Mánudagsblaðið - 16.05.1966, Blaðsíða 6

6
Mánudagsblaðið
Mánudagur 16. maí 1966
Blóðsunnudagurinn
Framhald af 8. síðu.
TAGENBUCHN OTIZEN
NOVEMBER 1945 BIS
OŒCTOBER 1946, Verlag
Fritz Knapp, Frankfurt am
Main, 1951, bls. 32).
Sovjetmennið Ilja Ehrenburg,
eftirlætishöfundur íslenzkra
dagblaðamarða (sem nú vilja
ólmir komast á rikisframfæri)
og útvarpskomma (sem alltaf
hafa verið á ríkisframfæri), og
góðkunningi Halldórs Kiljan
Laxness, samdi mörg þúsund
áskoranir, sem dreift var í
milljónaupplagi á meðal rauð-
liða og bandamanna þeirra á
stríðsárunum, þar sem hann
eggjaði þá lögeggjan að ræna,
brenna, limlesta, nauðga og
myrða eins og kraftar þeirra
frekast leyfðu. Eggjanir hans
féllu í sérlega frjósaman jarð-
veg, þar sem Tékkar og Pól-
lafekar áttu hlut að máli, en
Póllakkar voru reyndar lang-
þjálfaðir og þurftu aðeins fátt
eitt að rifja upp, eins og sjá
má af eftirfarandi, vottfestum
og eiðsvömum vitnisburðum
fólfes, er fyrir tilviljanir einar
slapp lifandi eða með lífsmarki.
Frásagnirnar voru staðfestar
fyrir þýzkum dómstólum og
embættismönnum Sakamála-
deildar ríkislögreglunnar, og
gefnar út af utanríkisráðuneyt-
inu 1940. Hér eru þær þýddar
upp úr — Erich Kem: VER-
BRECHEN AM DEUTSCHEN
VOUK— DOKUMBNTE ALLI-
IERTER "GRAUSAMKEITEN
1939—1949, Verlag K. W.
Schiitz, Göttingen 1964, bls. 26
—27:
„Vitnið Giese frá Bromberg
lýsir yfir eftirfarandi að und-
angenginni eiðfestingu:
„Eg heiti Johanna Giese, f.
Keuscr, er 51 árs að aldri,
evangeliskrar trúar, þýzkrar
ættar, til heimilis i Bromberg,
Konopnickgiej 9.
Sunnudaginn 3. september
1939, á milli kl. 11 og 12, héld-
um við ofekur í kjallara íbúðar
okkar. Pólskir hermenn og
borgarar komu á lóð okkar.
Þeir heimtuðu að við kæmum
upp úr kjallaranum. Þegar við
komum upp úr kjallaranum,
stftðhæfði einn hermaðurinn að
það hefði verið skotið úr húsi
okkar. En við höfðum alls eng-
in vopn á heimilinú.
Tengdasonur minn fór fyrst-
ur upp úr kjallaranum. Á sama
andartaki kallaði einhver borg-
arinn: „Það verður að skjóta
alla Szwabyana!“ (Szwaby er
pólskt skammaryrði um Þjóð-
verja. Ath. mín.) Tengdasonur
minn fékk þegar í stað skot í
sig frá einum hermannanna.
Þeir skutu slagæðina í sundur;
auk þess féfek hann þrjú önn-
ur skotsár í brjóstið og háls-
inn. Þrátt fyrir þetta lézt hann
ekki strax, heldur var með lífs
marki á sunnudagskvöldið, þeg-
ar við urðum að flýja. Okkur
var ekki mögulegt að taka hann
með okkur, svo að við bjugg-
um um hann á legubekk í íbúð-
inni. ' ,
Þegar þýzkar hersveitir höfðu
haldið inn í Bromberg á þriðju-
daginn, þá tók ég undirliðs-
foringja með mér heim á heim-
ili okkar, því að ég vildi gá að
hvernig þar væri um að lit-
ast. Þar blasti við mér hrylli-
leg sjón. Þeir höfðu tekið
tengdason minn af legubekkn-
um og dregið hann fram í eld-
hús og undir eldhúsborðið . . .
(Hinar hroðalegustu limlesting-
ar á líkinu verða ekki taldar
upp hér.)
