Mánudagsblaðið - 26.10.1959, Síða 6

3
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 26. október 1959
29.
Hermina Black:
PAULINE
FKAMIIALDSSAGA
„Þakka þér fyrir.“ En Paul-
ine fannst sem þetta bréf
ýfði upp sár hennar og gerði
henni lífið enn óbærilegra.
Hvernig gat hún tekið á
móti gjöf frá hinni gömlu,
góðu vinkonu sinni, meðan
til var nokkur sem .leit á
hana sem ábyrga fyrir því,
sem hafði skeð.
En um þetta gat hún ekki
talað við nokkurn mann,
ekki einu sinni Klem, Henni
hefði létt, ef hún hefði getað
talað um þetta við Klem.
Rlem saup á teinu og
horfði á vinkonu sína kvíða-
full. Þetta var ekki sú sama
Polly; sem hún þekkti áður.
Hvað var orðið af hlátrinum
og hinni óbrigðulu kýmni-
gáfu? Hún hafði verið á-
hyggjufull áður en hún fór,
en — eitthvað hafði komið
fyrir hana í Norður-Afríku,
og Klem var viss um, að það
var ekki neitt í sambandi við
dauða frú Arbuthnot. Paul-
ine var hjúkrunarkona, og
hún vissi, að allt gat komið
fyrir hjartasjúklinga.
Beizkjan og sorgin í svip
hennar átti sér persónulegar
rætur. En eins og venjulega
vildi Klem ekki ganga á
hana um að trúa sér fyrir
því, sem komið hefði fyrir,
þó hún vissi, að það mundi
hjálpa Pauline að geta talað
um það.
,,Eg fékk sjálf bréf,“ sagði
hún glaðlega. „Kærastanum
mínum hálfleiðist í Ameríku,
og hann á eftir að vera þar
í níu mánuði.
„Vesalings Klem! Sakn-
arðu hans mikið?“
„Tíminn líður einhvern veg
inn — og hann kemur aft-
ur. Er ekki ástin hreinasta
helvíti?“
Pauline lét mjólk út í teið
sitt.
„Því gæti ég vel trúað.“
„En hvað um það,“ sagði
Klem heimspekilega. „Þáu
augnablik sem maður sér inn
í himininn gera kvalirnar
þolanlegar.“
'Á þessu augnabliki opnaði
j'firhjúkrunarkonan dyrnar.
„Búið þér aftur um rúmið
í herbergi nr. 5, Ross,“ skip-
aði hún. „Sir Richard sendir
hingað sjúkling, sem þarf
snöggra aðgerða við. Botn-
langinn. Eg verð að finna
Tetry hjúkrunarkonu.“
Hún fór og Pauline flýtti
sér að gera rúmið tilbúið áð-
ur en sjúklingurinn kæmi.
Það hafði enginn tími verið
til að spyrja, hvort sjúkling-
urinn væri karl eða kona, en
stuttu seinna kom yfirhjúkr
unarkonan aftur í óðagoti og
sagði:
Þessi sjúklingur verður að
fá allt það bezta, mér skilst
að hún sé systurdóttir Sir
Richards.
Ekki þó Clare,“ hugsaði
Pauline hrelld.
En auðvitað hlaut það að
yera Clare, Sir Richard átti
aðeins eina systurdóttur, og
honum þótti mjög vænt um
hana.
Og enn einu sinni var Paul
ine komin í harða klípu. Hún
var ekki hingað komin til að
velja eða hafna, heldur varð
hún að gera það, sem henni
var skipað. Hún gat ekki
sagt: „Látið einhvern — ein-
hvern annan en mig hjúkra
henni.“
En svo heyrði hún, að yfir
hjúkrunarkonan hélt áfram
og sagði:
Sir Richard hefur sérstak
lega beðið um, að þér tækjuð
að yður að hjúkra henni.
Það er mikill heiður fyrir
yður.“
II
Sjúklingurinn reyndist
vera með botnlangabólgu, er
var áð því kominn að
springa. Það var farið beint
með hana á skurðstofuna, og
fyrsta sólarhringinn var hún
of mjög undir áhrifum svæf-
ingarinnar til að vita eða
kæra sig um, hver hjúkraði
henni.
En á öðrum degi, þegar
Pauline kom til hennar, var
Clare farin að setjast upp og
fylgjast með hlutunum, þó
að hún vorkenndi sjálfri sér
ákaflega.
„Halló, Pauline. Er þetta
ekki hreinasta helvíti?"
