Mánudagsblaðið - 30.03.1959, Side 6

0
MANUDA0SBLAÐ2Ð
Mánudagur 30. marz 1959
„Hvern annan en okkar
mikla mann —“
„Hvern?“
til að vinna verk sitt sam-
vizkupamlega. en samt fanniBt j’,
henni eins og þetta væri profV-,
raun.
Ekkert hefði komið henni
verr en ef dr. Lucius Bellamy
væri ekki ánægður með vinnu
hennar.
„Hamingjan hjálpi mér,
hvað þú ert iðinn,“ hrópaði
Kle'm um leið og hún kom inn
úr dyrunum, „ja, ég má
þakka fyrir að hafa góða
mömmu til að gera við fötin
mín.“
„Já, þú ert svei mér hepp-
in,“ sagði Pauline og þræddi
nálina.
Klem horfði svolitla stund
á vinkonu sína, svo sagði
hún: „Eg drakk te með vini
mínum á Hótel Fortnum í dag
— og hvern heldurðu, að ég
hafi séð þar með fallega
stúlku við hlið sér?“
Pauline hristi höfuðið.
„Segðu mér það.“
„Hvern! Hvern annan en
okkar fallega en þó kuldalega
Lucius!“
„Berðu enga virðingu fyrir
yfirmönnum þínum?“ spurði
Pauline stranglega, en hún
fann, að hjartað sló hraðar
en venjulega.
„Ekki mikla. En ég varð á-
kaflega undrandi, þó ég léti
það ekki uppi. Eg held hann
hafi ekki þekkt mig, en hann
heilsaði vini mínum, því hann
vinnur á St. Aloysiusspítala.
geturðu hugsað þér að hitta
hann í svona léttúðugu um-
hverfi?“
„Eg geri ráð fyrlr, að hann
hafi sitt einkalíf," sagði Paul-
ine rólega, „er það ekki hræði
legt, hvað axlahlýramir
slitna ?“
„Eg sagði þér, að mamma
gerði allt fyrir mig. Hefurðu
tekið eftir, að Lucius okkar
hefur töfrandi bros?“
„Hefur hann það?“
Klem antvarpaði og gafst
upp. „Hann hefur það, og
hann er mjög fallegur. En ég
geri ráð fyrir, að hugur þinn
sé annars staðar. Kannske
hjá þessum „flotta“ vini þín-
um ,hvenær kemur hann aft-
4.
Hermina Biack:
PAULINE
?«
ur'
Pauline brá svolítið.
„Hvenær hittirðu hann aft-
ur?“
„Þegar hann kemur aftur, i
geri ég ráð fyrir.“
Hún mundi eftir, að hún
hafði ekki svarað síðasta
bréfi hans, og það var orðið
of seint núna, því hann var á
leiðinni til Englands. Það var
undarlegt, hvað lítið hún
hafði hugsað um hann upp á
* síðkastið.
Klem stóð á fætur. „Það er
bezt ég spái fyrir þig,“ sagði
hún og tók spil upp úr svuntu
vasa sínum.
„Nei þakka þér fyrir,“ sagði
Paúline o;g hri^ti höfuðið,
„hvað ert þú að gera með
spil?“
„Eg var að spá fyrir Jean,“
*hún er alveg brjáluð í að
láta spá fyrir sig. Hún sagði,
I að allt, sem ég hefði sagt sér
: síðast hafi komið fram.
; Vertu nú með, Polly — bara
upp á grín.“ Hún var þegar
farin að hreinsa til á borðinu,
svo hún gæti lagt spilin.
Pauline hló vandræðalega.
„Eg er ekki hrifin af þessu,
og mér líkar þetta alls ekki.“
En hún gat ekki dregið sig í
hlé.
„Vitleysa!" Klem rétti
henni spilin. „Við skulum sjá,
hvað þau segja. Stokkaðu.“
Pauline var enn hálftreg,
en þó tók hún við spilunum
og stokkaði þau.