Sónur minn, Reinhard Giese,
hafði einnig verið með okkur
niðri í kjallaranum. Sonur minn
var 19 ára gamall. Þegar hann
sá, að tengdasonur minn varð
fyrir skotunum, ætlaði hann að
flýja. Honum tókst líka að kom
ast yfir limgirðinguna á ná-
grannalóðinni. Þeir hlupu á eft
ir honum, handsömuðu og
skutu. Um kvöldið sótti ég lík
sonar míns og fór með það inn
í þvottaherbergið. Hann var
með skotsár í gegnum brjóstið.
Annar sona minna, Friedrich
Giese,-25 ára að aldri, er sagð-
ur hafa verið skotinn til bana
í Hopfengarten ásamt allri fjöl
skyldunni, sem hann hafði flú-
ið til.“
Vitnið Paul Sikorski skýrir
frá eftirfarandi að undangeng-
inni eiðfestingu:
„Eg heiti Paul Sikorski, er
35 ára gamall, kaþólskur, kaup
maður að atvinnu, ég er af
þýzkum ættum, til heimilis í
Bromberg, Múhlenstrasse 4.
Sunnudaginn 3. sept. 1939,
klukkan að verða 6 árdegis,
hélt ég áleiðis til myllunnar, til
þess að slökkva ljósin og stöðva
vélamar. Á leiðinni heyrði ég
allt í einu hávær vein, er bár-
ust mér frá stíflugarðinum. I
svona 100 metra fjarlægð sá
ég hvar hópur járnbrautar-
starfsmanna og óbreyttir borg
arar og hermenn stóðu fyrir
neðan stíflugarðinn, og létu
barsmíðarnar dynja með byssu
stingjum, byssuskeftum og
kylfum á sjö manna hóp á aldr
inum 20 til 60 ára. Þeir höfðu
umkringt fórnarlömbin. Eg
hljóp dálítið nær og h^yrði þá
hrópa á pólsku: „Drepum þá,
Þjóðverjana!" Jafnvel þaðan
sem ég var staddur, sá ég
hvernig blóðið fossaði. En ég
sneri síðan við, þegar ég sá, að
hópurinn bjóst til þess að ráð-
ast lika á mig. Um klukkan 9
gekk ég þangað upp eftir á ný
og athugaði likin. Á tveimur
líkanna höfðu augun verið
stungin úr með byssustingjum.
Augnatóftirnari voru tómar
nema hvað blóð og sinar snerti.
Á þremur líkanna höfðu höfuð-
kúpurnar verið klofnar upp,
heilinn lá í um eins metra Tjar-
lægð. Hin líkin voru einnig gjör
samlega sundurtætt. Á einu
líkanna var kviðurinn skorinn
á hol frá brjóstbeini og niðu^
úr. Ég þekkti tvo hinna myrt”
Það voru Leichnitz slátrarn
meistari frá Jágerhof og herr-
Schlicht.
Um eftirmiðdaginn klukkan
3 eða 4 kom hópur hermanna
ásamt nofekrum járnbrautar-
starfsmönnum með 18 Þjóð-
verja með sér og fóru með þá
að myllunni minni, myllunni
Peteson. Þeir bundu tvo og
tvo saman. Eg gat nákvæm-
lega fylgzt með því úr garðin-
um heima hjá mér. Síðan voru
þeir allir 18 skotnir niður, tveir
og tveir í senn. Því næst réðust
þeir með barsmíðum á þá, þar
sem þeir lágu í blóði sínu á
jörðinni. Þeirra á meðal var 14
ára piltur og ein kona. Sýni-
lega varð þetta að ganga fljótt
fyrir sig í þetta sinn, því að
þeir flýttu sér strax i burtu.
Ég athugaði líkin nánar síðar,
þau lágu þar ennþá-að þremur
dögum liðnum.
I hádegismund á mánudag,
þegar almennt var talið að
pólsku herflokkarnir væru þeg-
ar horfnir á braut, komu tveir
hermenn með aldraðan mann og
aldraða konu. Þeir stilltu þeim
upp við mylluvegginn fyriraug
unum á mér. Eg hljóp til, féll
á kné fyrir hermönmmum og
grátbað þá á pólsku, að sýna
þá meðaumkun að sleppa
hjúunum. Þau voru bæði um
65 árá að aldri. En ég fékk
bara bylmingshögg með byssu-
skefti hjá öðrum hermanninum,
sem sagði við mig um leið:
„Þessir bölvaðir Niemcys (Þjóð
verjar) eiga allir að fara til
helv....!“ Áður en mér hafði
gefizt tóm til þess að standa
upp aftur, höfðu þeir* skotið
bæði gamalmennin, sem höfðu
oltið niður í gryfjuna. Síðan
hlupu hermennimir sem skjót-
ast á braut."
