Tíminn - 09.01.1973, Blaðsíða 11

10
TÍMINN
TÍMINN
11
O
I
I
ISVIPAÐ

IDATT
ÍSLEND-
I
IINGI
LÍKA
í HUG
I
Krlmann B. Arngrlmsson

I
I
hafði brotizt gegnum nám.
Fyrir aldamótin gerði hann sér hvað eftir
annað ferð til íslands til þess að gera
^ fyrir daufum eyrum og kolakaupmennirnir
Paris gaf hann árum saman út timarit á Akur-
^ eyri um hugðarmál sin, fátækastur allra
& fátækra, og ferðaðist sumar hvert um landið til
þess að mæla fossa og leita náttúruauðæfa.
^ Hann reri öllum árum að þvi, að Norðlendingar
& eignuðust raforkuver. Hann kom upp með það,
^ sjálfsagt fyrstur manna, að reist yrði hér
sementsverksmiðja, og hann fitjaði upp á þvi,
^ að viða myndi gagnlegt, að menn
tún sin.
bæru kalk á
!
Frimann B. Arngrimsson stirðlundaður sér- §§
^ vitringur, lifði um tugi ára við sult og seyru, :*$
bæði i Paris og á Akureyri, þar sem hann átti
siðustu ár sin i stöðugu höggi við ,,götu-

Arabana”, er hann nefndi svo. Ungur var hann ^
^ fremdarmaður i Vesturheimi, þar sem hann &

^ kostnaðaráætlanir um virkjun Elliðaánna og
reyna að hrinda þvi máli fram. Þar talaði hann

| fjandsköpuðust við hann. Eftir eymdarútlegð i
^ Paris gaf hann árum saman út timarit á Akur- ^
I
Litilfjörlegur landsjóðsstyrkur var honum ^
veittur, en hugmyndir hans munu ekki hafa &
vakið ýkjamikla athygli. Þær voru taldar ^
draumórar og firrur, velflestar, en þó kastaði
tólfunum, þegar hann orðaði aðferð til þess að ^
^ koma i veg fyrir stórkostleg eldgos, enda ^
^ engum láandi, þó að fólk hristi höfuðið. ^
É En nú eru visindamenn erlendis farnir að ^
^ ræða hugmyndir, sem mjög eru keimlikar þvi,
sem Frimanni gamla datt i hug fyrir mörgum ^
§§ áratugum.Þettaieruheimsfrægir visindamenn &
^ með stórþjóðir að bakhjarli, og enginn hristir ^
^ lengur höfuðið, heldur hlusta margir með at-
^ hygli og lotningu. Að visu er hugmynd þessara
manna ekki að gera eldfjöllum þann grikk, §5
^ sem dregur úr þeim mátt, heldur stefna ráða-
§§ gerðir þeirra að þvi að koma i veg fyrir jarð-
§| skjálfta. ^
Frá hugmyndum þessara visindamanna ^
segir i grein þeirri, er hér fylgir.
v.
Er hægt að koma í veg
fyrir jarðskjálfta?
AAeð því að aflétta þrýstingi eða ,,smyrja" jarðlög, er álitið, að svo sé
Managua, höfuðborg
Nicaragua var i rústir lögð fyrir
41 ári, nú og ef duttlungar
náttúrunnar verða ekki hamdir
og borgin reist enn á ný, mun hún
vafalitið enn eiga eftir að hrynja
til grunna. Við Nicaraguavatn,
skammt fyrir sunnan borgina eru
þrjár eldfjallakeilur, hver meira
en 1.600 m há og við Managuavatn
fyrir norðan borgina er hið
tröllaukna Momotombo eldfjall,
sem er nokkru hærra en öræfa-
jökull. bað gýs alltaf öðru hverju
og er stöðug ógnun við byggðina i
kring.
Hinn forni Surtarlogi vofir þvi
stööugt yfir landinu og það er
einskonar skotsponn fyrir reiði
þeirra afla, sem búa djúpt i jörð
og þurfa stöðugt að veita skapi
sinu útrás.
