Ísafold - 02.05.1878, Blaðsíða 1

9
1
S A F 0 L D.
Y 10.
Útlendar frjettir.
Kmh. 14. apríl 1878.
Austræna málið. Hafi Rússar ætlað
öll kurl komin til grafar, þegar Tyrkir
gengu loks að friðarkostunum í San
Stefanó (3. f. m.), þá hafa þeir látið
glepjast af sigurgenginu, — og að þessu
hafi ekki farið svo fjarri, vottar berlega
sáttmálinn sjálfur. það var auðvitað,
að þeir mundu vilja berjast til þrautar
við Tyrki, ogþað láir þeim enginn; en
í hinu hafa þeir gerzt heldur offara við
fleiri en þá eina, er þeir hafa skapað
þeim þá kosti, sem svipta þá öllu for-
ræði á Balkansskaga, en koma þar upp
nýju ríki stórmiklu, sem mun hlýða og
lúta Rússlandi í öllu, þó það eigi að
gjalda soldáni einhverja skattnefnu.
Samkvæmt sáttmálanum verður Bolgara-
land aukið að rúmum fjórðíi parti, er
takmörkin fyrir sunnan Balkanfjöll verða
færð út á alla þrjá vegu. I.andið á að
ná suður undir þessaloniku (Salonichi)
og eignast þaðan strönd og hafnir með
fram (xrikklandshafi. Mönnum þykja
nú ráð Rússa koma fram, er þeir stilltu
svo til og rjeðu því mest, að Grikkir
urðu ekki víðlendari en á var kveðið í
Lundúna-samningnum 1830. þ>eir hafa
fyrir þá sök ekki viljað, að Grkkir drægj-
ust of mjög fram, að þeir hugðu að koma
hinu slafneska þjóðerni í öndvegisstöð
á Balkansskaga, og að þessu lýtur sátt-
málagerðin í San Stefanó, þar sem tyrk-
Hólmgangan.
Eptir
Alexander Púschkín.
(Niðurl.). í húsagarðinum var vagn,
sem jeg þekkti eigi, og var mjer nú
sagt, að ókunnugur maður biði mín inni
í skrifstofu minni; hann segðist eiga er-
indi við mig, en vildi eigi segja til nafns
síns. Jeg fór inn, og sá mann sitja við
ofninn, allan rykugan og mjög síð-
skeggjaðan. Jeg gekk að honum og
fór að reyna að glöggva mig á, hver
þetta gæti verið.
„þ>ekkið þjer mig eigi, herra greifi?“
mælti hann, hálf-skjálfraddaður.
„Silvíó!11 hrópaði jeg upp yfir mig,
°g það játa jeg, að þá risu hárin á
höfði mjer.
Reykjavík, fimmtudaginn 2. maímán.
nesk, albönsk og fjölbyggð grísk hjer-
uð eiga að lykjast innan endimerkja
Bolgaralands. Auk þessa heimta Rúss-
ar sjer sjálfum beint til handa þann
hluta af Bessarabíu, sem þeir urðu að
láta til Rúmeníu 1856, en taka Do-
brúdsja af Bolgaralandi og fá Rúmen-
um í staðinn. í Asíutaka þeir allmik-
ið land af Tyrkjum, og með því bæði
kastala- og hafnarborgina Batum við
Svartahafið. í stuttu máli: þeir vildu
gera þar eystra allt svo skorið og skap-
að, sem þeir einir ættu þar að frjálsu
að ganga, og enginn þyrði nú að minna
þá á ummæli Alexanders keisara, áður
ófriðurinn byrjaði, að hjer skyldi sízt
farið til að vinna lönd undan Tyrkjum,
og hernum skyldi skjótt aptur vikið frá
Bolgaralandi, þegar erindunum væri
lokið, en þau væru, að neyða Tyrki til
að bæta svo hag og rjett hinna kristnu,
sem erindrekar stórveldanna heimtuðu
á fundinum í Miklagarði 1876. Nú eru
erindin svo aukin, að 50,000 af her
Rússa eiga að sitja á Bolgaralandi í
tvö ár, meðan þeir koma þar öllu í lag
og skipa til um landstjórn, eða rjettara
ríkisstjórn, sem þeim þykir bezt til fall-
ið. þessu fylgir, að þeir heimta sjer af
Rúmenum heimila herleið um þeirra
land meðan hersetan stendur á Bolgara-
landi, hvort sem þeir láta sjer það falla
ljúft eða leitt. Enn grálegar fara þó
Rússar að við bandamenn sína, er þeir
ætla að taka af þeim nauðugum Dun-
árspilduna af Bessarabíu. þegar þetta
„Svo heiti jeg“ kvað hann. „J’jer
vitið, að þjer eigið^skot hjá mjer, og
er jeg nú kominn til þess að greiða
yður skuldina. Eruð þjer við látinn?11
Jeg sá á skammbyssuskepti út úr
vasa hans. Jeg haslaði okkur völl og
hafði 12 skref á milli, nam þar staðar
beint á móti honum, og bað hann að
flýta sjer bara að skjóta, áður en kon-
an mín kæmi.
