Morgunblaðið - 29.06.2005, Blaðsíða 30

30 MIÐVIKUDAGUR 29. JÚNÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
LEGSTEINAR
Helluhrauni 10, 220 Hf. • sími 565 2566
Englasteinar
✝ Víkingur ÞórBjörnsson fædd-
ist á Akureyri 20.
september 1929.
Hann lést á heimili
sínu þriðjudaginn 21.
júní síðastliðinn eftir
nokkra sjúkdóms-
legu. Foreldrar hans
voru hjónin Björn
Sigmundsson, deild-
arstjóri hjá KEA, f.
27. júní 1891, d. 18.
jan. 1975, og Guðrún
Gunnlaugsdóttir
saumakona, f. 24 maí
1893, d. 26. feb. 1973. Þau voru bú-
sett á Akureyri. Systkini Víkings
eru: 1) Sigmundur Björnsson, f. 13.
maí 1916, d. 19. ágúst 1981. 2)
Anna Soffía, f. 25. nóv. 1920. 3)
Finnur Sveinbjörn, f. 14. júlí 1925.
Hinn 4. september 1954 kvæntist
Víkingur Mörtu Kristjánsdóttur
húsmóður, f. 6. júlí 1933, d. 4. nóv.
2001. Börn þeirra eru: 1) Kristján
Þór, f. 13. sept. 1954, tannlæknir á
Akureyri, kvæntur Guðrúnu Haf-
dísi Óðinsdóttur, leikskólakennara
á Akureyri, f. 4. sept. 1955. Börn
þeirra eru: Kristján Þór, f. 7. des.
1985, og Gunnar Þór, f. 20. mars
1989. 2) Björn, f. 31. jan. 1959,
Arnþór Gylfi, f. 19. maí 1995, og
Katrín Magnea, f. 13. sept. 2004.
Víkingur Þór var borinn og
barnfæddur Akureyringur og bjó
þar alla tíð, fyrst í foreldrahúsum í
Munkaþverárstræti 4 og síðar í
eigin húsnæði í Munkaþverár-
stræti 2. Að skyldunámi loknu hóf
hann störf í kjötbúð Kaupfélags
Eyfirðinga og vann þar við út-
keyrslu og önnur tilfallandi störf
til ársins 1966. Það ár var Víkingur
ráðinn til Slökkviliðs Akureyrar
þar sem hann átti farsæl 30 ár í
starfi þar til hann lét af störfum
sökum aldurs og veikinda. Fyrstu
árin var hann vaktmaður slökkvi-
liðsins en frá árinu 1974 var hann
umsjónarmaður Eldvarnaeftirlits
Akureyrarbæjar.
Víkingur var um árabil einn
helsti ökukennari á Akureyri og
kenndi hann hundruðum ung-
menna akstursleikni. Hann var
einn af stofnendum ökuskóla á Ak-
ureyri og átti virkan þátt í upp-
byggingu Ökukennarafélags Ís-
lands. Á fyrri árum var Víkingur
virkur félagsmaður í íþróttafélag-
inu Þór á Akureyri þar sem hann
sinnti ýmsum trúnaðarstörfum.
Hann sat um árabil í stjórn félags-
ins. Á 90 ára afmæli Þórs 6. júní sl.
var Víkingur sæmdur gullmerki
félagsins fyrir ötul störf í þess
þágu.
Útför Víkings verður gerð frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
konsúll í Geilo í Nor-
egi, kvæntur Þórunni
Árnadóttur, hársnyrti
í Noregi, f. 13. okt.
1966. Börn þeirra eru:
Áslaug Eva, f. 20. febr.
1985, Víkingur Þór, f.
6. febr. 1990, og Vikt-
or Árni, f. 15. ágúst
1992. 3) Guðrún Björg,
f. 6. maí 1962, hár-
greiðslumeistari í Nes-
kaupstað, gift Pálma
Þór Stefánssyni, tann-
lækni í Neskaupstað, f.
