Tíminn - 08.08.1973, Blaðsíða 9

8
TÍMINN
Miðvikudagur 8. ágúst 1973.
Miðvikudagur 8. ágúst 1973.
TÍMINN
9
Isafifiz
Morð ánægjunnar
vegna eða—
Nú er Landru farinn að sjá
fram á, að ibúð sú, sem hann leig-
ir í tizkuhúsi, er býr til föt fyrir
leikhús, er of litil fyrir svo stór-
fellda glæpastarfsemi sem hans.
Hann velur Gambais, þar sem
hann finnur bústað, er hentar
honum mæta vel.
Þangað fer hann meb hina 55
ára gömlu ekkju Héon frá Le
Havre. Ekkja þessi á sér all-
stormasama fortið. Mikill styrr
hefur staðið um þessa fjörugu og
fögru konu. Þess vegna verður
Landru að vera mjög varkár, eft-
ir að hún sem fjórða konan i röð-
inni hefur endað ævi sina i ofnin-
um.
Næsta fórnardýr er ekkjan
Collomb frá Marseille. Hún er
vellauðug og Landru villir á sér
sýn með þvi að þykjast vera iðn-
aðarmaður frá svæði, sem þýzku
hersveitirnar hafi hertekið og
hafi þvi engin persónuskilriki.
Hann vinnur brátt traust hinnar
auðtrúa ekkju. Um eina helgina
fer hann með hana til Gambais....
Fram að þessu hafði morðing-
inn skipulegt öll morðin nákvæm-
lega, ekkert var tilviljunum háð.
Þannig varð hann enn blóðugri
mannvera en Bláskeggur Perr-
aults. Aöferðin við morðin var
alltaf sú sama. Gegnum hjóna-
bandsauglýsingar i blöðum náði
hann sambandi við ekkjur, helzt
eins rlkar og mögulegt var, dró
þær á tálar, komst yfir eignir
þeirra og myrti þær síöan.
Nú er komið að sjöttu konunni i
röðinni og skiptir þá sköpum.
Þetta morð stingur mjög I stúf við
hin og er mjög dularfullt. Virðist
sem svo er hér er komiö, að
Landru sé nú farinn aö myrða sér
til ánægju og beri ekki annaö til.
Sú sjötta heitir Andrée Babaley,
— kona, er ekki á grænan eyri, en
er ung og fögur. Landru hittir
hana á neðanjarðarjárnbrautar-
stöð. Hann hlustar á hana skýra
frá ævi sinni og gefur henni dá-
litla peningaupphæð. Seinna fer
hann með hana til Gambais.
Af öllum morðunum, sem
Landru framdi er þetta það dul-
arfyllsta. A þvi finnst engin skýr-
ing, nema sú væri, að Landru hafi
komizt að þvi, að hún væri farin
að gruna hann meira eða minna
um eitthvað óhreint og hann hafi
,,þvi talið sig nauðbeygðan að út-
rýma hættulegu vitni.”
....fjórar ekkjur
i viðbót
Landru tekur nú aftur til viö
ekkjurnar. Sú næsta heitir ma-
dame Buison og er sú sjöunda. En
hún á systur, mademoiselle La-
coste, sem á eftir að flækja málin.
Hún hatar Landru þegar i stað, er
hann tekur systur hennar frá
henni. Hún fer til Gambais og
reynir að telja Buison á að yfir-
gefa þennan mann. Sú siðar-
nefnda fyrtist aðeins við. Hún
endar svo ævi sina I ofninum..
1 mai 1917 reynir Landru að
koma Luise Jaume, 36 ára að
aldri, til að skilja við mann sinn.
Margt bendir til þess, að konan,
sem var mjög trúuð, hafi ekki
viljað fallast á þá uppástungu,
Landru fylgir henni i Sacre Coeur
— kirkjuna, þar sem hann krýpur
á kné og biður lengi með
henni...Ei löngu siðar lýkur ævi
hennar i Gambais.
rásum eða pípum.Upp um annan
skorsteininn sáu þorpsbúar oft og
tiöum stiga þykkan, svartan
reyk, jafnvel i steikjandi hita.
