm
gamals manns, sem var að lésa.
„líðanin betri?“ spurði doktor
Kemp hann.
Þegar maðurinn kinkaði kolli,
sagði harin: ;,Við getum hætt
sprautunum núna, hjúkrunár-
kona“, og gerði athugasemd á
línuritið við rúmið.
„Þótti yður góðir afmælis-
snúðamir, sem við höfðum í
gær, doktor Kemp? Allar
Eftir
St. Clair
hjúkrunarkonurnar hjálpuðu
við að baka þá“.
í þetta skipti sneri doktor
Kemp sér alveg við. Augu hans
mældu hana frá hvirfli til
ilja.
„Ég geymdi minn“, sagði
hann, rödin var byrst. Ég nota
hann fyrir biaðapressu“.
Þau héldu enn áfram.
Hún gekk fyrir aftan með
ráðleysi í svipnum. Svo sagði
hún. „Þótti yður gaman að leik-
ritinu á fimmtudagskvöldið,
doktor Kemp?“
Þau gengu framhjá öðru rúmi
áður en hann svaraði. Svo sagði
hann.
„Það sem ég sá af því, Því
miður var stúlka fyrir framan
mig með alveg fáránlegan
hatt“.
„Ó", Paulu svelgdist á og
hún þagði.
Þegar sjúkravitjunin var á
enda var venjulega hvíld og
vingjamlegar samræður um
hluti sem ekki snertu spítalann.
En þennan morgun hafði dr.
Kemp enga viðdvöl. Án þess
að líta frekar við henni, kall-
aði dr. Kemp á gangavörðinn
og sagði. „Sam! Komdu með
sjúkrabörumar hingað“.
Sam ók börunum bakvið for-
hengi. Doktor Kemp benti á
þær „Leggist þér þarna“, sagði
hann við Paulu.
Paula leit i grá augu hans,
sem voru eins ópersónuleg eins
og vetrarhimininn.
„Ég?“ hvíslaði hún.
„Já'V sagði doktor Kemp stutt-
aralega. „Leggist þér niður“.
Hún sveipaði að sér slopnum
um leið og hún lagðist á bör-
urnar.
„En það gengur ekkert að
mér!“
Sam hagræddi koddanum und-
ir höfði hennar á meðan dr.
Kemp tók sin hvorri hendi ut-
anum börumar og laut yfir
hana. Hjartatruflun", sagði
hann og horfði béint í hvíða-
full augu hennar.
Paula miimtist þess þakklát-
lega, að gamli Sam var frem-
ur heymardaufur og gat verið
MÁNÍOÐÁGSBLADIÐ
mjög heymardaufur, þegar á
þurfti að halda.
„Hjartatruflun?" spurði hún
og hvíða svipur kom í kring um
munninn.
„Ekkert til að hafa áhyggjur
af“, sagði Kemp skyndilega í
miklu mildari rómi en ,áð\ir.
„Ég hef hann sjálfur. Hlustið
þér nú vandlega á“.
Paula kinkaði kolli,
„Þér verðið að halda kyrru
fyrir í hálfsmánaðar tíma,“ hélt
hann áfram með festu. „Hættið
að fara í leikhúsið á fimmtu-
dögum ög sitja fyrir framan
n\ig með þennan fáránlega hatt.
flaldið yður ifrá borðsalnum og
„BB'; stúkunni á hverjum laug-
ardegi, þegar ég leik rugger.
Og hættið að horfa á mig með
þessum sægrænu augum í hvert
skipti sem ég kem í sjúkarvitj-
un í 3. deild. Með öðrum orð-
um haldið yður frá mér í tvær
vikur og gefið mér tækifæri til
að ljúka prófi!“
Paula kinkaði kolli aftur og
sælubros lék um varir henni
„Og ekki brosa að mér“, sagði
doktor Kemp stranglega.
„Nei, doktor Kemp“. Hún lok-
aði augunum.
Það, varð þögn svo flýtti
hann sér að bæta við.
„Og lokaprófið er eftir hálf-
an mánuð frá deginum í dag
að telja í Jamesonsjúkrahús-
inu. Ég hitti yður fyrir utan
aðalhliðið kl. hálf fimm. Sam-
fsgarns
Ullar
Xyloncrepe
Nvlon
Bómullar
SOKKAR
fslenzk- erlenda verzlunarfélagið
Garðastræti 2 — Sími 5333
Sumarjakki
SKÝKINGAR:
Lárett: 1. Kvæði eftir Einr Ben. — 5. Guðshús— 8. Gælu-
nafn (kvk.) — 9. Franskur rithöfundur — 10. Fóðra vel —«
11. Ósamstæðir — 12. Yfirhöfn — 14. Öhreinindi — 15.
Vondur — 18. Loðna — 20. Skip — 21. keyr — 22. Karl-
mannsnafn — 24. Láta af hendi — 26. Bíta — 28. Vit-
leysa — 29. Lak — 30. Nestispoka.
Lóðrétt: 1. Land — 2. Kjána — 3. Reiðmaður — 4. Hjálp-
arfélagsskapur — 5. Á hestum — 6. Belti — 7. Iðn — 9.
I girðingum — 13. Þjóðsagnaveru — 16. Á fötum — 17.
Féll — 19. Vitleysa — 21. Gælunafn (kvk), — 23. Temja,
'—25. Þar sofa menn — 27. Ósaxustæðir. - : ■
þykkt?“
Með augtm ennþá lokuð hvísl-
aði Paula, „Já“ Eitthvað snerti
varir hennar, og þegar hún leit
upp var hann farinn.
Hún settist upp, dösuð. Um
leið og hún rétti ásér höfuð-
kappann kom deildarhjúkrunar-
konan. „Er nokkuð að?“ spurði
hún, „Eruð þér veikar".
„Ég er fílhraust", sagði Paula. j
Svo bætti hún við „Mér hefur
aldrei liðið eins vel á æfinni“.
„Svo“. Deildarhjúkrunarkon-
an leit undrandi á hana og
gekk á undan henni út úr
sjúkrastofunni . „Karlmennirnir
hér eru sannarlega að verða
altof kærulausir. Vitið þér, að
þegar ég kom í skurðherberg-
ið var mín alls ekki þörf. Ein-
hverjum ungum lækni hafði orð-
ið á mistök“.
Hún stundi gremjulega.
„Læknarnir hugsa, aldrei um
okkur, ekki satt hjúkrunar-
kona?“
Á bak við hana setti Paula
finguma í kross, „Jú, dagsatt“,
sagði hún bljúglega.
Allir farseðlar seldir
An ankagjalds
Ferðaskrifslofan ORLOF H.F.
Hafnarstræti 21
Sími 82265
Krossgáta
Mánudagsblaðsins