Ísafold - 18.03.1878, Blaðsíða 1

í S A F 0 L D.
V 5.
Póstferðirnar milli íslands
og Danmerkur.
ii.
[,,7—i3“]- Þegar vjer þá gætumþess,
að póstsambandinu milli íslands og Dan-
merkur (og þá einnig annara landa)
hefir síðan 1858 verið þannig hagað,
að eitt gufuskip hefir verið látið fara
6 eða 7 ferðir á ári milli Reykjavíkur
og Kaupmannahafnar, og á þessari leið
ætíð komið við í Skotlandi og á Fær-
eyjum, þá getum vjer engan veginn á-
litið, að póstferðirnar hafi verið greiðar
eða stöðugar, eins og vjer áður tókum
fram að þær œttu að vera; og því síð-
ur hefir nú póstskip þetta getað verið
hraðboði, sem það eigi að eins hefir ver-
ið notað til hinnar eiginlegu póstþjón-
ustu, eða til að flytja póstsendingar og
ferðamenn, heldur einnig og mestmegn-
is til vöruflutninga fyrir kaupmenn í
Reykjavík og í Hafnarfirði. — þ>að hefir
því leitt af öllu þessu fyrirkomulagi, að
póstferðir þessar hafa orðið næsta strjál-
ar og þunglamalegar í framkvæmdinni,
og til þessa hefir margt hjálpazt að; j
fyrst og fremst það, að láta skipið t \
livert skipti fara alla leið frá Kaupmanna- j
höfn út til Islands, og þar næst að láta |
það í hverri ferð krækja inn í Skotland
og dvelja þar 1 eða 2 daga og aptur
jafnlengi á Færeyjum. þ>á er og enn
eitt, er löngum hefir orðið póstferðum
þessum að þrepskildi, sem örðugt hefir
Hólmgangan.
Eptir
Alexander Púschkín.
(Framh.). Hefði jeg átt hægt með að
hefna mín á honum þannig, að mjer
væri sjálfum óhætt, mundi jeg eigi hafa
látið hann komast svona vel undan mak-
legum málagjöldum“.
Jeg leit forviða framan í Silvíó, er
jeg heyrði þetta.
„Svona er það lagað“ mæltihann;
„jeg má eigi stofna lífi mínu í hættu,
því að fyrir sex árum var mjer rekinn
löðrungur, og sá sem það gjörði, er
enn á lífi“.
Nú fór jegaðverða forvitinn. „Og
þjer hafið eigi barizt við hann?“ mælti
jeg; „yður hefir verið meinað það ein-
hyern veginn?“
„Jú, jegbarðist við hann, og hjerna
eru dálitlar menjar hólmgöngunnar“,
Reykjavík, mánudaginn 18. marzmán.
veitt yfir að stíga, og það eru ísalögin
í Eyrarsuhdi í öndverðum marzmánuði,
þegar skipið hefir átt að leggja út frá
Kaupmannahöfn; þau hafa eigi ósjald-
an valdið því, að skipið eigi hefir kom-
izt þaðan á stað fyrri en l/2 mánuði, 3
vikum eða jafnvel mánuði síðar en á-
ætlað var. — Póstferðir þessar og allt
fyrirkomulag þeirra, svo sem það, að
skipið eigi er látið vera á ferðinni nema
rúmlega sumarmánuðina að eins, virðist
því vera svo óhentugt og illa lagað
sem orðið getur til að tengja eyland
eins og ísland er, sem liggur einmana
út í miðju Atlantshafi, við hinn mennt-
aða heim, eyland, sem án efa hefir
meiri þörf en nokkurt land annað á því
að standa i stöðugu og svo tíðu sam-
bandi sem kostur er á við ver-
öldina. Flestir munu vera samdóma
um, að margra alda sorgleg reynsla
sje nægilega búin að sanna, að einmitt
samgönguleysið við önnurlönd hafi átt
mikinn, máske mestan og verulegastan
þátt í því, að koma íslandi í það örverpi,
að íslendingar í flestum greinum hafa
orðið langt á eptir öðrum menntuðum
þjóðum.
En,—menn munu spyrja: til hvers
er að tala um þetta? Póstskipsferðirn-
ar eins og þeim nú er háttað, kosta
ríkissjóðinn ærið fje, og að fjölga þeim
mundi kosta hann enn meira; og er
nokkur von þess, að uppástungum í þá
átt yrði framgengt?
