Ísafold - 15.06.1887, Blaðsíða 2

106
Sigurðar Jónssonar, en báðir hafa þeir neit-
að að hafa veitt þessari upphæð eða nokkru
af henni móttöku, eða að hafa veitt öðrum
heimild til þess að kvitta fyrir henni.
2., að hann hafi talið útborgað úr fátækrasjóði
hinn 16. október f. á. 10 kr. til ómagans
Halldóru Árnadóttur, ritað heimildarlaust
kvittun fyrir upphæðinní og nafn hennar
undir, en hún hefir neitað því, að hún hafi
meðtekið peningana eða heimilað nokkrum
að taka þá og gefa kvittun fyrir í sínu nafni.
3., að hann hafi talið útborgað úr fátækrasjóði
6 kr. til ómagans Guðbjargar Oddsdóttur,
og ritað kvittun fyrir upphæðinni i hennar
naini, án þess hún hafi veitt peninguuum
móttóku eða húsbóndi hennar, sem meðlagið
að rjettu lagi átti að ganga til, eða þau
hafi heimilað öðrum að kvitta fvrir upphæð-
inni.
4., að hann liafi ennfremur talið útborgað til
Guðjóns Einarssonar 16 kr. 64 a., sem nieð-
lag með Símoniu Ingimagnsdóttur, og ritað
kvittun fyrir undir nafni Guðjóns, án þess
að nefndur Guðjón hafi veitt peningunum
móttöku eða heimilað öðruro að kvitt-a fvrir
þ» i sínu nafni.
6., að hánh sömu’ieiðis hafi taiið útborgað með-
lag 36 lcr. til Kristínar Guðmundsdóttur, og
ritað kvittun undir hennar nafni fyrir, án
þess að hún hafi veitt peningunum móttöku
eða heimilað öðrum að kvitta fyrir þá sín
vegna.
6., að liann sömuleiöis hafi talið útborgað til
Einars Eiríkssonar í fverárkoti 26 kr. 67 a.
sem meðlag með Erímanni Sigurðssyni og
framlagt kvittun undir nafni Einars fyrir
upphæðinni, án þess Einar hafi fengið þessa
peninga, leyft öðrum að taka þá nje kvittað
fyrir þeim sjálfur eða heimilað öðrum að
gjöra það. Um þetta ákæruatriði er ekkert
annað framkomið í málinu gegn hinum á-
kærða en skrifleg skýrsla eða yfirlýsing
Einars, sem ekki hefir verið staðfest fyrir
rjetti.
7., Er hinn ákærði sakaður um það, að hann
hafi tvívegis talið hafnarsjóði Reykjavíkur
til útgjalda sömu upphæðina 1360 kr. 35
aura, nefnilega bæði árið 1885 og 1886, og
að hann hafi gjört þettaí sviksamlegum til-
gangi til þess að leyna sjóðþurði, er hjá
honum hafi verið.
Með tilliti til framan-umgetinna útborgana
úr fátækrasjóði Reykjavíkur (tölul. 1—6) hefir
hinn ákærði stöðuglega haldið því fram, að
hann í raun og veru hafi borgað út allar þær
upphæðir, sem kvittanirnar hljóða um, annað-
hvort hlutaðeiger.dum sjálfum, eða einhverjum,
er þeir hafi sent fyrir sig; hann hafi borgað
sendimönnum hlutaðeiganda, án þess að heimta,
að þeir sýndu formlega fullmakt, og ef við-
takendur hafi eigi kunnað að skrifa, þá hafi
hann ritað kvittanirnar fyrir þá og nöfn þeirra
undir, og tjáir hann, að þetta hafi um langan
tíma verið venja bæjargjaldkeranna. Hinu
hefir hinn ákærði neitað skýrt og skorinort, að
hann hafi nokkra kvittan ritað án leyfis hlut-
aðeigenda, er peningunum veittu móttöku, eða
án þess að hafa greitt peninga þá, er kvittunin
um hljóðaði, eða í þvi skyni að draga undir sig
fje úr bæjarsjóði eða af þurfalinga-meðlögunum.
Gegn þessari ýtarlegu neitun hins ákærða hefir
það eigi orðið sannað, að hann hafi, með því
að rita framan umræddar kvittanir og telja
upphæðir þeirra bæjarsjóði til útgjalda, gjörzt
sekur i skjalafölsun og sviksamlegu athæfi, er
heyri undir ákvæði hegníngarlaganna; því að
hins vegar er að eins framburður kærendatina
sjálfra, eins og frá hefir verið skýrt hjer að
framan.
Að því er snertir siðasta ákæru-atriðið (tölu-
bl. 7), þá hefir hinn ákærði kannazt við, að
hann hafi tvíritað til útgjalda í gjaldabók
hafnarsjóðsins bráðabyrgðarlán bæjarsjóðsins,
að upphæð 1360 lcr. 35 aur., nl. bæði fyrir árið
1885 og aptur síðastliðið ár, þegar hann skilaði
af sjer gjaldkerasýslaninni; en gegn neitun
hans veröur ekki staðhæft, að hann hafi gjört
þetta í sviksamlegum tilgangi eða til þess að
leyna sjóðþurði. enda hefði það hlotið að liggja
hinum ákærða í augum uppi, að þessi tvíritun
gat eigi dulizt til lengdar og þá eigi heldur
til lengdar leynt sjóðþurði ; framburði ákærða
um, að þetta hafi oröið af gáleysi, verður fyrir
því eigi hnekkt. En á hinn bóginn er þaö
sannað, að sjóðþurður, er nam nýnefndri upp-
hæð, hafi verið hjá hinum ákærða, þá er hann
skilaði af sjer gjaldkerasýslaninni. og getur
hann eigi komizt hjá að sæta ábyrgð fyrir
það.........“
Spánarfiskur.