20. nóv. 1959. Börn
þeirra eru Stefán, f. 22. nóv. 1981,
Inga Þórey, f. 8. nóv. 1988, Víking-
ur, f. 21. sept. 1991, og Marteinn
Þór, f. 26. febr. 1993. 4) Þóra, f. 31.
júlí 1969, grunnskólakennari á Ak-
ureyri, gift Snorra Snorrasyni,
verktaka á Akureyri, f. 28. apríl
1970. Börn þeirra eru: Snorri Már,
f. 2. ágúst 1998, og Halldóra, f. 17.
okt. 2000. Fyrir átti Þóra Mörtu, f.
18. nóv. 1994, með Vigni Þór Jóns-
syni. 5) Finnur, f. 25. okt. 1970, raf-
iðnfræðingur á Akureyri, kvæntur
Steinunni Línbjörgu Ragnarsdótt-
ur, grunnskólakennara á Akur-
eyri, f. 8. sept. 1970. Börn þeirra
eru Baldur Þór, f. 26. jan. 1994,
Í dag verður pabbi minn, Vikki
Björns, á A 1010, jarðsunginn.
Hann pabbi okkar var óvenju glað-
lyndur að eðlisfari, en léttleiki ein-
kenndi allt hans fas. Hann var því alla
tíð vinamargur og vinsæll karakter,
bæði í leik og starfi.
Pabbi hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum og þar var
honum fátt heilagt. Hvítflibbar og
spjátrungar voru ekki hans menn og
flestir fengu að heyra það, bæði hrós
og skammir.
Pabbi fór að vinna fyrir sér ungur
að árum og er gott dæmi þeirrar kyn-
slóðar sem byggði upp af dugnaði og
ósérhlífni það Ísland sem við eigum í
dag. Honum fannst eðlilegt að fólk
hefði fyrir hlutunum, þá mundum við
meta betur það sem áunnist hefði.
Eitt af kjörorðum hans var „To be or
not to be“ og var hann alla tíð mjög
heill í skoðunum sínum. Það var hon-
um því mikið kappsmál að við, börn
hans og barnabörn, hefðum verkefni
við hæfi og fylgdist hann grannt með
okkur í leik og starfi.
Pabbi var alla tíð mikill áhugamað-
ur um nýja bíla og var fastagestur á
öllum bílasýningum og svo var spáð
og spekúlerað og bæklingum flett.
Hápunkturinn var þó er við fórum
á alþjóðlegu bílasýninguna í Frank-
furt fyrir nokkrum árum, en þar stóð
gamli maðurinn sjötugur sem stein-
runninn yfir allri dýrðinni. Bílarnir
hans þurftu ætíð að vera „spikk and
span“,eins og hann sagði, og átti hann
alla tíð einna best þrifnu bíla á Ak-
ureyri, enda bónaðir vikulega.
Pabbi var virkur í íþróttaiðkun alla
tíð og stundaði sund morgun hvern í
áratugi.
Hann var félagi í íþróttafélaginu
Þór á Akureyri og sat í stjórn þess
um tíma.
Þrátt fyrir óvenju mikil veikindi og
áföll síðari ár var hann ungur í anda
og bjartsýnn allt til dauðadags. Það
var ljóst að hörkutólið gaf ekki eftir
fyrr en í fulla hnefana.
Það eru mér og systkinum mínum
forréttindi að hafa átt slíka uppalend-
ur sem foreldrar okkar voru og sökn-
um við þeirra sárt.
Minningin um ykkur, pabba og
mömmu, er okkar leiðarljós í lífsins
gátu.
Kristján Víkings.
Það er stundum sagt að ,,haltur
leiði blindan“, þegar einhver veikur
hjálpar þurfandi eftir bestu getu. En
þessi orð áttu vel við þann frábæra
tíma sem ég átti með pabba síðustu
daga fyrir andlátið.
