Mánudagsblaðið - 22.02.1960, Síða 3

Mánudagur 22. febrúar 1960
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
3
MÁNUDAGSÞANKAR
Jón s Hviffcvíkings
''KÍ'ingar með
Wag'núsi Péturs-
iyni eru ekki
iins glæsilegar
)g margir halda,
)g Pétur Thom-
;en konunglegur J|p
Ijósmyndari
fékk bara bros
)g vink.
••3f ér heiur rerið tekið vel —
m§ kmin prifðilega við rnigmm —
segir ungírú Shane — tvítug söngkona í Lido
Cerir stormandi lukku —
segir framkvæmdastjórinn
urlög úr heimi næturíjfsins, en
FerdaroEla frá Austur-
sfræfi 1, fil Harafdar
Það var óvenjumargt
fólk á ferli þennan dag,
svo margt, að það vakti at
j'iyglj mtíjna, Þetta var í
góða þorraveðrinu, þegar
allir héldu, að þeir væru
sloppnir við veturinn. Eg
var staddur við Austur-
stræti 1, sem á að hverfa
undir stóreflis torg, þar
sam allir framtíðarinnar
spekulantar, iðjideysingj-
ar og elskendur geta
mætzt og ræðzt við. En ég
fór ekki að mála upp fyrir
mér, hvernig torgið yrði,
ef til vill, 1984, lieldur
gekk ég ofurrólega eftir
Austurstræti til austurs.
Fyrsti maðurinn, sem
ég rak augun í, var Magn-
ós Brynjólfsson, sem
minnir sláandi á Gene
Tunney, aflraunamanninn
fræga. Þó é'g þekki Magn-
ús ekkert persónulega,
gæti ég trúað því, að hann
væri indælis maður eins og
Tunney, og vísast liafíi
líka einhverntíma verið
slegnar úr honiun tennur,
eins og hverjum góðum
hnefaleikamanni, því það
sést fljótt, að hann liefur
ifengið sér gidl í staðinn.
Magnús stýrir gamalli og
gróinni verzlun, sem hann
hlaut ao erfðum og er
sjálfsagt ágætlega sam-
keppnisfær við nýgræð-
inga eins og Einars Bene-
diktssonar-sérí ræðinginn
Magnús Víglundsson, en
það er ég viss um, að Ein-
ar hefur aldrei dreymt um
að fá póetiskan aðdáanda
úr stétt leðurvörukaup-
manna og það í þeim mæli,
að sá hinn sami aðdáandi
teldi hann vera upphaf og
endi allrar speki. Mér er
sem ég sjái framan í Ein-
ar heitinn Benediktsson.
Magnús Brynjólfsson
gekk hægum og öruggiun
skrefum og lieilsaði til
hægri og vinstri.
\ Næst honum tók ég eft-
ir presti úr austurbænum,
sem á a.ð fá kirkju, sem
sjálfsagt verður prýði í
kristninni. En það er
merkilegt við þá kirkju,
sem nú er í byggingu, að
í henni virðast vera allar
mögulegar stíltegundir
heimsins á síðari öklum
allt frá serkneskri liúsa-
gerðarlist og niður í ný-
tlzku steinsteypuverk. Það
ldýtur að vera mikil list
að geta þannig komið
fjöldatnörgum stíltegund-
um saman í eina bygg-
J ingu, og gæti einliver
; Selma Jónsdóttir framtíð-
arinnar orðið doktor á því
að greina þetta sammen-
súríum í sundur. En hvern
ig á annað að vera, það er
eins og nútíminn hafi upp
á svo fátt sjálfstætt að
bjóða, og það er senni-
legt af því, að liann veit
ekki, hvað hann vill í list-
ræniun efnum. Annars var
Guðjón heitinn Samúels-
son brautryðjandi í þess-
um stílruglingi, og á það
vel eftir að sjást á Hall-
grímskirkju, þegar skapar
anum jióknast að láta það
handaverk rísa. Annars
var presturinn sjálfur ó-
sköp stílhreinn, sveita-
prestur í kaupstaðarferð
þó hann eigi hé'r heima.
