Ísafold - 23.03.1889, Blaðsíða 2

94
miklum metum um enska höfunda (t. d.
Walter Scott, Byron lávarð og Shakespearé).
Feakkland. Sem við mátti búast gerði
Parísarlýðurinn Baulanger að sigurvegara við
kosninguna 27. janúar. Hann hlaut 244 þús.
atkvæða, hinn 162 þús.
Stjómin ljet ekki enn bilbug á sjer sjá,
og sagðist fara sfnu fram sem fyr. Floquet
lagði til umræðu breyting kosningarlaganna,
eða lögleiðing hinna gömlu og afnám »lista-
kosninga«. þetta gekk allt slysalaust í báð-
um deildum; en svo kom málið um breyting
ríkislaganna sjálfra, og þá rugluðust allir
reikningar fyrir honum og ráðaneytinu. Reynd-
ar var breytingin það, sem einveldis-menn
og Baulangers-liðar þráæptu eptir, en þeir
vildu líka láta þinginu þegar slitið og boða
nýjar kosningar til þjóðfundar. þeir sögðu
líka, að þeim Floquet væri engin alvara, og
stjórnin vissi vil, að öldungadeildin mundi
fella málið. Alvörn sína vildi Floquet sanna,
þegar hann sagði af sjer við það, að meiri
hluti þings fjellst á að fresta endurskoðun-
inni til þess, er þær kosningar væru um
garð gegnar, sem fyrir höndum voru, en þær
skyldu ekki fara fram fyr en í októbermán-
uði. — Við þetta er breytingamálið dottið úr
sögunni að svo stöddu.
Fyrir ráðaneytinu nýja stendur Tirard,
sem gegndi forstöðunni á undan Floquet.
Fimm af ráðanautum hans eru úr hófsmanna
fiokki, og flestir vinir og liðsmenn Gambetta
heitins. Við forstöðu utanríkismálanna hefir
Spuller tekið, sem hjelt í loptförina með
Gambettu frá París í október 1870. Frey-
cinet heldur hermálastjórninni.
Auðvitað er, að hinir nýju ráðherrar eiga
þar við ramman reip að draga, sem einveldis-
flokkarnir eru, Boulanger og frekjugarpamir,
samblástur þeirra og undiríerli. f>eir hafa
heitið, að taka hart í taumana gegn öllum
ólögum og ofsaráðum, og þeir gera allt hvað
þeir geta til að halda ró og friði meðan á
alheimssýningunni stendur. Fyr en henni er
lokið, verður ekki til kosninga gengið, ef þeir
mega ráða.
Að svo stöddu horfist illa á um Panama-
skurðinn, því nú hefir treglegar gengið en fyr
með fjárlánin. Nokkru mun því valda, að
Norður-Ameríkumenn ætla nú að taka til ó-
spilltra málanna um Nikaragúaskurðinn, norð-
ar í Mið-Ameríku.
Ítalía. Verkmannaróstur hafa orðið bæði
í Rómaborg og Napólí sökum atvinnuleysis
og neyðar. Stjórnin rís við þeim vanda ept-
ir föngum. — Hinn 27. janúar gerðist órótt
í höfuðborginni af öðru efni. Garibaldiliðar
og nokkrir franskir menn vildu hátíðlega
minnast þess sigurs, sem kempan vann á
liði þjóðverja í 12 kl.stunda orustu við Dijon
21. jan. 1871. Lögreglan vildi hjer öllu aptra,
og við það sló í barningar og skot, eu hjer
ópum upp lostið á móti sambandinu við
þýzkaland og Austurríki.
Nú kemur tíðar í ljós óánægja með Crispi
fram á þinginu en vandi er til, en þá jafnan
hnýtt í sambandið við keisaraveldin. í eitt
skipti bað hann þingið lýsa trausti yfir eða
vantrausti, og þá gengu ) atkvæða í gegn
stjórninni. í annað skipti var harðlega mælt
á móti hinum óbærilega kostnaði til hervarna;
en hann bætti þá úr skák fyrir sjer með því
að fullyrða, að stjórnin bæri til Frakka vin-
áttuþel og friðar.