„Láttu þau á grúfu á borð-
ið,“ skipaði Klem fyrir,
„skiptu þeim í þrjá búnka
með vinstri hendinni. Eg tek
þau svo upp.“ Pauline gerði
og tók upp laufadrottningu,
hjartakónginn og spaðakóng
inn. Klem varð mjög íbyggin.
„Þú ert á milli tveggja
manna. Hver er þessi dökk-
hærði?“
„Það get ég ekki sagt þér.
Kannske —“
„Suss!“ skipaði Klem og tók
upp spilin og lagði þau í hálf-
hring. „Halló! Hvað er þetta!
Maður með ljósjarpt hár, grá
augu, kvennamaður — að sjá
öll hjörtun í kringum hann
og drottningarnar í pakkan-
um nema þú og gosarnir líka.
Þarna kemur stutt ferðalag,
sem endar með vonbrigðum.
Við skulum telja og sjá út af
hverju þau eru. Þú snýrC
baki við þessum kvennavini
þínum, og þarna kemur dökk-
ur maður til þín. Hann kem.
ur með tígulgosanum, svo
hann er eiginlega ekki dökk-
ur, heldur rauðjarpur. (En
skrítið). Læknir eða banka-
stjóri — nei hann er læknir,
því hérna kemur spaðagosinn
næstur honum. Hann hefur
mikinn áhuga á þér. Je-minn.
Og þama er háarifrildi. Tár
og — hringur, og héma er
símskeyti.“
„Nú vil ég ekki heyra
meira,“ sagði Pauline hlæj-
andi, „þetta er nú nóg fyrir
mig í einu.“ Hún þagnaði,
því barið var að dymm. „I
guðs bænum stingdu spilun-
um í vasann,“ hvíslaði hún
um leið og hún reis á fætur
og fór til að opna dyrnar.
Það var ein af írsku stúlk-
unum.
„Símskeyti til yðar, ungfrú
Ross. Dyravörðurinn á frí,
svo ég kom með það upp.“
„Þakka yður fyrir, Katie.“
Pauline tók upp umslagið,
sem á stóð „heillaskeyti.“
„Er afmælið yðar í dag,
ungfrú Ross?“ spurði Katie
tilbúin að óska henni til ham-
ingju.
„Nei, Katie, þakka yður
fyrir.
Þegar Pauline kom aftur
inn í herbergið, vissi hún, að
það var aðeins ein persóna,
sem mundi senda boð í heilla-
skeyti. Hún fékk hjartslátt
um leið og hún opnaði umslag
ið.
„Kominn aftur til London.
Verð að hitta þig eins fljótt
og hægt er. Gjörðu svo vel og
hringdu Mayfair 10-7070.
Þinn G.
Klem sagði: „Símskeytið
var ekki lengi á leiðinni.“
n.
Eftir að Klem var farin,
gekk Pauline niður. Hún var
hálf kvíðafull og símskeytið
hafði komið róti á hug
hennar. Hún hafði hugs-
að og jafnvel vonað, að hún
væri orðin það þroskuð, að
þessi óþægindi í sambandi við
kunningsskap hennar við
Gerry væri horfinn.
En meðan hún beið eftir að
ná ísamband við hann, við-
urkenndi hún fyrir sjálfri sér,
að hún þráði að heyra rödd
hans aftur.
„Halló, Gerry.“
„Elskan, en yndislegt að
heyra í þér. Þú hefur fengið
símskeytið."
„Auðvitað."
„Segðu mér strax — hef-
urðu saknað min?“
„Kannske — svolítið."
„Pauline, ertu alltaf jafn
neikvæð?"
Hún hló hálfvandræðalega.
„Skemmtirðu þér vel?“
„Hræðilega. Þú varst ekki
með mér. Fékkstu bréfið frá
mér?“ ?
„Já,“ sagði hún, „ég fékk
bréfið frá þér.“
„En þú svaraðir því ekki.“
,Við höfum haft svo hræði-
lega mikið að gera.“
„Þá það. En ég þrái að sjá
FRAMHALDSSAGA
þig. Hvað segirðu um að
borða með mér á morgun?"