Svo má auðvitað búast
við, að hann fari að tala
annarlegum tungum inni
í þessu allra þjóða must-
eri, rétt eins og varð á
Hvítasuimunni forðum. En
ég vil ekkert setja út á
prestinn, liann kemur vafa
laust til að verða virðu-
legur fulltrúi íslenzks
sköpunarverks innan um
allt hið alþjóðlega í kirkj-
unni.
Við Búnaðarbankann
var fátt manna. Þar brá
ekki Hilmari fyrir og ekki
Hauki Þorleifss., sem eru
prýði bankans báðir tveir.
En hinumegin á götimni
gat að líta mikla stærð,
sem stefndi hraðfara til
austurs. Það var sjálfur
Vilhjáhnur Þór, Islands
self-niade man par excel-
lence og ákaflega glöggt
sýnishorn af þeim dilett-
antisma í f jármálum, sem
hefur einkennt okkar ný-
ríku þjóð. Vilhjálmur
gekli hröðum skrefum,
með annað augað hálf lok
að, og mun honum þó eltki
veita af því að hafa bæði
opin. Vilhjáhnur er fyrir-
mannlegur á velli, það er
auðséð, að þar fer eng-
inn aukvisi og að öllu er
þar mikill persónuleiki á
sína vísu. Hann flýtti sér
eftir götimni, ef til vill lief
ur hann oft flýtt sér of
mikið og hugsunin komið
á eftir gerðimum. Svo fer
um marga ákafamenn.
Það er einhver Broadway
stíll yfir Vilhjálmi, þar
liefði hann átt að ala ald-
ur sinn. Vilhjálmur hvarf
brátt úr augsýn.
Gömlu húsin liægra
megin við götima eru orð-
in ósköp lágkúruleg í sam
anburði við allt þetta
stóra, sem nú er gert. Þó
er Sverrir hjá Magnúsi
Benjamínssyni eitthvað að
liressa upp á kofann.
Sverrir er fagurkeri og
smekkmaður, alveg skap-
aður til að selja stáss. Og
Sverrir hefnr vit á því,
sem liann er að gera. Af
því ég var þarna á gangi
og lá ekki á, hefði ég ver-
ið vel til með að stahza
lijá Sverri og skoða eitt-
hvað. En þetta nýsmíði
fældi mig burt, svo ég
liólt áfram. Það var líka
ekki til einskis, því nú birt
ist Villi frá Skáholti, ber-
höfðaður, en með höfðing
legt yfirbragð, eins og
liann væri intellektúel
milljóneri fullur af sjálfs-
trausti og lítilsvirðingu
fyrir smárri tilveru. Villi
er einn af þeim, sem setur
svip á bæinn, og það er al-
veg sama, hvort hann er
í slagtogi með Bakkusi
eða ekld, að aldrei missir
Villi það yfirbragð, sem
hefur hann svo langt yfir
aðra hattleysingja, sem
stundum trufla frið göt-
unnar .Villi er nefnilega
ekki af sama sauðahúsi
og þeir. Ekki efast ég um,
að Villi muni að lokum
ganga hnarreistur inn í
fögnuð síns lierra, en von-
andi er, að Iteykjavíkur-
bær haldi honum lengi
enn.
Nú fór é'g að nálgast
Landsbankann, þar skauzt
Jón Bergsson fyrir horn
og Bjöm í Brynju. Þeir
eru báðir klæðskerasaum-
aðir „forretningsmenn",
eins og þeir gerast nú á
tíð. Svo brá Ingimar
Brynjólfssyni fyrir, en
liann er einn af þeim, sem
memi taka eftir, þar sem
hami gengur í sínum lág-
vöxnu rólegheitum, og
grunar mann, að þar fari
meiri maður en liann sýn-
ist, en slíkt er sannarlega
sjaldgæft fyrirbæri, því
oftast er það öfugt.
