Mánudagsblaðið - 06.07.1959, Side 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 6. júlí 1959.
með hana þangað sem hann
þurfíi að fara og skila henni
svo aftur á sama stað. Senni-
lega — þó hann hefði þurft
að fara Lundúnaborg á enda
og uppgötvað, að það væri
eitthvað, sem hann þyrfti að
segja henni, hefði hann gjört
alveg það sama, án þess að
taka nokkurt tillit til þess,
hvort henni hentaði slíkt eða
ekki.
En einhvern veginn hafði
hún komizt að því, meðan þau
óku, að það var ekki nærri
eins auðvelt og áður að reið-
ast honum. Því hann hafði
líka snúið að henni þeirri hlið,
sem komið hafði frú Arbut-
hnot til að dást að honum.
Hún var undrandi á sjálfri
sér að hafa aldrei dottið það
í hug að komast í samband
við frú Arbuthnot, til að vita
hvort hana vantaði hjúkrun-
arkonu. Það var augljóst
mál, að það var frú Arbút-
hnot, sem dr. Bellamy hafði
verið að hugsa um, þegar
hann tók hana upp í bílinn
sinn í dag. Frú Arbúthnot var
sjálfsagt ekki ánægð með þá,
sem hún hafði.
Pauline ákvað að láta strax
verða af því að hringja upp
gömlu konuna. En hvað dr.
Bellamy snerti, eftir að hann
var búinn að koma þessu á
framfæri við hana, var hann
sjálfsagt algjörlega búinn að
gleyma henni ....
n.
Pauline skjátlaðist. 1 stað-
inn fyrir að gleyma henni
var hún í huga hans, þegar
hann kom heim í hús sitt í
Wimpolegötu. Hún leit betur
út, hugsaði hann, heldur en
þegar hann hafði séð hana
síðast.
Skyldi hún sjá eftir Ger-
ard? Það var undarlegt, livað
hugsunin um þetta gat gert
hann reiðan. Og það gerði
ekki skap hans betra, þegar
hann sá, að hann var of seinn
til að hitta sjúkling sem
hiann var búinn að stefna
heim til sín.
Það var honum mjög á
móti skapi að láta sjúkling-
ana bíða eftir sér. Þegar sam
talinu við sjúklinginn var lok
ið og hann var farinn, fór
Lucius inn í bókaherbergið
sitt.
Bakki með nýtilbúnu te
stóð á borðinu við hliðina á
hægindastól hans. „Það eru
bara kjánar, sem vinna meira
en þeir þola,“ hafði hann
sagt við Pauline. en þrátt fyr
ir fullýrðingu sína um, að
hann ætlaði að taka sér bráð-
lega frí, hafði hann ekki gert
neinar ráðstafanir í þá átt og
vissi ekki, hvenær hann
mundi geta það.
Hann kveikti sér í sígar-
ettu. Aftur fór ha,nn að hugsa
um Pauline. Hvað mikill kjáni
sem hún gat verið að sumu
leyti, var það áreiðanlegt, að
hún hafði áhuga á vinnu
sinni. Það var leitt, að hún
skyldi hafa látið blekkjast af
Geraríi, en hún gat sjálfri sér
nm kennt
Hermina Biack:
PAULINE
FRAMHALDSSAGA
Hann hnyklaði brýrnar
hugsandi. Sir Richard var á-
nægður með heilsu frú Arbut-
hnot, en hann — Lucius —
var ekki eins ánægður og
-gamli- maðurinn. Hún þurfti
að fara varlega með sig.
Það var ekkert á móti því,
að húnfæri.til NorðurAfríku,
ef hún hefði einhvem með
sér, sem skildi nákvæmlega,
hvað mikið hún mætti reyna
á sig, án þess að það skaðaði
heilsu hennar.
Til allrar óhamingju vildi
hún ekki hafa hjúkrunar-
konu að staðaldri, því að hún
sagði, að sér fyndist hún þá
vera ólæknandi — sem hún
auðvitað var — þó að mestu
máli skipti að láta hana ekki
komast að því.
Ættingjar Luciusar í föður
ætt höfðu allir verið langlífir,
og föðursystur hans, sem
voru á lífi, voru komn-
ar yfir nírætt. Þó að frú Ar-
buthnot væri komin yfir sjö-
tugt, fannst honum of
snemmt fyrir hana að vera
að hugsa um að skilja við
þetta líf.
Hann hafði miklar mætur
á eldri konum, og sérstaklega
á frú Arbuthnot.
