Ísafold - 03.03.1883, Blaðsíða 3

19
L
haustið gott, fram um veturnætur. Af
þessum ástæðum varð bæði heyafli lít-
ill og það sem fjekkst, mikið hrakið
og skemmt, var því enn það eina úr-
ræðið að fækka því fáa sem eptirlifði,
má því heita að stofninn sje farinn hjá
mörgum fátæklingi, og enda hjá sum-
um hinum; yfir höfuð er nú að eins
fóðrað innstæðu kúgildi og kýr sem
almennt eru hjer fáar.
J>annig er nú statt með landbúnað
hjá oss ísafjarðarsýslubúum og munu
margir sem ókunnugir eru, álíta það
öðruvísi. Öðru máli er að gegna um
sjávarútveginn, bæði þessi og undanfar-
in ár, má heita að hann hafi verið með
bezta móti, i öllum veiðistöðum hjer við
djúpið, og verð á fiski hátt; þess
vegna lifa menn hjer yfir höfuð neyð-
ar lítið eins og stendur, nema hvað ó-
fáanlegt er hjer feitmeti um allar ná-
lægar sveitir; af því sem áður er ávik-
ið um, hvað mikið af dýrri matvöru hef-
ir verið brúkað til skepnufóðurs, þá
mun það ugglaust, að skuldir manna
munu ekki hafa minkað til muna, þó
bæði afli og prísar hafi verið í góðu
lagi, kaupmenn eru hjer ótrauðir að
lána, og brúka það margir, þó það sje
ekki hollt til að fjörga verzlunina og
gjöra hana frjálsa. Sleppum nú þessu,
en áður en jeg loka miðanum, er mjer
hugfast að minnast lítið eitt á landbún-
að okkar meir en búið er, og er það
í þá átt að mjer finnst ísafjarðarsýsla
hvergi nærri ná jafnrjetti við aðrar sýsl-
ur landsins, ef hún fær ekki einhvern
lítinn styrk, af öllum þeim gjöfum, sem
landinu hafa verið gefnar, og verða
gefnar til að afstýra hallæri, jeg meina
þó einkum til gjafa þeirra, sem send-
ar hafa verið frá Danmörku og eru að
sögn, með því skilyrði að þeim sje út-
hlutað helzt til þeirra, sem hafa misst
skepnur sínar og ekki eru færir fyrir
efnaleysi að útvega sjer kvikfjárstofn ;
hjer i ísafjarðarsýslu eru vissulega marg-
ir þeir fátæklingar, sem ómögulegt er
að kaupa sjer fjárstofn nema með ann-
ara hjálp, og er það því stór furða, ef
þetta hjerað verður alveg afskipt frá
útbýtingu gjafanna. Að líkindum kem-
ur það nú til af því, að hjeðan hafa
engar skýrslur komið um fjenaðarfell-
irinn, en það að þær hafa ekki komið,
er sjálfsagt af því, að menn eru alls ó-
vanir að gefa neinar skýrslur um það,
þó menn tapi meira eða minna af bú-
um sínum, líka hafa menn ekki búist
við gjafasamskotum, en að safna skýrsl-
um til að reyna að fá hallærislán úr
landsjóði, þykir flestum hjer viðurhluta
mikið, nema auðsjáanlega sje um lifið
að tefla; það má kalla það hræðilegt
að verða að leggja þungar skuldabyrð-
ir á eptirkomandi kynslóð 20 — 30 ár-
um eptir að menn eru dauðir, og vita
þó alls ekki, nema þeir hafi við allt
eins mikið harðæri að stríða, eins og
vjer nú, en mjer sýnist allt öðru máli
að gegna, um þessar veglyndu gjafir
frá fleiri stórrikum þjóðum, og væri
óskandi að þær kæmu sem jafnast nið-
ur, eptir kringumstæðunum. f»að eru nú
margir hjer að vona eptir að sýslunefnd-
in hjer skori á landshöfðingja um að
veita þessari sýslu eitthvað af þessu
gjafafje, en verið getur það verði
um seinan, því hún heldur ekki fund
fyrri en seint í vetur, þó er nú von-
andi að landshöfðingi útbýti ekki að
öllu leyti gjöfunum fyrri en vorar, því
nú lítur út fyrir almennan felli hjer.
(A.ðsent).
Úr brjefi að vestan.
Nú hafa Ögurþingasóknamenn
fengið góðan prest eptir langvar-
andi prestaþörf; jeg læt hjer nokkr-
ar línur úr brjefi til mín frá áreiðan-
legum manni þar i sóknunum; þær
hljóða þannig : „Guði sje lof fyrir það
að hann hefir nú litið á okkar miklu
þörf, og sent okkur ágætan prest, síra
Sigurð Stefánsson; hann er fyrst svo
ágætur ræðumaður, að það má fullyrða
að hann er þar í fyrstu röð ‘; hann hús-
vitjar mikið reglulega, hefir mikinn á-
huga og alúð við að uppfræða ung-
dóminn, enda hefi jeg ekki heyrt börn-
um farast eins jafnvel við fermingu
eins og hjá honum, þar að auki er
hann mikið vel fallinn og vel viljaður
til að styrkja öll góð fyrirtæki, stjórn
hreppanna, framtakssemi og fjelags-
skap i því veraldlega, svo hann er
heldur ekki utan við það sem þarf til
að viðhalda lífinu, þó hann sje góður
klerkur; yfir höfuð að segja, hefir hann
áunnið sjer á þessum stutta tíma, ást
og virðingu allra sóknarmanna undan-
tekningarlaust, og heyri jeg nú engan
hjer minnast á prestskap nema með á-
nægju; það einungis hreifir sjer kvíði
fyrir því að missa slíkan snildarmann,
sem óttast má fyrir, þar eð brauðið er
bæði ljelegt og fjarska erfitt“.
