Tíminn - 01.11.1973, Síða 14

14
TÍMINN
Fimmtudagur 1. nóvember 1973.
ELLEN
DUURLOO:
Geymt
en
ekki
gleymt
16
„Getur Svanhildur ekki gefið
mér eitthvað að drekka?, mér er
dálitið illt i hálsinum.”
„Jú, auðvitað...”
Svanhildur mað með ákafan
hjartslátt, en hún lét á engu bera
og sagði.
„Heit mjólk með hunangi, það
er gott fyrir hálsinn. Presturinn
reykir alltof mikiö.”
„Er Svanhildi illa við pipuna
mina', lyktin er kannski ekki
alltaf sem bezt?”
„Mér er ekkert illa við hana,
mér finnst lyktin einmitt svo
notaleg. t>að er eitthvað heimilis-
iegt við hana,” bætti hún við, en
presturinn þarf að nota röddina
svo mikið, svo hann ætti ef til vill
að reykja svolitið minna.”
„Svanhildur hefur eflaust rétt
fyrir sér, en hvað á einmana
maður eins og ég að gera...?”
Hún gekk framhjá honum i átt-
ina að gamla málaða skápnum,
opnaði hann og tók fram krukku
með hunangi. Pils hennar höfðu
strokizt upp við hann, og hann
fann daufan ilminn af likama
hennar....
„Nú ætla ég að hita mjólkina.”
Hún gekk aftur fram hjá honum
og i þetta sinn þétt upp við hann.
Eldhúsið var stórt, svo að þetta
var ekki nauösynlegt, en hún
gerði það samt.
Án þess að vilja það eða vita af
hverju hann gerði það, greip hann
I handlegg hennar.
Svanhildur nam staðar og stóð
alveg hreyfingarlaus. Hjarta
hennar baröist um. Skyndilega
dró hann hana upp aö sér og gróf
andlitið við hals hennar. Hún lét
fallast upp að honum. bannig
stóðu þau auganablik.
Siðan rétti hún úr sér.
„Ég ætla að sjóða mjólki'na,”
sagði hún hæglátlega.
Hann sleppti henni.
begar Lena kom heim klukku-
tima seinna, leit hún inn i vinnu-
herbergið.
Hér er ég, — hún þagnaði
skyndilega. bað lá eitthvað
annarlegt i andrúmsloftinu,
Svanhildur sat i stólnum, sem
móðir hennar var vön að sitja i.
Hún sat og prjónaði. Faðir hennar
sat i ruggustólnum eins og hann
var vanur og las þetta var ekki
óvenjuleg sjón. bó fannst henni
eins og eitthvað væri öðruvisi en
vant var þegar hún opnaði dyrn-
ar. Hún gat bara ekki áttað sig á,
hvað það var, fann þetta bara
augnablik, siðan hvarf þessi til-
finning, og hún hélt áfram: ....
og ég er þreytt. betta var góð
gönguferð og sólalagið ákaflega
fallegt, en maður verður svo
þreyttur af vorloftinu, og ég er að
hugsa um að fara að hátta.”
„Gerðu það, Lena min, sagði
faðir hennar og brosti við henni.
Hún kyssti föður sinn á ennið:
„Góða nótt, pabbi minn.”
Hún sneri sér að Svanhildi.
„Góða nótt, Svanhildur, þú
verður vist að ýta rækilega við
mér i fyrramálið, svo að ég
vakni.”
Lena fór siðan upp til sin og
sofnaði brátt.
Hún heyrði ekki, að það brakaði
i stiganum, þegar Svanhildur
læddist upp, klukkutima áður en
timi var kominn til að fara á fæt-
ur.
Lækjarniðurinn heyrðist alls
staðar — það voru leysingjar uppi
i fjöllum, — hér niðri i dalnum var
farið að vora. Sólin hækkaði á
lofti, og eftir nokkrar vikur myndi
hún kasta ljósi sinu yfir þröngan
dalinn mest allan daginn. Enn
var mikill snjór i fjöllunum, sums
staðar myndi hann ekki hverfa
fyrr en i júli, en engu að siður
rann leysingarvatnið niður bratt-
ar hliðarnar.
Svanhildur setti á sig snjóhvita
og stifaða svuntuna. Hún séri sér
á alla vegu fyrir framan
spegilinn, sem var i „empire” stil
og hékk yfir ofan kommóðuna
hennar.
Hún virti fyrir sér spegilmynd
sina með nokkurri velþóknun.
Ljóst og mikið hárið, fagurblá
augun og rauðar kinnarnar. Hún
var lika vel vaxin, þrýstin brjóst,
mjótt mittiog breiðar mjaðmir...
