Tíminn - 22.11.1970, Blaðsíða 5

V
SŒNNUDAGUR 22. nóvember 1970.
TIMINN
17

Ritstjóri: Snjólaug Bragadóttir.

kynntist konunni sinni
Einu sinni var stór og stæði-
legur köttur, sem hét Lappi.
Það er nú reyndar betra nafn
á hund, en kött, en Lappi hét
samt Lappi. Hann var pipar-
köttur og b.tó í stórri hlöðu og
íhafði það gott á allan hátt.
Stundum kom bó fyrir, að
Lappi varð svolítið órólegur og
þá fór hann gjarnan út í skóg
og var burtu stundum í lang-
an tíma, því eiginlega vair
Lappi skógarköttux og vanur
frelsinu.
Á þessum ferðalögum naut
Lappi tilverunnar og labbaði
si'g um allar trissur. Engar
áhyggjur þuriti hann að hafa
af mat, því hann var góður
veiðiköttur. Ef það kom rign-
ing, skreið hann bara í skjól
og beið, þar til stytti upp.
Það sfcrýtna var, að þó Lappi
ætti margar góðar kattavinkon
nr, þótti " hotium-nekki nógu
vænt um neina þeirra til áð
giftast henni.
— Þú ættir að fara að fá
þér konu, sagði nágrannafcött-
urinn — en ekki vera einbúi
alít þitt líf.
— Það liggur ekfcert á, svar
aði Lappi og nuddaði sér leti-
iega upp við tré.
— Það dugar ekki að vera
svona sérvitur, ráðlagði ná-
grannakötturinn. sem þrátt fyr
ir lágan aldur var þegar orð-
inn faðir 77 kettlinga.
— Nei, líklega ekki, ssagði
Lappi — en ég vil heldur bíða,
þangað til ég finn einhverja,
sem ég verð nógu hrifinn af.
Þegar ég finn hana, fer ég
með hana út í hlöðu og stofna
fjölskyldu, eins og allir hinir.
— Kannski verðurðu að
bíða í 100 ár, sagði hinn og
hristi hausinn.
Svo kom að því. að Lappi
fór í ferðalag, og einn morg-
uninn kom hann að fallegu
hvítu húsi, sem hann hafði
aldrei séð fyrr. í ruggustói úti
fyrir, sat gömul kona og prjón
aði, en þessa stundina var hún
víst sofandi.
Allt í einu sá Lappi nokk-
uð, sem sperrti heiðihárin
han^. Á flauelspúða við fætur
■gqmlu konunnar. lá nefnjiega
fallegasta kattastúlka. sem
hann hafði eiokkurn tíma séð.
Hún var grönn og nett, stutt-
hærð og ljósbrún að lit. Nú
var áhugi Lappa vakinn. Hann
smeygði sér milli trjánna og
alveg að húsinu, þar sem hann
lagðist niður og horiði gaum-
gæfilega á kisuna. Því lengur,
sem hann horfði, því hrifnari
varð hann. Undrandi sá hann,
að kisa var með silkisnúru
bundna um háisinn og hinn
endinn var bundinn við ruggu
stólinn. Veslingurinn var þá
fangi, hugsaði Lappi og vor-
kenndi henni sáriega. Það var
ekki tii' neins að fá að sóla
sig á flauelspúða, ef maður
varð að vera bundinn.
Lappi gægðist fram milli
greinanna; — Pist, mjálmaði
hann. Ókunna kisan sperrti
eyrun og leit í kring um sig,
þar til hún kom auga á Lappa.
— Góðan daginn ég heiti
Lappi, kynnti hann sig og and
aði ótt af feimni Það var
sannarlega ekki á hverjum
degi, sem maður hitti svona
fallega kisu.
— Góðan daiginn, mjálmaði
hún. — Ég heiti Sirikit
. ,.-é Það er sjaldgæft (.nafij.
sagði,,l.appi.,hri£inn.
— Já, ég er síamsköttur
eins og þú sérð, svaraði hún
og sperrti sig.
— Ef þú værir ekki bund-
in, gætum við farið í göngu-
ferð, sagði Lappi, til að halda
samræðunum áfram.
— Já, það yrði gaman, mal-
aði Sirikit og Lappi tók eftir

