Mánudagsblaðið - 21.11.1960, Blaðsíða 6

MAnu dagsblaðið
Mánudag-ur 21. nóv. 1960
B
ekki í huga að ná Ivor frá
þeim.“ - . . ..
„Eg veit ekki, hverjar til-
flmningar yðar gagnvart Ivor
ð|ai, en ég héld, að þær geti
ekki verið djúþar, ella mund-
u% þér ekki hafa viljað eyði-
léggja hann.“
; „Eg vildi ekki eyðileggja
neinn,“ sagði Júlía í örvænt-
ihgu. ,,Eg vildi gefa allt, allt,
til þess að þetta hefði ekki
komið fyrir.“
* „Það vona ég, að þér seg-
ið Ivor.“
Ú L ÍA
20.
eftir Denise Robins
„Eg’ er búin að lofa yður
því.“
; „Þá hef ég ekki meira um
þetta mál að segja,“ sagði
Úrsúla.
; Augu Júlíu fylltust tárum.
/ „Eg vona, að það rætist
ur þessu fyrir yður — það
geri ég af öllu hjarta,“ hvísl-
aði hún, „ég ætlaði ekki að
særa yður frú Bent.“
Úrsúla svaraði þessu ekki,
Súgði aðeins kuldalega; „ver-
ið þér sælar,“ og gekk út úr
herberginu.
Júlía lá með lokuð augun.
Hún reyndi ekki að þurrka
tárin, scm runnu niður kinn
ar hennar. Hún hugsaði;
Það er skrítið, hvernig
maður getur breytzt. I gær
um þetta leyti var ég svo ást
fangin — reiðubúin að fara
á brott með Ivor og hætta
öllu — og trúði á heppnina.
En nú get ég eklci fundið til
neinnar ástríðu eða ástar —
aðeins til haturs á sjálfri
mér. Eg vildi óska, að ég
yæri dauð.
Hjúkrunarkonurnar komu
að henni grátandi. Þær gáfu
henni svefnlyf, svo hún gæti
sofið.
Þegar Úrsúla fór frá spít-
alanum, tók hún fyrstu lest
til London, þar sem erfiðleik
arnir biðu hennar; Spurning-
ar frú Rogers og einmana-
leikinn.
Hennar fyrsta verk, þegar
hún kom til London, var að
ná i símasamband við heim-
ili Daunthjónanna í Lewes.
Það hafði ekki tekið hana
langan tíma að komast að
því, hvar Júlía átti heima.
Hún hringdi í frú Mackenzie,(
sem hafði fyrst kynnt þau
Júlíu og Ivor, og það var
ekki laust við, að hún hefði
dálitla ánægju af því, hve
frú Mackenzie varð hverft
við, þegar hún sagði við
hana í símann:
„Vinkona yðar, frú Daunt,
hefur lent í bílslysi með
manninum mínum, og þau
liggja bæði á spítala í Felp-
down. Það má búast við, að
það spinnist sögur, og ef þér
getið gert nokkuð til að
hjálpa, þá vona ég, að þér
gerið það!“
Að svo mæltu skellti hún
heyrnartólinu á, hún var
með grátstafinn í kverkun-
um, en augnabliki síðar náði
hún sambandi við Bill Daunt,
sem var nýkominn heim. Við
hann sagði hún:
! „Eg veit ekki, hvað þér
áetlið að gera, en ég vil, að
þetta verði allt þaggað niður
og breitt yfir það. Eg ætla
ekki að fara fram á skilnað,
og ég vona, að maðurinn
minn komi beint heim af
spitalanum. Þér skiljið, að
þetta er mér mikils um vert
vegna barnanna minna. Eg
hef talað við konuna yðar,
og hún fellst á mitt mál.“
' Það varð augnabliksþögn,
en svo heyrðist rödd Bills,
mjög kuldaleg, formleg, en
kurteis.
„Já, ég skil það, og hvað
mig snertir, þá vel ég ekki
opinbert hneyksli. Og ef
Júlía er yður sammála, eins
og þér segið, þá skal ekkert
hneyksli verða.“
Þetta var Úrsúlu mikill
hugarléttir. Hún dró andann
djúpt og eins og kvenna er
háttur langaði hana til að
halda samtalinu áfram, því
henni fannst, að það ætti að
vera eins konar samúðartil-
finning milli hennar, sem
hinnar sviknu eiginkonu, og
hans, sem hins særða eigin-
manns. En hún komst fljótt
að því, að Bill var eins og
lokuð ostra, og það var alls
ekki ætlun hans að ræða
þetta frekar. Með kuldalegri
kurteisi kvaddi hann hana og
hringdi af.
Þetta kvöld var nóg að
gera við símann á spítalan-
um, því látlausar spurnir
voru um líðan frú Daunt og
Ivors Bent.
