Ísafold - 16.06.1877, Blaðsíða 2

lent hafi í vjelarkatlinum. [Jað pir bryn-
dreki geysimikill, með níu fallbyssum,
og 150 manns, er allir týndust utan einn,
er Rússar björguðu af sundi. Onnur
hervirki þar við Dóná eru eigi i frá-
sögur færð, utan nokkrar skotakveðjur
frá beggja hálfu yfir um ána fram og
aptur að öðruhvoru, en eigi svo, að
mikið tjón hafi að orðið. Getið var
þess, að Tyrkir gjörðu sjer einkanlega
far um að skjóta á óvarða bæi í Rú-
meniu og vopnlaust fólk, að fomum
vanda.
Hinn 20 f. m. lýsti Rúmenía sig al-
gjörlega úr lögum við Tyrki og sagði
þeim hemað á hendur i fjelagi við Rússa.
þeir hafa á annað hundrað þúsundir
vigra manna og er það allgóður styrkur.
Af vopnaviðskiptunum i Asiu er það
helzt að segja, að 14. f. m. unnu Tyrk-
ir með herskipum sínum frá Rússum
hafnarkastalaborg þá við Svartahaf aust-
anvert, er Suchumkale heitir, en 3 dög-
um siðar, 17. f. m., unnu Rússar aptur
frá Tyrkjum kastalánn Ardahan i Ar-
meníu, og þótti það góður sigur. Apt-
ur hafði Tyrkjum tekizt að spana til
uppreistar gegn Rússakeisara i Kauka-
sus, að baki hernum, og getur það orð-
ið Rússum ónotagrikkur. Er mælt, að
uppreistinni stýri sonur Schamyls (Ske-
mils), kappans fræga, sem lengst varð-
ist Rússum um árið. f>egar sigurTyrkja
við Suchumkale spurðist til Miklagarðs,
tók soldán sjer viðurnefni og kallast
„hinn sigursæli“. Flotastjórn Tyrkja
sendi siðan nokkur skip austur i Ká-
kasus með landgöngulið til aðstoðar upp-
reistarmönnum þar, og stóð mikið til,
Tyrkir þykja láta mikið yfirsjer. þeir
eigna sjer sigur af hverjum fundi. En
það er greinilegur vottur um skrök
þeirra, að Rússar þokast óðum vestur
á bóginn, inn i lönd þeirra i Asíu.
Frakkland. þaðan segir frjettaritari
vor á Englandi þau ótíðindi, að „undir-
róður klerka hefir steypt Jules-Simon
ur kominn út i rúmsjó á sjöunda degi“.
„Jeg skil hvað þú fer, lagsmaður“ mælti
skipstjóri, og tók i hönd Crockston. „þú
lætur ekki allt fyrir brjósti brenna, og
jeg hirði hvorki um himin nje jörð og
læt glaður sprengja mig í lopt upp fyrir
hana Jenny, hvað sem Vincent bróður
líður, karlskepnunni, eða farminum á
Höfrungi“.— „Og ekki ríður peittáað
vera að þvi, skipstjóri góður“ mælti
Crockston; „það hefur enginn gagn af
því nema þorskurinn i sjónum. það sem
nú þarf helzt að hugsa um, er að ná
Hallibourt úr dýflissunni“. — Skipstjóri
kvað ekki hlaupið að því; svo væri
rammlega um búið. Ekki ljet Crock-
ston sjer það vaxa mjög í augum ; hann
kvað hveijum bandingja jafnan meira
um hugað að komast burt en dýflissu-
verðinum að gæta hans. Jeg trúi ekki
öðru en Hallibourt takist það, með okk-
ar aðstoð“. — „Betur þú yrðir sannspár
um það“ mælti skipstjóri. — „Jeg trúi
ekki öðru en það verði“ kvað Crock-
ston. — „En hvernig eigum við að fara
að því ?“ mælti skipstjóri;—„við verð-
um að beita ráðum til þess og búa sem
vandlegast um“. — „Jeg mun hugsa ráð-
ráðaneytinu á æði óstjómarskipunarleg-
an hátt. Rikisforseti Mac Mahon hefir
tekizt það voðalega stórræði á hendur
að þykkjast við Jules Simon fyrir það,
að hann hjeldi ekki full dyggum vörn-
um upp fyrirklerka, hefir skrifað hon-
um ókurteist bijef, er ráðaneytisforset-
inn gat svarað að eins með þvi að segja
af sjer. Enn er ráðaneytið sá það, sagði
það af sjer allt í einu. Fyrirþessu til-
tæki Mac Mahons mælist fjarskalega
illa, bæði innanlands og utan. þingið í
Versailles lýsti yfir því með 355 at-
kvæðum móti 154, að það mundi engu
ráðaneyti hlíta, nema þvf er stjórnaði
samkvæmt grundvallarlögum lýðveldis-
ins og væri frjálst athafna sinna. En
þetta er hið sama og að segja, að her-
togi de Broglie, er stýrir hinu nýja
ráðaneyti oger sami maðurinn ogfyrir
því gekkst að steypa Thiers frá völd-
um vorið 1873, eigi engrar lfknar nje
aðstoðar von frá þinginu, nema þeir
fylgi þeim stjórnarreglum, er þingið á-
lftur samkvæmar lögum lýðveldisins og
áliti þjóðarinnar. þjóðverjar tóku al-
varlega undir þessar aðfarir Mac Ma-
hons, er þeir eigna æsingaseggjum páfa-
legs einveldis (Ultramontanistum), og
sfzt fyrir að sjá hvað úr þessu spinnst
milli þeirra ogFrakka, nú, er þjóðverj-
ar búast til að auka liðsafnað sinn í
löndunum fyrir vestan Rín og gefa það
til ástæðu, að Frakkar haldi megin-lið-
safnaði sfnum norður við landamæri
keisaradæmisins. Cialdini hershöfðingi,
sendiherra ítalfukonungs í Paris, hefir
í umþoði stjórnar sinnar boðað Mac Ma-
hon, að hún leggi þunga þykkju á at-
ferli hans, er hún þurfi í engar graf-
götur um það að ganga, að sjer standi
beinastur voði af þessari klerkavjel, er
talið hafi rfkisforseta svo snöggt hug-
hvarf. Frakkar eru miklir lánsmenn,
ef þetta tilræði forseta þeirra verður
þeim ekki að óláni“.