Ég kom heim frá Noregi, hafði þá
nýlega farið í uppskurð á fæti og not-
aðist við hækju af þeim sökum. Og
pabbi mikið veikur notaðist við hækju
eða staf sér til stuðnings.
Saman stauluðumst við um ganga
FSA, fórum í útskriftarveislu hjá
Þóru og í Munkanum, þar var staul-
ast um líka. Og fannst sumum skond-
ið að sjá okkur saman. En það að
þurfa að styðja pabba gaf mér mikinn
styrk og fannst mér batinn hjá mér
vera mikill.
Þessi sömu orð, ,,haltur leiðir
blindan“, áttu líka vel við þegar pabbi
kom í heimsókn til okkar til Geilo í
Noregi fyrir tveimur árum, þá ferð-
uðumst við víða um í Noregi, fórum
m.a. til Björgvinjar, Óslóar og víðar á
þeim þremur vikum sem hann dvaldi
hjá okkur. En þá var ég að jafna mig
eftir slæmt fótbrot og notaðist við
hækjur.
Eftirminnilegust er ferðin okkar
pabba til Óslóar þar sem við fórum
m.a. upp í Holmenkollen-skíðastökk-
pallinn. En þangað upp er ekki auð-
veld leið, mjög brattir stigar sem full-
hraust fólk á fullt í fangi með að
komast upp. En upp í turn stauluð-
umst við þar sem við þreyttir og glað-
ir dáðumst að útsýninu yfir Ósló.
Pabbi fylgdist vel og stoltur með
sínu fólki og var ótrauður að hvetja
og styðja þegar eitthvað mikið stóð til
og þá var alltaf myndavélin með í för
og atburðirnir festir á filmu. Enda er
myndasafn pabba stórt og mikið.
Ótal ferðir fór hann í Fjallið að
fylgjast með sínu fólki, fyrst börnum
og síðar barnabörnum en þar hafa
margir titlar komið í hús. Og í Höll-
inni á Andrésarleikunum átti hann
frátekið sæti þar sem hann stoltur
fylgdist með frábærum árangri síns
fólks. Og eftir verðlaunaafhendingu
komu stolt afabörn með glæsta gripi
til að sýna afa.
Það eru sennilega ekki margir afar
sem geta státað af eins góðum
árangri afabarna sinna á Andrési og
hann pabbi. En Andrésartitlar eru
komnir á þriðja tuginn hjá hans fólki.
Og Íslandsmeistara- og unglinga-
meistaratitlar eru nálægt 20.
Pabbi stóð líka oft á hliðarlínunni á
fótboltavellinum og hvatti mig til
dáða og síðar þegar nafni hans Vík-
ingur Þór var farinn að spila með Þór,
var vel fylgst með og oft fékk strák-
urinn klapp á kollinn frá afa eftir góð-
an sigurleik.
Pabbi var alltaf boðinn og búinn að
hjálpa öðrum og oft fékk nafni hans
að vera hjá honum ef við þurftum
barnapössun fyrir hann. Það var ein-
hver þráður milli þeirra, þeir skildu
hvor annan mjög vel. Það væri hægt
að skrifa margar bækur með ljúfum
minningum tengdum pabba.
Þórunn, Áslaug Eva, Víkingur Þór
og Viktor Árni vilja þakka fyrir öll
yndislegu árin sem við höfum átt með
þér.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Þinn sonur,
Björn.
Eitt er það sem gleymist aldrei,
það er minning þín!
Elsku pabbi minn, mikið finnst
mér skrítið að sitja hér og skrifa
kveðjuorð til þín, ég trúi þessu bara
ekki, ég talaði við þig hálfum sólar-
hring fyrir andlát þitt og datt mér
ekki í hug að það væri okkar síðasta
símtal í þessu lífi, þú varst svo glaður,
kominn af sjúkrahúsinu heim í Munk-
ann þinn. Þú beiðst eftir að ég kæmi
þennan morgun, vissir að ég væri
komin til landsins og væri á leið norð-
ur, en ég náði ekki í tæka tíð, elsku
pabbi minn, mér finnst það svo sárt,
en hin börnin þín fjögur voru hjá þér
og umvöfðu þig.
