Tíminn - 25.02.1976, Qupperneq 8

8
TÍMINN
Miðvikudagur 25. febrúar 1976
Sesselja Sigmundsdóttir á Litlu jólum að Sólheimum.
Sesselja Sigmundsdóttir, stofnandi Sólheima
Bjó í tjaldi með
fósturbörnum
— meðan verið var að reisa heimiii fyrir vangefna
— LÍF og þroski vangef-
inna fer ekki eftir beinni
braut, frekar en flest
annað i lifinu. Þetta var
skoðun Sesselju Sig-
mundsdóttur stofnanda
og forstöðukonu heimilis
vangefinna að Sólheim-
um i Grimsnesi. Til að
minna sig á þetta hafði
hún öll horn og alla
veggi i skrifstofu sinni
afliðandi. Vegir okkar i
lifinu eru oft krókóttir og
þeir sem helga starfs-
krafta sina erfiðu þjálf-
unarstarfi og kennslu
geta ekki alltaf hugsað i
beinum linum.
Sesselja Sigmundsdóttir, sem
lézt i fyrra vann mikið starf i
þágu vangefinna hér á landi og á-
leit það köllun sina. Lionsklúbb-
urinn Ægir hefur tekið sér það
verkefni að styðja uppbyggingu
Sólheima og starfið þar. Á blaða-
mannafundi hjá klúbbnum fyrir
skömmu vegna fjáröflunar fyrir
heimilið með bingói i sjónvarpi
sagði einn af forystumönnum
Ægis, Gunnar Asgeirsson, for-
stjóri, blaðamanni Timans frá
kynnum sinum af Sesselju og
starfinu, sem unnið er aö Sól-
heimum:
— Ég átti þvi láni aö fagna
gegnum mitt starf i klúbbnum að
kynnast Sesselju Sigmundsdótt-
ur, sem stofnaði heimilið og lézt
nú fyrir rúmu ári, en hún hafði
helgað ævistarf sitt þvi aö hjálpa
þeim, sem bágt eiga og eftir að
Sesselja hafði verið erlendis á ár-
unum 1925—1930 til að kynna sér
uppeldi og aöstoö við vangefin
börn, ákvaö hún þrátt fyrir
marga aöra möguleika, að hverfa
heim aftur til Islands og stofna
heimilið.
Sesselja leitaði fyrir sér um
jarðnæði og vildi fá land, þar sem
hiti var i jörðu. Hún var sjálf
mikil áhugamanneskja um
gróðurrækt og t.d. man ég ekki til
þess, aö hún borðaði nokkurn tim-
ann kjöt, þótt hún hefði ekkert á
móti þvi að framreiða það, en
grænmeti var hennar lifs elexir.
Hún ferðaðist um með föður
sinum, Sigmundi, i barnaskólan-
um sem allir eldri Reykvikingar
þekktu, og komst að þeirri niður-
stöðu að landið Hverakot i Grims-
nesi, sem tilheyrði kirkjunni
mundi verða heppilegt til að
byggja barnaheimili á. Hún og
faöir hennar heimsóttu sira Guð-
mund prest á Mosfelli, og var það
auðsótt mál. Hann bauð henni
landið Hverakot, sem hún siðar
skiröi Sólheima .
Ekki voru fjárráð mikil hjá
Sesselju, en hún vildi og hún
ætlaði sér að koma heimilinu upp
og fékk aðstoð, eins og hún sagði
sjálf, ýmissa heildsala i Reykja-
vik til að lána sér efni og siðan
aðstoðaði Reykjavikurborg hana
við bygginguna en þó með þvi
skilyröi, að hún tæki börn, sem
þeir þurftu að koma á barna-
heimili, og varö það úr, aö fyrsta
sumarið, eða meðan fyrsta húsið
var i byggingu, bjó hún sjálf i
tjaldi, ásamt fimm eöa sex börn-
um, flutti siðan inn i hálf tilbúiö
húsið um haustið, þar sem hún
bjó.
Þá var enginn vegur að
Sólheimum, hann var aðeins
kominn að Minni-Borg og hægt að
komast eitthvaö lengra með
farartæki en stóran hluta leiðar-
innar var farið meö efnið á sleð-
um, en það hafði ekkert á
Sesselju, hún var alla tið þá og
siðar, sérstaklega eftir að ég
kynntist henni, atorkumann-
eskja, sem gerði þaö sem hún
ætlaði sér og kom hlutunum
áfram, þótt oft væru ýms ljón á
veginum.