Vakti þetta hina mestu
furðu þeirra.Þetta varð eimmit
til aö stuðla að afhjúpun hins
hægláta og, aö þvi er virtist, hlé-
dræga Dupont, eins og Landru
kallaöi sig, sem eins grimmasta
morðingja, sem um getur I allri
sögunni.
Uppfinningamaður og
svindlari
Henri Désiré Landru fæddist
árið 1869. Gekk hann i kristilegan
skóla, og að lokinni skólagöngu
fór hann að starfa sem skrifstofu-
maður. Hann giftist og eignaðist
fjögur börn. Fram til ársins 1902
fara ekki af honum neinar sögur.
En það ár var hann dæmdur fyrir
svindl, sem hann þó neitaði sig
sekan um. Hélt hann þvi fram, að
uppfinningu sinni, er varðaði
mótorhjól, hefði verið stolið frá
sér ásamt nokkurri peningaupp-
hæð.
Þetta mál var aldrei upplýst til
fulls, en vist er um það, að
Landru hætti skyndilega að vera
duglegur skrifstofumaður og
fyrirmyndar eiginmaður.
1912 og 1914 var hann dæmdur
fyrir tvö ný svindl. Nú var hann
farinn að búa einn sins liös. Upp
úr árslokum 1914 hófst hann svo
handa við kvennaveiðar og morð.
fjölskyldu sinni eða i húsinu i
Gambais?
Það er mögulegt. Menn mega
ekki gleyma þvi, að þetta gerðist i
ringulreið striðsins. A þeim tima
gátu menn flutzt frá einum stað
til annars, án þess að þvi yrði
veitt sérstök eftirtekt. Og hvarf
manneskju var ekki þegar i stað
sett i samband við hugsanlegan
glæp.
Það var ekki fyrr en lögreglan
sá sambandið milli tveggja hinna
myrtu ekkna, að skriður komst á
rannsóknina.
Það gerðist i janúar 1918. Vitn-
isburður fjölskyldna og vina
ekknanna Collomb og Buison
komu þessu öllu af stað. 1 ljós
kom, aðbáðarþessar konur höfðu
kynnzt dularfullum manni, er
nefndist monsjör Freynet. Ekki
vissi vandafólkið annað um hann
en nafnið.
Rannsókn sú, er fylgdi i kjölfar-
ið, var undir stjórn Dautle lög-
reglustjóra og lögregluforingjans
Belin. Belin fylgdi sporunum til
Gambais, þar sem hann kom til
hússins „L’Ermitage”. Var hon-
um tjáð, að maður á fimmtugs-
aldri, Dupont að nafni, hefði af og
til búið i þessu húsi. Var honum
lýst sem sköllóttum manni með
mikiö svart alskegg og undarleg-
an glampa i augum. Eftir lýsing-
unni var hann ekki beinlfnis af
„Don Juan-gerðinni”.
Belin var einnig tjáð, aö alltaf,
er Dupont væri i húsinu, stigi
ry--
$$e*u&iédi
Land ru nöhs fórnax-
•iambanLta 00 éia-
Cuchet, Laborde, Guillin, Héon, Coliomb. Fimm af fórnarlömbunum
Babalay, Buisson, Jaume, Pascal og Marchadier. önnur fimm fórnar iömb. Allar létu þær lifið i ofni Landru' s og einnig sonur einnar þeirra
Þrír hundar annarrar fylgdu og með i drápunum.
BLASKEGGUR
Hann krækti sér i rikar
ekkjur
Þetta byrjaöi allt saman i
janúar 1915.Landru tekur þá á
leigu einbýlishús i Vernouillet við
Signu og stofnar til kunnings-
skapar við ekkjuna Cuchet, sem
hann kynnti sig fyrir undir nafn-
inu Diard. Cuchet var mjög snot-
ur kona I kringum fertugt.