Þakklát er ég fyrir það og að þú
fékkst að halda þínum karakter fram
á síðustu stund, en nú ert þú laus við
þín veikindi, kominn til mömmu og
þar veit ég að þú ert ánægður.
Elsku pabbi, ég get endalaust
haldið áfram og erfitt að hugsa sér,
ég á ekkert nema góðar minningar
frá mínum uppvaxtarárum, þökk sé
þér og mömmu, þær minningar
geymi ég í hjarta mínu. Væntum-
þykja mín til þín á sér engin takmörk,
elsku pabbi minn. Ég kveð þig með
miklum söknuði. Takk fyrir að fá að
vera dóttir þín. Takk fyrir allt.
Þín dóttir,
Guðrún Björg (Gugga).
Leið okkar liggur ekki um grængresið mjúka,
hún er fjallvegur og talsvert grýtt.
En hún liggur upp í mót,
áfram, í sólarátt.
(Ruth Westheimer.)
Tilfinning mín fyrir vorinu er sú að
þá fer að birta til, grasið grænkar, líf
lifnar eftir vetrardvala. Ósjálfrátt
verður lundin léttari. Tilfinning mín
fyrir þessu vori var ekki á nokkurn
hátt frábrugðin fyrri reynslu. Raunin
varð þó önnur.
Daginn sem ég hélt upp á afmæli
eiginmannsins fengum við þær fréttir
að pabbi hefði greinst með ólæknandi
mein. Skuggi féll á daginn. Ekki
nema hálft fjórða ár síðan við kvödd-
um mömmu og fylgdum henni gegn-
um sama sjúkdóm. Fyrsta hugsun
mín var: „Nei, ekki aftur!“ Við tók
sorgarferli en jafnframt umönnunar-
tímabil með pabba þar sem hver dag-
ur var dýrmætur. En sorgin átti eftir
að banka á dyrnar af meiri krafti
tveimur vikum síðar þegar tengda-
foreldrar mínir lentu í alvarlegu bíl-
slysi þar sem tengdamóðir mín lést. Í
sorgarferlinu öllu tók við umönnun
tengdapabba líka. Samstaða í fjöl-
skyldunni, umhyggja og samúð alls
staðar frá var ólýsanleg.
Þó komu gleðidagar inni á milli og
stendur útskriftardagurinn minn
hinn 11. júní upp úr. Mikið er ég
þakklát fyrir þann dag, ekki bara
áfangann heldur það að pabbi og
tengdapabbi gátu verið með okkur
allan tímann hérna heima. Ég veit
það fyrir víst að hann var stoltur af
stelpunni sinni fyrir að klára þennan
áfanga. Þessari veislu ætlaði hann
allavega ekki að missa af, enda vissi
hann fátt betra en að fara í góðar
veislur og vera meðal fólks. Þessi
dagur er góð minning sem ég mun
geyma hjá mér alla tíð.
Það sama má segja um æskuminn-
inguna, en hún er ekki síður yndisleg.
Þá var nú margt brasað og brallað.
Krafturinn í pabba alla tíð á sér enga
hliðstæðu. Iðulega vann hann tvö-
falda vinnu til þess að hafa utan á liðið
sitt og á, já, og gott betur en það. Á
heimilinu var aldrei skortur af
nokkru tagi. Mamma sá jafnframt til
þess að vel væri farið með og allt væri
nýtt til hins ýtrasta. Þannig tókst
þeim í sameiningu að byggja upp
stórt og fallegt heimili til þess að hýsa
allan krakkaskarann. Þau vildu allt
fyrir okkur börnin sín gera og hvöttu
okkur alla tíð í leik og starfi. Hvatn-
ing þeirra og álit hefur alla tíð skipt
mig miklu máli í því sem ég hef tekið
mér fyrir hendur.
