Mánudagsblaðið - 11.07.1955, Blaðsíða 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 11. júlí 1955
10. KAFLI
Hr. Leigh biður Ednu
Edna hafði haft nógu að
sinna í hálfan mánuð því hún
hafði undirbúið ræðurnar og
samtölin, sem átti að lesa á
hátíð Sabbath-skóla barn-
anna. Einnig hafði hún und-
irbúið og æft hin ýmsu atriði
Hún hafði undir búið með að-
stoð sr. Hammonds og ým-
issra kvenna úr söfnuði hans,
f jölbreytta dagskrá, og var
nær því eins áhugasÖm um
starf hinna ungu ræðumanna,
og skólastjórinn og mæður
barnanna. Dagurinn var hinn
ákjósanlegasti, bjartur og
hreinn eins og bezt var á kos-
ið — og hátíðin átti að fara
fram í lítilli lægð þaktri elm-
trjám og kastaníutrjám. —
Edna fór þangað snemma til
þess að hjálpa til með að raða
borðunum og skreyta ræðu-
stólinn blómum. Einnigþurfti
hún að hjálpa einum af hin-
um ungu ræðumönnum, sem
ekki virtist ætla að læra ræðu-
stúf sinn.
Þrátt fyrir umhyggju henn-
ar og þolinmæði var það svo,
að klaufaskapur og kunnáttu-
leysi þessa eina drengs virtist
ætla að eyðileggja alla dag-
skrána, og um leið og hún
horfði á handapat hans, tauga
óstyrk og fótaburð, var hún
komin á fremsta hlunn með
að gefastalvegupp.
Honum tókst að Iokum að
staulast fram úr ræðunni og
Edna, sem var ákveðin í að
tegfæra mistök hans, gekk í
ræðustólinn og hélt ræðuna
fvrir hann um leið og hún
benti honum á þau atriði sem
hann ætti að leggja áherzlu
á. Þegar ræðunni var lokíð
og hún enn var í ræðustóln-
Iim, þá var allt í einu klappað,
ákaflega og hin glaðlega rödd
Cíordon Leighs hrópaði.
t,Meira — meira. Svona ræðu-
tnennsku hefur maður ekki
heyrt síðan á dögum Hypatíu.
Af þessu hefði ég ekki viljað
missa fyrir nokkurn mun, svo
|>ú fyrirgefur að ég hlustaði
i 2eyni“.
1 Hann gekk til hennar og
tók í hönd hennar um leið
og hann hélt áfram: „Leyfðu
mér að hjálpa þér úr ræðu-
stólnum, en þaðan kemurðu
„hlaðin lofi og heiðri“----
Jamie, heldurðu að þú getir
gert eins vel og ungf rú Edna“
„Nei, það get ég ekki, en ég
ætla að reyna að láta hana
ekki þurfa að skammast sín
fyrir mig“.
Hann greip hattinn sinn og
hljóp á brott, svo að þau gátu
gengið rólega þangað, sem
borðunum var raðað upp.
Þau stóðu saman í skugga
elrntrjánna og Gordon fannst
að aldrei hefði Edna verið svo
fögur og hrífandi, er golan
blakaði við fannhvítum kjól
hennar og feykti bláu borðun-
um, sem bundnir voru um hár
hennar og mitti.
Einmitt í þessu augnabliki,
áður ea hún gat svarað,
15.
A. J. EVAN WILSON:
FRAMHALDSSAGA

i'
»EDNA«
heyrðist þrusk í runnanum og „Vegna þess
hr. Murray kom út úr skógar-
þykkninu með byssu í hendi
og hundinn Ali við hæla sér.
Þótt hann hefði orðið undr-
aldrei elskað
að ég
þig
gæti
eins
og mér finnst ég ætti að elska
þann mann, sem ég giftist".
„Kæra Edna — svaraðu
andi, þá sýndu svipbrigði einni spumingu satt
hans það ekki; hann tók ofan
hatt sinn og sagði:
„Góðan daginn Leigh, ég
skal ekki trufla ykkur nema
augnablik, mig langar að
spyrja þig hvort þú hafir eld-
spýtur. Stokkurinn minn er
tómur“.