Landið liggur á mörkum
tveggja mikilla jarðskjálfta-
svæða. Annað liggur þaðan
austur á bóginn um Vestur-
Indiur, og því eru stöðugir
smájarðskjálftar. Hitt svæðið er
fráskilið þessu, en þó liggjandi
alveg upp að þvi. Það er hinn stóri
Kyrrahafsjarðskjálftahringur, en
útlinur hans liggja með allri
vesturströnd Ameriku, liggur
norð-vestur um Aleútaeyjar
suöur um mitt Kyrrahaf og
snertir þar Japan, en liggur siðan
um Nýja -Sjaland og lokar
hringnum með þvi aö fara yfir
mitt Suður Kyrrahaf og upp að
strönd Mið-Ameriku.
I þessum geysistóra hring er
fólginn langstærstur hluti
innibyrgðrar' okru jarðarinnar
eða um 75%. Oftast fær hún útrás
i nokkrum meiri háttar ham-
förum, sem leysa úr læðingi orku
sem jafngildir ca. 10.000 kjarn-
orkusprengjum af sömu stærð og
varpaö var á Hiroshima.
Þessi orka brýzt einkum út i
jarðlagahræringum og sá
kraftur, sem árlega veldur jarð-
skjálfum um allan heim nægir til
aö lyfta billjón tonna þungum
grjótklumpi um ca. 100.000 m (100
km) en skaðarnir verða vegna
þess, hversu skyndilega at-
burðirnir gerast og hve harðir
þeireru. 1 Managua hefur undir-
lag borgarinnar kannski risið eöa
misgengizt um skáhalla linu, um
tvö fet eða svo — enginn veit það
þó með vissu — en þetta er til
muna minna en jarðsigið á námu-
svæðum Bretlandseyj a. Allt
gerist þetta mjög hægt og án þess,
að aðrir verði þess varir, en
nákvs^mustu mælitæki á mjög
löngum tima. En
bylgjuhreyfingar og misgangi
það, sem jarðskjalfti veldur,
verða á örfáum sekúndum eða
sekúndubrotum.
En þrýstingurinn innan frá er
hægur og stöðugur. Hann má t.d.
vel merkja á smá lyftingu á
Atlantshpfshryggnum, knúna af
sama afli og þvi, sem veldur
landreki Ameriku frá Evrópu og
Afriku, þ.e.a.s. þunga gömlu
heimsálfanna þriggja. Amerika
lendir aftur á móti með vestur-
strönd sina á barmi Kyrrahafs-
skálarinnar. Við mótstöðuna þar
bögglast jarðlögin saman og
mynda fellingafjöll, eins og t.d
Andes- eöa Klettafjöllin, en siðar
fer áð verða hætta á migsgengi
jarðlaganna, þau geta þá/leygað
hvert annað þau efri lyft þeim
hærri hægt og sigandi, unz þau
skynilega hrynja saman.
En það er engan veginn eins og
jörðin sitji á grein og að ef einn
staður gefur sig, hrynji allt þar
fyrir framan. Hreyfingarnar eru
staðbundnar og gefa aðeins til
kynna að þrýstingurinn á jarð-
skelina hafi færzt til. Að öllum
likindum má koma i veg fyrir
þær með þvi einu að færa
þrýstinginn milli nálægra svæða
á jarðskelinni. Þetta þyrfti ekki
að vera i mjög stórum mæli
viðast hvar en stærri þrýstisvæði,
eins og við San Andreas sprung-
una verður að fara með á annan
hátt, þar verða keðjuverkanir,
og nú mega ibúar San Francisco
e.t.v. fara að biðja fyrir sér, er
þeir hugsa til Managua.
Það er eins öruggt og að dagur
liði að kvöldi, aö eyðileggingu
Managua verður fylgt eftir af
sterkum jarðhræringum einhvers
staðar annars staðar. Það þarf
ekki að verða á þessum áratug
e.t.v. ekki á þeim tima, sem lifir
þessarar aldar, en einhvern tima
verður það. Jarðlög þau, sem
jarðskjálftarnir verða i liggja
oftast mjög djúpt i jörðu, svo
djúpt, að illmögulegt er að ná til
þeirra með þeim mælitækjum,
sem nútima tækni hefur yfir að
ráða. Þó hefur nú fæðzt von um að
eiliflega verði e.t.v. ráðin bót á
þessum málum, sem gæti tryggt
ibúum San Andreas svæðisins og
fleirum ævarandi tryggingu.
