Mánudagsblaðið - 17.11.1969, Blaðsíða 7

Mánudagur 17. nóvember 1969
Mánudagsblaðið
7
Gangsterkorpéral Bsenhower
Framhald af 8. síðu
skartklæðin í sögu mannkynsins.‘‘
Uoi aldaraðir naut enda sni kenn-
ing almennrar viðurkenningar
fræðimanna, að stríðin væru jafn
gömul mannkyninu, væru mann-
kynssaga. Hinn heimsfrægi lög-
vísindamaður Sir Henry Maine
drepur alveg vffilengjulaust á
hina „meðfæddu árásarhneigð
frumstæðra þjóða“ í bók sinni
„Intemational Law“, og slær
föstu, bersýnilega án þess að
vænta andmæla: „Ekki friðurinn,
heldur stríðið, er það eðlilega og
upprunalega.“
„Þessi réttarhöld hljóta að
marka tímamót í sögu menn-
ingarinnar, þar sem þau ekki
aðeins færa þessum seku
mönnum endurgjald, og und-
irstrika ekki aðeins, að rétt-
lætið hrósar að lokum sigri yf-
ir hinu illa, hefldur oinnig, að
hinn venjulegi maður í heimi
hér — og ég geri hér engan
greinarmun á vini og óvini —
megi fóstra þann fasta ásetning
með sér, að taka beri einstakl-
inginn fram yfir ríkið.‘‘
— Sir Hartley Shawcross, að-
alákærandi Breta við Chur-
chill/Roosevelt-dómstólinn í
Numherg 1945—1946: 1 loka-
sóknarræðu sinni þar hinn 26-
Júlí 1946-
„Vondi keisarinn“
Sem kunnugt er verður einu
sinni allt fyrst, og það er ekki
fyrr en Heimsstyrjöld I (1914—
1918) er hafin, „stríðið til þess
að binda enda á öll stríð“ og
jafnframt (fyrra) „stríðið til þess
að tryggja lýðræðinu heiminn“,
að farið er í alvöru að draga fram-
anigreindar kenningar í efa- Þá
kemur fyrst fram opinberlega
krafan um að grípa hina „seku“
og refsa fyrir „stríðsglæpi“.
Gleymd voru hin göfugmannlegu
ummæli Otto von Bismarck, Jám-
kanzlarans, er hann mælti eftir
sigurinn. yfir Frakklandi árið 1871,
þegar hann þaggaði niður þær
hjáróma hefndarraddir, sem hann
þóttisit heyra- Bismarck sagði:
„Stjórnmálamennimir verða að
láta guðlegri forsjón eftir að
refsa furstum og fólki fyrir meint-
ar yfirsjönir • • • Það er ekki hlut-
verk stjómmálanna að hefna fyr-
ir það, sem hent hefir, heldur að
leitast við að fyrirbyggja, að það
hendi á ný-“
Að sjálfsögðu var hin vizku-
lega krafa um „að refsa hinum
seku“ borin fram af forkólfum
lýðræðisins ,sem ekki var í
minnsta vafa um, hverjir væru
„sekir“ (andistæðingarnir) og
hvar þá væri að finna- „Sekastur"
allra var auðvitað Wilhelm II-
Þýzkalandskeisari, „vondi keis-
arinn“, enda háði lýðræðið sið-
ustu ár stríðs síns undir kjör-
orðinu „Hang the Kaiser-“, sem
m-a- reyndtst afar atkvæðasælt í
nokkrum kosningum löngu eftir
að vopnahlé hafði verið samið-
Reyndar mnnu allir tilburðir í
þeirri réttlætiss'ókn að mestu út
i sandinn; lýðræðinu hafði enn
ekki tekizt að brjála siögæiösvit-
und nema fárra þjóðarleiðtoga í
sitt líki.