Það var mikil ánægja að ræða
við Sesselju, þó hún væri hlédræg
og vildi sem minnst um sig tala,
þá tókst mé stundum að fá hana
til að segja mér frá ýmsu, sem á
daga hennar haföi drifið og eins
og ég sagði i upphafi, hafði hún
farið utan til að kynna sér barna-
heimili sérstaklega fyrir van-
gefria. Eins og hún.sagöi
sjálf, varð hún fyrir þviTlini að
komast í skóla, sem var Witutt-
gart og hét Waldorf Schule, en sá
skóli var uppbyggður á kenning-
um heimspekingsins og kennar-
ans Rudolf Steiner, en eitt af hans
verkefnum og þeirra skóla, sem
eru vfða um Evrópu i dag var og
er að hjálpa vangefnum.
Aðalbækistöðvar Steiner
skólanna eru i Dormach í Sviss,
þangað fór Sesselja ekki aðeins i
upphafi, heldur oft á meðan henn-
ar naut viö á Sólheimum til þess
aö afla sér meiri vitneskju og
betri upplýsinga og þekkingar á
meðferð vangefinna enda hefur
gegnum árin verið fjöldi fólks af
ýmsu þjóðerni á Sólheimum
lengri eða skemmri tima til að-
stoðar henni við uppbyggingu
starfsins. Núverandi og komandi
kynslóð á mikið að þakka þvi
fólki, sem hefur helgað krafta
sina þvi aö hjálpa öðrum, eins og
Sesselja gerði alla sina tið.
Eftir lát Sesselju var mikil
óvissa, sérstaklega fyrir okkur
Lionsmenn, hvað tæki við. En sú
kona.semnú stjórnar Sólheimum
var áður starfandi hjá Sesselju og
hefur gengið í skóla likt og hún, til
að læra meðferð vangefinna. Hún
heitir Arnheiður Sæmundsdóttir
og förunautur hennar Ingólfur
Asbjörnsson lézt þvi miður s.l.
haust, en við Lionsfélagarnir
höfðum bundið miklar vonir við,
að þau hjónin myndu sameigin-
lega vinna þau verk, sem þarf til
að byggja Sólheima upp áfram,
en þvi miður stendur nú Arnheið-
ur ein. En við höfum enn þá voij,
að þrátt fyrir mikinn starfa takist
henni ásamt annarra hjálp að
komaSólheimum áfram upp, eins
og Sesselja og við höfum óskað
eftir.
Hvemig stóð á þvi, að þið tókuð
Sólheima sem verkefni?
Þegar við stofnuöum Jáons-
Heimilisfólk að Sólheimum ásamt Lionsmönnum fyrir jólin 1975.
Skemmtiatriði vistmanna
klúbbinn Ægi, þá reyndum við
eins og allir klúbbar innan Lions-
hreyfingarinnar gera, að finna
einhver verkefni, annað hvort
eitteða fleiri. Okkur barst þá vit-
neskja um að i Grimsnesi væri
barnaheimili fyrir vangefria, sem
litla aðstoð hefði hlotið nema frá
þvi opinbera og væri timabært að
liðsinna þvi. Fórum við þvi austur
og kynntum okkur staðhætti.
Þetta heimili hafði þá verið rekið
frá 1930 af Sesselju Sigmunds-
dóttur af fórnfýsi. Þar var eitt
ibúðarhús með litið eldhús I kjall-
ara ásamt vistmannahúsi upp á
tvær hæðir, og bragga sem sam-
kornusalur. Auk þess var þar fjós
og hlaða og einhver garðrækt.
Við sáum strax, að þarna var
margt hægt að gera og við byrj-
uðum á þvi að gefa heimilinu raf-
magnstæki, en heimilið haföi þá
nýverið fengið rafmagn. Var
heimilinu gefin þvottavél og
saumavél og þótti það nokkuð
mikið þá, en sem betur fer höfum
við getað verið rausnarlegri
siðan.
Heimsóknir okkar til Sólheima
gerðu það að verkum að við urð-
um meira og meira fyrir áhrifum
af starfi Sesselju og vildum gera
meira og hefja stærri átök og
byggðum fyrsta húsið, sem hlaut
nafnið Sveinalundur og þar með
var hægt að flytja piltana úr
steinhúsinu gamla en stúlkurnar
voru þar áfram. Jafnframt var
hægt að útbúa smiðastofu, handa-
vinnustofu fyrir vefnað og fleira
fyrir vistmennina, og breytti það
strax aöstæöunum mikið.
Klúbbfélagar fóru sjálfir austur
og innréttuðu húsið. Þó ekki væru
allir smiðir, þá gátu þeir unnið
með hamar og sög og neglt.
Stendurþetta hús enn, einsogþað
var útbúið fyrir 17 árum.
Brátt kom i' ljós, að margt fleira
vantaði ogþá sáuÆgismenn að 25
ferm. eldhús með gamalli eldavél
gat ekki verið nægjanlegt fyrir
heimili sem hafði 50-60 manns
búandi auk þess fjölda gesta.
Þvi var ákveðið að byggja stór-
hýsi, sem var matstofa með full-
komnu eldhúsi, ásamt geymslum,
Það er oröinn fastur liður að jólasveinninn komi inn um gluggann.