Landru trúlofaðist henni og bauð
henni ásamt syni, er hún átti, að
búa hjá sér uppi i sveit. Nærvera
sonarins gerði þetta.allt nokkru
flóknara fyrir Landru. En hann
leysti vandamálið á einfaldan
hátt. Hann drap þau bæöi.
1 mai veiddi hann ekkjuna
Labordei net sitt, en hún var af
brasiliskum ættum. Hann tók
ekkjuna með allar hennar eignir,
þar á meðal húsgögn, með sér til
Vernouillet, þar sem hún hvarf
sporlaust.
Næst kom röðin að ekkjunni
Guiliin, er svarað hafði aug-
lýsingu frá sendiherra, sem
kvaðst vera að leita sér að konu.
Frú Guillin var á sextugsaldri
og ekki sérlega fögur á að lita, en
hún hafði erft hvorki meira né
minna en 20.000 franka eftir konu,
sem hún hafði unnið fyrir i mörg
ár. Hún féll gersamlega fyrir
„franska sendiherranum” frá
Astraliu. Og einnig i þetta skipti
er maðurinn Landru, en hefur
tekið sér dulnefnið Napier. Ævi-
lok Guillin verða og meö hörmu-
legum hætti i Vernoillet.
Þetta eru minnisblöðin, er fundust i fórum Landru’ s. A þau hafði hann
m.a. ritað nöfn ekkjanna, einhverjar dagsetningar o. fl. Það er eins og
honum hafi þótt vissara að hafa eitthvað tii þess að minna sigá....
AÐUR en hann gekk að fallöxinni,
það var þann 26. febrúar 1922,
bað hann hárskerann að kiippa á
sér hárið eftir nýjustu tizku þess
tima, „til þess að konunum litist
vel á hann”.
Landru lét eftir sig 10 myrtar
konur. Allar hafði hann dregið
þær á tálar. Og eftir aö hann hafði
komiztyfir eignir þeirra, lét hann
þær hverfa, - inn i ofn...
Ofninn, sem Landru brenndi
fórnardýr sin i er enn i dag
eitt það, er hvað mesta athygli
vekur á Grevin-safninu i Paris.
Þessi ofn er einsog teningur að
lögun, gerður úr þungum járn-
plötum, er liggja samsiða. A
honum eru þrjú op, það stærsta
svo, að Landru átti ekki i neinum
erfiðleikum með að troða ástkon-
um sinum þar inn um og brenna
siðan til ösku, eftir aö hafa áður
kyrkt þær.
( Innskot: Þótt kaldhæönislegt
megi þykja, verður ekki annað
sagt, en að i hug komi nornin i
sögunni gömlu (og góðu(?))
„Hans og Gréta”, nema hvað
norninni i sögunni mun hafa
gengið nokkuð annaö til, heldur
en Landru þeim franska I raun-
veruleikanum. Ef til vill kann
eftirfarandi frásögn, eins ófögur
og hún er, að verða til að vekja
einhverja til umhugsunar um hiö
grimma eðli, er leynist og leynzt
hefur með mannskepnunni um
alla tima og brýst út af og til
skefjalaust viða um heim, ekki
sizt á siðustu timum. Ekki er svo
fjarri lagi að ætla, að slikar frá-
sagnir úr raunveruleikanum geti
orðið til að sporna við þróun og
viögangi hins illa... Aðrir vilja
láta þegja yfir ósómanum....)
1 æsku var Landru mikill
áhugamaður um tækni hvers
konar og reyndar ekki fjarri þvi
að vera dálitill uppfinninga-
maöur. Alitið er, að hann hafi
„gert nokkrar betrumbætur á
ofninum” eftir aö hann keypti
hann, til þess að hann þjónaði
betur tilgangi sinum...
