Ísafold - 18.08.1887, Síða 1

Kemur út á miðvikudags-
morgna. Verð irgangsins
<6o arka) 4 kr.; erlendis 5 kr.
Borgist fyrirmiðjan júlímán.
ÍSAFOLD.
Uppsögn (skrifl.) bundin við
áramót, ógild nema komin sje
til útg. fyrir i.okt. Afgreiðslu-
stofa í Isafoldarprentsmiðju.
XIV 39.
Reykjavík, fimmtudaginn 18. ágúst.
1887.
153. Innl. frjettir. Sparnaður og rjettlæti.
t;4. „tslendingar, sem fundu Ametiku, eða heið-
ur þeim sem heiður heyrir".
155. Um þang til fóðurdrýginda. Alþingi X.
156. Hitt og þetta. Auglýsingar.
Forngripasafnið opið hvern mvd. og ld. kl. I—2
Landsbankinn opinn hvern virkan dag kl. II —12
Landsbókasafnið opið hvern rúmhelgan dagki. n—2
útlán md„ mvd. og ld. kl. 2—3
Söfnuuarsjóður Rvikur opinn I. mánud. i
hverjum mánuði kl. 4—5
Veðurathuganirí Reykjavík, eptir Dr.J. Jónassen
Ág. i Hiti (Cels.) Lþmælir Veðurátt.
inóttu|um hád. fm. em. fm. em.
M. 10. + 5 + 11 30,4 30,4 N h Ij • ) b
F. 11. + 6 + I I 30,3 30.3 0 b 1) b
F. 12. + 5 + 11 3°. 3 30,1 ) b 0 b
L. 13. + 7 + 12 3t>,i 30,1 S h d S h d
S. 11. + » + >3 30,1 30,1 ) h d 0 h b
m. n. 4 3 +10 30,1 3°, N h b N hv d
!>. 16. + 3 +14 3°. 3°. 0 b 0 b
Umliðna viku má heita að logn hafi verið dag-
lega, bjart og fagurt veóur optastnær ; 13. og 14.
var um tima dimmvlðri með nokkurri úrkomu ; 15.
gekk hann til norðurs og var hvass til djúpa, hjer
hægur; í dag 16. logn Og fagurt veður, hægur
norðam.aldi; litur út sem sje hvasst úti fyrir á
noröan og talsverður uppgangur í vestri og norðri;
mistur i lopti norðanundan bæði í gær og í dag.
Reykjavík 18. ágúst 1887.
Meðalasala smáskamtalækna. Landsyfir-
rjettur hefir með dómum b. þ. m. sektað tvo
smáskamtalækna í Skagafirði, Sigurð hrepp-
- stjóra Olafsson íVatnskoti, og forkel Fálsson,
um 4 kr. hvorn, fyrir brot á móti eiukaleyfi
Jyíjasölumanna eptir tilsk. 4. desbr. 1672.
Sigurður hafði játað, að haun „hafi frá J>ýzka-
landi keypt öO glös af homöopathiskum lyfjum
er hann upprunalega ætlaði til notkunar á
heimili sinu, en siðar að nokkrum lilut Ijet úti
til ýmsra manna, er beiddust þess, og hefir
•skýrt svo frá, að hann hafi ekki haft þessi lyf
á boðstólum, og eigi heimtað borgun fyrir þa u,
«n þó tekið við þóknun af sumurn fyrir þau,
eða öllu heldur fyrir ómak sitt og tímatöf11.
J>orkell hafði sömuleiðis játað, að hann hefði
„eigi allsjaldan eptir beiðni mauna látið úti
homöopatisk meðöl, og að hann hafi þegið
borguu fyrir þau, er samsvaraði verði þeirra,
þá er honum hafi verið boðin hún, en aldrei
hafi heimtað borguu fyrir meðölin, því að hann
hafi sagt beiðendum, að þeir væru sjálfráðir,
hvort þeir greiddu nokkra þóknun fyrir þau
eða ekki. Meðölin tjáðist hann hafa feng ið
hjá tveim nafngreindum mönnum, en eigi í
löggiltri lyfjabúö, enda hefir hann borið það
fram, að homöopathisk meðöl muni þá eigi hafa
fengi/.t í lytjabúðum landsins“.
I hjeraði höfðu báðir verið sýknaðir.
Mannalát. Nýfrjett er lát síra Slcapta Jóns-
80nar (prófasts þorvaröarsonar) á Hvanneyri í
Siglufirði.
Hinn 8. f. m. andaöist Einar bóndi Gíslason
á Höskuldsstöðum í Breiðdal, úr lungnabólgu,
49 ára að aldri, alþingismaður 1875 og 1877,
einn með helztu merkisbændum austanlands,
greindur maður og vel aö sjer, og mikill fram-
faramaður.