Hr. Leigh tók eldsþýtu-
stokk úr vasa sínum og rétti
honum, og um leið og hann
kveikti í pípu sinni, leit hann
aðeins augnablik í andlit
Ednu, sem roðnað hafði
skyndilega.
„Kemiu’ðu á hátíðahöld
barnanna“, spurði Gordon.
„Vissulega ekki“.
Hann lyfti hattinum sínum
í kveðjuskyni, setti byssuna
á öxl sér, og gekk aftur inn
í skógai’þvkknið um leið og
hann kallaði á hund sinn.
„Alveg óforbetranlegur
villimaður“, tautaði hr. Leigh
um leið og hann stakk stokkn-
um í vasa sinn.
Edna svaraði ekki en flýtti
sér áfram, en nam staðar um
leið og hann greip í hana.
„Parðu ekki fyrr en þú hef-
ur heyrt hvað ég hefi að
segja. Þú hefur oftar en einu
sinni neitað mér um tækifæri
til þess að segja það, sem þig
mun hafa grunað lengi. —
Edna, þú veizt vel að ég elska
þig meira en orð fá lýst —
að ég hef elskað þig frá því
fyrst er við kynntumst; og ég
er kominn til að segja þér
að hamingja mín liggur í þín-
um höndum; að framtíð mín
vérður gleðisnauð nema þú
deilir henni með mér; að eina
von min í líf inu er sú, að mega
kalla þig konuna mína. —
Dragðu ekki að þér hendina.
Lof mér, Edna, að halda
henni alltaf. Misskii ég tilf inn-
ingar þínar, þegar ég geri
mér vonir um að þú munir
endurgjalda ást mína?“
„Þú misskilur þær algjör-
lega, hr. Leigh þegar þú ætlar
að ég verði þér nokkumtíma
annað en kær vinur. Það
hiyggir mig mikið, að valda
þér sársauka eða vonbrigðum
en það væri enn rangara af
mér, ef ég gæfi þér einhverja
von í þá átt er þú óskar. Mér
þykir gaman að umgangast
þig, og ég dáist að mörgum
göfugum kostum þínum, en
það er ómögulegt, að ég verði
nokkumtíma konan þín“.
„Hversvegna ómögulegt?"
elskarðu nokkum annan
mann meira en mig?“
„Stendur hr. Murray í vegi
fyrir ást okkar ?“ 3
„Nei, hr. Leigh“.
„Alls ekki, hr. Leigh“.
„Þá ætla ég ekki að sleppa
voninni um að vinna ást þína
einhverntíma. Ef þú ert ekki
ástfangin, þá eignast ég ást
þína einhverntíma. Edna,
hversvegna geturðu ekki
elskað mig? Ég myndi gera
þig mjög hamingusama.
Heimili ástarinnar minnar
myndi haf allt, sem auður
fær keypt og djúp ást getur
skapað; engin ósk hennar
yrði óuppfyllt".
„Ég get unnið mér fyrir
heimili sjálf. Ég ætla ekki
hún báðar hendur hans og
þrýsti þær að vömm sinum.
„Ég skal vera þolinmóður
eins lengi og þú, Edna Earlt
ert ósnortin af ást til annars,
ég skal halda mér fast við
þá einu von, sem birtir yfir
framtíð minni. Þú ræður ekki
yfir tilfinningum mínum. Þú
getur neitað mér um ást þína,
— það er réttur þinn — en
þótt ég muni nú láta af því
að láta ást mína til þín í
ljós, mun ég vissulega gleðja
mig í þeirri von, að ást þín
verði mín“.
Um leið og hún dró af sér
hringinn, sem hafði svo oft
skapað henni áhyggjur, sagði
Edna:
„Þú verður að lofa mér að
færa þér aftur hringinn, sem
ég hefi hingað til borið, sem
tákn vináttu okkar, en ég get
ekki borið hann lengur. Vertu
sæll, hr. Leigh, og hugsaðu
ætíð um mig einungis sem
skilaði hlutverki sínu af
mestu prýði — framar öllum
vonum.
Seint um kvöldið sat sr.
Hammond einn á veranda
húss síns.
