Ísafold - 18.03.1878, Blaðsíða 2

18
ÍSAFOLD.
ið til póstskipsferðanna, er vera mun
eitthvað nálægt 40,000 kr. * Vjer skul-
um þá um þetta atriði fyrst geta þess,
að hvort heldur sem póstferðirnar væru
látnar ganga milli Skotlands ogíslands
eða milli Norvegs og íslands, þá er
leiðin, eins og áður er getið, hjer um
bil helmingi skemmri heldur en milli ís-
lands og Kaupmannahafriar; skipið gæti
því verið helmingi skemmri tíma á leið-
inni en nú, eða að eins 5—6 daga, í
stað 12—14 daga, eða öllu heldur í stað
xó—18 daga, eins og nú vill verða, og
mundi þannig sparast eigi all-lítið fje;
þá þyrfti og skipið eigi að vera nærri
því svo stórt, sem þau, er hingað til
hafa verið notuð, væri þess að eins gætt,
að það væri sterkt til allrar áreynslu,
vandað að útbúnaði í smáu og stóru,
sjóskip gott og þar hjá hentuglega lag-
að fyrir farþegja. Enn fremur munu
menn koma með þámótbáru, semjafn-
vel mun verða kölluð að'alástœð'a gegn
því, að þessi tilhögun gæti komizt á, og
hún er sú, að þá gæti póstskipið eng-
ar vörur flutt til eða frá Reykjavík,
sem teljandi væri, en þegar svo færi,
þá mundi skipið verða nálega tómt í
hverri ferð og kostnaðurinn þannig ó-
kljúfandi fyrir ríkissjóðinn ! Envjerfá-
um eigi sjeð að þessi mótbára eigi við
gild rök að styðjast; því fyrst og fremst
er það auðvitað, að þess minna sem
skipið væri, þess minni yrði leigan ept-
ir það, og þar næst ber þess að gæta,
að því skemmri leið, sem það ætti að
fara, þess minni yrði kostnaðurinn til
hverrar ferðar. Vjer ætlum því, -— og
það einkum eptir sögn kunnugrá manna,
sem skyn á bera, — að þar sem nú
munu í fjárlögum Dana árlega veittar
úr ríkissjóðnum nálægt 40,000 kr. til
*) Vjer tölum hjer eigi um það fje, er ríkissjóð-
urinn veitir til strand-siglinganna, sem vjer
munum siðar drepa á; það kemur eigi þessu
máli við.
ast við mig. En jeg tók honum mjög
þurrlega, og hirti hann þá eigi um mig
framar. Jegfann, aðmjertók að verða
síður en eigi vel í þokka til hans. Hann
var hvers manns hugljúfi, karla og
kvenna; kvennfólkið sá eigi sólina fyrir
honum. Jeg varð öldungis hamslaus
við þetta. Jeg fór að reyna að striða
honum og henda spott að honum; en
jeg kom þar eigi að tómum kofunum;
hann borgaði fyrir sig prettalaust. Hann
hló, og mjer sveið æ því meir. Eitt
kvöld vorum við staddir saman í dans-
veizlu hjá pólskum höfðingja. þar leizt
öllu kvennfólkinu svo vel á hann, að
svo var sem það gjörði hvorki að heyra
nje sjá neinn annan allra gestanna. Og
þennan flokk fyllti jafnvel húsfreyjan
sjálf; en áður hafði hún haft talsverðar
mætur á mjer. Jeg gekk til hans og
hvíslaði að honum nokkrum hrakyrð-
um. Hann vatt sjer við og rak mjer
roknalöðrung. Við brugðum sverðum,
kvennfólkið leið í ómegin, ogvið 1 ögð-
þeirra 7 ferðanna, sem nú eru farnar
milli íslands og Kaupmannahafnar, þá
mundi með hinni sömu fjárupphæð mega
fá gufuskip, er væri talsvert minna en
gufuskipið Valdemar, er notað var ár-
ið sem leið, en þó vandað að öllu og
fullstórt, til að fara að minnsta kosti
hálfu fleiri ferðir milli íslands og Skot-
lands, en þær, sem nú eru farnar ár-
lega milli íslands og Kaupmannahafn-
ar; vjer höfum jafnvel heyrt greinda
menn segja, að slíkt skip mundi hæg-
lega geta farið 16—x8ferðir milli Skot-
lands og íslands um árið; og, að því
er vöruflutningana snertir, þá vita það
allir, að hjeðan eru árlega sendir marg-
ir farmar af ull til Englands, að vjer
ekki nefnum ýmsar aðrar vörur, sem
þó nema talsverðu farmrúmi. Frá Eng-
landi eru aptur á móti árlega fluttir
hingað margir farmar bæði af kolum
og salti, auk alls annars, og mundi
því naumast þurfa að óttast fyrir því,
að ekki fengizt allajafna nægur eða þó
nokkur farmur á póstskip, sem að eins
væri látið ganga milli Skotlands og ís-
lands. Sama er að segja um það, ef
það þætti hentugra einhverra hluta
vegna, að skipið væri látið fara tilNor-
egs heldur en til Skotlands. Kaupmenn
á suðurlandi hafa nú á seinni árum, að
sögn, sent fisk sinn til Noregs, í stað
þess að senda hann beina leið til Spán-
ar, og þar að auki hafa verzlunarvið-
skipti manna hjer á landi við Norveg
á seinni árum talsvert aukizt. J>á mundi
það og eigi ógjörningur fyrir Reykja-
víkur- eða Hafnarfjarðarkaupmenn, sem
búsettir eru í Kaupmannahöfn, að senda
nokkrar vörur með gufuskipsferðum,
sem nægar eru þaðan á öllum tímum
árs, til Skotlands eða Norvegs, og láta
síðan hið íslenzka póstgufuskip taka
þar við vörum þessum til að flytja þær
út hingað, og á sama hátt mundi mega
koma vörum, er fluttar væru með póst-
um með okkur hólmstefnu að veizlunni
lokinni.