Grevin-safnið keypti ofninn
árið 1922, eftir að hin hryllilegu
ofbeldisverk Landru’s höfðu
verið afhjúpuð. Verðið var 4.200
frankar. Hann hafði staöið I
kjallara einbýlishúss i Gambais,
sem morðinginn hafði leigt. A
þessum tima bjuggu aðeins um
900 manns i þorpinu Gambais.
Sjálft húsið var lágreist og var
meö norrænu yfirbragði. I
kringum það var litill garður,
umluktur tveggja metra háum
steinvegg. Tveir skorsteinar voru
á þakinu, hvor um sig með þrem
þykkur, svartur reykur upp um
reykháfinn, og aö hann hefði
keypt fimm hundruð kiló af kol-
um I upphafi vetrar. Belin þótti
þetta nokkuð grunsamlegt, en
hugsaöi sem svo, að þessi Dupont
væri ef til vill sérlega kulsæll.
Nokkru siðar kemur Landru inn
i búðarholu i Rue de Rivoli i Paris
til þess aö kaupa dálitið af bollum
og skálum. Kynnir hann sig sem
Guillet verkfræöing og biður um,
að vörurnar séu sendar heim til
sin, I Rue Rechechont nr. 7. Er
hann gengur út úr búðinni, rekst
hann á vinkonu mademoiselle
Lacoste, systur ekkjunnar Buiss-
on. Konan minnist þess, að hafa
séð þennan mann með undarlegu
augun ásamt madame Buisson.
Hún hringir strax I lögregluna.
Belin er kominn i búðina eftir
andartak og fær þar heimilisfang
„Guillet verkfræðings.”
En Guillet er þá horfinn ásamt
konunni, er á ibúðina, sem hann
leigir, Fernande Segret. Þau eru i
burtu i hálfan mánuö.
fórnarlambanna, ýmist fornöfn
þeirra eða nöfn borganna, sem
þau foru frá. I vösum hans voru
Hka farmiðar: miðar fram og til
baka til Gambais, og miöar að-
eins aðra leið, að sjálfsögðu. Ekki
þurfti hann að borga undir kon*
una „aftur I bæinn”.
„Hinn rómantiski
óperuunnandi
og daðrari”
1 einbýlishúsinu i Gambais fann
lögreglan m.a. um eitt kiló af
leyfum mannbeina. Og í skáp
fannst skrá yfir 283 konur i staf-
rófsröö, er svarað höfðu auglýs-
ingum Landru’s i blöðunum.
Þrátt fyrir þessar sterku sannan-
ir neitaði Landru stöðugt.
Landru kveðst vera fórnarlamb
djöfullegs ráðabruggs. Verjandi
hans var Moro nokkur Giaffieri. 1
réttarhöldunum hagar Landru
sér á margan hátt mjög undar-
lega. Hann svarar mjög kæru-
leysislega, eins og honum sé al-
veg sama um framtið sina.
Er dómarinn spurði hann t.d:
En spurðu synir yðar yður ekki,
hvar þér hélduð yður, er þér vor-
uð iburtu?”. Landru svarar: „Ég
veit ekki, hvort þér eigið einhver
börn eða hvernig þér alið þau
upp. En min börn spyrja mig
aldrei neins”.
Við réttarhöldin var dómsalur-
inn jafnan troðfullur og mikil
ókyrrð og læti voru oft með fólk-
inu. 'A fremsta bekk sat tignasta
fólkið i Paris og fólk úr skemmt-
analifinu. Þarna mátti m.a. sjá
næturlifsstjörnuna Mistinguette.
Menn voru ýmist með eða móti
„Bláskegg” á opinberum vett-
vangi.