Rétt við hlið guðsmanns-
ins var dúklagt borð og á
að giftast til að eignast heim-vin“.
ili‘
„Einmitt, stoltið þitt er
eini gallinn, og ég er hrædd-
ur um að það kosti okkur
bæði mikla erfiðleika. Edna,
ég veit hvað viðkvæm þú ert
í lund, og veit líka hve mikið
rógur illra kvenna hefur sært
þig. Ég var kominn á fremsta
hlunn með að gefa þeim mak-
legar ákúrur, en hætti við
það þín vegna. En, elskan
mín, blandaðu mér ekki 1
rógsmál þeirra. Neitaðu mér
ekki um réttinn til þess að
gera þig hamingjusama,
vegna misgjörða þeirra“.
„Hr. Leigh, þú ert ekki
nauðsynlegur til þess að ég
verði hamingjusöm. Þó við
höfum að mörgu leyti sömu
áhugamál, og mér þyki stund-
um gaman að félagsskap þín-
um, þá myndi það ekki særa
mig sérstaklega þó ég sæi þig
aldrei aftur“.
„Edna, þú ert miskunar-
laus — ekki eins og þú átt
að þér“.
„Afsakaðu ef þér virðist
að svo sé, en ég fullvissa þig
um það, að mér tekur það
sárar að segja þessi orð en
þér að hlusta á þau. Engin
kona ætti að giftast manni,
nema samfélag við hann sé
algerlega nauðsynlegt sálar-
ró hennar. Guð veit, að ég
vildi að ég elskaði þig eins
og þú átt skilið, en það er
útilokað að ég verði konan
þín.“
Augu hennar voru full af
tárum um leið og hún leit
framan í hið fagra andlit
hans, og skyndilega greip
Hún rétti honum báðar
hendur augnablik og skildi
hringinn eftir í lófa hans um
leið og hún gekk aftur til
borðanna.
Bráðlega söfnuðust hópar
af glaðværum börnum í laut-
ina, drengir rjóðir í framan
í hvítum fötum, með nýja
stráhatta með svörtum bönd-
ura og ljóshærðar sólbrún-
ar telpur, í tandurhreinum
kjólum söfnuðust saman í
glaðværð.
Skemmtunin var ákaflega
vel heppnuð. Jafnvel Jamie
því kvöldmaturinn, jarðarber,
hunang, brauð, smjör og
mjólk. Kvöldverðurinn var ó-
snertur, gamla silfurhærða
höfuðið hvíldi þreytulega í
höndrnn hans, og hann horfði
tárvotum augum í kirkju-
garðinn þar sem legstein-
arnir stóðu vörð um dána
ástvini.
Suðið í skordýdunum
heyrðist vel þetta fallega
kvöld en annars var allt
hljótt. Skyndilega marraði í
hliðinu og þröstur, sem sofið
hafði á grein flaug upp, en
upp stíginn kom hr. Leigh og
gekk hægt. Um leið og hann
nálgaðist stóð prestur á fæt-
ur og dró fram stól handa
gestinum.
„Góða kvöldið, Gordon.
Hvar hefurðu falið þig í allan
dag? Ég bjóst við að sjá þig
á skemmtun barnanna og
leitaði að þér í hópnum“.
„Ég bjóst við að koma, en
í morgunn skeði dálítið, sem
eyðilagði fyrir mér alla von
um skemmtun. Þessvegna á-
leit ég það bezt að halda mér
og skapþunga mínum frá
öllu shku“.
„Ég vona að ekkert alvar-
legt hafi skeð, eða hvað?“
„Jú, dálítið, sem getur
eyðilagt allar vonir mínar,
og gert líf mitt að tómum
vonbrigðum. Hef ur Edna ekki
sagt þér frá því?“
„Hún hefur ekkert sagt
mér sem þér við kemur, en
ég tók eftir því að hún var
í þungu skapi og sorgmædd
yfir einhverju. Hún var utan
við sig og eirðarlaus, en fór
snemma heim og hvaðst hafa
höfuðverk og vera þreytt“.
l*ssliiirif
i
i»
■ 3
Þýzkar poplinkápur
Margir litir
★
Mikið úrval a!
sumarkjélum
Verí irá 195.00
Verzlttnin
EROS
Hainarstr. 4
Sími 3350