En meðan hann drakk teið
og reykti sígarettuna, var
hann ekki beinlínis að hugsa
um frú Arbuthnot. Hann vissi
enga ástæðu fyrir þvi, hvers
vegna hann hafði áhuga fyrir
hvað ungfrú Ross tók sér fyr
ir hendur.
Jafnvel þó að Gerard Mor-
ley væri frændi hans og hefði
komið fram við hana eins og
dóni, þá kom honum það ekki
við.
Það brá fyrir í huga hans
tunglskinslýstum vegi, og við
hlið hans sat stúlka, sem grét.
Hún hafði verið nógu hrifin
af Gerard til þess að gráta
yfir honum — hann fleygði
sígarettunni óþolinmóðlega í
arininn og reis á fætur.
Hvern andskotann kom
hún honum við! Kannske
væri bezt, að hún hætti við
hjúkrun. Hjúkrunarkona átti
ekki að hafa andlit, sem mað
ur mundi ef tir — en hann var
ekki blindur, og auðvitað
hafði hann verið neyddur til
að sjá haha of tar undir leiðin-
legrnn kringumstæðum. en
hann hafði óskað.
i'Oiaa,n(stoo',.í !l
En hann komst ekki hjá
að sjá, að hún var falleg.
Hann gekk að skrifborðinu,
settist niður, og rétti hönd-
ina eftir símanum. Hann hik-
aði augnablik, áður en hann
tók upp heyrnartólið, en síð-
an hringdi hann.
Hann fékk strax samband
og spurði:
„Er þetta frú Arbuthnot?"
„Svo þér hafið munað eftir,
að ég er til, ótrúi maður“!
„Ekki ótrúr, bara önnum
kafinn. Eg er alltaf með hug-
ann hjá yður.“
„Þá held ég að ég verði að
fyrirgefa yður. Mig mundi
langa mikið til að sjá yður.
Munduð þér geta borðað hjá
mér eitthvert kvöldið fyrir
þann sextánda, því að þá fer
ég til Alsír.“
„Það var einmitt það. Eg
hringdi núna til þess að
spyrja yður að, hvort ég
mætti skjótast inn í hálf-
tíma um áttaleytið.
„Eg mundi hafa mikla á-
nægju af því. Blessaðir gjörið
þér það.“
„Klukkan átta þá. Það er
svolítið, sem mig langar til að
tala við yður um.“
„Eg býst þá við yður.
Þakka. yður fyrir upphring-
inguna.“
Lucius setti heyrnartólið á
og hugsaði: Það getur verið,
að ungfrú Ross verði búin að
hringja áður en ég kem þang-
að, en hvað um það, hún er
prýðileg hjúkrunarkona og
er kunnug sjúkleika hennar.
Einnig væri það ágætt, ef
hún færi úr landi dálítinn
tíma. Norður-Afríka var
langt í burtu. Hann spurði
ekki sjálfan sig hvers vegna,
en ef hann hefði verið spurð-
ur, mundi hann hafa svarað:
„Það veitir henni tækifæri
til að hætta að hugsa um Ger-
ard — ef hún á annað borð
gerir það. Og gefur henni
þrek til þess að byrja á vinnu
sinni aftur.
Enginn hefði orðið meira
undrandi en hann, ef hann
hefði uppgötvað,' að þetta var
ekki rétta svarið ....
ra.
Hann hafði lofað frú Ar-
buthnot að koma kl. 8, en
þessar tafir á Bíöustu etundu,
sem ávallt koma fyrir ( Ufi
mmm
lækna, þegar þeir ætla sér að
fara eitthvað, ollu því, að
klukkan var orðin hálf-níu,
þegar hann hringdi á dyra-
bjölluna hjá frú Arbuthnot.
’ Snotur, eldri kona kom til
dyra og fylgdi honum inn í
setustofu frúarinnar og
kynnti:
„Doktor Bellamy, frú.“
Frú Arbuthnot, sem sat við
rafmagnshitaðan arin, sneri
sér við.
„Svo þér gátuð þá komið.“
Hún rétti honum höndina.
„Mér þótti vænt um það.“
„Eg er skammarlega seinn“,
sagði hann afsakandi, „en ég
þurfti að skreppa í sjúkra-
vitjun eftir kvöldverð. Eg bið
yður að afsaka.“
„Það er allt í lagi, ég hef
heldur ekki verið ein,“ sagði
hún hlægjandi. Eg þarf víst
ekki að kynna yður f yrir gesti
minum.“
Hann sneri sér við og sá
Pauline.
Hún hafði staðið upp, og
þó hún á yfirborðinu virtist
vera mjög róleg — og hann
sömuleiðis — þá var eins og
þeim báðum væri illa við að
hittast þarna.
