Mánudagsblaðið - 26.07.1971, Blaðsíða 7

Mánudagur 26. júlí 1971

Mánudagsblaðið
Dorothy Powell hallaði sér út
um giuggann á húsi systur sinnar
og dró andann djúpt af einskærri
hamingju. Því henni fannst hún
vera partur af hinni dularfullu feg-
urð Indlands. Því að þó Dorothy
hefði aðeins verið þar í sex stuttar
vikur, fannst henni sem hún til-
heyrði Indlandi, og óskaði einskis
frejnur en hún mætti vera þar það
sem eftir væri ævinnar.
En auðvitað var það ómögulegt.
Því hún var hérna aðeins í stuttri
héimsókn hjá systur sinni Láru, og
eftir það yrði hún að fara aftur í
sótið og reykinn í London.
Dorothy fannst sem hún mundi
aldrei gleyma þeim degi þegar hún
fékk boðsbréfið frá Láru. Óheppn-
in hafði elt hana á röndum einmitt
um það leyti. Hún hafði fengið
botnlangabólgu og verið skorin
upp, og þegar því var Iokið, var
hún búin að missa atvinnuna.
Og hún var einmítt í Ieit að
atvinnu, þegar bréfið frá systur
hennar, Láru, kom eins og himna-
sending, en Lára var gift háttsett-
um manni í brezka lögregluliðinu
í Indlandi og átti núna heima í
Kalkútta.
Lára skrifaði: ,
„Kæra Dorothy.
Mér þótti Ieiðinlegt að heyra
um óheppni þína, en ef þú hefur
ekkert betra að gera, mundirðu þá
ekki vilja koma og vera hjá okkur
í sex mánuði? Mér mundi þykja
vænt um að hafa þig hjá mér, og
ég er viss um, að þú mundir
skemmta þér yndislega. Allan var
hækkaður í tigninni nýlega, og
hann sendir þér ávísun fyrir ferða-
laginu og svolítið framyfir fyrir
fötum —"
Dorothy las ekki meira í svip-
inn. Líúri gat varla áttað sig á
þessu, þetta var einmitt það, sem
hún hafði‘alltaf þráð, að ferðast, og
loks kom tækifærið.
Ávísunin frá Allan var höfðing-
leg, og Dorothy gat keypt marga
hatta og kjóla með öllu tilheyrandi,
áður en hún lagði af stað út í
ævintýrið.
Sjóferðin var ævintýri út af fyrir
sig. Dorothy var orðin guggin eftir
veikindin, en nú hafði sjóloftið sett
röða í kinnar hennar, og dansinn
og skemmtanirnar á þilfarinu vak-
ið lífsgleði hennar.
Svo kom ferðalagið yfir þvert
Indland, og í Kalkútta tóku þau
Lára og Allan svo hjartanlega á
móti hénni, að henni fannst strax
eins og hún ætti þar heima.
Eins og Lára hafði spáð, skemmti
Dorpdiý sér prýðilega. Á hverjum
morghi var riðið út, og á eftirmið-
dagaria var leikinn tennis, og á
kvöldin var dansað.
Dorothy dansaði vel, og aldrei
í lífinu hafði hún verið umsetin
af svp mörgum ungum mönnum,
sem yoni sólgnir í að gera allt fyrir
hana.
En engir af þessum mönnum
voru henni neitt meira en félagar.
Þeir-voru aðeins nauðsynlegur bak-
grunriur í þessu mikla ævintýri.
Einhverntíma, hugsaði hún, þar
sem hún stóð við opinn gluggann
og starði út í töfrandi kvöldbirtuna,
mundi hún kannske hitta mann,
sem mundi gera hana ástfangna af
sér. Þangað til var hún eins ham-
ingjusöm eins og hægt var að vera.
Þegar hún hugsaði um síðustu vik-
urnar, gat hún varlci “n'nð öllu bví
sem fyrir hana hafði komið. Þtð
var svo stutt síðan henni fannst allt
vonlaust, en nú var hún komin
hingað til Indlands, og. hafði aldrei
lifað skemmtilegri stundir. Og með
hverjum degi var hún æ heillaðri
af hinu Ieyndardómsfulla andrúms-
lofti Austurlanda.
Hún vissi, að þetta mundi taka
enda, en þangað til ætlaði hún að
njóta hverrar stundar.
sm
svo hún lokaði augunum og hálf-
gert mók færðist yfir hana.
