Mánudagsblaðið - 21.02.1966, Qupperneq 1

'BlciÓ fyrir alla
18. árgangur
Mánudagur 21. febrúar 1966
7. tölublað
Það er skylda allra að undir-
rita skjal sjónvarpsmanna
Svívirðileg árás komma á frelsi — Réttindi skömmtuð — Erlent útvarp
bannað? — Sama prinsipið — Sjónvarp og bið.
Raunir sjénvarpsins
Sinfóníu-blues — Fara leynt — Bann við frétta-
myndum — nema íyrir peninga? — Hvað næst?
Það er sjálfsögð skylda allra sjónvarpsnotenda að undirrita
réttindakröfur Félags sjónvarpsáhugamanna, sem hófst í s.l.
viku. Hér er díátlið meira til umræðu en sjónvarpið á Keflavík-
urvelli, skerðing þess eða algjör lokun. Hér eru það nokkrir
stúdentar, unglingar, og kommúnistar sem ætla sér í einni svip-
an að skammta okkur frjálst val um hvað við skoðum eða heyr-
um. Raunverulega myndu lög um takmörkun eða bann við því
að skoða sjónvarp gilda nákvæmlega eins í sambandi við er-
lendar útvarpsstöðvar. Um hina einstöku þætti þessa sjónvarps
syðtra er það að segja, að útsendingar þess eru háðar harðari
ritskoðun en kvikmyndir, hvort heldur evrópskar eða amerísk-
ar. Og í svokölluðum glæpamyndum eða hazarmyndum, sem not-
aðar eru sem afsökun fyrir gerræði stúdenta og tirylltu hatri
kommúnista, er þar hið illa sem ósigur bíður og allt klám og
ósiðsemi er bannað í sjónvarpinu. Beri menn saman kvikmyndir
þær sem Svíar apa af einstöku smekkleysi og sárstökum klaufa-
skap eftir Frökkum og hlotið hafa alþjóða fyrirlitningu fyrir
listræn ósmekklegheit.
Um þessar mundir útbýtir Félag sjónvarpsáhugamanna list-
um þar sem þeir, sem sjonvarp eiga eða skoða eða bara hafa
sjálfstæða skoðun og vilja ekki höft né kommúnistayfirráð og
tilsögn um hvað þeir eigi að heyra og sjá, eiga að rita nöfn
sín undir. A.m.k. 75 þúsund sjónvarpsáhorfendur eru hér á
landi og myndu vera miklp fleiri ef stöðin drægi lengra. Við
skulum ekki þola hálfbökuðum „menntamönnum“, krökkum ný-
skriðnum úr skóla með hvorki reynslu nji þekkingu á sjón-
varpi né rekstri þess, taka af okkur frelsi það, sem stjórnar-
skráin ábyrgist.
Ef sofið er á þessum verði þá er víst að margir sjónvarps-
eigendur sakna vinar í stað. Brölt þessa minnihluta er skipu-
Fyrirspum ti! borgarst/órnm
Mig langar til að koma á
framfæri við háttvirta borg-
arsfjórn smá fyrirspurn.
Við hjónin komum heim
frá útlöndum eftir eins mán
aðar ferðalag, nú nýlega. Þó
að við séum það heppin að
eiga ísskáp áttum við samt
engan matarforða til heima.
Klukkan var að verða níu
-<$>
Er það satt, að forsætisráð-
lerra sé farinn að sjá ofsjón-
im yfir völdum Jóhannesar
ordaLs í þjóðfélaginu?
að kveldi er við komum
heim. Við vorum þreytt eft-
ir ferðalagið, óskuðum þess
eins að setjast heima, taka
upp úr töskunum og fara
svo að hvílast, en sulturinn
sagði til sín. Ég fór út í
„sjoppu“ þar var hægt að
fá öl, ekki mjólk, hægt að
fá brjóstsykur, súkkulaði,
Iakkrís, ekki kjöt, fisk eða
kartöflur. Enginn hlutur í
íslenzku stjórnarfari er hiér
óskiljanlegri en þetta fyrir-
komulag. Af hverju er þá
ekki öll kvöldsala bönnuð,
ég meina á óþarfanum líka.
Veit að Ieynivínsala telst
bönnuð, en alliir vita að vín
er selt á sumum bifreiða-
stöðum , borgarinnar allan
sólarhringinn, þótt að refs-
ingin yrði allt að lífstíðar
atvinnubann myndi það ekki
hafa sitt að segja.
Bið hér með forráðamenn
borgarinnar auðmjúklega að
gefa svar að minnsta kosti
við fyrra spursmálinu.