Þetta hefur fundizt með til-
raununum, þar sem vissum
vökva er dælt djúpt i jörð. Þar
verkar hann eins og smurning á
jarðlögin, svo að þau skriða eðli-
lega og likurnar á skyndilegu
hruni verða litlar sem engar.
Þessi hugmynd á að geta orðið
að veruleika, ef hægt verður að
ráða við kostnaðinn, sem henni
fylgir, og með henni ætti e.t.v. að
vera hægt i smáskrefum að leysa
ibúa jarðskjálftasvæðanna frá
allri hættu. Með þvi að „smyrja”
jarðlögin á smásvæði i einu, yrði
á endanum komin trygging fyrir
jarðskjálftum, ef þetta sem hér er
sagt reynist rétt og mögulegt, en
þetta ásamt hugmyndinni um til-
færslu þunga á jarðlögum er á al-
gjöru frumrannsóknastigi, en
stefnir allt i jákvæða átt. Ef af
þessu getur orðið, sem vafalaust
mun taka aldir á þessu eina
svæði, eru verkefni á þessu sviði
óþrjótandi.
Sú hugmynd hefur komið fram,
að kjarnorkusprengingar neðan-
jarðar eiga sinn þátt i að koma af
stað jarðskjálftum. I þvi sam-
bandi hefur verið bent á tilraunir
Bandarikjamanna við norðanvert
Kyrrahaf — þær hafa að visu
Eftir jarðskjálftana I Tyrklandi árið 1970 létust nokkur þúsund manná og enn flciri misstu heimili sin.
Myndin sinir tvær konur á rústum húss sins.
legið niðri um alllanga hrið, en
var á sinum tima mðtmælt ákaf-
lega i Japan, en landsmenn þar
óttuðust, að þær gætu orsakað
skjáifta þar. Þetta er vel mögu-
legt, og enginn skyldi taka fyrir,
að þetta hafi haft sin áhrif i
Managua, enda þótt hún liggi i
5.000 km fjarlægð frá tilrauna-
stöðvunum, og jarðskjálftarnir
hafi orðið nokkrum mánuðum
eftir siðustu tilraunir.
Þetta verður þó seint
fullsannað. Menn kunna að visu
góð skil á eðli jarðskjálfta en um
leiðir til að hindra þá, gegnir öðru
máli. bó vilja margir likja
jörðinni við mann og umgengnin
við hana þurfi að vera lik og
tiðkast i mannlegu samfélagi. Sá
maður, sem ekki verður fyrir
neinum geðshræringum og stór-
áföllum, heldur að öllu jöfnu
jafnaðargeði sinu, er hress og
kátur og veldur öðrum ekki vand-
ræðum. Aftur á móti eru aðrir,
sem fá að kenna á duttlungum
lifsins — fara öfugir út úr til-
verunni, og reyna þá gjarnan að
hefna sin með þvi að bita frá sér.
Takist að lækna sálræna verka
eða afbrigðilegt eðli þeirra, verða
þeir oft hinir rólyndustu menn.
Likt er þessu farið með jörðina.
Sé þrýstingnum aflétt eða smyrsl
borið á sárin, verður hún e.t.v.
auðsveip og þæg. Ef þar að
kemur hefur manninum tekizt að
temja hluta náttúruaflanna, og
getur snúið sér að hinum næstu,
sem e.t.v. verða ekki heldur
ótemjanleg. Erl.
Siritandi jaröskjálftamælir. Fer svo að hann og önnur þvílík mælitæki verði óþörf, vegna þess, aö aðrar uppfinningar geri það að verkum
hægt veröi, aö koma I veg fyrir jaröskjáifta?
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ M M ♦ ♦
Einar Jóhannesson, bóndi Jarðlangsstöðum:
VILLUR VEIÐI-
MÁLASTJÓRNAR
Þriðjudaginn 5. sept. sl.
skrifaði ég grein i dagblaðið
Timann. Þar lýsti ég þá ákvörðun
veiðimálastjórnar, að ætla okkur
að stofna eitt yeiðifélag um
Langá og Urriðaá saman gegn
viija okkar, brot á laxveiðilögum
frá 25. júni 1970. Það, sem hefur
gerzt siðan, er, að 9 eigendur
veiðiréttar i Langá hafa skrifað
landbúnaðarráðherra og óskað
eftir þvi, að fá að stofna veiði-
félag um Langá — án Urriðaár.