Við Pósthúsið var slang
ua af fólki, sem fór út og
inn. Það liggur við, að
það setji að manni hroll,
þegar minnzt er á póst nú
á dögum. Ekki var þar
neitt markvert að sjá, ut-
an Matthías fornminja-
vörð, sem alls staðar er
til prýði. Við apótekið
mætti ég Rolf Johansen,
ungum bisnismanni á
heimsmælikvarða og Sig-
urði Þórarinssyni jarð-
fræðingi, sem bíður eftir
Kötlugosi, eins og sam-
vizkusöm yfirsetukona,
sem er komin að sænginni
og situr þar löngu áður
en bamið fæðist.
Nú taka við gömlu hús-
in, sem eiga eftir að
hverfa líkt og hin vestari,
sum bruninn forðum daga
sem bruninn forðum daga
veginn sóma þessi gömlu
hús sér vel og setja hlý-
legan svip á liverfið. Þar
er Ólafur Kjartansson og
rakar, þar er Stefán með
Thiele, og þar er Hressing
arskálinn, sem I 30 ár er
búinn að vera sterkur þátt
ur í bæjarlífinu. Það er ég
viss um, að saga Reykja-
Framhald á 7. síðu.
Samkeppni veilingahúsanna er
riu áð komast í eðlilegt horí, eri'
undanfarið hafa þau keppst við
að vinna hylli gesta með því að
viða að sér skemmtikröftum, inn
lendum og erlendum. Allt frá
því Lido hóf rekstur hefur fram-
kvæmdastjórinn Konráð Guð-
mundsson í samráði við eigand-
ann, ráðið til sín í lengri eða
skemmri tíma erlenda skemmti-
krafta, austan hafs og vestan, og
hafa margir þeirra reynst ágæt-
lega en aðrir miður, eins og
vænta ber í þeim efnum.
Um þessar mundir skemmtir
gestum ung, ensk söngkona, Val-
erie Shane, sem segja má, að
sé með því bezta, sem-Lido hef-
ur nn fengið, enda hafa gestir
klappað henni óspart lof í lófa.
Um það bil, sem ráðsettir borg
arar slökkva bjá sér ljósin og
hverfa inn í draumalandið, birt-
ist Valerie á sviðinu í Lido, en
hljómsveit Magnúsar Pétursson-
ar hefur upp seiðandi tóna til
handa prúðbúnum gestum, sem
þarna sitja við gleðskap. Áður en
varir tekur ungfrúin að syngja
fallegri röddu vinsælustu dæg-
la-yddar'fiau inn á miíli með við
urkenndum sönglögum, sem allt-
af eru husgangar þar sem komið
er- saman til skemmtunar. Auk
þess bregður ungfrúin fyrir sig
ýmsum tegundum dansa, ólíkra í
hljómfalli, en það þykir hvergi
nóg að leika alltaf á sömu tón-
tegund og takt.
Vér brugðum oss inn i Lido
eitt kvöldið, svona rétt til að riá
tali af þessum nýja söngfugli, og
eftir að hafa hlustað á söng og
klapp, brá hún sér snöggvast að
borðinu.
Jú, mér lízt dásamlega á
mig hér, ég hefi kynnst svo
mörgum myndarlegum mönn-
um, og allir eru svo almenni-
legir í framkomu.
Sungið víða ytra?
Mjög víða t. d. Beirut í
Lebanon, írlandi, Þýzkalandi
og Frakklandi, auk þess sem
ég hef sungið víða í London,
sem er fæðingarborg mín. —
Nokkuð sérstakt „númef“?
Já — á hverju kvöldi er .ég
með cabarettnúmer, og syng
*Cramhald á 8. siðu.
Er líður á kvöld-
ið er ungfrú
Shane komin í
vinnufötin og
þar er ekki að
sökum að
spyrja. — Hér
syngur hún eitt
af þessum lög-
um, sem bezt
vekja unga
menn til dáða
— og hver getur
áfellzt þá? .