Einn furðulostinn.
lagt í herbúðum komma, nákvæmlega eins og þegar þeir hafa
með ofbeldi seilzt til valda í Austur-Evrópu og öðrum löndum
heims. Þessi hávaðasami hópur, sem í nafni þjóðarinnar og
frelsisástar lýgur upp allskyns óhróðri mn aðrar þjóðir, lýgur
á sjálfan sig umhyggju fyrir landi og þjóð, á ekki að þolast.
Hann hefur livorki fylgi né rétt á neinum völdum frekar en
aðrir útnáraflokkar sem ekkert hafa sér til ágætis utan sjúk-
Iegrar löngunar lil að stjórna.
Um þessar mundir er það skylda allra sem unna frjálsræði í
þessum efnum að safna undirskriftum í þessu máli og sýna að
við krefjumst þess, að sjónvarp eins og útvarp sé ekki bannað
né gert útlægt. Ef bannið nær fram að ganga, er það íslenzk
menning sem verður fyrir áfalli. Hún hefur þá í fyrsta skipti í
þúsund ár sýnt að hún er of veik til að uingangast aðrar þjóðir.
Fátt hefur vakið eins mikinn
hlátur og „ákvörðun" svokall-
aðrar sinfóníuhljómsveitar, rík
isstyrktu fyrirtæki, að algjört
bann væri við að sjónvarpið
mætti flytja af þeim frétta-
mynd ca. 2 mín. langa. Með
tilliti til þess, að hér er um að
ræða eina heimsfrægustu sin-
fóníuhljómsveit á Islandi, hvers
dýrð er sungin um gjörvall-
an hinn menntaða og músik-
alska heim, þá er þetta óvenju-
leg viðbrögð. Á hitt má þó
benda, a$ sumir halda því fram
þeir sem músikalskari eru inn-
an sinfóníunnar, að fyrst hljóð
ræmá fylgi upptökunni, þáværi
öllu betra að hróður hennar
bærist sem minnst út fyrir þá
þröngu klíku, sem að staðaldri
sækir þá hljómleika, sem sin-
fónían heldur, og eru orðnir
skvaldri hennar vanir og þola
öll þau músikölsku veðrabrigði
sem þar koma fram. Telja þeir
að hætta sé á að mtnnka muni
hinn opinberi styrkur ef hljóð-
um hennar er dembt yfir varn-
arlausan landslýð eins og þjóf
úr heiðskíru lofti.
INNRÁSIN 1 FÆREYJAR
Sjálfsagt er nú að stofna til
mótmæla til verndar þvi
að helgidómur Einars Waage
og annarra okkar ágætu músik
anta sé ásóttur of illfygl-
um þeim, sem að sjónvarpinu
standa, og mun allur almenn-
ingur styðja, að þessi hljóm-
sveit heyrist sem minnst meðal
almennings. Vera má einnig, að
hljómsveitin ætli sér í ferðalag
um heiminn, og þá betra að
koma óviðbúnum veraldarbúum
á óvart. Muna flestir „heims-
ferðalag“ lúðrasveitarinnar,
sem reyndar varð ekki lengra
en til Færeyja og lék þar af
afli og áhuga fyrir Eyja-
skeggja. Gátu Færeyingar lítt
rönd við reist, því lúðrasveitar-
menn með fararstjórnum,
drykkjustjórnum, Helga Sæm-
undssyni og ýmsum öðrum
merkismönnum voru öllu fjöl-
mennari en Eyjarbúar enda
flestir karlmenn á sjó en að-
eins konur og börn til varnar.
AÐEINS MYNDIR AF
V. Þ. G.
Þetta eru anzi skemmtileg
viðbrögð hjá sinfóníuhljóm-
sveitinni, sýna að enn er ekki
kjarkur og hreystimennska
Framhald á 6. síðu.
Uppivöðslulýður á veitingahúsum
Óþolandi ástand á suntunt þekkfustu veitinga-
stöðum — Drykkjulœti — Tiuflanir — Eftirlits-
leysi — Löggjöfin brotin.
Skemmtistaðirnir í Reykjavík, þeir sem vín veita, eru margir
stórir og glæsilegir enda vel sótttr. Fólk hefuir gaman af að
prúðbúast og eyða kvöldstund í góðum, hreinum húsakynnum,
borða góðan mat og drekka góðar veigar enda ekkert við þessu
að segja.
TIL SKAMMAR
Hinsvegar hefur það orðið á-
berandi að sumir hinna betri
staða hafa mjög slakað á öllu
eftirliti þannig að nálega er
þangað ófært sæmilega siðuð-
um manni sökum drukkins ó-
spektarlýðs og sítruflandi,
slafrandi manna, jafnvel
kvenna, sem telja þessa staði
„sína“ og engum viðkomandi
hvernig þau haga sér.