einhverjum glampa í skásettu,
grænu augunum hennar. Þau
sátu þegjandi um stund.
— Ég verð vist að fá mér
eitthvað að borða, sagði Lappi
loks — ég er svangur. Má ég
koma aftur á morgun og tala
við þig? spurði hann.
— Gjarnan, svaraði Sirikit
glöð.
— Bless á meðan, sagði
Lappi og gekk aftur á bak inn
í skóginn.
— Bless, svaraði hún og
horfði á eftir honum, þar til
hann hvarf.
Hve oft hafði hana efcki
r dreymt^.. um .þennan djúpa,
f leýndárdomsfuííá ’ skóg og öll
dýrin, sem voru þar. Hana
kiæjaði í lappirnar eftir að
komast burt og finna frelsið.
En þessi fjárans silkisnúra
hélt alltaf í hana. Sirikit
stundi og lagði hausinn fram
á lappirnar sínar og sofnaði og
í stólnum hraut prjónakonan.
Daginn eftir var yndslegt
sumarveður. Snemma um
morguninn setti konan stólinn
sinn út og púðan hennar Siri-
kit. Svo kom að því, að konan
sofnaði í stólnum, en Sirikit gat
ekki sofnað. . Myndi Lappi
koma í heimsókn?
— Pist, heyrðist m.jálm-
að handan við grenitréð, og
Sirikit hrökk við.
— Hæ, mjálmaði hún glöð
til baka.
— Hvernig hefurðú það?
spurði Lappi burteislega.
— Fínt, en þú?
— Stórfínt, sagði Lappi. —
Það eina, sem ég get kvartað
yfir, er að þurfa alltaf að
labba um einn. Það væri miklu
skemmtilegra, að hafa ein-
hvern til að labba með.
Sirikit hitnaði allri. Hvað
meinti hann?
— Heyrðu Sirikit, hélt
Lappi áfram. — Ættum við
tvö ekki bara að rugla saman
reytum okkar?
Sirikit kinkaði kolli til sam-
þykkis, því hún kom ekki upp
neinu orði.
— Gott, sagði Lapp.i — Ég
hef stóra íbúð í hlöðu hérna
í nágrenninu og á sumrin get-
um við ferðazt. Hljómar það
ekki vel?
— Stórkostlegt, svaraði
hún, en svo dimmdi yfir íall-
ega andlitinu hennar.
— Þú gleymir silkisnúrunni.
— Láttu mig um það, sagði
Lappi róandi. Svo læddist hann
Framhald á bls. 22.
Kartðfiur med persónuleika
Ef einhver hefur einhvern tíma sagt, a3 kartöflur ha fi ekki persónuleika, er það bara tóm vitleysa. Ef þiS
skoðið þær vel, hafa þær oft andlit, geta verið eins og kartar, konur eða börn, og jafnvel eitthvert dýr.
Lítil stúlka í Rússlandi, sem heitir Andreika, uppgötvaði þetta einhvern daginn og sýndi pabba sínum
nokkrar skrýtnar kartöflur. Þær voru með vörtur hérog þar og holur sums staðar. Pabba Andreiku fannst
þetta skemmtilegt og þau fengu sér eldspýtur .pípuhreinsara, tuskur og fleira og bjuggu til heila fjöl-
skyldu úr kartöflunum. Úr þessu varð þetta ágætis fólk, sem við sjáum á myndinni hér fyrir ofan. Ef þið
finnið skrýtilega vanskapaða kartöflu, þá reynið að gera úr henni einhverja fígúru. Fyrir augu getið þið
npfað tölur, sem fest er með títuprjóni, sem stungið er beint i gegnum töiuna. Hárið er bara garn, upp-
rakið snæri eða loðin skinnpjatla. Ef þið viljið hafa mannsmyndina heila, er ekki annað en stinga ein-
hverju upp í kartöfluna fyrir háls og hinum endanum niður í flöskustút. Síðan klæðið þið flöskuna í ein-
hver föt og þá er komin manneskja, eða kannski karteskja.
Fjárhópur var á beit hátt
uppi í fjöllunum. Allt í einu.
heyrðust flugvéladrunpr j ..
loftL, en þá brá svo við, að
kindurnar litu allar upp frá
beitínfii og mændu uþp-rítiéíh
ið, í stað þess, aö leggja á
flótta’og verða hræddaiv eins
og veniulogt er. Síðar tóku
þær til að jarma glaðlega, 'éins
og þær væru að bjóða flugvél-
ina velbomna,
Þetta er dálítið skrýtið, en
hér kemur sagan. sem er á bak
við þetta.
Það var í fyrravor í Rúss-
íandi, að þegar búið var að
reka féð á fjöll og gras var
farið að girænka. að skyndilega
gerði svo mikia snjókomu, að
kindurnar gátu ekki graíið sig
niður gegnum sn.ióinn. til að
ná sér í gras. Bændurnir
reyndu að flytja hey upp :
fjöllin, svo kindurnar dræpust
ekki úr hungri. en jafnóöum
og vegirnir voru ruddir. skóf
aftur í þá, svo vagnarnir kom-
ust ekki leiðar sinnar.
Nú voru góð ráð dýr, því þó
eitthvað af mat kæmist til
'kiridanna, var það ekki nærri
nóg handa öllum. Þá var það,
sem einhverjum datt í hug, að
fá flugvélar til að koma fæðu
til kindanna. Þær flugu svo yf
ir og létu detta niður mikið af
höfrum, heyi og fóðurbæti. Því
var dreift þannig, að kindurnar
átu sér leið að heyinu, sem
bændurnir höfðu skilið eftir.
þegar þeir komust ekki lengra.
En þó þær væru komnar að
heyinu, héldu haer áfram #ð
horfa upp í himininn, til að
vita, hvoi’t ekki væri von á
meira góðgæti.
Svo kom sumarið og snjór-
inn fór, en kindurnar gleymdu
ekki. þegar matnum hafði
ringt yfir þær. Enn þann dag
j dag, líta þær vonarau'gum til
hverrar einustu flugvélar, sem
kemur yfir og þær mcga ekki
einu sinni heyra í þeim. til að
fyllast eftirvæntingu.