Hún hafði verið ákaflega indæl
og vingjarnleg, hún frú Skogli,
prestfrúin, sem nú hafði legið i
gröf sinni i nær fimm mánuði. En
veikbyggð og eins og hún kæmi
ekki héðan úr norsku fjallahéruð-
unum. f rauninni hefði hún ekki
verið nein kona fyrir mann eins
og Martin Skogli.
Hann þurfti á sterkbyggðri og
heilbrigðri konu að halda, af þvi
að hann var sjálfur stór og sterk-
byggður.
Hann gat ekki verið konulaus
mikið lengur það var Svanhildur
viss um.
Nú var hækkandi sól og vorilm-
ur um allt land. Náttúran brosti
sinu bliðasta og allt lif var i
ástarhug.
betta var lögmál náttúrunnar,
og það átti einnig við um mann-
fólkið.
Martin Skogli hafði syrgt konu
sina mikið. Svanhildur hafði borið
virðingu fyrir sorghansog Lenu.
En lifið gekk sinn vanagang og
Martin Skogly var enn maður á
bezta aldri. — Og — Nú, jæja, hún
var nærtæk og hafði ekkert á móti
þvi að verða prestfrú i
Höydalssókn.
Presturinn var farinn að taka
eftir henni. Hann horfði oft á
hana, og leit siðan snöggt undan.
betta siðasta þótti Svanhildi
góðs viti.
Ef hann hefði aðeins horft á
hana, þá hefði það ekki þurft að
merkja neitt sérstakt, En það að
hann leit undan, gat þýtt bæði eitt
og annað.
Henni leizt vel á hann. Hann
var myndarlegur maður há-
vaxinn og herðabreiður, henni
leizt ekki einungis vel á hann, hún
var sem bergnumin af honum.
Hún hafði verið ein svo lengi, að
hún hélt að allar sinar hvatir
væru útkulnaðar, en það voru þær
ekfcÁ og ekki hans heldur.
m> var það Lena.
M'
^■Inhildur stóð kyrr á miðju
góln^u i herberginu sinu og horfði
út um gluggann.
Henni þótti mjög vænt um
Lenu. Hún vildi svo gjarnan gera
það fyrir Lenu, sem i hennar
valdi stæði.
Hún var þess fullviss, að hafa
unnið trúnað Lenu.
Já, allt gat farið á bezta veg hér
á prestsetrinu, bara ef þróun
mála yrði á þann hátt, sem hún
óskaöi. Ung er ég ekki leng-
ur.hugsaði Svanhildur, og ég hef
átt min vandamál og áhyggjur.
bað tók mig langan tima að kom-
ast yfir það. Ég varð að flytjast á
brott til að geta rifið mig lausa.
Ég varð að flytjast á brott frá
æskustöðvum minum, úti við
ströndina, þar sem fólk lifði
óbreyttu og fátæklegu lifi, og
þaðan sem unga fólkið fluttist af
landi brott hópum saman.
Björn hafði farið af landi brott.
bað voru sjö ár siðan.
Hugur Svanhildar reikaði aftur
i timann, og hún varð angurvær á
svip.
Var hann dáinn eða hafði hann
svikið hana?
Martin Skogli vissi vel að þvi
var ofaukið, en honum fannst i
augnablikinu sem hann yrði að
gera eitthvað, ekki segja meira,
bara aðhafast eitthvað, þó svo að
það væri ekki nauðsynlegt. Hann
athugaði hvort ferðataskan væri
vel lokuð, hún var það, hann vissi
það, þvi hann hafði lokað henni
upphaflega.
Lena stóð ferðbúin á
tröppunum. Hún hafði bundið
hettuna á lambskinnssláinu sinu
undir hökuna. bað var að visu
bara septembermánuður, en það
hafði snjóað i fjöllinn og laufið á
trjánum var tekið að gulna,
Seinni part dags vað að visu hlýtt
i sólskininu, en það kólnaði með
kvöldinu.
„Hér eru teppin, sagði Svan-
hildur um leið og hún birtist i úti-
dyrunum.”
Lena leit á hana, andlit hennar
virtist fölt og magurt undir lamb-
skinnshettunni. bað brá fvrir
fyrirlitningarglampa i augum
hennar.
„bakka þér fyrir,” sagði hún
aðeins.
Svanhildur gekk framhjá henni
og niður tröppurnar og lagði
teppin i hestvagninn. Siðan fór
hún inn aftur. Óli vinnumaðurinn,
sem átti að aka Lenu til hafnar-
bæjarins við fjörðinn, fitlaði við
aktygin á hestinum. Hann vissi að
allt var eins og það átti að vera,
en hann vissi ekki hvajf> hann átti
af sér að gera. — Sögusagnirnar
höfðu gengið um allt, i eldhúsinu,
1541
Lárétt
1) Farkostur,- 6) Karlfugl-
ana,- 10) Vein,- 11) Lindi.- 12)
Skákinni,- 15) Seint,-
Lóðrétt
2) Hvildi.- 3) Stórveldi.- 4)
Forstöðumaður,- 5) Fugl,- 7)
Fugl,- 8) Grænmeti,- 9) Mið-
degi,- 13) Leyfi,- 14) Vond,-
X
Ráðning á gátu nr. 1540
Lárétt
I) Pálmi.- 6) Landinn,- 10) II.