Þetta eru aðeins tveir vitnis
burðir af mörg hundruð þús-
und slíkum, sem um er að velja
til birtingar, og hreint ekki af
grófara tæinu. Þetta gerðist í
smábæ á 1. degi heimsstyrjald-
arinnar síðari sem Sven Hedin
segir um að „Þetta stríð mun
sagan skrá sem stríð Roose-
velts forseta." (Sven Hedin:
Amerika im Kampf der Kon-
tinente, Lelpzig 1942, bls. 202.)
íslenzkir dagblaðamerðir og út
varpskommar hafa belgt sig
upp í röska tvo áratugi með
innfjálgum áróðursvaðli um
það eina efni, sem þeir hafa
náð umtalsverðum tökum á
(það gerir æfingin), nefnilega:
stríðsglæpir Þjóðverja, bæði
sönnum, en þó sérstaklega upp-
lognum (sjá Mánudagsblaðið,
25. apríl 1966). Hins vegar
hafa þeir efeki minnzt einu orði
á striðsglæpi Bandamanna,
enda þótt þar væri um ótæm-
andi efni að ræða. 1 þeirra aug-
um var síðari heimsstyrjöldin
nefnilega háð á milli „góðra“
og „vondra“.
„Vondu“ stríðsglæpamennirn
ir hafa verið teknir af lífi, með
einum eða öðrum hætti. „Góðu“
stríðsglæpamennirnir hafa hlot-
ið vegtyllur og heiðursmerki.
Og sá „bezti" af öllum verald-
arinnar stríðsglæpamönnum,
Ilja Ehrenburg, nýtur ellinnar
í auði og allsnægtum, virtur og
elskaður af öllum lýðræðisins
dagblaðamörðum og útvarps-
kommum. Meistarinn mælti:
„Nú er ekki um að ræða
neinar bækur, neina ást, nein-
ar stjörnur, ekkert er framar
um að ræða annað en þessa
einu hugsun: að drepa Þjóð-
verjana. Drepa þá alla. Grafa
þá. Þá fyrst munum við ganga
til hvilu. Þá munum við minn-
ast lífsins, bókanna, stúlkn-
anna, hamingjunnar. En núna
— berjast eins og óðir. Lifa
eins og ofsatrúarmenn. Við
segjum ekki lengur „Góðan
dag“ eða „Góða nótt“. Á morgn
ana segjum við: „Dreptu Þjóð-
verja“ og á kvöldin: „Dreptu
Þjóðverja!“ Ilja Ehrenburg:
Ritsafrli Stríð (í þremur bind-
um), prentað í Moskva 1953,
prentverk „Poligrafniga“, bls.
251.)
Amen (eftir efninu), allt
gasklefatrúarfólk!
Eg tel mér skylt að ljúka þvi
af núna, til þess að það lendi
ekki í undandrætti, að þafefea
séra Árelíusi Níelssyni fyrir
hlýleg ummæli, sem mér er
sagt að hann hafi haft um mig
og viðleitni mína í Tímanum
hinn 24. fyrra mánaðar. Eg
hef aldrei verið í vafa um að
séra Árelíus tekur köllun sína
alvarlega og að honum er ljós-
ara heldur en mörgum kolleg-
um hans, að „Sannleikurinn
mun gera yður frjálsa!“
Gnýr.
16 daga skemmtiferð 9. til 24: júní
Kaupmannahöfn - Austurríki - Ítalía
* HÆFILEGAR DAGLEIÐIR.
* GÖÐIR GISTISTAÐIR.
* FAGURT LANDSLAG.
* VERÐ KR. 15.900,00.
LAUSLEG FERÐAÁÆTLUN:
Siklt til Kaupmannahafnar með viðkomu
í Færeyjum.
Með ferju og lest um Þýzkaland til
Munchen.
* Með bíl um þýzku Alpana til Köningsee.
* Sigling um Köningsee..
* Til Vínarborgar.
* Bílferð til Graz og Tirola-héraðsins og
áfram til Italíu.
* Feneyjar.
Ekið um Norður-Italíu, um Suður-Tirol til
Innsbruck.
Til Munchen og áfram til Kaupmanna-
hafnar.
Flogið til Reykjavíkur.

FERÐAÁÆTLUN LIGGUR
FRAMMI.

LOND «LEIÐIR
Adplstrœti 8 simar
2 0 8 0 0
20 760