Meðal margra skilaboða,
serri Júlía fékk, voru tvö,
sem henni þótti mest vert
um. nnur voru frá Bill,
þess efnis, hvort heilsan
væri betri, og það vakti hjá
henni eyolitla, tyllivon. Hin
skilaboðin komu frá Vi, en
hún sagðist vera ákveðin að
koma í heimsókn strax næsta
morgun.
Einnig komu skilaboð frá
gömlu frænku hennar í God-
alming — og það var ekki
laust við, að Júlíu fyndist
það kaldhæðnislegt — en
hún hafði lesið um slysið í
kvöldblaðinu og séð þar nafn
frænku sinnar. Sagðist hún
mundu koma og „fá fréttir“
hjá henni, ef gigtin leyfði.
Daginn eftir var Júlia flutt
inn í sérstofu á spítalanum.
Bill hafði séð svo um, að hún
fengi skemmtilegt herbergi
með stórum gluggum og út-
sýn yfir. garðinn. Þaðan gat
hún séð túlipanana og blóma
runnana. Það biðu hennar
lika blóm í herberginu, stór-
ar, fallegar rósir og skál með
ávöxtum.
„Maðurinn yðar sendir yð-
ur þetta,“ sagði hjúkrunar-
konan, sem sá um Júlíu.
Júlía gat aðeins kinkað
kolli. Hún fékk kökk í háls-
inn. Hún vildi óska, að Bill
safnaði ekki glóðum elds að
höfði hennar. Það jók aðeins
á blygðun hennar og kom
henni til að skammast sín
meira.
Það veitti henni ekki neina
huggun, bréfið, sem hún
fékk um morguninn og sent
hafði verið frá annarri deild
spítalans.
„Get aðeins séð með Öðru
auganu, þar sem bundið er
fyrir hitt, og því bið ég þig
að fyrirgefa skriftina. Og,
ástin mín, fyrirgefðu mér.
Þú veizt, að ég mundi heldur
með gleði liafa dáið en að
særa þig. En ég elska þig
óskaplega — og enn þá
meira en áður. Strax og ég
get gengið, kem ég og heim-
sæki þig. Úrsúla segir, að
það eigi að þagga þetta nið-
ur, og að skilnaður komi
ekki til mála. Hvað Isegir
HANN um það? Skrifaðu
mér. Mér líður eins og í hel-
riti. Eg hef aðeins urahugs
imina um næst síðustu nótt
til að lifa fyrir. Ef þú held-
ur eliki áfram að elska mig
. . . þá óska ég eftir að
deyja . . .“ Svona hélt ’hann
áfram, þangað til skriftin
var orðin svo ógreinileg að
hún gat varla lesið hana.
Hún reif bréfið i smátætlur.
Hún gat ekki fengið af sér
að svara því, þangað til
hjúkrunarkonan kom með
þau skilaboð frá honum, að
hann væri fcamslaus yfir því
að fá ekki svar.
Þá fyrst reis hún U]>p, þótt
hana kenndi til í hverjum
lim, og reyndi að skrifa. En
hún fann með sjálfri sér, að
hún var ekki að skrifa elsk-
huga — heldur aðeins mannL
sem hafði hvatt hana til að
fremja það mesta heimsku-
strik sem hún hafði gert í
lífi sínu, og eyðilagt hana um
leið. Hún skrifaði:
„Eg hef liitt Úrsúlu og lief
sagt henni, að ég muni ekki
tala við þig aftur. Okkar
beggja vegna held ég, að það
sé betra að ltomast hjá
kveðjuathöfn. Við megum
ekki hittast aftur, Ivor. Eg
hef ekki talað við Bill enn-
þá, en ég býst við, að hann
komi í dag og heimsæki mig.
Og þá skal ég láta þig vita,
hvað liann segir. Eg þakka
guði, að þú ert ekki alvar-
lega slasaður, og fyrirgefðu,
að eg skrifa ekki aftúr.“ , .
Svar Ivors kom samstund-
is um hæl:
„Strax á þvi augnabliki,
sem ég get gengið, kem ég.“
Júlía hafði ekki einu sinni
fyrir því að skrifa og segja:
„Komdu ekki.“ Hún vissi, að
hann kæmi. Það var svo
eftir honum, sem var svo
fullur af sjálfselsku, tillits-
laus gagnvart öllum nema
sjálfum sér, að reyna að ná
í hana aftur, og eyðileggja
’hana á ný.
Sú fyrsta, sem kom í heim
sókn til hennar var Vi Mac-
kenzie. Vi var ekki eins lífleg
og kát og hún var vön að
vera, og hún varð h{ /fhrædd,
þegar hún sá hve illa út leik-
in vinkona hennar var. En
þegar hún hafði orð á því við
Júlíu, sagðist Júlía ekki vera
eins þjóð og hún héldi,
því læknirinn, sem hafði skoð
að hana um morguninn,
hafði sagt, að hún yrði fljót-
lega jafngóð aftur. En þó
var hún enn svo óstyrk, að
hún brast í grát þegar Vi
settist á stól við rúmið henn-
ar. Og meðan Vi hélt í hönd-
ina á henni, sagði hún henni
alla söguna um þessa einu
brjálæðiskenndu nótt.