Jeg kom á hólminn í dögun með
þrjá hólmgönguvotta og beið óþolin-
móður fjandmanns míns. Sólin rann
upp, og gerðist all-heitt. Loks kom
hann. Hann var á skyrtunni, og hafði
eigi með sjer nema einn hólmgöngu-
vott. J>egar hann færðist nær, sáum
við að hann var aðjeta kirsiber úr húf-
unni sinni á ganginum. Hólmgöngu-
vottarnir hösluðu okkur völl, og skyldu
12 skref á milli. Jeg átti að skjóta á
undan, en var svo æstur á geðsmunun-
um, að jeg treystimjer eigi til aðmiða
fyrir titringi. Jeg vissi að rjúka mundi
af mjer undir eins og dálítið liði frá, og
stakk því upp á, að hinn skyldi slcjóta
á undan. Hann aftók það. Loks urð-
um við þó að það sáttir, að láta hlut-
kesti ráða, hvor fyr skyldi skjóta, og
kom hans hlutur upp; það elti hann
jafnan lánið og heppnin í smáu og stóru.
skipinu frá íslandi, til Skotlands eða
Norvegs, suður til Kaupmannahafnar.—
Enn munu menn og segja, að Reykja-
víkur- og Hafnarfjarðarkaupmenn mundu
missa hlynnindi þau, er þeir nú hafa
með því móti, að geta á ákveðnum tíma
sent vörur sínar með gufuskipi til Kaup-
mannahafnar og fengið vörur þaðan
aptur; en hjer ber þessfyrst ogfremst
að gæta, að hlynnindi þessi engan veg-
inn hverfa að öllu fyrir það, þótt póst-
skipið væri látið fara milli Skotlands og
íslands (eða Norvegs og íslands), en
eigi alla leið suður til Kaupmannahafn-
ar, eins og hingað til, og í annan stað
verða menn að gæta þess, að einn eða
tveir kaupstaðir á landinu, eða þeirra
gagn, má eigi vera því til fyrirstöðu,
að landið' allt geti haft tilætluð not af
ferðum þessum. J>á eru í þriðja lagi
póstskipsferðirnar milli íslands og Dan-
merkur engan veginn ætlaðar eingöngu
út af fyrir sig til vörufLutninga, heldur
er aðaltilgangur þeirra sá, að við halda
á öllum tímum árs stöðugu sambandi
milli íslands og Danmerkur; þær eru
byggðar á þeirri nauðsyn, sem í sjálfu
sjer er óumflýjanlega jafnsterk á öllum
tímum, vetur, sumar, vor og haust, þeirrt
sem sje, að stjórn landsins geti bæði
haft þaðan áreiðanlegar fregnir um
hversu til hagar í öllum greinum, og
að íbúum þess yfir höfuð, en einkum
verzlunarstjettinni, geti gefizt kostur á
að halda áfram stöðugu sambandi við
viðskiptamenn sína bæði í Danmörku
og erlendis; vörufiutningar eru i eðli
sínu að eins auka-atvinna fyrir póst-
stjórnina, til að fá nokkuð goldið upp
í kostnað sinn, en hitt aptur á móti að-
alskylda hennar, að greiða svo fyrir um
samgöngur á öllum tímum árs, að brjefa-
viðskiptum megi við koma; það er sú
hjálp, sem hver landstjórn er skyld að
láta þegnum sínum í tje, til að viðhalda
og efla atvinnuvegu og almennt gagn
Hann miðaði og kúlan fór í gegnum
húfuna mína.
Nú kom til minna kasta. Líf hans
var núámínu valdi, ogláþví eigimjög
illa á mjer. Jeg blíndi framan í hann
og hugði sem vandlegast að, hvert eigi
mætti sjá honum bregða. En því var
fjarri. Hann stóð allt af í sömu spor-
um, ofur spaklegur, vinsaði úr skárstu
berin og skirpti kjarnanum fyrir fæt-
urna á mjer. Jeg stóðst þetta eigi.
Jeg sagði við sjálfan mig: Hvaða ánægja
er þjer að svipta hann lífinu, úr því
hann hirðir eigi meira um það en þetta.
Mjer flaug allt í einu djöfullegt ráð í
hug. Jeg ljet skammbyssuna síga xlr
skotmarki og mælti:
,,þ>að er svo að sjá, sem þjersjeuð
eigi við látinn að deyja í þetta sinn;
yður langar meira til að taka yður ár-
bita, og ætla jeg ekki að ónáða yður“.
(Framhald).