Hann fór sjer hægt og bað um
ljós. þjónninn kom með ljósið. Jeg
bannaði að láta nokkurn mann koma
inn, og staðnæmdist aptur á samastað.
Silvíó hlóð skammbyssu og miðaði. Jeg
taldi sekúndurnar og hugsaði til kon-
unnar minnar, sem jeg unni hugástum.
Jeg gleymi aldrei þeirri stund. Silvíó
ljet handlegginn síga niður aptur.
„Mjer þykir slæmt, að byssan er
eigi hlaðin með kirsiberjum11 mælti
hann; „kúlan er of þung; mjer finnst
semjegsje hjerstaddur eigi til aðljúka
við hólmgöngu, heldur til að fremja
1878.
kom upp úr kafinu, brá mönnum held-
ur enn ekki 1 brún í Búkarest, og á
þinginu urðu allir samkvæða, að taka
þvert fyrir og láta að eins undan of-
beldinu, efþví yrðibeitt. f>egar erind-
reki Rúmena kom að máli við Gortsja-
koff um þessar kröfur, og hve þær færu
í gegn sambandssáttmálanum, sem gerð-
ur var með hvorumtveggju í fyrra vor,
og hjet Rúmenum, að þeir skyldu öllu
sínu heilu halda, þá fjekk hann ekki
annað en harðar ávítur og reiðisvör
af kanselleranum. Hann kallaði Rúmena
manna óþakklátasta, er þeir vildu ekki
láta svo mikið koma á móti fyrirhöfn
keisarans fyrir frelsi þeirra og landsfor-
ræði. þ>eir yrðu þó að sjá, að sæmd
hans lægi við, að fá það allt afmáð,
sem Rússlandi var gert til hneysu í
Paris 1856. „Bessarabía væri það blóm,
sem keisarinn yrði að leggja á leiði
föður síns, áður en hann dæi“. f>að
tjáði ekki, að erindreki Rúmena taldi
fram, hvað þeir hefðu lagt í sölurnar,
eða að hveiju liði her þeirra hefði orð-
ið við Plevna og víðar. — Gortsjakoff
ljet hann vita, að landið yrði harðri
hendi tekið, ef því ætti að skipta, en
tækju Rúmenar til hervama, þá mundu
vopnin af þeim tekin og allt landið sett
í hervörzlu. pegar seinast fijettist, voru
Rússar farnir að skipa herdeildum á
verði í Rúmeníu, en jarlinn hafði sent
Bratiano, utanríkisráðherra sinn, bæði
til Vfnar og Berlínar, að vita, hvers
formælis og ásjár Rúmenar mættu það-
morðvíg; jeg get eigi miðað á vopn-
lausan mann. Við skulum byrja hólm-
gönguna frá upphafi aptur; látum hlut-
kesti ráða, hver á að skjóta á undan“.
Mig sundlaði; en jegheld samt, að
jeg hafi aftekið það. Samt sem áður
hlóðum við aðra byssu, og bjuggumtil
tvo hluti, er Silvíó varp í húfuna sína,
þá með gatinu eptirskotið mittforðum.
Enn kom minn hlutur upp.
Mjer var svo órótt niðri fyrir, að
jeg vissi að kalla hvorki í þennan heim
nje annan. Jeg man það, að jeg vildi
með engu móti fallast á þessa aðferð,
en honum tókstþó að talasvo umfyrir
mjer, að jeg skaut á undan, og kúlan
kom í myndina þarna11.
Greifinn benti á myndina, sem mjer
hafði orðið svo starsýnt á. Hann var
blóðrauður í framan, en greifafrúin ná-
hvít, og jeg gat eigi að mjer gjört, að
það fór hryllingur um mig allan.
— „Jeg skaut11, mælti greifinn, og hjelt
áfram sögunni; „og hamingjunni sje lof,