Ísafold - 31.01.1880, Blaðsíða 3

7
hann var hjer þá ekki, enda höfum vjer
heyrt, að þessi lögreglustjóri hafi ein-
mitt látið til sín taka í þessu tilliti. En
— allt um það er óskemmtilegt, að vita
eins harðan og því miður ijettan dóm
kveðinn upp f framandi landi um ís-
lendinga af íslendingi, sem vit hafði á
og sem Danir sjálfsagt taka trúanlegan.
Nokkur huggun er þó í því, að höf.
(3. bls.) verður að játa, að einmitt þessi
„afar illa meðferð á hrossum gjöri þau
harðfengari og ómóttækilegri fyrir áhrif
veðráttunnar“ og jafnframt fyrir suma
þá kvilla, sem eru svo almennir í norð-
urparti Norðurálfunnar, kvef, hósta,
Snive og þess konar. Yfir höfuð mun
höf. ekki hafa rjett fyrir sjer í því, að
hafa svo mikið á móti útiganginum, sje
skepnan að eins ekki svelt. því næst
átelur hann íslendinga yfir höfuð, og
sjer f lagi járnsmiði Reykjavíkur, fyrir
hversu illa þeir járni hesta. þetta mun
nú vera nokkuð orðum aukið. Oss er
til efs, að í öðrum löndum sje með öll-
um jafnaði betur járnaðir hestar, en
einmitt f Reykjavík, og yfir höfuð munu
íslendingar ekki standa þeirri þjóð langt
á baki í þessu efni, sem bezta á hest-
ana, sem sje Aröbum. Enda eruvorir
hestar, einmitt sökum útigangsins hófa-
betri en hestar erlendis.
Höf. finnur með rjettu, að skepnu-
húsum vorum, sjer í lagi fjósum og fjár-
húsum, og gefur marga góða og þarfa
hugvekju, leyfum vjer oss þvf, þar eð
ritgjörðin er mikils til of löng til þess
að hún verði rakin í dagblaði, að leggja
það til, að landshöfðinginn annaðhvort
láti gefa hana út í íslenzkri þýðingu,
eða að bókmenntafjelagið komi henni
fyrir almenningssjónir í sínu tímariti.
— Hreppsbúar Svínavatnshrepps í
Húnavatnssýslu, hafa fyrir nokkru sýnt
í verkinu, að samtök í góðu eru þó
möguleg sumstaðar hjer á landi. Hefir
þeim komið ásamt um, að takmarka
bæði brennivíns- og kaffinautn og hafa
þeir haldið þessi samtök svo, að brenni-
vín sjest varla í Svfnadalnum, en kaffi
er að vetrinum hvergi drukkið optar,
en einu sinni á dag. Enda er þessi
hreppur einna bezt efnum búinn af öll-
um sveitum Húnavatnssýslu, og er oss
skrifað, að fleiri hreppar sýslunnar muni
innan skamms fylgja þessu lofsverða
eptirdæmi. Ekki er talað uro, að bænd-
ur þar eigi erfiðara fyrir þetta, að fá
vinnuhjú; svo auðsjáanlega má venja
fólkið við, að njóta bæði víns og kaffis
í óhófi, ef vistin er að öðru leyti góð.
— Afli var kringum nýárið hinn bezti
suður með sjó, á Vatnsleysukletti og
svokallaðri Borgarslóð; í Garði og Leiru
aflaðist vel af vænum fiski rjett fyrir
nýárið. Eru menn nú farnir að róa
þangað með lóð, en gefst misjafnlega,
sumum vel, sumum illa. þ>ó lítur svo
út sem nægar fiskur sje fyrir. — Upsa-
veiðin helzt við í Hafnarfirði, en sagt
er, að nú veiti erfitt að fá salt í upsa.
— Njarðvíkingurinn skrifar oss, að hann
vilji ekki fara í blaðadeilu við Strandar-
inginn (ísafold VII, 1), segist að eins
óska þess, að bæði suður með sjó og
annarsstaðar á landinu reynist hægt að
koma á samtökum til góðs, og að sam-
tökin því næst sjeu vel haldin, þegar
þau eru á komin. — Fjártjón varð fyr-
ir skemmstu í Leiru; flæddi þar 30
kindur. — Bráðapest gjörir víða vart
við sig, en hvergi eru eins mikil brögð
að henni, eins og í fje Arna sýslumanns í
Krýsuvík. — í kúm ber hjer og hvar
á einhverjum kvilla, sem menn þó ekki
halda eigi neitt skylt við miltisbrand.
— Tíð er hin bezta hvervetna sem til
frjettist, og lítur helzt út fyrir, að þessi
vetur ætli að vera öndvegisvetur bæði
til lands og sjávar. — Sjaldan hefir, svo
vjer til munum, orðið eins vart við
reiðarþrumur og eldingar eins og í vetur.
