Mánudagsblaðið - 17.08.1970, Page 8

SAGT ER, að einn af aðalforsprökkum íslenzkra
stúdenta í Höfn og Stokkhólmi, sem réðust inn í
sendiráðið, sé alls ekki við nám ytra heldur eins-
konar leigður áróðursagent héðan að heiman og
mega menn geta sér til um hverjir sendu hann til
þessara þrifaverka. Þetta er ekki staðfest, en verið
er að ,,tékka" á þessarri frétt, sem okkur er tjáð
að hafi komið til fleiri blaða.
ÞETTA GETUR varla verið satt, þótt þrálátur orð-
rómur hafi það fyrir satt. Á hestamannamótinu í
sumar, sem haldið var í Skógarhólum, varð það
óhapp, að sögn, viljandi eða óviljandi, að einn
knapanna reið ólöglega á hest annars, þrengdi að
honum og eyðilagði hlaupið fyrir sínum hesti oq
þeim hesti, sem hann taldi hættulegasta keppinaut
sinn. Báðir hestar töpuðu.
Það skrítna er, að dómnefndin ku hafa dæmt
hest hins seka knapa í refsingu en sleppt knapan-
um. Ef rétt er, mætti eins dæma byssu fyrir að
skjóta mann, en sleppa þeim, sem tók í gikkinn.
•--------------------
MENN SPYRJA: Hvenær verður augað mikla, sem
stundum snýst í hring á hringnum fyrir framan
Bændahöllina, tekið burtu. Augað þetta er listaverk
sem átti upprunalega að standa þarna meðan á
listahátíðinni stóð, eins og garðurinn á Háskóla-
bíóhlaðinu, en hefur verið óhreift síðan. Skrifstofu-
fólki í byggingunni þykir óþægilegt að þetta blóð-
hlaupna auga skuli stara á þá allan daginn, þegar
það er stopp, en nokkur huggun er að blóðhlaupin
augu gestanna í Grillinu stara hressilega á móti
listaverkinu.
• ------——------— . . /
MARGIR HAFA gerzt til að spotta tungumál vina
okkar og frænda í Færeyjum, en til þess er þó eng-
in ástæða. Þó er ekki hægt að neita því, að stund-
um þykir mönnum nokkuð gaman að orðtækjum
þeirra, einkum þegar um ýmis íþróttanöfn er að
ræða eða þvílíkt. Nokkrir Islendingar, sem heimsótt
hafa Færeyjar hafa gerzt meðlimir í hestamanna-
félaai þar, en á félagskortið er ritað meðal annars.
„Gildur limur í ríðingafélagi Tangisvogi".
•--------------------
EINHVERJAR rugluðustu deilur, sem um getur, fylla
dálka Velvakanda Morgunblaðsins undanfarið. Deilt
er um töluna núll og virðist hve.r höndin upp á
móti annarri um þetta merka ár og aldamót. Ýmsir
fræðimenn og leikmenn hafa deilt um þetta, en
endanlegar niðurstöður hafa ekki enn fengizt. Þetta
er hið versta vandamál, minnir einna helzt á það
þegar Þingeyingar rugluðust í ríminu og vissu ekki
til jólanna. Hagyrðingar brugðu skjótt við og sendu
í Skálholt suður til að fá úrskurð biskups þar, og
héldu síðan jólin. Mogginn ætti að senda á fund
páfa og fá í eitt skipti fyrir allt skorið úr um þessa
vitleysu.
«--------------------
LÍTIL BRÖGÐ munu vera af konuskiptum í partíum
á íslandi, en þó eru þau ekki alveg ótíð. Fyrir
skömmu hringdi bálillur maður til okkar og hafði
miklar raunir að rekja. Hann og vinur hans ásamt
konum þeirra dvöldu í sumarbústað skammt frá
Þingvöllum og héldu partý um kvöldið. Kom þeim
hjónum saman um makaskipti um nóttina, enda
vinafólk ágætt. Gekk allt að óskum og var ekið í
borgina næsta dag, allir ánægðir. En þó brá eigin-
manninum illa, þegar upp komst, að vinur hans
hafði ekki aðeins ánægjuna, heldur hafði dóninn
gert sér lítið fyrir og tekið gjald af konu hans fyrir
veitta þjónustu. Og svo eru menn að tala um ný-
lundu í viðskiptalífinu í vesturheimi.
Gæðamat og leiklist
Mislukkuð sýning
Hverjir ráða?
