Alþýðublaðið - 29.07.1922, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Lemon Curt
búið iil úc
aykri,
eggjum
og mjólk,
bssti brauðbætir,
b^tra en sýróp,
betra en hunang,
nærandi,
Ijiíffðilgt,
drjúgt. ,
Agætt með pöanukökum.
Fæst i
Kaupfélaginu.
„FaTorit“-prjónavélin
er smíðuð í Sviþjóð, fundia upp í Sv/þjóð og eiukaréttur fenginn um
ailan heim.
Hún er hentugasta hring prjónavéi f hdmi, allra p jónavéla ein-
földust, auðveldust og ódýrust
Meðal hennar raörgu kosta má nefna þessa:
Margbreytt verkhæfni.
Framúrskarandi hljóðlans gangnr.
Yinnngeta svo nndrnm gegnir.
Vélin getur prjónað úr allskonar basidi, frá þvf ffnasta til þess
grófasta, — Hún er óvenju endingargóð.
„Favorit“
Ka?lmannsreiðhjól
til solu Til sýnis & afgr. btaðsms
Ritstjcrl og abyrgöirmaðcr:
OlafUr FridrikssoH.
Prcstsmtðjan Gutenberg.
ælti að vera ttl á hverju heirailí; hún er — þessi prjónavé! — jafn
nauðsyalég og saumavélin.
Elnkaiölu á íslandi hefií
Verzlun Gunnars Gunnarssonar
Hafnarstræti 8 Reykjavík
Elgar Rice Burroughs: Tarzan snýr aftnr.
Clayton unnu hugástum, og sem dutlungar örlaganna
höfðu gefið Clayton en ekki honum.
Honum var þetta enn þá þungbærara vegna þess, að
'nann vissí, að hún elskaði Clayton; samt vissi hann,
að hann hafði ekkert betra getað gert, en það, sem
hann gerði á járnbrautarstöðinni litlu í Wisconsinaskóg-
inum, Honum var gæfa hennar fyrir öllu, og hin stuttu
kynni hans af menningunni og mentuðum mönnum
hafði kent honum, að lífið var flestum óbærilegt án
peninga og stöðu.
Jane Porter hafði frá fæðingu átt hvorttveggja, og ef
Tarzan hefði svift tilvonandi bónda hennar þessum
gæðura, hefði hann vafalaust gert líf hennar erfitt og
gleðisnautt. Tarzan kom aldrei til hugar, að hún mundi
snúa við Clayton bakinu, ef hann misti bæði auðinn
og metorðin, þvf hann ætlaði öðrum sömu einlægnina og
trygðina og honum var samgróin. Og honum skjátlað-
ist ekki. Ef nokkuð hefði getað bundið Jane fastari
böndum við Clayton, þá hefði það verið einhver slík
ógæfa.
Hugsanir Tarzans kvörfluðu frá liðna tímanum til
framtíðarinnar. Hann reyndi til þess að hugsa með á-
nægju til eudurkomu sinnar til fæðingarstaðar slns,
frumskógarins í Afríku; skógarins, sem fullur var a£
hættum og skelfingum, þar sem hann hafði lifað tutt-
ugu, af tuttugu og tveimur árum æfi sinnar. En hvaða
dýr skógarins mundi bjóða hann velkominn? Ekki eitt
einasta. Hann gat að eins kallað Tantor, fílinn, vin
sinn. Hin mundu sitja um hann eða flýja hann, eins
og fyr meir.
Jafnvel aparnir úr flokki hans mundi ekki rétta hon-
um hjálparhönd.
Menningin hafði að minsta kosti kent Tarzan apa-
bróður að gera kröfu til samfélags við ættbálk sinn og
finna til þess að, „maður er mans gaman". Ogjafnframt
hafði hún gert honum erfitt fyrir að lifa öðru lífi. Það
var erfitt að hugsa sér heiminn vinalausan — án nokk-
urrar veru sem talaði þau nýju tungumál sern Tarzan
var fariim að unna svo mjög. Það var því langt frá því
að Tarzan liti á framtíðina með gleðibragði.
Er hann sat þannig og reykti vindling sinn varð hon-
um litið 1 spegil á vegnum, og sá í honum fjóra menn
sitja við borð og spila á spil. Alt í einu stóð einn þeirra
á fætur og kom annar í stað hans, er Tarzan þóttist
sjá, að byðist til þess að taka við spilum hans. Þessi
maður var sá lægri þeirra, er Tarzan hafði séð hvíslasl
á, rétt áður á þilfarinu.
Þetta vakti forvitni Tarzans, svo hann hafði augu á
fjórmenningunum í speglinum meðan hann hugsaði um
framtlðina. Tarzan vissi engin deili á mönnunum, nema
þeim er sat gegnt þeim er síðast settist Sá hét Raoul
greifi af Coude, og hafði einn þjónninn sagt Tarzan,
að hann væri einn af merkismönnunum á skipinu og
hátt settur í hermálaráðuneyti Frakka.
Alt í einu sá Tarzan, að hinn svarti náunginn var
kominn og stóð fyrir aftan stól greifans. Hann leit
flóttalega í kringum sig, en sá ekki að Tarzan horfði
á hann í speglinum. Laumulega dró maðurinn eitthvað
upp úr vasa sínum. Tarzan sá ekki hvað það var, því
maðurinn faldi það f lófanum.
Hendin færðist hægt nær vasa greifans og loks slepti
hún hlutnum varlega í vasa hans. Maðurinn stóð kyr
þar sem hann sá á spil Frakkans, Tarzan var hissa;
en nú var athygli hans svo vakandi, að ekkert atvik
fór fram hjá honum.
í tíu mlnútur eða svo hélt spilið áfram eftir þetta,
unz greifinn vann allmikla fúlgu af þeim er sfðast byrj-
aði að spila; þá sá Tarzan náungan er stóð bak við
greifann kinka kolli til félaga slns. Samstundis stóð
hann á fætur og benti á greifann.
„Hefði eg vitað að þessi maður er útfarinn spiiasvik-
ari, hefði eg ekki verið svo fús til þess, að taka þátt í
spilunum", mælti hann.
Jafnskjótt spratt greifinn og hinir tveir á fætur.
Greifinn fölnaði.
„Hvað eigið þér við?“ hrópaði hann. „Vitið þér við
hvern þér talið?".
„Eg veit að eg tala í síðasta sinn Við mann, sem hefir
rangt við í spilum", svaraði þorparinn.
Greifinn hallaði sér fram á borðið og rak manninum
roknapústur beint á nasirnar, og geugu þá hinir á milli.
„Þetta er einhver misskilnigur, herra minn", hrópaði