Veiðimálastjórn hefur verið sent
afrit af fundargerð frá fundi, sem
haldinn var meö veiðiréttar-
eigendum við Langá 12 sept. 1971.
A þeim fundi voru allir eigendur
Langár. Var samþykkt, að veiöi-
félag næði frá sjávarlinu að
vatnsálmiðlunarstiflu við Langa
vatn. 10 greiddu atkvæöi með, en
3 á móti. — Þeir voru Hafsteinn
Sigurðsson fyrir Stangarholt,
Friðrik Þorsteinsson fyrir Grenja
og Pétur Snæland fyrir Litla-
Fjall.
Ástæðan fyrir þvi, að þeir
greiddu atkvæði á móti var að
þeir vildu ekki að félagssvæðið
næði nema að ármótum Langár
og Gljúfurár. 'A þeim fundi voru
eigendur Rauðaness, Ánabrekku
og Leirulækjar og greiddu þeir
þá, eins og áður, atkvæði með þvi
að Veiðiflélagið næði aðeins um
Langá eina.
lO.sept. sl. var samþykkt m.a.,
að óska eftir þvi að fá aö veiöa i
Langá sumarið 1973 með 10
stöngum.
6. nóvember s.l. skrifar veiði-
málastjórn bréf, þar sem hún
leyfir 11 stengur á félagssvæði
veiðifélags Langár og Urriðaár
sumarið 1973 þar til öðruvisi verði
ákveðið, og að sjálfsögðu hnýta
þeir aftan i — ,,aö þvi tilskildu, aö
ekkert net verði á félags-
svæðinu.”
1 framhaldi af þessu bréfi var
haldinn fundur i Borgarnesi þann
19. nóvember s.l. Voru þar mættir
allir eigendur Langár, allir
eigendur Urriðaár, nema 2 og
Einar Hannesson, fulltrúi veiði-
málastjóra. Verkefni fundarins
var aðeins eitt, — það var að
skipta þessum 11 stöngum, sem
leyfðar voru á vatnasvæði Langár
og Urriðaár.
Einar Hannesson flutti þar
stutta ræðu. Var efni hennar aðal-
lega um það, hvað væri búið að
vinna mikið aö ræktunarmálum I
Langá 5 undanförnum árum.
Ég og fleiri lögðum fyrir hann
nokkrar spurningar í sambandi
við veiðimál. Ég spurði Einar,
hvort nokkurs staöar væru 2 ár
sameinaðar í eitt veiðifélag —
gegn vilja veiðiréttareigenda,
nemahér.þ.e. Langá og Urriöaá.
Hann sagði vera mörg dæmi þess,
og nefndi tvo staði, árnar Grimsá
og Tunguá og Laxá i Kjós og
Bugðu.
Ég benti Einari á það, að eftir
að búið væri að þröngva okkur,
veiðiréttareigendum, til að stofna
veiöifélag um Langá og Urriðaá
saman, og eins að úthluta 11
stöngum á báðar árnar, og skylda
okkur til að skipta þeim á milli
ánna, — þá væri það hliðstætt að
þeim bæri, þegar stofnað hefur
verið veiðfélag um allt vatna-
svæði Hvitar — að úthluta
stöngum á það veiðifélag i einu
lagi.
Einar taldi það ekki mikinn
vanda, þar sem fyrir væri
ákveðinn stangafjöldi á hverja á,
en hann gleymdi þvi, að það er
ekki búið að ákveða stangafjölda I
allar árnar, og að veiði i einni á
getur vaxið , og minnkað i
annarri. Gljúfurá er til dæmis ört
vaxandi veiðiá og ekki sizt ef
Klaufhamarsfoss verður gerður
laxgengur.
Trú min er sú, að ef á að leika
slikar kúnstir, sem þessar um
vatnasvæði Hvitár, þá fari eins og
ég hélt fram á fundinum, að það
stóra félag verði aldrei stofnað.
Fari þó svo, að félagið verði
stofnaö, eins og þeir háu herrar
ætla sér — og stöngum verði út-
hlutað, eins og gert er með Langá
og Urriðaá, þá má búast viö að
einhverntima heyrist vopnabrak.