Danmörk. Blöð Danaeru fullafholl-
ið“ kvað Crockston. þeim kom ásamt
um, að hollast mundi að leyna Jenny,
hvað í efni væri um föður hennar. Crock-
ston frjetti eptir, hvar hann værl hald-
inn. „í virkiskastalanum“ kvað skip-
stjóri. Skildu þeir síðan talið.
Áttundi kapítuli.
Flóttinn.
Jenny sat f litlu káetunni uppi á þil-
farinu á „Höfrungi11 ogbeið all-óþolin-
móð tfðindanna úr landi, en gat þó loks-
ins engu orði upp komið, er skipstjóri
kom, Hann vissi, hvað henni bjó i skapi,
og sagði henni ófregið hvers hann hefði
orðið vísari um ófrelsi föður hennar.
Hann bætti þvf við, að sjer hefði eigi
heyrzt gott hljóðið í Beauregard, þeg-
ar hann minntist á bandingjana. Mjer
leist því hollast að láta ekki uppi er-
indið að svo stöddu, heldur sæta betra
færi. Jeg veit raunar, að ekki er hlaup-
ið að því, að koma Hallibourt undan,
úr þvf að hann er ekki óhepptur, en
jeg er þó góðrar vonar um að það tak-
ist. Jeg meira að segja strengi þess
ustukveðjum frá fjölda hægri-manna vfðs
vegar um land, til konungs og ráða-
neytishans, fyrir bráðabirgðarfjárlögin,
en vinstri-menn telja kveðjur þessar
misjafnlega undir komnar og því að litlu
marki hafandi. Annar helzti oddviti
vinstri manna, J. A. Hansen, hefir lengi
staðið fyrir brunabótasjóð miklum, er
bændur á Sjálandi áttu. pað komst upp
um hann f vor, að hann hafði gjört sig
sekan í óheimildartöku á stórfje úr
sjóðnum, 190,000 kr. Verður þeim sveit-
ungum það ljótur díli og bagalegur.
Sviþjóð. J>ar andaðizt 6. f. m. hið
mikla þjóðskáld Finna, Johan Ludvig
Runeberg, fæddur 1804. Hann þykir
verið hafa mestur snillingur skálda á
sænska tungu á þessari öld, annar en
Tegner.
Vikuraskan í Múlasýslum. Jegvareinn
af þeim mönnum, sem hugsaði, að þau
efni væri í vikuröskunni, sem jyki gróð-
ur jarðar hjá okkur, þegar askan bland-
aðist saman við hin ófrjóvu jarðarefni,
sjer f lagi hinn rauða járnleir, semhjer
er alls staðar í blásnum flögum, aurhlaup-
um og hvervetna annarstaðar í móum
og holtum, undir örþunnri skán af svartri
gróðrarmold. Eg hefi svo víða tekið
eptir þvf í leirflögum, sem aldrei hafði
áður sjezt strá upp úr, að þegar regn-
vatn blandaði þar öskunni saman við
leirinn, þá fóru að koma þar upp úr
nokkur strá af fræl, sem fauk f flögin.
Svo hafa mjer og sýnzt kálgarðar, þar
sem vikurösku var blandað við moldina,
vaxa furðu vel, þó enginn áburður væri
hafður með það sinn. Hitt, að gras varð
kjambetra, sem komst upp úr öskunni,
þar sem hún lá yfir grasbelt, gat jfeg
heldur skilið að kæmi af því hún skýldi
rótinni.
Nú sje jeg í ísafold III 28.15.des. 76,
þar sem talin em efni vikurinnar, að
það er talinn hjegómi, að nokkur telj-
andi frjóvgunarefni sjeu til f vikurösk-
heit, að „Höfrungur11 skal ekki halda
svo útaf höfninnihjerna, að Hallibourt
verði eigi innanborðs“.
Jenny þakkaði skipstjóra heitstreng-
ingunasem bezt hún kunni. Skipstjóra
vöknaði um augu við ummæli hennar
og ætlaði ekki að geta stillt sig um að
kveða upp með það, sem honum bjó
niðri fyrir. Crockston sá það og flýtti
sjer að grfpa fram f. „Misvirðið eigi við
mig, kapteinn góður“, mælti hann, „þótt
jeg gjöri mig svo djarfan að láta f ljósi
það álit mitt, að þetta sje miður valinn
staður og stund til að tárast. Mikið er
eptir ógjört enn“. — „Hefir þjer hugs-
azt ráð, Crockston?“ mælti Jenny. „Svo
er vfst“, kvað Crockston, „ráðin mun
mig seint bresta; það er nú mín list“. —
„En hvert þau eru öll góð, er eptir að
vita“ mælti skipstjóri. — „í þetta sinn er
ráð mitt afbragð11 mælti Crockston, „og
það svo snjallt, að betra ráð gætu ekki
ráðgjafarnir f Washington [stjórnarsetr-
inu Bandamanna] hugsað upp, þó að
þeir legðu allir saman. [>að er svo ó-
yggjandi, að jeg kalla við sjeum raun-
ar búin að ná Hallibourt hingað út á
„Höfrung“ núna á þessari stundu“.