Á öndverðum meiði
Konan og réttindin
Að semja af sér
fríðindi
Litlaust þjóðfélag
Gæðamat er eflaust hin sanna
nauðsyn þeirra sem hafna og velja
í dagskrá sjónvarpsins. Á því vill
verða nokkur misbrestur, þótt oft
hafi all-víða vel til tekizt. Hins-
vegar er eins og stundum slái útí
fyrir hjá sjónvarpinu en ein nýj-
asta sönnun þess er flutningur sjón
varpsins á einþáttungi Sean O’Cas-
eys, Eitt pund á borðið. Þótt verkið
sjálft sé eftir þekktan höfund, sem
margt hefur vel gert, þá gildir það
alls ekki um „pundið". Þetta er frá-
munalega litlaust verk en þegar
ofan á bætist, að flytjendur eru al-
gjörir viðvaningar, reynslulausir og
næsta óhæfir til þess, að koma þess-
ari missmíð á framfæri, þá er timi
til kominn, að efast um getu þeirra,
sem velja og hafna verkefnum sem
flytja á alþjóð.
Sú hefur lengi verið skoðun
framámanna í leiklistarmálum, að
Mánudagur 17. ágúst 1970
stór nauðsyn sé til þess, að ungir
menn og konur, sem ætla inn á leik
listarbrautina, fái næga æfingu t.d.
í Iðnó, Þjóðleikhúsinu eða hjá sjón-
varpinu og sú hugmynd eigi nokk-
urn rétt á sér, þá verður sú nefnd
sem um slíkt fjallar að gera upp
í eitt skipti fyrir öll hvort viðkom-
andi verk sé þannig unnið að boð-
legt sé.
Þessu fór víðs fjarri. Tuttugu
og fimm mínútur af mistökum
ekki aðeins leikara heldur og leik-
stjóra og kvikmyndara eru næg
refsing hverjum þeim, sem leiklist
ann. Leikararnir voru að vonum
viðvaningslegir, en á bættist, að
leikstjórinn blandaði saman — gera
má ráð fyrir, að hún hafi haft full
völd gagnvart - útséndingunni —
— tilraunum til vandasamrar
tækni og öllum viðvanings-
hætti gamállar tækni og sviðs-
leikstjórnar svo úr varð hinn
mesti óskapnaður. Nokkur atriði
voru að kalla má sýningarhæf, en
hvergi brá fyrir .þeim tilþrifum, að
til kosta horfðu né leiklistar. Krakk
arnir reyndu en gátu ekki og eng-
inn efar að þau gerðu sitt bezta.
En það eitt að hafa skírteini úr
hinum umdeilda leikskóla Þjóðleik
hússins er ekki alveg gjaldgengur
pappír. Leikstjórn fyrir sjónvarps-
útsendingu er í flesni annars eðlis
en sviðsstjórn og heyrir öllu meira
undir kvikmyndastjórn og sama
gildir um leikbrögð. Þetta sást
gleggst, að skortir alveg í þessari
útsendingu, og þó allir óski þess,
að nemendur eða reynslulausir leik
arar fái sem flest tækifæri til að
sýna getu sína, þá er ótækt að slíkt
gæðamat hafi ekki snefil af kröf-
um gagnvart þeim hópi, sem sýna á
alþjóð þvílíkt verkefni.
★
Á öndverðum meiði heldur á-
fram að vekja eftirvæntingu og það
mjög að verðleikum. Síðasti þátmr
undir stjórn Sigurðar V. Friðþjófs-
sonar, sem er nýtt andlit á skermin-
um, tókst mætavel, enda umræðu-
eða deiluefnið nokkuð á döfinni
þessa daga, nefnilega hvað helzt
eigi að gera við óstýrilátt kvenfólk.
sem þykjast hafa verið beittar ó-
rétti, eru tiltölulega ný af nálinni,
þótt þau séu tiltakanlega gömul af
nálinni hvað kröfur og baráttumál
snertir. Það er skoðun margra að
það sem konurnar hafa grætt í bar-
átm sinni muni þær tapa aftur
vegna síaukinna og óframkvæmi-
legra krafna um aukin réttindi og
breytt viðhorf gagnvart karlkyninu.
Vilborg Dagbjartsdóttir hélt skoð-
un sinni fram af einurð og ein-
beitni en Kristján Sigurðsson svar-
aði fyrir hönd meirihlutans. Að-
stæður voru ólíkar en flestir munu
þó hallast að skoðunum Kristjáns.