Það, sem við höfum haft upp úr
þessari ráðsmennsku veiðimála-
stjórnar, er, — i fyrsta lagi,
fundurinn i Borgarnesi, sem ekki
hefði þurft að halda, ef stöngum
hefði verið úthlutaö á hvora á
fyrir sig. 1 öðru lagi það — að ef
einhver krefst mats á milli
Langár og Urriðaár, þá verður
það að fara fram, þvi að ekkert
mat er til á Urriðaá, og þvi siður,
hvað Langá er stór hluti á þessu
félagssvæði. I þriðja lagi — að
veiðimálastjórn hefur samþykkt
stofnun veiðifélags um Langa-
vatn, með þvi skilyrði, að það
verði deild i Langárfélaginu (eða
Urriðaár). Þar koma þá 60
atkvæði. Fróðlegt verður að sjá
hvernig stöngum verður skipt,
þegar þessi þrjú félög verða orðin
að einu. Hætt er við, að hlutur
Langár verði litill með 11
atkvæðum. Þá verður að sjálf-
sögðu að fara fram endurmat á
félagssvæðinu, til að fá úr þvi
skorið, hver hlutur Langavatns
er i þessu stóra félagi — sem sé
tvö auka möt að óþörfu.
Veiðimálastjóri lét hafa eftir
sér, i útvarpinu, nú fyrir
skömmu, að veiðzt hefðu 3 þúsund
laxar i Langá árið 1972. Það er
ekki rétt. Það veiddust 2700 laxar
i Langá sl. sumar, en um 300 i
Urriðaá. Hvar hefur hann fengið
þessar upplýsingar? Er hann
kannski að læða þvi inn, að Langá
og Urriöaá, séu sama áin, eða
veit hann kannski ekki betur
hvernig staðhættir eru þarna, en
þá væri mál fyrir hann að kynna
sér það nánar. Er kannski þarna
komin skýring á heimskupörum
veiðimálastjórnar?
Það má benda á það, að veiði-
hámark var i Langá sl. sumar 7
laxar á stönd á dag. Ef ekki hefði
þannig verið sett takmörk, þá er
ég viss um, aö veiðzt hefðu mikið
yfir 3 þúsund laxar.
Þarna telur veiðimálastjórn, að
leyfa megi veiði með 9 1/2 stöng,
og ef lögð verða net i Urriðaá, þá
eigi að fækka stöngum i Langá
sennilega um 2/3 úr stöng við
hvert net. Hafa menn heyrt meiri
vitleysu?
Einar Hannesson kallaði mig
„rexara”. Ég læt mig engu
skipta hvert álit Einar h( cur á
mér, en það skal hann vita, að ef
ég væri ekki eins og ég er, þá væri
styttra komið i ræktunarmálum I
Langá. Það má segja, að það hafi
veriöfyrir mitt „rex” aðlokið var
við vatnsmiðlunarstifluna 1969,
og það fyrir mitt tilstilli að lag-
færður var vegurinn um Beilar-
velli 1970.
Það er fyrir mitt „rex”, að
dýpkuð var rásin úr Langavatni
að vatnsmiðlunarstiflu um 60-80
sm 1970 — og það kynni að verða
fyrir mitt „rex” ef tekst að koma
vitinu fyrir veiðimálastjórn.
Það fá sumir opinberir starfs-
menn stundum ársfri. Væri ekki
ráö að veiðimálastjóri tæki sér
rúmlega ársfri meðan gengið
verður frá stofnun veiðifélaga i
landinu?
Ef ekkert heföi verið gert má
eins búast við, að þarna hefði
orðið slys. Það var sömuleiðis
mitt „rex”, sem stuðlaði aö þvi,
að nú hefur verið mælt fyrir lag-
færingum á þeim fossúm, sem
eftir eru til að gera laxgengt inn i
Langavatn. Það er fyrir mitt
„rex”, aö stiginn i Skuggafossi er
laxgengur. Þegar ég var að kafa
við að ná grjóti upp úr stiganum,
þá gengu sumir eigendur Langár
um uppi á bakkanum á lakkskóm,
eða sátu heima hjá sér.