Hafa sumir fyrir satt, að maður í Kefla-
vík hafi fyrirjólin orðið snortinn af eld-
ingu. Maðurinn brá sjer snöggvast út f
þrumuveðri, og varð bráðkvaddur þegar
er hann kom inn aptur. En hvort nokk-
ur áreiðanleg læknisskoðun fór fram á
þkinu, er oss ókunnugt. — í Reykjavík
hafa konur og stúlkur af heldri manna
stjett áformað að stofna nýjan sunnu-
dagaskóla—auk þess, sem þegar er þar
— í skript,reikningi, ijettritun, dönsku
og handiðnum. fetta fyrirtæki mælir
sjálft fram með sjer.
— Með norðanpósti frjettist öndveg-
istíð að norðan bæði til lands og sjávar.
Fram að nýári gekk fje sjálfala í þing-
eyjarsýslu; en margir kvörtuðu yfir ill-
um heimtum. Rigningar höfðu verið
miklu minni en hjer syðra, en frost-
leysur eins og hjer. — Norðanblöðin
segja mikið af framfarafundum og fyrir-
lestrum, sem haldnir hafi verið þar
nyrðra. Annars eru engar sjerlegar
frjettir. ___
SKÝRSLA
frá barnaskólanum í Útskálasókn.
A skólann hafa gengið í vetur 23
börn, af þeim hafa 14 notið styrks af
Thorkillii legati.
Vísindagreinir þær, er kenndar hafa
verið eru: barnalærdómur, biblíusögur,
lestur, skript, reikningur og rjettritun.
Framfarir mega heita fremur góðar,
eða eptir öllum vonum, þegar tekið er
tillit til þess, hve skammt flest hinna
yngri barna voru á veg komin þá þau
byrjuðu nám sitt í haust. Aldur barn-
anna er frá 9—14 ára. Með hinum
eldri hefir verið lesin danska, og með
einum pilti enska, einnig eru nokkur
nýbyrjuð á landafræði og veraldarsögu;
söngur hefir verið kenndur tvisvar í viku.
Siðferði barnanna hefir verið gott; þau
hafa öll vitnisburðabækur og er rað-
að eptir hvern mánuð. Á aukakennslu
eru 2 piltar, sem læra dönsku og reikn-
ing.
Laun kennarans eru 70 kr. um
mánuðinn auk nokkurra hlunninda. —
Fari aðsókn barna vaxandi, verðar nauð-
syn á aukakennara, eigi börnin að hafa
góð not af kennslunni.
— Stjórnartíðindin B. 24 hafa ýms
brjef inni að halda, sem mega heita
fróðleg fyrir almenning:
Um umsjónina við hinn lærða skóla,
sem nú er skipt þannig niður, að Hall-
dór yfirkennari Friðriksson hefir eptir-
litið með húsinu fyrir 300 kr. þóknun,
að dyravörður er settur með 700 kr.
kaupi, og að Björn kennari Olsen og
annar kennari með honum hafa þá eig-
inlegu skólaumsjón á hendi, og að reikn-
ingshald skólans er falið landfógetanum.
Um lán úr viðlagasjóði, að lands-
höfðingja veitist heimild til að veita þau,
án þess í hvert skipti sje leitað tilráð-
herrans, og að hann á þessum vetri megi
lána út 15—20000 kr.
Um aðstoðarlækni í Dalasýslu. Síra
Jakob á Sauðafelli er veitt lækninga-
leyfi (með smáskömtum?)
Um ráðstafanir til alþingishúss-
byggingar.
Loks skal þess getið, þar það hefir
áður verið rætt í blaði þessu, að hin
þýzka stjórn nú hefir endurgoldið strand-
mannakostnað frá 1874, sem hún áður
hafði synjað um (632 kr. til Snorra
verzlunarstjóra Pálssonar á Siglufirði).
-— þ>egar maður heyrir utan að sjer,
og sjálfur sjer, að hross í annari eins
öndvegistíð eins og verið hefir til þessa
eru víða farin að slá sig til muna, og
af því má ráða, hvernig þau af þeim,
sem kunna að tóra af, muni verða út-
lítandi að vorinu, þá vaknar sú ósk hjá
hverjum hjartagóðum manni, að lögin
gegn miskunnarlausri meðferð á skepn-
um bæði væri harðari, og þeim betur
framfylgt.
Hvorki opið brjef 29. ágúst 1861
nje hegningarlaganna 299. grein tekur
að ætlun vorri nógu skýrt fram, hvað
á því segist, að láta skepnur horfalla.
jpví þótt það vafalaust sje „harðýðgis-
full og miskunnarlaus meðferð á skepn-
um, einkumhúsdýrum11 að svelta þau, þá
er nú einu sinni vond lenzka í þessu til-
liti svo gömul og rótgróin, að maður-
inn, sem lætur sauð og hest ganga úti
sjer til húðar, þykist ekki þar fyrir
gjöra sig sekan í neinni „grimmdarfullri
misþyrmingu“. Alþing vildi 1861 (alþ.
tið. 1861, bls. 498—500) bæta þessari
grein inn í lögin.
„Á sama hátt (með 100 kr. sekt)
skal þeim hegnt, sem með grimmdar-
fullri hörku drepur skepnur úr hor,
pó hann eigi fóður handa peimu.
En stjórnin vildi ekki aðhyllast
þennan viðbæti, af því henni, eins og
satt er, virtist þessi misþyrming, að