„Eg get það ekki. Eg —
það er ómögulegt.“
„Jæja, en næsti dagur þar
á éftir er laugardagur. Hve-
nær áttu frí?“
„Eg á frí um þessa helgi,
en Gerry, ég hef lofað systur
minni, sem býr í Sussex að
vera hjá henni.“
„Það kemur ekki til mála!
Eg sæki þig á laugardaginn,
og þú verður að vera með
mér.“
„Eg —“
„Eg er búinn að segja það,
og það stendur, elskan,“
sagði hann hlæjandi, „ég
skal fara með þig til systur
þinnar nógu snemma.“
„Jæja þá, en þú mátt ekki
koma hingað.“
„Allt í lagi, fyrst ég má
ekki koma að dyrunum, þá
bíð ég þín hinumegin á göt-
unni.“
„Þá höfum við það svo. En
ég er hrædd um, að ég verði
að fara núna.“
„Bíddu aðeins eina mínútu.
Elskarðu mig?“
„Eg veit það ekki,“ sagði
Pauline, „góða nótt.“
„Bíddu, er þetta allt, sem
þú hefur að segja"?
„Mér þykir vænt um, að þú
ert kominn aftur,“ sagði hún
og flýtti sér að setja tólið á.
En þótti henni vænt um
það —. Þegar hún var komin
inn í herbergið sitt og búin
að loka dyrunum, hafði hún
ákafan hjartslátt.
Áður en hún hafði kynnzt
Gerry, hafði hún trúað því
innilega, að ekkert í heimin-
um gæti freistað hennar frá
þeirri háleitu köllun, sem hún
hafði valið sér.
Samt sem áður gat ástin
verið yndisleg líka, hún hafði
aldrei efazt um það.
Ef hún væri alveg viss, þá
væri hún ekki heldur hrædd.
,,Eg verð að komast að ein-
hverri niðurstöðu,“ sagði hún
við sjálfa sig. Hún byrjaði að
fara úr kjólnum. Þegar hún
gekk að snyrtiborðin, varð
henni litið á gólfíð og sá eitt
af spilunum hennar Klem
liggja þar. Það var spaða-
kóngurinn.
„Dökkhærður maður — eðá
rauðhærður læknir.“ Pauline
hló, þegar hún tók upp spilið
og setti það á borðið. Hún
þafði enga trú á spádómí
Klem. Áreiðanlega átti eng-
inn læknir eftir að hafa áhrifi
á líf hennar, að minnsta kosti
ekki einkalíf hennar.
Og meðan hún burstaði á
sér hárið, minntist hún þess,,
sem Klem hafði sagt henni
að Lucius Bellamy hafði ver-
ið að drekka te á Fortunum*
hóteli með falegri stúlku, og
því ekki það? Hún vissi, að
hann var ekki giftur, en ef til
vill trúlofaður, eða — ekki
kannske alveg ósnortin afi
hinu kyninu, nema ef það
voru hjúkrunarkonur.
Og þegar svefninn sigraði
hana, var hugur hennar bund
inn við þá óleystu spurningu:
„Hver var þessi fallega
stúlka?“ (
m. !
Þegar Pauline gekk yfi£
! torgið að spítalanum, sá húní
stóran, gljáandi, opin bíl við
gangstéttina hinumegin og
mann, sem stóð við hliðina
á honum.
Annar bíll kom eftir göt*
unni og hún varð að bíða en
þau veifuðu hvort til annars.
Svo kom Gerry til hennar og
horfði ástúðlega í augu henn-
ar, og síðan gengu þau saman
að bílnum.
Hann var mjög fríður mað*
ur, og þrátt fyrir sínar þrjár
álnir hafði hann einhvern
drengslegan sjarma, sem
varð til þess, að stúlkur, sem
sjaldan kynnast hættunni við
drenginn, sem aldrei þrosk-
ast, fyrr en það er orðið ofi
seint, létu glepjast.

Hentug peysa.
4