Hjólhýsið átti hug þeirra og hjarta
alla tíð. Pabba þótti að vísu erfiðara
að gista þar eftir að mamma dó en
hélt sínu striki og hugsaði vel um
svæðið sitt í skóginum. Útilegumenn-
inguna stunduðu þau í yfir 30 ár og
leið varla sú helgi að húsið væri ekki
hengt aftan í gljábónaðan bílinn og
þeyst hvert á land sem var. Vegirnir
buðu nú ekki alltaf upp á þetta, en
pabbi gamli hafði unun af þessu og
áfram ferðuðumst við um landið alla
tíð. Þetta var yndislegur tími.
Ég man hvað ég var alltaf stolt af
honum pabba mínum, mér fannst
hann alltaf svo merkilegur karl… já,
enda var hann það fyrir víst. Þraut-
seigjan og krafturinn fleytti honum
hálfa leið. Uppgjöf var ekki til í hans
orðabók. Hann vann hjá slökkviliðinu
á daginn og kenndi svo unglingunum
á bíl seinnipartinn og um helgar.
Ökukennslan var nú aðalsportið og
fengum við systkinin að sitja aftur í
heilu og hálfu dagana og rúnta með
aumingja tæplega 17 ára unglingun-
um sem voru að keyra sína fyrstu
kílómetra. Skilyrðið var þó alltaf að
við værum stillt og prúð, en það var
nú allur gangur á því. Þegar ég tók
svo bílprófið sjálf áttaði ég mig á því
að ég kunni nánast allar umferðar-
reglurnar og þekkti öll merkin, enda
búin að heyra þessar rútínu margoft í
gegnum tíðina.
Daginn byrjaði pabbi iðulega á því
að fara í sund og nú seinni ár bættist
við ganga yfir gömlu Eyjafjarðar-
brýrnar. Hreyfingin og selskapurinn
sem hann fékk út úr þessu voru hon-
um afar mikilvæg. Pabba fór nokkuð
aftur síðustu vikurnar en var þó
sprækur helgina fyrir andlátið þar
sem hann lék á als oddi við okkur sem
næst honum stóðum. Eflaust hafa
hans síðustu kraftar farið í það að
skilja eftir þessa góðu minningu um
hann. Pabbi hitti gönguhópinn sinn
daginn áður en hann kvaddi, fé-
lagsskapinn sem var honum svo kær.
Hann var svo glaður að hitta þau og
eflaust hefur kátínan ekki verið minni
hinum megin.
Pabbi vissi vel í hvað stefndi og tal-
aði um að tíminn yrði styttri en okkur
grunaði. Þegar ég sat hjá honum
þennan örlagaríka morgun og strauk
honum með köldum klút sagði hann
við mig: „Jæja, Þóra mín, nú er þetta
búið.“ Þetta var erfitt að heyra en
hann vissi betur. Pabbi hélt reisninni
allt til enda, húmorinn og víkings-
krafturinn voru auðsjáanlegir aðeins
klukkustund áður en hann kvaddi.
En meinið sigraði að lokum og nú er
hann kominn til hennar mömmu,
elskunnar sinnar sem honum þótti
svo vænt um og saknaði svo mikið.
Elsku pabbi minn. Oh, þú varst alla
tíð svo flottur karl! Sannur víkingur
með kraftmikið víkingsblóð í æðum!
Þannig held ég að þér sé best lýst, ég
tala nú ekki um þinn sterka persónu-
leika sem kom víða við og hvarf aldrei
úr minni þeirra sem þér höfðu
kynnst. Maður með gullskalla og
einnig hjarta sem skein sem skíragull
alla tíð. Yndislegri pabba hefði ég
ekki getað hugsað mér. Það er svo
erfitt að kveðja þig, ég á erfitt með að
sleppa af þér takinu, en eftir sitja þær
bestu minningar sem nokkur getur
hugsað sér. Þær tekur enginn frá
mér.