„Yður fer að líða betur
bráðlega, svaraði hún .
„Ætli það? Eg ætlaði að
fara til Madeira. Nú geri ég
ráð fyrir, að ég verði að
vera hér margar vikur,“
sagði Clare í nöldrunartón.
„Þér þurfið ekki að vera
nema tvær vikur, og þá ætti
yður að vera batnað svo, að
þér getið ferðazt.“
„Mér þykir svo vænt um,
að þér eruð hérna,“ sagði
Clare.
Þetta gaf Pauline tækifæri
til þess að spyrja: „Hvernig
vissuð þér, að ég var hér?“
„Eg vissi það ekki fyrr en
Dick frændi sagði mér það.“
En hann hefur ekki haft
sjúkling hér lengi, en ein-
hvers staðar hlýtur hann að
hafa frétt þa^, þugsaði Paul-
ine, en svo mundi hún allt í
einu, að hann var einn af
umsjónarmönnum dánarbús
fru Arbuthnot, og bréfið frá
lögfræðing hennar hafði ver-
ið sent hingað, svo líklega
hafði hann fengið upplýsing-
ar um hana hjá farstöðukon-
unni.
Næstu daga hafði ' hún
gilda ástæðu til að óska
þess, að hann hefði sent
frænku sína á einhvern ann-
an spítala. Ekki vegna þess,
að Clare væri erfiður sjúk-
lingur — margir sjúklingar
voru það, hvort sem þeir
borguðu lágmárkskostnaðinn
eða fullt gjald og höguðu
sér eins og spítalinn hefði
verið byggður- fyrir þá eina.
Það sem gerði Pauline erfitt
fyrir, var sívaxandi vissa
um, að þó að frændi Clare
hefði sérstaklega óskað eft-
ir, að Pauline hjúkraði
henni, þá hafði sjúklingur-
inn ekkert nema óvild í henn
ar garð. Hún virtist svo sem
nógu almennileg á yfirborð-
inu jafnvel mjög vingjarnleg
og alltof áköf í að vilja gera
hana að trúnaðarvini sínum.
Hún talaði látlaust um,
hvað „við höfðum skemmt
okkur vel í Biskra,“ oð trúði
henni fyrir, að André de
Neveu hefði verið „alveg
brjálaður í mér, góða mín —
ég varð að vísa greyinu á
dyr“.
En sannleikurinn var sá,
að bæði greifinn og bróðir
hans voni*fæddir piparsvein-
ar. Hún hafði verið tilneydd
að játa, að hún kunni engin
ráð til að breyta lífsvenjum
Andrés. Það undarlegasta af
öllu var, að í öllu hennar mál
æði minntist hún ekki orði á
Lucius, hver svo sem ástæð-
an var fyrir því. En eitt var
Pauline viss um, það var
ekki af nærgætni í hennar
garð. Pauline óskaði, að hún
væri eins þögul um Gerard.
Það var að heyra sem hún
hefði. umgengizt hann mikið
undanfarið.
„Elskan hann Gerry og ég
höfum alltaf verið svo góðir
vinir,“ malaði hún. „Hann á
mikla framtíð fyrir sér, og
auðvitað kemur hann til að
græða mikið á leikritum sín
um — jafnvel þó að leikdóm-
ararnir séu svo kvikindisleg-
ir í sér og segi, að þau séu
einskisvirði að efni til. Þú
verður að viðurkenna, að
hann er slyngur. Fannst þér
ekki dásamlegt leikritið
„Kampavín að nóttu?“
„Nei, það fannst mér
ekki,“ sagði Pauline afdrátt-
arlaust
Clare leit á hana ásakandi.
Þú ert ósanngjörn í garð
Gerry. Hann er alveg brjálað
ur í þér — það er sannleik-
urinn, hann er það. Þú mátt
ekki vera óvingjarnleg við
hann, þegar hann kemur að
heimsækja mig.“
Voru þetta ef til vill líka
samantekin ráð þeirra Ger-
ards? Það er andstyggilegt
af mér að hugsa svona, sagði
Pauline við sjálfa sig. Hún
hefur ekki fengið botnlanga
kast bara til þess að hafa þá
ánægju að koma mér og Ger-
ard saman.