Ófrávíkianleg regla
En andi lýðræðisins er lífseig-
ur, og til algerra undantekninga
heyrir, ef arftakamir reynast föð-
urbetmngar; reglan virðist áfrá-
víkjamlega sú. að vondir versni-
Staðreyndin er a- m. k. sú, að á
„The Inter-Allied Conference on
the Punishment of War Crimes“,
sem fram fór í St- James-Palace
í London, þótti hlýða að skjal-
festa réttlætisþorsta lýðræðisins
með svofeldri yfirlýsingu hinm 13-
Janúar 1942:
„Á meðal höfuðstríðsmark-
miða Bandamanna er refsing
þeirra, sem bera ábyrgð á
glæpaverkunum, án tillits til
þess, hvort hlutaðeigendur hafa
fyrirskipað verknaðina, framið
þá sjálfir eða á einihvem hátt
tekið þátt í þeim. Við emm
staðráðnir í að sjá um,
a) að hinir seku og ábyrgu, aif
hvaða þjóðerni, sem þeir ann-
ar.s kunna að vera, verði eltir
uppi, dregnir fyrir dóm og
dæmdir;
b) að hinum uppkveðnu dóm-
um verði fullnægt-“
Á hinum lögformaða siðabóta-
áhuga lýðræðisins var enn hnykkt
hinn 7- Október 1942- Þá var há-
tíðlega ákveðið að setja „The Uni-
ted Nations War Crimes Commis-
sion“ á laggirnar. Aðalverkefni
hinnar merku „Stríðsglæpanefnd-
ar Bandamanna" skyldi vera að
safna sakarefnum og semja skrár
yfir „stríðsglæpamenn“ — vitan-
lega eingöngu Þjóðverja, Itali,
Japani og samiherja þeirra, því að
enda þótt talað væri um „að hin-
ir ábyrgu og seku, af hvaða þjóð-
emi, sem þeir annars kunna að
vera, verði eltir uppi, dregnir fyr-
ir dóm og dæmdir“ í yfiriýsing-
unni frá 13- Janúar 1942, þá var
,engan veginn ætlun ■ lýðræðisins
að þrengja á nokkurn hátt sivig-
rúm forkólfa sinna til þess að
þjóna fýsnum sínum.
Frelsi handa fjendum
Það hafði t- d. alls ekki verið
áformið að hafa hemil á sora-
menni eims og gangsterkoirpóral
Dwight D- Eisenhower, og þvi
síður að láta hann og hans lika
standa reikningsskap gerða sinna-
Öðm nær. Sú staðreynd stendur
óhagganlegri en Himalaja-fjall-
garðurinn, að hann naut alltaf og
alls sitaðar fyllsta trausts og halds
yfirboðara sinna, jafnt sem undir-
manna, í einu og öllu til hvers
kyns öþokkaverka, og það enda
þótt — aei, einmitt vegna þess, að
öllum hlaut að vera Ijóst fyrir
löngu hvern churchill hann hafði
að geyma- 1 „pensónu“ Eisenho-
wers birtist e- t- v. einhver greini-
legasta og áþreifanlegasta sönnun
þess, hversu sjálfkrafa heimslýð-
ræðið laðar úrhrök og óþokka til
leiðsagnar
Þorparaferli Eisenhowers hafa
verið gerð skammarlega lítil skil
hér í þessum greinaflokbum mín-
um, og skal nú leitazt við að bœta
lítilsháttar úr þeirri vanrækslu
minni, með því að stikla á stærsitu
steinunum.