Vjer skulum eigi dvelja við að svara
1878.
þessum mótbárum, því að oss virðist í
þessari grein allt undir því komið, að
málefni þessu sje fyrir komið á sem
haganlegastan hátt og samkvæmastan
hlutarins eigin eðli og þörfumt ímanna;
og viljum vjer þá fyrst geta þess, að
vjer sjáum eigi neina skynsamlega á-
stæðu til að láta póstskip frá íslandi
ganga alla leið suður til Kaupmanna-
hafnar. Vjer fáum eigi betur sjeð en
að póstsambandi íslands við Danmörku
og við önnur lönd væri miklu betur
borgið, og að samgöngurnar gætu orð-
ið miklu tíðari og reglubundnari, ef
póstskip það, er hin danska stjórn ár-
lega sendir út hingað, væri látið fara
hverja ferð að eins milli Skotlands og
íslands, eða, ef það þætti hentugra,
milli Norvegs og íslands. Allir vita að
hvort heldur milli íslands og Skotlands
eða milli íslands og Norvegs er (nálega)
helmingi skemmri leið en milli íslands
og Kaupmannahafnar ; það vita menn
og, að milli Skotlands og Kaupmanna-
hafnar, eða Norvegs og Kaupmanna-
hafnar, eru nægar samgöngur á öllum
tímum árs, svo að frá Danmörku mætti
koma þangað, ef menn svo vildu, 2 eða 3
sinnum áviku brjefum þeim og póstsend-
ingum, er til íslands ættu að fara, ef að
eins væri þannig til hagað, að póstskip
væri við hendina á ákveðnum tímum
til að ferja slíkar sendingar út til ís-
lands. En—munu menn spyrja—mundi
slík tilhögun ekki kosta ríkissjóðinn
miklu meira fje, enþað, sem nú ervar-
svaraði Silvíó, og lauk upp hattöskju,
tók upp úr henni rauða húfu eða hettu,
með gullskúf upp úr kollinum og borða-
lagða, og setti hana upp. Hjer um bil
þumlung fyrir ofan ennið var gat í
gegnum hana, eptir kúluskot.
„pjer vitið“ mælti hann, „að jeg
hefi verið í hestmannaliðsflokknum frá
M. þjer þekkið skapferli mitt; jeg er
nokkuð metnaðargjarn; framan af æf-
inni var jeg mesti ofsi. í þá dagavar
ofstopi og sörlamennska í mestu gengi
í hernum, og jeg var einhver versta ó-
hemjan. pá þótti meðal annars sá
fræknastur, er mest gat drukkið, og
jeg drakk í rot heljarmennið hann B.,
er hann Denis Dawydoff hefir kveðið
drápuna um. pá leið varla sá dagur,
að eigi væri gengið á hólm. par var
jeg optast öðrum þræði; berðist jeg eigi,
var jeg hólmgönguvottur að minnsta
kosti. Fjelögum mínum þóttu ósköpin
öll til mín koma, og sveitarhöfðingjun-
um þótti jeg manna óþarfastur í liðinu,
en þorðu eigi aðbægja mjerburt. peir
urðu og sjaldnast lengi í völdunum.
Jeg þótti þannig mestur afreks-
maður í vorri sveit, og undi því allvel
hagmínum, þótt sökótt ætti jegímeira
lagi og nokkuð ónæðissamt. En þá
bar svo til, að í hóp vorn bættkt ung-
ur maður auðugur, af göfugum ættum.
Jeg hefi aldrei sjeð slíkt óskabam ham-
ingjunnar, hvorki fyr nje síðar. Hann
var ungur og upprennandi, manna fríð-
astur sýnum og mesti gáfumaður, allra
manna glaðlyndastur, framúrskarandi
hreystimaður, og kunni eigi að hræð-
ast. pessum miklu kostum fylgdi virðu-
legt tignarnafn og nógur auður. pjer
getið því nærri, að fjelögum mínum
muni hafa þótt eigi litið til hans koma.
Enda þóttist jeg brátt verða þess á-
skynja, að vegur minn og gengi rýrn-
aði óðum; jeg fann, að þessi hinnungi
maður þóttimjer fremri um flestahluti.
Hann hafði heyrt fara af mjer mikið
orð og gjörði sjer því far um að ving-