-0-0-
I norskum blöðum í vor er skýrsla frá
hinum norska konsúl í Bilbao, um, hvað
mikið hefir flutzt af saltfiski þar á norður-
hafnirnar á Spáni árið sem leið, ásamt sam-
anburði við nokkur ár undanfarin, og sýnir
hún, að aðflutningar á þessari vöru frá
Frakklandi hafa enn aukizt drjúgum þetta
ár, en frá öðrum löndum minnkað að sama
skapi að öllu samtöldu, eins og sjá má á
þessari töflu:
1884 1885 1886
frá Noregi . . . skpd 96,687 90,786 81,071
— ísl. og Færeyj. . — 16,142 9,788 13,113
— LabradorogHjaltl. — 2,131 758 1,182
— Frakklandi . . — 3,853 39,435 43,7: 2
118,813l4Ö|767 133,161
Af því að Frakkar eru enga stund að
koma fiski sínum á hinn spænska markað
—það er svo stutt—, og vita ávalt af, hvað
þar líður, hvað mikið þarf á að halda í
senn o. s. frv., þá verka þeir ekki meira
í senn en það sem gengur út jafnóðum og
þurfa þá ekki að þurrka fiskinn nema lít-
ið eitt upp úr saltinu, í nokkurs konar
hjalli; hann þarf ekki að halda sjer nema
fáeina daga. En þeir þvo hann einstak-
lega vandlega. Yerður hann því fallegur
útlits og útgengilegur. Svo fá og Frakk-
ar há verðlaun fyrir útfluttan fisk, eins og
kunnugt er, um 18 kr. 40 a. fyrir skip-
pundið. það er því ekki gaman að keppa
við þá, og segir konsúllinn, að Norðmönn-
um (og þá ‘Islendingum líka) ríði lífið á
að vanda sem allra bezt verkun á fiskin-
um—laga sig sem mest eptir því, sem
kaupendunum á Spáni, er borða fiskinn,
fellur bezt.
það sem hjer þykir helzt að verkun á
fiskinum, eða þótti að honum í fyrra, er,
að hann sje heldur mikið saltaður og ef til
vill ekki nógu vel þveginn. Svo kvarta og
kaupmenn um, að það spilli sölunni, hvað
hann komi seint; bændum hætti við að
vilja draga að verka hann og leggja inn
langt um skör fram, sjálfum sjer í óhag á
endanum. Menn verða að muna eptir því,
að sjeu verzlunarviðskipti eins og þau eiga
að vera, þá fer hagur heggja kaupunauta
saman. Eins er og áríðandi, að kaupmenn
haldi samvizkusamlega alla skilmáía af
sinni hálfu, ef samtök þeirra við bændur
til umbóta á fiskverkuninni eiga að bera
góðan árangur.
Kvennleg menntun.
(Niðurlag).
II.
Kvennaskólinn í Reykjavík hefir getað
haft sama fyrirkomulag og sömu reglu,
sem almennt er fylgt í öðrum ekólum,
einmitt af því hann er í kaupstað. Til-
sögnin hefir verið 6 stundir hvern virkan
dag, og af því að kostur hefir verið á hinum
beztu tímakennurum til að kenna hinar ýmsu
námsgreinir, hefir tilsögnin mátt heita sjer-
lega góð, eins og þeir vita, er til þekkja,
og vorprófin hafa sýnt. Að námsmeyjarn-
ar geta eigi allar haft jafnmikið gagn af
tilsögninni, er undir ýmsum atvikum kom-
ið: ólíkum undirbúningi, sálargáfum, and-
legum þroska og ástundun. En einn vetr-
artími er optast ónógur, ef stúlkurnar eiga
að taka þátt í mörgum námsgreinum, og
fyrsti veturinn gengur mestallur, fyrir þær
sem lítið kunna, til þess að læra hin
rjettu tök á lærdómnum. Ef einhver stúlka,
sem er greind og efnileg, vill vinna og
notar vel títnann, getur verið 2 vetur, eða,
sem er sama, 15 mánuði í skólanum, þá
getur hún nokkurn veginn bjargað sjer
sjálf og náð meiri framförum í náminu; en
fæstar verða þær, er eptir ekki lengri tíma
geti verið færar um að verða kennendur.
'Til þess þyrfti að halda náminu áfram að
minnsta kosti einn vetur enn, svo að
þekkingin næði meiri festu og meiri þroska.
því að hjer er — og því mega menn al-
drei gleyma — optast um lítinn undirbún-
ing og lítt æfðar sálargáfur að tala; þess
vegna er eigi við því að búast, að það
geti verið öðruvísi. þegar þess er gætt,
hve langan tíma skólapiltar hafa, bæði til
undirbúnings undir skóiann og til ver-