Eftir litla stund vaknaði hún við,
að hún heyrði mannamál, og hún
hrökk við er hún heyrði, að þeir
töluðu um hana.
„Náttúrlega hefur þér verið boð-
ið til að kynnast Dorothy Powell,
Martin?" sagði fyrri röddin, „þú
veizt, ein af þessum, sem eru að
Ýmsar ráðagerðir brutust um í
huga hennar.
Augnabliki síðar var htingt til
kvöldverðar, og þessir tveir menn
fóru út úr herberginu. Dorothy
kom út úr felustaðnum, gekk ró-
lega inn í setustofuna, þar sem
hinir gestirnir voru.
„Halló, elskan". Lára tók undir
arm hennar. „Hvar hefurðu verið?

GRACE HARLEY:
Hún elskabi
gegn vilja sínum
Stutt framhaldssaga
Það var drepið á dyrnar, og hún
sneri sér við.
Lára í fullum kvöldskrúða kom
ínn.
„Halló, elskan, ertu ekki búin áð
skipta um föt ennþá? Hverju ætlar
þú að vera í í kvöld?"
,.Ég veit - ekki", sagði Dorothy,
„kannske ég verði í rauða kjóln-
um".
„Nei," sagði Lára ákveðin, „þú
skalt ekki vera í rauða kjólnúm í
kvöld. Þú skalt vera í hvíta kjóln-
um, hann er Iangfallegastur af þeim
öllum."
„Allt í lagi", sagði Dorothy, „ég
skal vera í þeim hvíta, en stendur
nokkuð til?"
„Martin Blake kemur í kvöld",
sagði Lára með áherzlu.
„Martin Blake, hver er það?"
„Elskan mín, Martin Blake —
ja, hann er bara Martin Blake. En
hann er sá eftirsóttasti maður í
Kalkútta. Bíddu bara þangað til
þú sérð hann. Hann er ungur, fall-
egur, og okkar lang bezti tennis-
leíkari. Hver og ein einasta stúlka
í Kalkútta væri hreykin, ef Martin
Blake vildi Iíta við henni".
Dorothy hló.
„Ég skil ekki, hvers vegna ég
ætti að vera að fara í minn bezta
kjól til að þekkjast manni, sem get*
ur fengið. hvaða stúlku, sem hann
viir, ■
,JHeyrðu, Dorothy, vertu ekkj.að
þreyta mig," sagði Lára. „Mig lang-
ar til, að þetta kvöldboð heppnist
mjög vel". ■ , ;
Dorothy iðraðist samstundis -
„Fyrirgefðu- góða. Auðvitað
heppnast það vel, og. ég skal reypa
að láta mér geðjast að Martin
Blake".
Lára brosti.
„Þetta er rétt hjá þér, elskan.
Nú verð ég að flýta mér". -Hún
fór út, og Dorothy byr jaði að klæða
sig í rólegheitum, en samt voru
gestirnir ekki komnir, þegar hún
kom niður. Fór hún því inn í
bókaherbergi Allans, þar sem hún
ætlaði að vera ein dálitla stund áð-
ur en gestirnir komu.
Hún settist á silluna í glugga-
skotinu, þar sem þykk rauð glugga-
tjöld huldu hana.
Hún var dálítið þreytt éftir erfið-
an leik í tennis um eftirmiðdaginn,
koma til að fiska sér mann. Og
svo er það þessi venjulega beita
— falleg föt o. s. frv. — og syst-
ir hennar lætur ekki á sér standa,
en hún hefur ekki náð í neinn
enn".
„O, jæja", sagði önnur rödd —-
fremur aðlaðandi rödd — „ég er
hræddur um, að henni gangi ekki
betur við mig, ég er leikinn í að
ráða við, þessa mannaveiðara. Ég
er sætur eins ,og hunang við þær
aJJiar, og þær geta ekki brigzlað
mér um. að ég taki eina framyfir
aðra. Ég er ekki auðveldur biti ao
krækja í".
Á meðan þeir töluðu hafði Doro-
thy setið grafkyrr, of undrandi til.
að geta hreyft sig og eldrauð af
gremju.
„Fiska sér mann! Mannaveiðar-
ar! Hvílík ósvífni! Hvílík ósvífni!