II) An.-12) Kastali.-15) Ættin.
Lóðrétt
2) Ain,- 3) Mói.- 4) Bliki,- 5)
Unnið.- 7) Ala.- 8) Dót,- 9)
Nál,- 13) Sæt,- 14) Ali.-
liill il
I
Fimmtudagur
1. nóv.
7.00 Morgunútvarp.
Veðurfregnir kl. 7.00, 8.15 og
10.10. Morgunbæn kl. 7.55.
Morgunstund barnanna kl.
8.45: Anna skúladóttir byrj-
ar lestur á sögunni „Padd-
ington til hjálpar” eftir
Michael Bond i þýðingu
Arnar Snorrasonar. Til-
kynningan kl. 9.30. bing-
fréttir kl. 9.45 Létt lög á
milli liða. Við sjóinn kl.
10.25: Ingólfur Stefánsson
talar við Jón Sveinsson um
laxeldi i sjó. Morgunpopp
kl. 10.40: Hljómsveitin
Uriah Heep syngur og leik-
ur. Fréttir kl. 11.00. Hljóm-
plötusafnið (endurt. þáttur
G.G.)
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Fréttir og veðurfregnir.
Tilkynningar.
13.00 A frivaktinni Margrét
Guðmundsdóttir kynnir
óskalög sjómanna.
14.30 Jafnrétti — misrétti
Annar þáttur.
15.00 Miðdegistónleikar: Fil-
harmóniusveitin i Lundún-
um leikur Ballettónlist eftir
Gilere, Anatole Fistoulari
stj. Stoika Milanova og
Belgiska sinfóniuhljóm-
sveitin leika Fiðlukonsert
op. 99 i A-dúr eftir Sjostako-
vitsj, Réne Defosser stj.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
16.15' Veðurfregnir
16.20 Popphornið.
16.45 Barnatimi: Gunnar
Valdimarsson stjórnar. Úr
tröllabyggðum. a. Gunnar
segir frá tröllum, þ.á.m.
Dofra konungi, og leikinn
verður „Tröllamars”. b.
borbjörg Valdimarsdóttir
les þjóðsöguna „Sigurður og
tröllin” og „Einvígið” eftir
Sigurbjörn Sveinsson.
17.30 Framburðarkennsla i
tengslum við bréfaskóla SÍS
og ASiEnska. Kennari Guð-
mundur Sveinsson.
17.40 Tónleikar. Tilkynning-
18.30 Fréttir. 18.45 Veður-
fregnir. 18.55 Tilkynningar.
19.00 Veðurspá. Daglegt mál
Helgi J. Halldórsson
cand.mag. flytur þáttinn.
19.10 Bókaspjall. Umsjónar-
maður: Sigurður A.
Magnússon Rithöfundur.
19.30 i skimunni. Myndlistar-
þáttur I umsjá Gylfa Gisla-
sonar.
19.50 Gestir i útvarpssal.
Elizabeth Patches messó-
sungkona og Jeffrey Marc-
us pianóleikari flytja söng-
lög eftir Chopin og Charles
Ives.
20.15 Leikrit: „Ráðskonan”
eftír Philip Levene. býð-
andi: Ingibjörg Jónsdóttir.
Leikstjóri: Gisli Alfreðsson.
Persónur og leikendur: Fú
Harcourt: Guðbjörg bor-
bjarnadóttir. Frú Price:
Guðrún b. Stephensen.
Ungfrú Danby: Auður Guð-
mundsdóttir.
20.50 Serenata fyrir strengja-
sveit i C-dúr op. 48 eftir
Tsjaikovský. Sinfóniu-
hljómsveitin i Leningrad
leikur, Jevgený Mravinský
stj.
21.20 Gaman af gömlum
blöðum Loftur Guðmunds-
son tekur til flutnings ýmis-
legt úr ritum Benedikts
Gröndals.
22.00 Frettir.
22.15 Veðurfregnir.
Kvöldsagan: Minningar
Guðrúnar BorgfjörðJón Að-
ils leikari les (2).
22.35 Manstu eftir þessu?.
Tónlistarþáttur i umsjá
Guðmundar Jónssonar
pianóleikara.
23.20 Fréttir i stuttu máli.
Dagskrárlok.