En fyrstu vikuna kom Ger
ard ekki, þó að margir aðrir
kæmu, og á laugardag var
Clare í illu skapi því svo
virtist sem allir vinir hennar
*
hefðu farið úr bænum. Hún
hafði enga eirð í sér að lesa
nefa tvær eða þrjár mínútur
í bók í einu, og þegar henni
var fært teið, skipaði hún:
Seztu niður og talaðu við
mig.“
„Þú verður komin heim í
næstu viku um þetta leyti,"
sagði Pauline, hughreyst-
andi. „Er ekki neinn, sem þú
vildir tala við í gegnum sím-
ann?“
„Mér getur kannske dott-
ið einhver' í hug, en það eru
eins og allir séu úti úr bæn-
um núna, nema — fólk, sem
hefur of mikið að gera til
þess að hringja menn upp,
og ég verð að bíða þangað
til, að hringt verður í mig.“
Hver? hugsaði Pauline og
fékk sting fyrir hjartað. Það
var einn maður, sem hafði
meira að gera en svo að
hann mætti vera að hringja.
Clare, sem var komin aft-
url í rúmið, var ákaflega fall
eg í fölbláum jakka, sem
hún hafði utanyfir bleikan
náttkjól. Hún sagði hikandi:
„Hm, heyrðu mig,. Paul-
ine —“
„Já?“ spurði Pauline.
„Það er — nokkuð — sem
mig Jiefur langað til að segja
K A K A LI
Framhald af 4. síðu.
starfandi, þiggja krásir ríka
fólksins og brosa í laumi afi
fáfróðum auðkerlingum, seni
skála úr dýrindis krúsum á
bjöguðu ' fnáli. Þessi nýja
auðstétt í landinu, sú sama
og siglir oft á ári, er eina
áþreifanlega sönnunin fyrir
sukkinu ásamt villunum,
sem rísa upp í snobb-hverf-
um bæjarins.
Öllu þassu er hægt að
gleyma í dag meðan staðiS
er við í kjörklefanum,
gleyma því hversvegna
vinnukona eða afgreiðslu-
stúlka greiðir hærra útsvar
en villueigandinn eða út-
gerðarjöfurinn.
Það er hollast að gleyma
þessu öllu þótt ekki sé nema
einn dag — en eftir helgina
rennur svo af þjóðinni aft-
ur.“
Hrærekur.
(ÁSsent, stytt).
Dumpaði úr ráðherra-
sfóii - iækkað úfsvar
Frá niðurjöfnunarnefnd:
Ár 1959, mánudaginn 19. okt.,
kl. 4 síðdegis, hélt nefndin fund
á venjulegum stað. Allir nefnd-
armenn mættir nema E. A.
Þetta gerðist:
1. Formaður skýrði frá þvi,
að í Tímanum í gær hefði birzt
grein, þar sem því sé haldið
fram, að nefndin hafi lækkað
útsvör þeirra Þórarins Þórarins-
sonar ritstjóra og Eysteins Jóns-
sonar fv. ráðherra án kæru eða
beiðni af þeirra hálfu.
í tilefni þessa tekur Haraldur
Pétursson fram, að Þórarinit
Þórarinsson hafi persónulega til
hans leitað í hinum auglýsta við
talstíma nefndarinnar og spurzt
fyrir, hvort hann gæti fengið
lækkað útsvar sitt. Þótti nefnd-
armanninum nokkur ástæða til
linunar á útsvarsupphæðinni
vegna fjölskylduþunga gjaldand-
ans og annars kostnaðar, gerði
því tillögu um -2100 kr. lækkun,
og var hún síðar samþykkt af
nefndinni.
Nefndarformaður getur þess
í sambandi við lækkun á út-
svari Eysteins Jónssonar, að til
sín hafi komið í hinum auglýsta
viðtalstíma nefndarinnar Ragn-
ar Ólafsson, deildarstjóri á
Skattstofunni, og farið fram á
lækkun útsvars Eysteins vegna
breýttra aðlstæðna hans. Var
Ragnar mættur á fundinum og
viðurkenndi frásögn þessa rétta.
Kveðslt nefndarformaður hafa
getað fállizt' á hina frambornu
ástæðu, gert tillögu um 5400 kr.
lækkun á útsvari gjaldandans,
og hafi sú tillaga síðar verið
samþykkt af nefndinni, m. a.
vegna þess, að gjaldandinn
mundi hafa lægra kaup á yfir-
standandi ári en s.l. ár vegna
missiþ ráðherijaláuna^
Guttormur Erlendsson |
Sigurbjörn Þorbjörnss,
Haraldur Pétursson I
Björn Kristmundsson ]
Ha—ha—ha—ha—ha—ha—lia-»