Ísafold - 30.04.1878, Page 4

36
ÍSAFOLD.
læknishjerað (Árness.) settum hjeraðsl.,
cand. med. & chir. Guðm. Guðmundss.
Frá Nýja-íslaiuli. f>að má sjá á
Framfara 6. f. m., að nokkuð hefir þó
verið hæft í sögn þeirri, er vjerhermd-
um í siðasta bl. eptir Dagblaðinu danska.
þegar stjórnarlánið var á enda, snemma
í vetur, „kom upp kvein mikið um
bjargarskort og yfirvofandi neyð“. Ljet
þá þingráðsstjóri rannsaka ástandið, og
reyndust 116 fjölskyldur hafa nægilegt
fyrir sig að leggja, 116 bjargartæpar,
en 23 bjargarlausar. Skömmu síðar
fengu nokkrir menn í sóknum síra Páls
þ>orlákssonar hann til að skrifa norsku
synódunni „betlibrjefi', sem Framfari
kallar svo, og það komst í norræn blöð
þar vestra, og þannig var hallærissag-
an til búin. Telur Framf. þessa safnað-
arlimi sira Páls hafa farið með ósann-
indi til að betla út ije, og hafi bjarg-
arskorturinn „eigi verið meiri en svo,
að menn gátu, að fám fjölskyldum und-
anteknum, hjálpað sjersjálfir með fiski-
veiði, vinnu sjálfra sín eða vandamanna,
sem voru suður í Manitoba, eða pening-
um þeim, er menn höfðu“.
í brjefi til vor írá síra Jóni
Bjarnasyni, dagsettu 15. f. mán., segir
meðal annars: „Mikið er að vita
til þess, hve góður Drottinn hefir
verið við Nýju-íslendinga í vetur. Tíðin
hefir stöðugt verið svo blíð og dýrðleg,
að fæstir munu trúa því á gamla Is-
landi. Frost varla að heita hafi mátt
nema svo sem 4 daga rjett eptir nýár,
og optast nær hjer um bil auð jörð.
Aflinn í Winnipeg-vatni alltaf nokkur
og stundum ágætur. Hann dofnaði um
síðustu mánaðamót, en nú er apturað
því er frjetzt hefir komið bezta fiski
(hvítfiski) út af norðurtakmörkum ný-
lendusvæðisins, og hjer á Gimli aflast
þessa dagana sjerlega vel gullaugu og
pækar (pike, einskonar gedda). Rauðá
er farið að leysa hjerna megin við
Winnipeg, og líklega helzt ísinn ekki
lengi frameptir á vatninu. Farið að sá
í Minnesota og undirbúningur til sán-
ingar gjörður í Manitoba“.
Bóknieniitafjelagið. Á sumardaginn
fyrsta (25. þ. m.) var haldinn all-fjöl-
sóttur Bókmenntafjelagsfundur hjer í
Reykjavíkurdeildinni. Forseti (Magnús
Stephensen) lagði fram ársreikning
deildarinnar, sem bar með sjer, að deild-
in á sem stendur í sjóði rúml. 1600 kr.
Hann gat ýmsra bókasendinga, er deild-
inni hefði bætzt árið sem leið frá öðr-
um löndum, þar á meðal um 20 bóka
frá einhverjum indverskum stórhöfð-
ingja, er ætti heima í Calcútta á Austur-
Indíalöndum, og væri meiri hluti bók-
anna á tungu Hindúa, en fáeinar á ensku,
flestar um sönglist. Afráðið var á fund-
inum að gefa út rit, er síra þ>orkell
Bjarnason á Reynivöllum hefir samið,
og er siðabótarsaga Islands. Fjelags-
stjórnin bar og undir fundarmenn, hvern-
ig þeim litist á, aðfjelagið tækiað sjer
að koma út á íslenzku smámsaman
nokkrum náttúrusögubæklingum, frum-
rituðum af enskum náttúrufræðingum
handa alþýðu og með myndum, og var
tekið vel undir það. Samþykkt var og
á fundinum, að endurnýja skyldi með
samþykki Khafnardeildarinnar heityrði
það um verðlaun fyrir ágrip af Islands-
sögu, er veitt var fyrir nokkrum árum
í minningu þúsundára-hátíðarinnar, þó
með þeim breytingum, að verðlaunin
skyldu að eins vera 500 kr., en ritlaun
að auki, ef íjelagið tæki handritið til
prentunar, að fresturinn til að semja
ritið, — er skyldi verafrá 10—15 arkir
prentaðar í sama broti og Skírnir, —
skyldi vera 5 ár, og að sagan skyldi
ná frá upphafi (bygging landsins) til
þess tíma, er lokið væri við handritið.
Enn fremur samþykkti fundurinn, að
prenta skýldi aptan við þ. á. Frjettir
frá Islandi stutta skýrslu um eldgosið
hjá Heklu, eptir Tómas Hallgrímsson
læknakennara.