Eisenhower var, alveg sér-
staklega eftir að Bandamenn
höfðu unnið fullnaðarsigur og
áttu því alls kosta við andstæð-
inga sína, persónugervingur mann
haturs og níðingsskapar, enda tal-
inn sjálfkjörinn fyrsti yfirfram-
kvæmdastjóri Morgenthau-áætl-
unarinnar, sem framkvæmd var
af fullu kappi í þrjú ár dftir
stríðslok og i fimm næsitu ár þar
á eftir, þegar vísindamenn Hitlens
höfðu smíðað kjamorkusprengjur
fyrir Rússa, með vaxandi hiki,
en þó eigi að síður með tilfinnan-
legum afleiðingum. Hinn alræmdi
1 höfundur þessarar útrýmingar-
áætlunar þeirra Churchills og
Roosevelts, Herary Morgenthau,
j fjármálaráðherra Bandarí'kjanna
j og Júði, en við hann er áætlunin
jafnan kennd, lýsir því af ein-
lægni hjartans, hvernig honum
tókist að tryggja sér liðveizlu Ei-
senhowers gegn mótþróa, sem örl-
að hafði á í utanríkismálaráðu-
neytinu- Það gerði hann í grein,
sem birtist í „The New York
( Post“ hinn 24- Nóvember 1947, en
I þar endursegir Morgenthau hat-
' ursrokur Eisenhowers orðrétt
þannig:
„Eisenhower hershöfðingi gaf
mér skjótt og skýrt svar: „Ég get
sagt yðitr alveg umbúðalaust, að
ég hefi ekki hinn allra minnsta
áhuga á þýzkum efnahagsmálum",
mælti hann við mig. „Ég myndi
persónulega ekki stuöia að því
að reisa þýzkt efnahagslíf úr
rústum aftur, ef hlutskipti Þjóð-
verja batnaði við það- Kröfumar
um raunverulegan frið Þýzkalandi
til handa“, hélt Eisenhowcr áfram,
„em rannar undan rif jum manna,
sem vilja gera Þýzkaland að varn-
arvirki gegn Kommúnismanum.
Það er rétt, að styrkur Rússlands
er nú orðinn ævintýralegur; en
Rússland hcfir í dag allt það, scm
það yfirleitt óskar eftir og gctur
melt- Og við það verður það upp-
telcið þangað til löngu eftir að
við cmm dauðir. Þýzka þjóðin er
hvort sem er geðveik og slíkt fólk
getur maður ekki meðhöndlað á
mildan hátt. Alla ævi sína hcfir
þýzku þjóðinni í heild sinni ver-
ið innrætt brjálæði í orðum og
athöfnum. Og það verður að upp-
ræta hjá henni. Til þcss að ná
því takmarki, verður að leika
hana reglulega grátt . . . “ Ef
nauðsyn krefði, myndi hann sjálf-
ur ræða þetta við forsetann-
Hægri hönd Morgenthauis,
kommúnistinn og Júði'nn, Harry
Dexter White, sem var viðstadd-
ur undirbúningsumræðumar um
M'orgenthau-áætlunina hinn 7.
Ágúst 1944, hafði áðuir staðfest
þessi ummæli og afstöðu Eisen-
howers i „The United Natioms
World“, Marzhefti 1947.
Afrekaskrá
Það var cnnfremur Eisenhower,
sem framseldi Sowjetmennum
yfir 2000.000 þýzkra hermanna,
er höfðu gengið Bandaríkjamönn-
um á hönd sem sitríðsfangar, og
ofurseldi þá þannig hryllilegum
örlögum, varð óbeinlínis valdur að
f jöldamorði.
Það var Eisenhowcr, sem neit-
aði að taka við uppgjöf Þýzka-
lands nema það gæfist samtímis
upp fyrir Sowjetmennum; þannig
varð hann þess valdandi, að marg-
ar milljónir óbreyttra þýzkra
borgara yrðu morðæði þeirra að
bráð; hundruð þúsunda þeirra
voru flutt nauðungarflutningum
í þrælkunarvinnu út í freðmýrar
og námur Sfberíu, og aðeins fáir
þeirra fengu að lita heimkynni
sín á ný-
Það var Eisenhower, sem hinn
15. ökitóber 1945 tilkynnti, að
hann myndi afhenda Frökkum
1.750.000 þýzka stríðsifanga þeg-
ar í stað sem nauðungarvirmu-
fanga — fyrst og fremst til vinnu
í jámgrýtisnámum —; og af-
henti um sama leyti 50-000 þýzka
stríðsfanga til þess að vinna
þrælavinnu í námum hjá Pól-
lökkum.