„Þér finnst þetta kannski
óskiljanlegt, Vi,“ sagði hon
að lokum, „þú heldur
kannske, að fyrst ég var
svona ástfangin af Ivor, að
ég gat farið með honum,
mundi ég halda áfram að
elska hann, og þetta hélt ég
líka. Eg hélt, að þó ég færi
aftur til Bills, mundi ég
halda áfram að elska Ivor.
Eg skil ekki sjálfa mig, en
það er rétt eins og ég hafi
verið lostin eldingu, og
hafi visnað upp. Sá hluti af
mér, sem elskaði Ivor, er
dauður með öllu. Mig langar
ekki einu sinni til að hitta
hann aftur.“
Vi kinkaði kolli.
„Eg held, að ég skilji þig,
JÖN GUNNAKSSON
Framhald af 1. siöu
hann orðar það. Talið er að bráð
lega fari hann og fjölskyldan í
ennþá eina ferðina og hefst þá
aftur erfiði stúlknanna tveggja,
sem sitja í „daeha“inu hans suð
ur í Garðahrauni og ala hund-
ana, dusta af mublunum og
halda öllu tilbúnu ef húsbónd-
anum þykir henta að koma heim
óvænt. Það væri gaman að vita
hvað ýmsir aðilar S.H. vilja
segja um síðustu risnu-reikning-
ana, sem komu frá herra Jóni.
Júlía,“ sagði hún. „Sjáðu til,
góða, þetta minnir mig á
titilinn á myndinni, sem við
Georg sáum kvöldið sem þil
komuð: Það var ekki ást, of
það er einmitt það, sem það
var ekki — en þessi mis-
skilningur hefur hent svo
marga, þú ert ekki sú eina.“
„Eg vissi þetta um leið og
KAKALI
Framhald af 5. siðu.
skil'yrði eru fyx-ir hendi. Jafn
vel nú er.börnum hótað með
lögreglunni, hún leikur enn-
þá hlutverk grýlunnar á
mörgum heimilum. Þetta hug
arfar verður að breytast. Lög
regluþjónninn, ef hann vill
eiga það nafn skilið, verðúí'
að vera í senn hálfgerður sál
fræðingur, kunna skil á hug-
arástandi manna, sem hann
þarf að veita afskipti, vinur
og leiðbeinandi barna, strang
ur eftirlitsmaður með um-
ferð, skilningsríkur og alveg
óhlutdrægur dómari þeirra
sem kætast um of á opinber-
um stöðum, og harður og ör-
uggur verndari borgaranna.
Til eru fjöldi fleiri skilyrða,
sem góður lögregluþjónn
verður að uppfylla. Hitt, þeg
ar lögregluþjónn litur á sig
sem sjálfsagðan útkastara eða
slagsmálamann, sífellt með
höndina á lofti, meinfýsinn
eftirlitsmann í umferð, sem
endalaust telur sig vera að
,.hefna sín“ á samborgurum
sinum, harðstjóra, sem notar
sér lítið vald til að ldekkja
á þeim, sem auðsýnilega
þurfa fremur leiðbeiningu en
skammir,, þá er hann kom-
inn langt út fyrir starfs-
svið sitt, því lögreglu-
þjónn er ekki dómari í neinni
merkingu orðsins.
En rétt breyting verður
ekki meðan úlfúð og hroki
eru aðaleinkenni yfirmann-
anna. Lögreglustjórnin í litlu
liði, jafnvel þúsundaliði eins
og tíðkast ytra, verður að
þekkja menn sína og umgang
ast þá. Hann verður að fá í
senn vináttu þeirra og virð-
ingu, þannig að agi og skipu-
lag haldist í hendur við per-
sónulega virðingu og gagn-
kvæman skilning. Aðeins
þannig skapast sá andi innan
lögreglunnar, að allir vita til
hvers er ætlazt, hvar skyldur
liggja og hvernig þeim er
ætlað að sinna þeim.
En í dag ríkja málaferli,
flokkadrættir og óáran yfir
öllu lögreglustarfinu. Blöðin,
sem reynt hafa að skýra frá
þessum málum eru komin í
hár saman vegna pólitískra
skoðana. Þetta eitur, sem all-
staðar getur banað góðu sam
starfi hefur, því miður, fylgt
núverandi lögreglustjóra
hvort sem hann á það skilitT
eður ei. Það kann aldrei að
stjórna góðri lukku ef þetta
öryggislið íslenzka borgarans,
eina skipulagða vörn hans,
sé blönduð stjórnmála og
hreppapólitík smáborgaraþjóð
, félagsins, , ,