Ég spurði Einar Hannesson
hvers vegna þeir væru ekki búnir
að stofna veiðifélag um vatna-
svæði Kúðafljóts. Hann sagði, þá
hjá veiðimálastjórn hafa svo
mikið að gera. — Mig undrar það
ekki,efþeir þurfa að leggja fleiri
veiðiréttareigendur i einelti eins
og okkur hér við Langá. Ég vil
benda Einari Hannessyni á það,
að það bezta fyrir ræktunarmál
Langár er, að veiðimálastjórn léti
okkur afskiptalausa, þvi að viö
höfum bæði þekkingu, vilja og
getu til að rækta ána upp i það, að
verða ein bezta laxveiðiá á
landinu. Þaö væri skammar-
minna fyrir þá að snúa sér að
þeim mönnum, sem eiga gull-
námu við túngarðinn hjá sér, og
fá þá til að nýta hana.
Einar Hannesson var á marg-
nefndum fundi með bréf, sem ég
skrifaði veiðimálastjóra fyrir
nokkrum árum. Eitthvað fannst
honum athugavert viö það.
Ég hef hér bréf undirritað af
Einari fyrir hönd veiöimála-
stjóra, dagsett 17/9, ’71. Þar segir
meðal annars, að sé álitamál
hvort setja eigi allt vatnasvæðið i
eitt félag með þremur deildum,
eins og talaö hefur verið um.
„Akvörðun um slikt hlýtur m.a.
að byggjast á þvi, hvernig þið
(Langármenn) metið hlutina”.
Siðar i sama bréfi segir:
„Auðvitað er þaö ekki skylda að
setja þetta i eitt félag.” Og
ennfremur: „Enfyrstog siðast er
þetta ykkar mál, hvernig þið
metið málið.”
Má þvi segja, að sá á kvölina,
sem á völina.
Við höfum valið. Við höfum
óskað eftir þvi, að stofna veiði-
félag um Langá eina. Eigendur
Urriöaár hafa óskað eftir þvi, að
stofna veiðifélag um Urriðaá
eina. Við eigendur Langár höfum
óskað eftir þvi, að veiða i Langaá
sumarið 1973 með 10 stöngum, en
veiðimálastjórn hefur leyft 11
stengur á vatnasvæöi Langár og
Urriðaár. Þeir hafa\ sem sagt,
haft óskir okkar að engu, og af þvi
að ég hefi þorað að mótmla þessu,
þa hefur Einar Hannesson leyft
sér að kalla mig „rexara.”
Einar skrifar grein i Morgun-
blaðiö 17. ág. sl„ þarsem hann fer
litlum viöurkenningarorðum um
Jakob Hafstein. Nú veit ég ekki
hvað þeim Einari og Jakob hefur
fariðá milli, en skilst þó að Jakob
hafi eitthvaö gagnrýnt Laxeldis-
stööina i Kollafirði og Lárósstöð-
ina. En sé Jakob svo slæmur,
sem Einar Hanneson vill vera
láta, þá ætti ekki að þurfa að eyða
svona miklu púðri á hann. A ekki
þarna við, eins og svo oft áðui;
málshátturinn — sannleikanum
verður hver sárreiðastur?
Aðalfundur Landssambands
veiðifélaga var haldinn siöustu
dagana i nóvember. Var þar
samþykkt að vinna að þvi, aö
veiðiréttur væri ekki leigöur út-
lendingum. Hvaö er þarna á
ferðinni, — er ætlunin aö stanga-
veiðimenn geti ráðið þvi, hvað
þeir ætla að borga fyrir veiðina,
en veiðiréttareigendur megi
ekki leigja þeim sem bezt býður?
Er þessi hugsun kannski komin
inn á veiðimálaskrifstofuna? —
Ég hef ástæðu til að ætla það,
þegar ekkert er farið eftir óskum
okkar. Væri æskilegt að þeir, sem
þar eru, færu úr sauðargærunni,
þar með taldir búnaðarmála-
stjóri, erindreki Stéttarsambands
bænda og formaður Landssam-
bands veiöifélaga.
1 bréfi til min frá veiðimála-
stjóra dagsettu 16. janúar 1963,
segir m.a.: Um veiðiskiptinguna
er það að segja að hver og einn
aðili getur notað sinn hlut eftir þvi
sem hann óskar, en sá hinn sami
getur ekki tekið út sinn hlut
tvisvar, þ.e. bæði með stanga-
veiði og netaveiði. T.d. Leiru-
lækur, með sin 9% af Langá (nú
6,5%) getur notað sinn hlut til
netaveiði fyrir landi sinu, en þó
hann noti þau net, sem hann má,
fyrir sinu landi, er ekki hægt að
Framhald á bls. 19
X