Aðsent.
(Frá frú Th. Melsed).
Skólastiilkur í Reykjavíkur kvenna-
skóla
veturinn 1882—83.
II. Bekkur.
• 1. Sigríður Narfadóttir frá Klafastöðum í
Borgarf j arðarsýslu.
-2. Ólöf Einarsdóttir frá Hraunum í Skaga-
fjarðarsýslu.
3. Elín þorleifsdóttir frá Ármóti í Arnes-
sýslu.
4. Ingibjörg Zakaríasdóttir úr Reykjavík.
' 5. Svanborg Lýðsdóttir frá Hlíð úr Árnes-
sýslu.
6. Ingveldur Guðmundsdóttir frá Yogsós-
um í Árnessýslu.
I) Hann fjekk afbragðseinkunn fyrir ræðugjörð,
þá er hann útskrifaðist af prestaskólanum.
Ritstj.
- 7. Kristln Snorradóttir frá Siglufirði í
Ey j af j arðarsýslu. j
■ 8. Ingibjörg Jónasdóttir frá Staðarhrauni
í Mýrasýslu.
• 9. Guðrún Vigfúsdóttir frá Ytrivöllum í
Húnavatnssýslu.
•10. Guðrún Gísladóttir frá Lokinhömrum í
Isafjarðarsýslu.
•11. Sigrún Daníelsdóttir fráEfraási 1 Skaga-
fjarðarsýslu.
I. Bekkur.
12. Ingunn Loftsdóttir úr Reykjavík.
13. Steindóra Björnsdóttir frá Vatnshorni
í Borgarfjarðarsýslu.
14. Helga Jónsdóttir úr Reykjavík.
15. Rannveig þorvarðardóttir úr Reykjavík.
-16. Helga Sigurðardóttir frá Saurbæ í Rang-
árvallasýslu.
17. Helga Sigurðardóttir úr Reykjavík.
18. Anna Jóhannsdóttir frá Húsabakka í
Skagaf j arðarsýslu.
19. Nikolíne Petersen úr Reykjavík.
'20. þóra þórarinsdóttir úr Reykjavík.
'21. þóra þorvarðardóttir úr Reykjavík.
22. þórdýs Brandsdóttir úr Reykjavík.
þessar einungis í söng.
23. Guðný Borgfjörð úr Reykjavík.
•24. þóra Hjörleifsdóttir frá Undirfelli í
Húnavatnssýslu.
-25. Guðný Jónsdóttir úr Reykjavík.
26. Kristín Guðmundsdóttir úr Rangárvalla-
sýslu.
Síðan skóli þessi ; byrjaði (1874) hafa
gengið í hann alls 141 stúlka, af þeim hafa
verið dætur embættismanna 31, verzlunar-
manna 22, bænda 72, iðnaðarmanna 16, og
39 hafa verið 2 vetur í skólanum, en hinar
allar 1 vetur.
(Niðurlag síðar).
Frá suðurálfu.
Egiptar eiga nú við að snúast
nýjum ófriði, uppreisn suður i Súdan,
er hófst f vor, en þá var enginn
kostur á að gefa sig við. Súdan er
afarmikið Jand og fjölbyggt, með 15
milj. manna að sögn, og gekk undir
Egipta á dögum Ismails jarls, föður
Tewfiks. Ófriðnum stýrir falspámaður,
Mahdi, er þykist vera annar Múhamed,
og eigi að endurreisa ríki Múhameds-
trúarmanna, en hrinda áður af stóli
soldáni í Miklagarði og öðrum hötðingj-
um rjettrúaðra manna. Segja svo fom-
ar spár, að á aldamótum 13. og 14.
aldar að tímatali Múhamedsmanna muni
hinn nýi spámaður birtast, á hvítum
hesti o. s. frv. með mikilli dýrð, og
allur líður hneigjast að honum. þessi
aldamót voru 12. nóv. f, á. Uppreisn-
armenn áttu orustu við setulið Egipta
þar syðra í sumar snemma og söxuðu
niður 6000 manna.
Landráðandi í Túnis, Múhamed Es
Sadok bey, dó 28.okt., og bróðir hans
kom þá til ríkis, ef ríki skyldi kalla.
Frakkar höfðu komið á nýjum samn-
ingi í sumar við Sadok á laun og tek»
ið þar að sjer alla fjárstjórn landsins
og gert hann að prófentumanni sínum