SKORTIR „BULUR“
í hverju þjóðfélagi, sem vín-
barir eða vínveitingahús eru
rekin hljóta dreggjar þjóðfé-
lagsins að „eiga sinn" stað og
halda sig þar. En sá staður er
ekki opinber hótel eða betri
matstaðir. Við þessu verð-
ur ekki gert enda kjánalegt að
ætla mannlegu eðli að breyt-
ast með reglugerðum, sam-
þykktum eða mótmælum. Hitt
ber á að líta, að veitingahúsa-
eigendur hafa þá skyldu gagn-
vart siðuðum gestum sínum að
dauor.drukkinn, félaus skríll sé
fjarlægður áður en til óspekta
og leiðinda almennt er komið.
BÖLVANDI OG
RAGNANDI, BLANKIR
Það brennur við meira og
meira með hverjum degi, að
betri barir hér í borginni þar
sem bæði útlendingar, innlend-
ir kaupsýslumenn, kunningjar
og aðrir gestir, bæði verka-
menn og sjómenn, koma saman
að rabba fyrir matinn eða fá
sér hressingu, verða fyrir ó-
þægindum fyrir þessum lýð.
Svo er langt gengið á einum
bar hér, að ekki er
þangað komandi að öllu jöfnu
um helgar, og illfært stundum
alla vikuna. Slefandi og sof-
andi ræflar liggja þar í hádegi,
aðrir slangra milli manna, loks-
ins búnir að fá „kjark“ til að
rífa kjaft og skammast.
SKÖMM OG TAP
Dyraverðir verða að gera sér
ljóst, og þá ekki síður eigend-
ur, að þetta er bæði þjóðar-
skömm á betri veitingahúsum
og þegar tímar líða skaðar
stofnunina sjálfa. Barinn er
staður friðar, staður rabbs og
smáhressingar, griðland og
hvíld. Þar er ekki staður háv-
aða, slagsmála, ráfs og afskipta
eða truflana í garð gesta. Þetta
er viðkomustaður áður en gest-
ir snæða hjá siðuðum mennt-
uðum þjóðum. Þær eiga svo
sínar ,,búlur“ þar sem óknytta-
lýður þessi getur sýnt sínar
kúnstir og sína mennt.
NÍHAFNARMENNING
Dæmin eru fleiri en svo, að
við nennum að birta þau. En
dæmi eru þess, að ráðherrar og
þingmenn, kaupsýslumenn og
útlendir menn hér í opinbei-um
erindum hafa hvorki haft sjálf-
ir frið né konur þeirra vegna
drukkins skríls, sem veður þar
uppi. Dönsk kona sá hér ný-
lega fleiri drukkna ræfla í há-
deginu á einu hóteli, en hún
sér á mánuði í Kaupmannahöfn
en þá verður hún líka að heim-
sækja nýhöfnina. Bandarísk
hjón flýðu barinn þegar fullur
og skítugur uxi með buxur á
hælum hélt sig slíkan Casa-
nova að hann sleit hlíra á kjól
konunnar, eftir að hafa otað
að henni glasi af brennivíni i
vatni. og boðið henni sopa.
Þetta þótti honum fyndið —
alþýðlegt — og taldi þeim
hjónum það til lasts og sterti-
mennsku að hún hvorki þáði
drykk uxans né atlot hans.
ferdamAlaráð
OG EFTIRLIT
Það verður að koma að því,
og hvar stendur nú Ferðamála
ráðið okkar og hóteleftirlitið,
að eigendur betri staða geri
starfsfólkinu að skyldu að
fjarlægja slíka menn og konur,
sem þannig vaða uppi. Uppi-
vöðslulýður er alltaf óþolandi
og menn eiga rétt á friði þeg-
ar þeir verzla við veitingastað-
ina. Ef hótelin hafa ekki mann-
dóm til að halda þeim friði, þá
má loka börum þeirra, þvi vin-
Framhald á 6. síðu.
Clæsilegur undirbún-
ingur Pressuballsins
Laugardaginn 19. marz verður Pressuballið haldið í LlDÓ,
en þaa- verður heiðursgestur forsætisráðherra Dana, Jens Otto
Krag og frú hans Helle Virkner Krag. Blaðamannafélagið hef-
ur vandað allmjög til ballsins og forráðamenn veitingahússins
skreytt og endurbætt salarkynnin.
Gestir frá í fyrra hafa forgangsrétt að miðum þar til 22.
febr., en annars seldir öðrum. Til að allt verði með sem mestum
hátiðarbrag klæðast konur síðum kjölum en karlar kjólfötum
eða smóking. Aðgöngumiði að ballinu er jafnframt happdrætt-
ismiði og er vinningurinn vetrarferð fyrir tvo með Gullfossi til
Hafnar. Pressuballið hefst með borðhaldi.
Gestir eru beðnir að snúa séc til þeirra Elínar Pálmadóttur
og Atla Steinarssonar á Morgunblaðinu og Agnars Bogasonar
á Mánudagsblaðinu varðandi pöntun niiða.