Ungvebjaland. Afar-hávært á þingi Ung-
verja um langan tíma meðan á umræðunum
stóð um hin nýju herlög, en í þeim mest á-
steyting að þýzkunámi, sem fyrirliðum var
til prófs ætlað. Stundum róstulæti á stræt-
um. Tisza hefir orðið að láta hjér undan og
hliðra til í ýmsum greinum.
Holland. Um stund bráði svo af kon-
ungi, að menn hjeldu hann mundi rjetta við,
en nú hefir honum þyngt aptur.
Belgía. þann 3. þ. m. rann járnbrautar-
lest af spöngum á bryggjustöpul, og varð
slysið 14 mönnum að bana, en 50 lemstruð-
ust.
Noeðub-Ameeíka. Á þinginu nýmæli höfð
með höndum, sem eiga að stöðva vesturferða-
flóðið frá Evrópu, og meðal annars mun
stranglegra eptirlit haft á efnahag og mann-
orði en átt hefir sjer stað að undanförnu.
Japan. Keisarinn hefir boðað ný ríkislög
með þingbundinni stjórn á Evrópu-vísu. Mest
eptir þjóðverjum tekið, t. d. herradeild og full-
trúa (300), og svo um hjeraðsstjórnina fyrir
hugað.
Stanley. Sá maður—fyrirliði—sem Baert
heitir, er kominn heim aptur til Belgíu, en
hann hefir verið skrifari hjá Tippu-Tip, lands-
stjóranum arabiska, sem Stanley ljet veita
það umboð í Efri-Kongó-löndunum. Baert
var hjá honum, þegar hann fjekk brjefið frá
Stanley, dags. við Arúwímí 17. ágúst f. á. Er
þar með sannað, sem eptir því var haft um
ferðir Stanleys. Emin pasja fundinn eptir 10
mánuði við Wadelai; skilið við hann í bezta
gengi, höfð frá honum fylgd mann vestur ept-
ir föngum (og vopnum?), og þeirri ferð iokið
á 82 dögum. Stanley farinn aptur austur á
bóginn, og ætlar Baert hann berist fleiri ráð
fyrir en flestir hyggja, já, ef til vill, heimsókn
falsspámannsins í Khartum. Tippu-Tip sendi
stórmikla lestarsveit á eptir Stanley.
Smáskammtalækningar.
I Isafold frá 31. okt. og 1. nóv. f. á. befir
landlæknir Schierbeck ritað grein um smá-
skamtalækningar, sem jeg finn mjer skylt að
svara nokkrum orðum, þar eð jeg síðan 1868
hef haft svo að segja stöðuga reynslu fyrir
augum um þýðingu og verkanir hinna svo
kölluðu smáskamtalækninga. það er ekki
svo mjög af því, að jeg álíti landlæknirinn
hafa stofnað þessari lækningaaðferð í neina
sjerstaklega hættu í almenningsálitinu með
þessari grein sinni; því þegar maður liggur
þjáður af sjúkdómi, ef til vill fyrir dauðans
dyrum, metur hann meiraþá hjálp, sem hann
finnur að honum er til gagns, heldur en all-
ar röksemdaleiðslur æfa-gamalla kenninga.
það er önnur hvöt, sem jeg hef, og hún er
sú, að mjer í rauninni ekki finnst landlækn-
irinn hafa skrifað um homöopathíu, heldur
eitthvað annað fjandsamlegt og andstætt,
sem hann hefir haft óljósa tilfinningu um að
væri til, en sem hann hefir ekki þekkt, ekki
vitað hvað var. Jeg er persónulega sann-'
færður um, að landlæknirinn er svo skyn-
samur maður og þekkir svo vel eðli mann-
legs líkama og mannlegra sjúkdóma, að hann
hefði aldrei ritað þessa grein í ísafold, hefði
homöopathia ekki eiginlega verið honum ó-
kunn. Jeg skal nú gjöra tilraun til að skýra
eptir því sem hið nauma rúm leyfir, hvað
það er helzt, sem lækningaaðferð þessi bygg-
ist á.