Takk fyrir að vera mín stoð og
stytta í lífinu, pabbi minn.
Þín dóttir,
Þóra.
Elsku pabbi minn, nú er komið að
því sem við vissum að myndi gerast
og getum alltaf átt von á. Þegar að því
kom að þurfa að kveðja þig í þessu
jarðneska lífi sem við lifum erum við
ekki tilbúin, ekki svona fljótt.
Þú varst hrókur alls fagnaðar hvar
sem þú komst og meira að segja dag-
inn fyrir andlát þitt fórstu inn á brýr
og talaðir við karlana sem þú gekkst
með alla daga og þá var að sjálfsögðu
talað á íslensku. Þú varst maður af
gömlu kynslóðinni, vannst alla tíð
mikið og þurftir að hafa mikið fyrir
því að eignast það sem þú ætlaðir þér,
en þér tókst allt sem þú tókst þér fyr-
ir hendur og ef ekki með dugnaði þá á
þrjóskunni.
Ég á margar góðar minningar um
þig, bæði frá því þegar ég var lítill að
brasa með þér í bílskúrnum og einnig
eftir að ég stofnaði mitt eigið heimili.
Það varst til dæmis þú sem kenndir
mér að bóna bæði reiðhjól og svo síð-
ar bíla og ekki þótti þér það leiðinlegt
að fá að taka þátt í því svona seinni
árin þegar maður kom með bílinn nið-
ur í Munka og fékk að setja hann inn
til að bóna. Einnig er mér mjög minn-
isstætt þegar þú fórst í hnéaðgerð
haustið 1995 og varst mikið veikur
upp úr því, hvað þú hafðir miklar
áhyggjur af því að geta ekki hjálpað
mér við húsbyggingu sem ég var þá
að byrja á. En sá gamli var mættur
stuttu síðar á fullu á hækjunni og var
þá meira unnið með munninum og
menn reknir áfram með hörku. Það
þýddi ekki neitt hangs við þessa hluti
frekar en aðra sem þú tókst þér fyrir
hendur.
Lífshlaup þitt fór fram á smá bletti
á neðri brekkunni, þ.e. Oddeyrargata
14, Munkaþverárstræti 4 og svo
Munkaþverárstræti 2 sem þið
mamma byggðuð á árunum 1959–
1961 og voruð alltaf svo stolt af. Þú
sagðir alltaf hér í eina tíð að þú ætl-
aðir ekki úr Munkanum nema með
tærnar upp í loft. Viti menn, þú stóðst
við það eins og svo margt sem þú hef-
ur ætlað þér í gegnum tíðina.
Nýlega hafðir þú tekið þá ákvörð-
un að selja húsið og flytja upp í Mýr-
arveg 115 en þú og nokkrir félagar
þínir börðust fyrir byggingu þess.
Eitt af fáu sem þér tókst ekki á þinni
lífsleið var að flytja þar inn og njóta
hins mikla útsýnis. Mýrarveginn kall-
aðir þú „himnaríkið mitt“ en nú ert
þú kominn á staðinn sem við hin köll-
um himnaríki og heldur örugglega í
höndina á henni mömmu, horfir á
okkur afkomendur ykkar, glottir. Og
ef ekkert hefur breyst þá er stoltið
örugglega ekki langt undan, því þið
sögðuð svo oft að þið væruð rík að
eiga svona stóra fjölskyldu.
Einn lítinn sólargeisla fengum við í
september síðastliðnum og var hún
barnabarn nr. 15 hjá ykkur. Þú getur
sagt mömmu frá henni „dúllunni“
þinni. Þú fékkst alltaf alveg sérstakt
bros frá henni þegar þú grettir þig til
hennar, enda fannst henni skrýtið að
fá engin viðbrögð frá þér þegar hún
sá þig í síðasta sinn.
Elsku pabbi, þessir dagar eru erf-
iðir fyrir okkur öll, en við trúum því
VÍKINGUR ÞÓR
BJÖRNSSON