Það var undir yfirstjóm Eisen-
howers og samkvæmt beinni fyr-
skipun hans, að bandaríski off-
urstinn Dwyr lét flytja 200 þýzkar
stúlkur úr upplýsingaþjónustunni
nauðugar um borð í dráttar-
pramma á Elbu, við Forchheim,
og ýta honum síðan yfir fljótið á
vald öskrandi, ölóðra Sowjet-
menna.
Það var Eisenhower, sem lét
hindra með valdi, að tugir þús-
unda kvenna og barna, er voru
nær sturluð af skeliHngu á flótta
undan Sowjetmennum, kæmust
yfir markalínuna og yfir á her-
námssvæði lýðræðisríkjanna-
Það var Eiscnhover, sem var
sv'o gjörsamlega á valdi haturs
og níðingsháttar, að hann bann-
aði Rauða Krossinum að lina
þjániingar hungrandi milljón-
anna. (Fyrst í Janúar 1946 leyfði
hann Rauða Krossi Svíþjóðar að
rétta hungrandi börnum hjálpar-
hönd.)
Það var Eisenhower, sem fannst
hungursneyðin í Þýzkalandi ekki
nógu skjótvirk og skelfileg, og
gaf því út hina alræmdu fyrir-
skipun sína til allra herstöðva og
opinberra stofnana á vegum
Bandaríkjanna um að eyðileggja
allar matarieifar og matarafganga
með því að hella kalki eða ben-
zíni jafnóðum yfir sorpílátin aÆ
því að þar hafði hungrandi fólk-
ið leitað lífsbjargar í örvæntingu
sinni.
Það var Eisenhower, sem lét
festa upp spjöld og skilti, í hverri
borg, hverjum bæ og hverju
þorpi, er lýðræðisherimir lögðu
undir sig, með þessari áletrun:
„Við komum ekki scm frcls-
cndur. Við komum sem sigurvcg-
arar!“.
Og í 4. gr-, staflið b, hinnar rnarg-
umtöluðu hernámsstjórnartilskip-
unar JCS/1067 stendur: „Þýzka-
land ber ekki að hernema með
frelsun fyrir augum, heldur scm
sigraða þjóð.“
Að lokum er rétt að birta smá-
klausu, sem birtist í „Das Blatt
der Gesellschaft zur Verthinder-
ung des Dritten Weltkrieges" Nr.
22, Október 1947, bls. 147, en
þar segir m.a-:
„ . . . að Eisenhower harm-
aði þá staðreynd opinberlega í
Október 1945, að margir undir-
manna sinna væm ekki nógu
traustvcrðir til þess að fram-
kvæma Potsdam-ákvarðanim-
ar (Potsdam-samningurinn var
gerður í firamihaldi af og til
frekari áherzlu Morgenthau-
áætlunarinnar. Innsk. mitt
JÞÁ), og tók það skýrt fram
að sérhverjir þeirra, sem ekki
aðhylltust Potsdam-ákvarðan-
irnar, ættu að segja af sér.“
Fleira kom til
Eins og sjá má, þá er þetta að-
eins hrafl úr afrekaskrá gangster-
korpórals Eisenhower, og hefði
tæplega nægt honum til þess að
■ verða forseti Bandaríkjanna, ef
' fleira hefði ekki komið til. En
j það kom miklu fleira til, afreka-
skrá hans var miklu lengri, enda
var hann kosinn forsetf'afið'1952J
og endurkosinn 1956, og geispaði
golunni í hárri elli síðastliðið vor,
dltir' kóstnáðarsamar tilraunir til
þess að treina i honum líftóruna,
— vitur, dáður og elskaður af
öllu sanntrúuðu lýðræðisfólki,
sem þó hefir alltaf viðurkennt, að
gripurinn hafi verið fremur treg-
gáfaður og hugrekkið elcki meira
en í meðallagi.
Og — eins og ég tók fram þegar
í upphafi þessa greinarstúfs —
mannkynssagan gerir ekki bara
grein fyrir stríðum og stórmenn-
um, heldur líka níðingsverkum
og illvirkjum.
J. Þ. A.
Fáanlegir í öllu kaupfélögum
og brfreiðavöruverzlunum