Höfuðsetning homöopathiunnar osimilia
similibus curanturn (með líku skal líkt lækna)
gefur að vísu bendingu um, livar leita skuli
lækninganna; en á henni verður ekki sjeð,
hvernig á því stendur, að meðalið getur orð-
ið til hjálpar. jpetta er þó ofur skiljanlegt.
Yfir höfuð að tala vex og magnast hver bráð-
ur (acut) sjúkdómur þangað til hann er kom-
inn á hæsta stig (krisis) og minnkar svoþang-
að til hann hverfur úr líkamanum að meira
eður minna leiti, eða þá að sjúklingurinn deyr.
það er nú homöopathíunnar tilgangur, að
koma sjúkdómnum á þetta hæsta stig, áður
en hann um of er búinn að gagntaka líkam-
ann og veikja lífsöflin. þessi aðferð er mjög
einföld, og stendur í rauninni í nánu sam-
bandi við þá reglu, sem menn nú orðið fylgja
hjer um bil alstaðar í viðureign sinni við
náttúruöflin, neftiilega að láta þau sjálf
starfa sjer í hag og þar sem þau eru andvíg
að láta þau af sjálfum sjer eyðileggjast, með
öðrum orðnm: nota bæði öflin í staðinn fyrir
að láta annað vinna á móti hinu.
Allóphatiska aðferðin er þessari gagnstæð;
hún nefnilega reynir að sefa sjúkdóminn, bæla
hann niður, og æsa mótstöðuafl líkamans,
en við það veikist hann opt, og sjálft meðal-
ið veldur opt öðrum sjúkleik.
það sjer hver maður, að til þess að æsa
sjúkdóm þarf minni skamt af meðali heldur
en til þess, að bæla hann niður.
Á þessu byggist það, að menn álíta smá-
skamtana það einkennilega og sjerstaka við
homöopathíuna, en það er hraparlegur mis-
skilningur. Hið einkennilega er það, að hún,
eins og í orðinu liggur, er samveikis-lækninga-
aðferð. Mjer finnst herra landlæknirinn hafa.
svo að segja bjtið sig fastan í þennan óvísinda-
lega og alþýðulega mísskilning.
Jeg ætla hjer ekki að fara út í að sanna.
gagnsleysi eða skaðvænleik allopathiunn-
ar, enda væri það á móti sannfæringu minni,
að fyrirdæma hana með öllu. Jeg álít þvert
á móti, að hún geti verið í mörgum tilfellum.
fullt eins hentug og hentugri heldur en
homöopathían, en þar fyrir þarf jeg ekki að
vera blindur fyrir hinum stórvægilegu yfir-
burðum homöopathíunnar í öðrum tilfellum,
og yfir höfuð að tala verð jeg að segja, að
væri lífi mínu hætta búin í einhverjum bráð-
um sjúkdómi, og jeg ætti um að velja
hikaði jeg ékki við fyrst að reyna hana til
þrautar.
Mikið af því hvað menn hneigjast hjer
sýnilega fremur að homöopathiskum, skottu-
læknuin er nú að vísu af þvi sprottið, að
of margir vorir heimabökuðu svo köll-
uðu lærðu læknar eru svo dauðans fá-
fróðir, menn, sem optast að eins velja sjer
þetta fyrir atvinnu, en ekki af því að hugur
þeirra hneigist til læknisnáms, og eru síðan
látnir útskrifast og löggildast eptir svo stutt-
an tíma, að menn eru almennt álitnir þurfa
lengri tíma til að læra að sauma skó eða
smíða koffort. Eptir þennan tíma, sem þeir
ef til vill sumir hverjir að miklu leyti hafa
eytt í drabb og iðjuleysi, eru þeir sendir út
til þess að ráða yfir lífi og heilsu manna.
þá eiga þeir að vera búnir að læra byggingu
mannlegs líkama upp á sínar tíu fingur,
þekkja hverja æð, hverja taug, í þessari þús-
undfaldlega margbreyttu lífsvjel. Erlendis,
þar sem læknaefnin hafa aðgang að stórum
sjúkrahúsum, og sjá daglega mismunandi sjúk-
dóma svo hundruðum skiptir, þar þurfa þeir
að vera mikið lengur til að geta náð prófi.
I Hjer gjöra menn sig ánægða með hitt, þar