Hafís. Með póstskipinu frjettist, að
fullt sje af hafís fyrir öllu austurlandi,
svo að kaupskip hafa orðið að snúa þar
aptur. Póstskipið hitti í þórshöfn á
Færeyjum skonnert „Sophie“, Larsen,
sem fór frá Khöfn T8. f. m. og átti að
3%78
fara til Tuliniuss á Eskifirði, en komst
eigi inn þangað fyrir hafís og sneri frá
landi aptur 15. þ. m., eptir margar til-
raunir til að komast inn. J>að hafði hitt
þar við ísinn skonnert „Harriet", er átti
að fara til norðurlands, en komst hvergi;
hafði hitt ís 8—10 mílur undan landi
undan Borgarfjalli. Harriet hafði haft
tal af 3 skipum öðrum, sem norður áttu
að fara, en urðu frá að hverfa, og hjeldu
vestur fyrir land til þess að reyna að
komast áfram þeim megin. það voru
„Alfred“, „Hanna“ og „Anine“. Enn
fremur lá við ísinn briggskipið „Hertha“
og saltskipið frá I.iverpool til Seyðis-
Qarðar. Isinn náði þar 2—3 mílur und-
an landi við Eskifjörð og á harða-reki
suðureptir.
Ný lög. Hinn 12. þ. m. hefir kon-
ungur staðfest þessi lög frá síðasta al-
þingi:
24. Lö'g um skipti á dánarbúum og prota-
búum m. fl.
25. Lög um vitagjald af skipum.
Auglýsingar.
Nýprentuð er í prentsmiðju ísafold-
ar Prjedikun á 4. sd. eptir trini-
tatis eptir Jón biskup Vídalin, (aldrei
prentuð fyrri), útgefandi jón Bjarnason
Straumfjörð, 16 bls. í 8'’o, auk formála
eptir útgefandann. Kostar hept 25 a.,
og fæst hjá útg. og í prentsmiðju ísa-
foldar. — Af ræðu þessari hefir selzt
hjer í bænum og nágrenninu, töluvert
á 4. hundrað á tæpum mánuði.
í sölubúð O. P. Möllers sál. kaup-
manns, verður fyrst um sinn seldur ým-
islegur varningur, (sumt nýkomið núna
með póstskipinu), fyrir peninga út í
hönd með niðursettu verði.
Reykjavík, 6. apríl 1878.
Fyrir hönd dánarbúsins,
Georg Thordal.
Nærsveitameun eru beðnir að vitja „ísafold-
ar“ í Apótekinu, þegar þeir eiga leið um.
Ritstjóri: Björn Jónsson, cand. philos.
Prent'smiðja „tsafoldar11.— Sigm. Guðmundsson.
vana; hann gat eigi án þess verið eins
og sumir geta eigi bragðað á mat nema
þeirfái sjer eitt staup áður tilaðskerpa
matarlystina“. Jeg sá, að greifanum
og greifafrúnni þótti vænt um að það
fór af mjer feimnin.
„Og hvað var hann þá að skjóta
á ?y spurði greifinn.
„Til dæmis á flugu á veggnum.
Ljer hlæið, greifafrú; en þetta er þó
satt. Sæihann flugu á veggnum, kall-
aði hann undir eins á þjón sinn og skip-
aði honum að koma með skammbyss-
umar sínar. Hann fjekk honumhlaðna
skammbyssu, og í sama bili var flug-
an frá!“
,,J>að var merkilegt“ mælti greifinn.
„Og hvað hjet þessi mikli skotmaður?“
„Silvíó !“
„Silvíó?“ kallaði hinn ungi maður
upp yfir sig, og sprattupp. „jþekktuð
þjer Silvíó?“
„Já, herra greifi, við vorum góð-
kunningjar. Yfirmennimir í herdeild-
inni, sem jeg var í, fóru með hann eins
og lagsmann sinn. En í fimm ár hefi
jeg hvorki heyrt hann nje sjeð. — J>jer
þekkið hann máske líka, herragreifi?“
„Já, það er hann, það er hann!
Sagði hann yðúr aldrei frá einum at-
burð, sem fyrir hann hafði komið?“
„Eigið þjer við dansveizluna, þar
sem einhver ungur slæpingur ,rak hon-
um utan undir?“
„Já; sagði hann yður eigi hvað hann
hjet, þessi slæpingur?“
„Nei, hann nefndi hann aldrei með
nafni“ svaraði jeg, en flaug í sama bili
í grun, hvernig á stóð ogbað greifann
afsökunar á hinum ógætilegu orðum
mínum. „J>að hafið líklegast verið þjer“
mælti jeg.
,.Já, það varjeg“, svaraði greifinn,
og var honum auðsjáanlega órótt niðri
fyrir; „og myndin sú arna, sem er með
götum eptir 2 kúlur, er til minja um
síðustu fundi okkar“.
„Blessaður minnstu eigi á það, góði
minn“, mælti greifafrúin; „mig hryllir
svo við að hugsa til þess“.
„Jeg má til að segjafrá því“ svar-
aði greifinn, vjek sjer að mjer og mælti:
„Iýer vitið, hvernig jeg gjörði á hluta
vinar yðar; nú skuluð þjer fáaðheyra,,
hvernig hann fór að hefna sín“.
Að svo mæltu bauð hann mjer til
sætis í hægindastól, og hlýddi jeg næsta
forvitinn á sögu þá, er nú skalgreina:
„Fyrir fimm árum kvongaðist jeg“
mælti greifinn, „og dvaldi hjer mánað-
artíma eptir brúðkaupið. Jeg hefi því
lifað hjer sælustu stundir á æfi minni;
en aptur á móti hefir og orðið hjer sá
atburður, er hefir lagzt næsta þungt á
mig síðan. Eitt kvöld var jeg úti að
ríða mjer til skemmtunar, ogkona mín
með mjer; hesturinn hennar var hálf-
óstýrilátur; hún varðhrædd, rjetti mjer
taumana, fór af baki og fór gangandi
það sem eptir var heim.
(Niðurl.). 1