Vitnið Fernande Segret lýsti
fjöldamorðingjanum sem afar til-
finninganæmum og góðum
manni. Skýrði hún frá rómantisk-
um gönguferðum með honum i
Bois de Boulogne, um stefnumót
þeirra og „rómantiskt daður
hans.” „Hann er skáld,” segir
hún, „og eftirlætishöfundur hans
er De Musset.. Og hann hefur
einnig gaman af óperum. Tvisvar
höfum viö séð Fást og Manon”.
Dómi fullnægt
Réttarhöldin stóðu i þrjár vik-
ur. Dauðadómur var kveðinn upp.
Landru virtist ekki láta hann neitt
á sig fá.
Dóminum var fullnægt i dögun
25. febrúar 1922. Er lögfræðingur
Landru’s kom inn i klefann um
sex-leytið þennan morgun til þess
að taka i hönd skjólstæðings sins I
siðasta sinn, sagði Landru:
„Minn kæri lögfræðingur. Þetta
Framhald á bls. 15.
Aslkona Landru’ s, Fernande
Segret, vilnar i réttinum. llún
kvað Landru mjög góðan og ást-
úðlcgan mann, „rómantiskt skáld
og óperuunnanda.”
Gripinn — „Þetta er
allt misskilningur”
Klukkan sex að morgni 12. april
1919 hringir Belin dyrabjöllunni,
þar sem „Guillet” býr. Landru
opnar fyrir honum fklæddur nátt-
fötum, svefndrukkinn og hálfsof-
andi.
Belin biður hann að koma með
sér til aðalstöðva lögreglunnar
ásamt vinkonunni Fernande.
Landru mótmælir og sakar lög-
regluforingjann um að „trufla
frið einkalifsins!” Hann heldur
þvi fram, að hann sé velmetinn
kaupsýslumaður og nefnir nöfn
nokkurra „þýðingarmikilla
vina.” En hann lætur undan aö
lokum, klæöir sig og fer ásamt
Fernande með Belin til lögreglu-
stöðvarinnar.
„Við skulum bara fara,” segir
hann við Fernande, „svo að hægt
sé að skýra allt saman.”
I aðalstöðvunum kom i ljós, að
hann var einn og sami maður og
Henri Désiré Landru, svindlar-
inn. Fernande varð mjög um
þessa afhjúpun, en Landru reyndi
að hugga hana. „Þetta er allt
saman misskilningur. Við getum
áreiðanlega skýrt þetta allt sam-
an.”
í vösum Landru’s fannst m.a.
minnisbók, er I voru skráð nöfn
1 aprfl 1918 fer konan Anette
Pascal sömu leið. Sú tiunda, og
siðasta, verður Marie Marchad-
ier frá Bordeaux, er fer að búa
með Landru i Gambais ásamt
þrem litlum hundum sinum....
Kjúkur hundanna fundust i garö-
inum.
Svartskeggurinn
sköllótti og kola-
kilóin fimm hundruð
Nú kann margur að spyrja: Er
það mögulegt, að 10 konur (þar af
ein með syni sinum) hafi getað
horfið sporlaust, án þess að lög-
reglan aðhefðist nokkuð? Er það
mögulegt, að Landru hafi getað
athafnað sig án nokkurrar trufl-
unar og án þess að vekja grun,
þar sem hann dvaldist ýmist hjá
Iiér er húsið „L ’ Ermitage” í þorpinu Gambais I Frakkiandi þar sem Landru brenndi konurnar 10 I ofni. Þykkur svartur reykur, er liðaðist stundum upp
um reykháfinn vakti furðu og að lokum ótta nábúanna. Efst I vinstra horni myndarinnar hefur verið komiö fyrir annarri, þar sem við sjáum „Bláskegg”
sjálfan undir gæzlu. Hann var ekki beinlinis af „Don Juan-gerðinni" en engu að siöur féllu konur fyrir honum eins og flugur. Augun voru mjög undarleg.
Réttarsalurinn i Versölum, þar sem réttarhöldin fóru fram. Þau eru hér I fullum gangi og sést Landru
til hægri milli lögreglumanna.