Konur hafa ekki aðeins náð ýmsum
réttindum sem þær einnig verð-
skulda en ef þær ætla að þybbasC
Framhald á 7. síðu.
Sjúkleg öf und í garð Alberts
Arásir Tímans víttar
Eg fer sjaldan á knattspyrnu og
þá helzt ekki nema á stórleiki. Eg
geri mér það oft til dundurs að lesa
íþróttasíður dagblaðanna, þó mér
þyki of margt og oft of ómerki-
legt til umræðu á þeim. Það, sem
mest undrar mig eru þó skrif Tím-
ans, Alfs, um Albert Guðmunds-
son, formann KSÍ Þegar Albert
kom heim og hætti keppni ytra
var hann eini heimsfrægi knatt-
spynrumaðurinn, sem ísland hefur
átt, auk þess, sem hann var með
langfærustu knattspyrnumönnum
heims. Margir töldu því eðlilegt
að hann tæki að sér stjórn knatt-
spyrnumála, ef hann fengist til
þess. Af því varð ekki og getur
verið að Alberr hafi talið sig þurfa
að sinna eigin viðskiptamálum,
sem hann hefur unnið við síðan.
Margir sögðu að íslenzkir framá-
menn í knattspyrnumálum hefðu
illan hug á Albert og víst er, að
ýmsir þar töldu það spón úr aski
sínum ef hann kæmi til.
Mörgum árum seinna, eftir stanz
lausar hrakfarir okkar manna í
keppnum erlendum sem innlendum
(sennilega millilandakeppnum háð-
um hér eða ytra, ritstj.) var leitað
til Alberts og síðan hefur hann
haft yfirstjórn þeirra með hendi.
Á þessum stutta tíma höfum við
getið okkur sæmilegan, jafnvel góð-
an, orðstý á þessu sviði, unnið leiki
og gert jafntefli við þjóðir með
Albert Guðmundsson
á vallardögum sínum.
margfaldan fólksfjölda. Okkar er
getið í blöðum og ýmsir einstakling
ar okkar orðið kunnir á þessu sviði.
Vetrarleikir hafa verið og liðin
okkar íslenzku margeflst að gæðum
og leikni. Orð hefur Ieikið á, að
Albert hafi verið nokkuð einráður,
en hann hefur þótt heiðarlegur og
hreinskiptinn og gert engan mun
á liðum eða mönnum að beztu
manna sögn.
Nú bregður svo við, að ekki líður
sú vika, að ekki sé ráðizt á Albert
í Tímanum og hann sakaður um
nálega allt, sem verr fer og einskis
svifizt í rógnum. Albert hefur ekki,
að ég hefi séð svarað þessum ásök-
unum, en ALF, mun vera andstæð-
ingur hans í pólitík og kýs vettvang
íþróttasíðu sinnar til að ófrægja
Albert. Sagt er, að það sé eðli ís-
lendingsins að rægja skóinn af
hverjum þeim, sem áfram kemst í
veröldinni, og ráði þar í senn ill-
girni og öfund. Þessari iðju er
haldið áfram nema ef viðkomandi
deyr eða á stórafmæli og þá kom-
inn til áhrifa þannig að menn ótt-
ast hann. Ekki skal ég geta mér
til um hvað liggur að baki skrifum
Alfs en ekki tel ég það heilindi ein
saman.
íþróttafélögunum verður ekki
stjórnað með árangri nema einhver
einn taki ákvarðanir og ákveði hvar
borið er niður. Agi er nauðsyn
íþrótta, hvort heldur er knattspyrna
eða önnur grein. Það er margsann-
að. Þá er og líka sannað, að fs-
lendingar eru manna agaminnstir
og kunna lítt að hlíða. Það hefur
sannazt á því, að íslenzkir íþrótta-
menn hafa jafnan verið óhlýðnir
íslenzkum þjálfurum, enda árangur-
inn allt annar en þegar um er-
lenda þjálfara hefur verið að
ræða. Við skulum bara gera okkur
ljóst, að það verður knattspyrnunni
mikill hnekkir ef tekst að bola AI-
berti frá, en Tíminn a.m.k. virðist
hafa fullan hug á því. Og hvað kem
ur til, að samstjórnarmenn Alberts
segja ekki orð, þegar forysta hans
er gagnrýnd af öðru stærsta blaði
landsins svo til vikulega? N.N.