Sparnaður og rjettlæti.
|>að fer vel á því, að þingið láti harð-
ærið koma líka áþreifanlega fram í hag-
tæringunni á ijárforða land3jóðs um fjár-
hagstímabil það, sem nú fer í hönd. Mik-
ill er sparnaðurinn nú ekki að vísu, sem
neðri deild hefir haft fram í fjárlögunum,
en þó nokkur. Sumu mælist vel fyrir,
sumu ekki, eins og gerist um öll manna
verk.
þessir vísindastyrksbitlingar, sem þingið
hefir opt áður verið næsta góðsamt með
að veita, eru nú að mestu léyti af teknir,
og sjerstaklega er stjórninni enginn eyrir
ætlaður til miðlunar milli þinga til vís-
indalegra og verklegra fyrirtækja. það er
sjer í lagi Hafnar-stjórnin, sem hefir þótt
fara miður hagkvæmlega með sinn skammt
af því fje stundum ; hún á að hafa helm-
ing af því, eptir konungsúrskurði, en fjár-
bænir koma margfalt færri til hennar en
landshöfðingja, og því virðist hún hafa
verið óvandari að verðleikum beiðenda.
f>að er þá ekki svo mikil eptirsjón í þess-
ari fjárveitingu, og sjálf má stjórnin verða
fegin aö vera laus við það óþakkláta starf,
að skammta þetta fje.
Annar sparnaóur, sem talsvert munar
um, er til strandferðanna. f>að kann nú
mörgum að þykja viðsjálc, að eiga á hættu,
að þær takist af að miklu eða öllu leyti.
En ef satt skal segja, þá hefir raunar
orðið miklu minni haguaður að þessum
strandferðum en við var búizt, þegar var
verið að berjast fyrir að koma þeim á.
f>ær eru nú búnar að standa í 11 ár, og
enn eru flutningar með þeim hafna á milli
að kalla má litlir sem engir, auk þess sem
hafís nú gerir þær allt af stopular fyrir
helming landsins eða meir. Nú er auk
þess sá munur á orðinn, að talsverc er
um strandferðir aukreitis af öðrum skipum,
þeim sem landsjóður leggur ekki þennan
mikla styrk til, og mundu þær jafnvel
aukast, ef hinar legðust niður um tíma.
Sumt af sparnaðinum er ærið smámuna-
legt. En það er naumast eyðandi orðum
að því.
Neðri deild hefir líka meðal annars
minnkað heldur en aukið vegabótafjeð, og
þó jafnframt samið og samþykkt ný vega-
lög, sem leggja miklu meiri byrði á lands-
sjóð en áður var í þeirri grein. Sá sparn-
aður virðist vera miður ráðinn. Nú loks-
ins, þegar vjer erum konmir upp á að gera
vegi svo, að ekki sje bæði til skammar og
skaða, þá er einsætt, að þar eigum vjer
að leggja alúð að. Vjer komumst seint
í siðaðra íramfaraþjóða tölu, ef vjer gerum
ekki nema svo sem 1 mílu vegarspotta á
ári, brúum engar ár o. s. frv. fúngið virð-
ist og ímynda sjer, að duga muni, að fá
vegfræðing að eins til þess að nferðast um
landið og ákveða, hvar helztu vegi skuli
leggja«. Sannleikurinn er sá, sem allar
menntaðar þjóðir þekkja nú orðið og oss
ætti ekki að vera vorkunn að vita, eptir
dýrkeypta reynslu, að það er hin mesta
óíorsjálni og óspilun, að leggja nokkurn
áríðandi vegarspotta án aðstoðar vegfræð-
ings. það sannast þar í fyllsta máta, að
það er hinn mesti ósparnaður, hin mesta
eyðsla, að spara mannvit, — að spara
nauðsynlega þekkingu og kuunáttu.
Loks hefir neðri deild komið með einn
sparnað, sem lítið dregur landið hvað úc-
látin snertir, en mikið, þegar litið er á
virðing og sóma þings og þjóðar.
f>að er launalækkun við tvo embættis-
menn, landlækni og annan kennarann við
læknaskólann.
f>ar er nefnilega tekið upp það nýmæli,
að færa niður laun hjá einstökum mönn-
um, meðan þeir eru í embætti, alveg að
handahófi og þvert ofan í almennar og
sjálfsagðar reglur í því efni, hvar sem er,
—nema hjá Tyrkjanum, þegar hann er
»hvítur«, og því löglega afsakaður.
Varfærni í að veita iaunabætur er ekki
nema lofsverð í alla staði, og alþingi hefði
gjarnan mátt hafa meira af henni stund-
um, einkum framan af. En þegar launa-
bót er einu sinni veitt, þó ekki sje nema