Það Iá við, að hún hlypi fram úr
felustaðnum, til að segja þeim
meiningu sína um þá, en hún sat
á sér vegna Láru. Hún gat ekki
eyðilagt kvöldboðið hennar með
því að byrja á rifrildi, en hún skyldi
sýna þeim, að hún væri enginn
mannaveiðari.
I.
Viltu kokkteil? En fyrst verð ég
að kynna þig fyrir herra Blake —"
Þegar hún nefndi þetta nafn,
sneri einn af mönnunum sér við og
kom brosandi á móti þeim.
Þó Dorothy væri reið, sá hún
strax, hvers vegna Martin var svo
elskaður af öllum stúlkum. Hann
var hár, útitekinn og fríður með
glettnisleg augu og aðlaðandi bros.
Og þegar hann tók í hönd hennar,
þá horfði hann á hana eins og hún
væri eina stúlkan í heiminum.
„Svo þetta er litla systir?" sagði
hann um leið og hann heilsaði
Dorothy. „Auðvitað mátti ég vita
það, frú Talbot, að systir yðar hlaut
að vera falleg".
Lára hló.
„Verm ekki að skjalla mig.
Mundu, að ég er gömul, gift kona.
Passaðu heldur Dorothy fyrir
mig."? Og hún sneri sér að öðrum
gestum og skildi þau eftir.
Seinni hringingin bjargaði Doro-
thy frá að tala mikið við hann í
svipinn. Hún og Martin voru auð-
vitað borðfélagar, en við hina hlið
hennar sat Biil Stacey, einn af
fyrstu vinum hennar, sem hún
kynntist í Indlandi, og hún reyndi
að tala sem mest við hann, en svo
varð hann að haida uppi samræðum
við sína borðdömu.
Martin sneri sér strax að henni.
„Loksins fæ ég tækifæri til að
tala við yður. Það er bezt að byrja
á þennan venjulega hátt: Hvernig
Iíkar yður að vera í Indlandi"
Dorothy yppti öxlum. „Það er
ákaflega yndislegt að vera hér í fríi,
en ég mundi ekki vilja eiga heima
hérna alltaf eins og Lára".
Hann sperrti upp augnabrúnirn-
ar. „Einmitt það! Hvað er að
gamla Indlandi?"
„Ekki svo sem neitt — það er
bara ekki England. Það er allt og
sumt. Og sjáið þér til —", Dorothy
brosti illkvittnislega til hans —
hugur minn er allur í Englandi".
„Nú, það er svo. Eruð þér
kannske trúlofaðar einhverjum
heima."
Dorothy kinkaði kolli. Það var
einmitt þetta, sem hún ætlaði að
koma inn hjá honum: að láta sem
hún væri trúlofuð. Því þá gæti
hann ekkj sakað hana um, að hún
væri að reyna að ná í l-mnn
„Já," sagði hún og Iækkaði róm-
inn. „Já, ég er trúlofuð. En ég ætl-
aði engum að segja það. Þetta er
Ieyndarmál og þér verðið að Iofa
mer því, að segja ekki systur minni
eða nokkrum öðrum frá því".
„Ég skal vera þögull eins og gröf-
in; en hvers vegna er þetta leyndar-
mál?"
Dorothy flýtti sér að bæta við.
>Jerly — það er kærastinn minn
— getur ekki gifzt fyrr en hann
er 21, og það yrði ógurlegt uppi-
stand, ef f járhaldsmaður hans vissi,
að hann væri trúlofaður. En eftir
nokkra mánuði verður hann 21, og
þá getur hann sagt öllum frá því".
„Ég skil , sagði Martin efabland-
inn,, „Nokkuð ungur þó, til þess að
vera að hugsa um að gifta sig".
„Jerry er álitinn ákaflega full-
orðinslegur eftir aldri", svaraði
Dorothy virðulega.
þér auðvitað", sagði Martin,
Jítið út fyrir að vera seytján ára.
Éfi Ser'1 táð fyrir, að þér séuð komn-
ar af skólaskyldualdri".
„Ég hef unnið fyrir mér síðustu
þrjú árin", sagði Dorothy, og það
sauð í henni reiðin.
Sögulok í ncesta bla&i.
Farseðlar til allra
landa
HÓPFERÐIR • IT-FERÐIR EIWSTAKLINGSFERÐIR
LÆGSTU FARGJÖLD
FLÖGFAR STRAX -
FAR GREITT SÍÐAR
LOFTLEIDIR
FERBMÞJÚNUSTA