Eins og venjulega, þegar
hlutirnir gengu ekki eftir á-
ætlun hans, varð hann hálf-
gramur og kenndi í hugan-
um Pauline um, að hún væri
hér þvert á móti vilja hans.
En í huga hennar var hann
sá maður sem hún sízt af öll-
um hefði óskað að hitta aftur.
Frú Arbuthnot, sem ekki
grunaði neitt um hugrenning
ar þeirra sagði brosandi.
„Hún hringdi til mín rétt
eftir að þér liringduð, svo ég
heimtaði af henni að hún
kæmi til mín áður en hún
færi aftur upp í sveit. Gjörið
svo vel og setjist niður.
Lucius tók sér sæti nálægt
frú Arbuthnot og Pauline
settist í sitt sæti. Aftur varð
hún vör við þann ákafa hjart
slátt, sem hún fékk alltaf í
návist hans, hún hlaut að
vera eitthvað slæm á taugun-
um hugsaði hún.
Frú Arbuthnot hélt áfram:
„Eg er svo ákaflega glöð yfir
þvi að Pauline hefur lofað að
koma með mér til Norður-
Afríku. Svo þér sjáið að ég
verð i góðri lunejá dr. Bell*
amy.**
„Alveg prýðilegt." Hann
leit augnablik á Pauline og
sneri sér svo brosandi að frú
Arbuthnot. „Og hvenær hafið
þér svo hugsað yður að
fara?“
„Eg hef ákveðið að fara
næsta miðvikudag," svaraði
hún. „Eg bauð ungfrú Ross
að fara seinna, en hún sagð*
ist tilbúin núna.“
„Ágætt,“ samþykkti hann.
Pauline leit á úrið sitt og
sagði: „Eg bið yður að af-
saka, frú Arbuthnot. Eg verð
að ná í lestina núna, en ég
get komið á morgun eða laug
ardag.“
„Komið þér þá og borðið
hádegisverð með mér ekki á
morgun, heldur hinn.“
Pauline gekk til frúarinn-
ar og þrýsti hendur hennar
og sagði: „Eg vona að þér
skiptið ekki um skoðun.“
„Auðvitað ekki. Þá komið
þér á fimmtudaginn og við
tölum þá betur um þetta. Eg
skal segja yður, hvað þér
þurfið að hafa með. Þér Verð-
ið að fara í bíl á járnbrautar-
stöðina. Mead nær í bílinu
fyrir yður, barnið mitt. Gjör-
ið þér svo vel að hringja.“
„Eg skal gera það.“
Lucius fór og hringdi bjöll-
unni, og Pauline fann að mál-
ið var útkljáð.“
„Satjist þér niður, væna
mín,“ sagði frú Arbuthnot.
Svo þegar stúlkan kom inn,
sagði hún henni að ná í bíl.
Hún settist á legubekkinu
við hliðina á frá Ai’buthnot,.
sem hélt áfram að tala um
hina fyrirhuguðu ferð á með-
an hún beið.
Undarlegt hver áhrif ná-
vist hans hafði á hana, það
var eins og hann réði yfir öllu
hvar sem hann var ....
Hann sneri sér snögglega
við og horfði beint í augu
hennar, það var eitthvað í
augnatilliti hans, eins og
hann væri að uppgötva eitt-
hvað eða eins og hann sæí
hana í fyrsta sinn nú. Henni
létti þegar stúlkan kom inu
og tilkynnti að bílinn biði við
dyrnar.
„Góða nótt elskan og
gleymdu ekki að koma á
fimmtudaginn,“ sagði frú’
Arbuthnot og kyssti hana á
vangann. Mér líður strax
miklu betur þegar ég veit að
þér komið með mér.“
„Þakka yður fyrir frú Ar-
buthnot. Eg er ákaflega þakk
lát yfir að fara með yður.“
Hún rétti úr sér.: „Góða nótt
dr. Bellamy.“
„Góða nótt, ungfrú Ross.1*
Hún flýtti sér út, og þegar
dymar lokuðust, sneri frú
Arbuthnot sér brosandi að
Luciusi. „Fáið þér yður eitt-
hvað að drekka, vínföngin eru
á borðinu þama.“ Og meðan
hann hlýddi, sagði hún:
„Þetta fór vel. Það var fallegt
að láta Pauline koma með
mér.“
„Lét ég hana koma?“
„Eg geri ráð fyrir, að e£
hún hefði ekki hitt yður,
hefðl hún ckki komizt i ðka»