Ísafold - 01.03.1890, Blaðsíða 3

71
Fundurinn var boðaður með fundarboði dag-
settu 24. f. m., er þó ekki kom til birtingar
í prestakallinu fyr en tveim dögum áður en
fundurinn var haldinn. Yar þessi fundarboð-
un lögmæti samkv. lögum um hluttöku safn-
aða í veitingum brauða 8. jan. 1886? Fund-
urinn var prýðisvel sóttur, þó veður væri
mjög vont fundardaginn. A fundinum mættu
44 af 52, er atkvæðisrjett höfðu. Tveir prest-
ar höfðu að eins sótt um brauðið, síra Eirík-
ur Gíslason á Breiðabólstað á Skógarströnd
og síra Páll Pálsson á þingmúla í Suður-
Múlaprófastsdæmi, og hafði söfnuðurinn milli
þeirra að velja. Hlaut síra Eiríkur atkvæði
allra þeirra er mættu (44), en síra Páll alls
ekkert. Munu sóknarmenn hafa verið búnir
fyrir löngu (jafnvel heilu ári) að taka sig
saman um að kjósa síra Eirík.
I Heydalaprestakalli hefir fyrrum prófast-
ur síra porsteinn pórarinsson á Berufirði
hlotið kosningu, með 21 atkv. af 42, er greidd
voru. Prestaskólakaud., biskupsskrifari Magn-
ús Blöndal Jónsson hlaut 20 atkv., og Jón
próf. Gutiormsson í Hjarðarholti 1 atkv.
Póstgöngur. Eptir auglýsingu lands-
höfðingja (Stj.tíð.) verða gerðar þessar breyt-
ingar og umbætur á póstgöngum og brjefhirð-
ingum frá byrjun 5. ferðar landpóstanna þetta
ár, í apríimánuði:
1. Aukapóstferðin til Kefiavikur verður lengd
út í Garð, og brjefhirðing sett á Utskál-
um.
2. Aukapóstferðin frá Hraungerði að Arnar-
bæli verður lengd að Búrfelli, og þar sett
brjefhirðing.
3. Brjefhirðing verður aptur sett á Mýrum í
Alptaveri.
4. Aukapóstferð verður stofnuð frá Höfða að
að Hjaltastað í Hjaltastaðaþinghá, og þar
sett brjefhirðing.
5. Póstafgreiðslunni á Akureyri verður veitt
heimild til, eptir samkomulagi við amt-
manninn í norður- og austuramtinu, að
senda með brjef og póstsendingar fram í
Eyja-fjörð, þegar nauðsyn ber til.
6. Aukapóstferð verður stofnuð frá Víðimýri
fram í Lýtingsstaðahrepp, og þar sett
brjefhirðiug.
7. A Lóni við Hjeraðsvötnin í Skagafjarðar-
sýsiu verður sett ný brjefhirðing.
8. A Eyri í Gufudalshreppi í Barðastranda-
sýslu verður stofnuð ný brjefhirðing.
9. Póstafgreiðslunni á Bæ í Króksfirði verð-
ur veitt heimild til að senda með brjef
og póstsendingar að Stað á Reykjanesi,
þegar þörf gjörist.
10. Aukapóstferðin frá ísafirði til Hesteyrar í
Jökulfjörðum verður, þegar nægur tími er
til, lengd að Stað í Aðalvík.
11. Aukapóstferð verður stofnuð frá Saurbæ
á Hvalfjarðarströnd út á Akranes, að
Skipaskaga, og þar sett ný brjefhirðing.
Söfnunarsjóðurinn hefir vaxið álitlega
árið sem leið. Samkvæmt reikningi hans
fyrir það ár (í Stj.tíð.) nam hann við árs-
byrjun rúmum 1200 kr., en í árslok rjett að
segja 20,000 kr. f>ar af var innstæða vaxta-
eiganda í aðaldeild kr. 13141.09, í deild
hinnar æfinlegu erfingjarentu kr. 629.10, í
útborgunardeild kr. 3836.51, i bústofnsdeild
kr. 1773.52, í ellistyrksdeild kr. 126.58.
Hjeraðslæknir settur. Hinn 24. febr.
setti landshöfðingi læknaskólakandídat Björn
Ólafsson til þess upp á eigin ábyrgð að
gegna hjeraðslæknisstörfum í Rangárvallasýslu
(18. læknishjéraði), meðan embætti þetta er
óveitt.
Prestaköll Óveitt. Glaumbœr í Skagaf.
Metið 1653 kr. Auglýst 7. febr. 1890. Upp-
gjafaprestur er í brauðimi, sem nýtur eptir-
launa samkvæmt 6. og 8. gr. eptirlaunalag-
anna 27. febr. 1850.
Mosfcll í Mosfellssveit. Metið 1273 kr. 67
a. Auglýst 13. febr. 1880.
Tíðarfar. |>íður og leysingar hafa nú
staðið í hálfan mánuð lengst af. Er jörð
orðin marauð víða, og bezta hagbeit komin
um iand allt að öllum iíkindum. Frost er
ekkert í jörðu. Haldist þessu lílt tíð það
1 sem eptir er vetrar, má það heita framúr-
skarandi árgæzka.
Aflabrögð eru engin eða því nær engin
byrjuð enn í nærlendum veiðistöðum, sem
til spyrzt.
J-
I
Með því að sjera L&rmar Jóhannessonar, aðstoð-
arprests á Sauðanesi, sem andaðist í fyrra haust,
hefir aðeins lauslega verið minnzt í blöðunum,
þykir maklegt, þó nokkur sje fráliðið, að minnast
hans hjer;
Hann var fæddur á Litlu-Hvalsá í Strandasýslu
4. nóv. 1858. iforeldrar hans voru: Jóhannes Guð-
mundsson, fyrrum sýslumaður í Stranda- Mýra-
og Hnappadalssýslum, og M. Ragnheiður Priðrika
Lárusdóttir, sýslumanns Thorarensens frá K.ini á
Höfðaströnd. Á Hjarðarholti í Stafholtstungum ólst
hann upp hjá foreldrum sinum. og eptir að faðir
hans dó 1869 fór hann með móður sinni að Enni
og þaðan nokkru síðartil Reykjavikur. Árið 1875
fór hann í latínuskólann og útskrifaðist þaðan
1881 með 1. aðaleinkunn. Tveimur árum siðar
tók hann burtfararpróf af prestaskólanum og
vígðist 16. sept. 1883 sem aðstoðarprestur til sjera
V. Sigurðssonar prófasts á Sauðanesi. Árið eptir
kvæntist hann Guðrúnu Björnsdóttur Skúlasonar,
stúdents frá Eyjólfstöðum á Völlum. Síðustu æfi-
ár sín þjáðist hann opt af illkvnjuöum nýrnasjúk-
dómi, er var honum til mikillar hindrunar í em-
bættisfærslu hans og leiddi hann síðast til bana.
A Svalbarði í þistilfirði, er hann var staddur þar
á kirkjuvitjunarferð, veiktisthann og audaðist þar
eptir þunga 14 daga legu hinn 9. sept. 1888, en
var jarösungiun á Sauðanesi 1. okt. sama ár: Af
4 börnum þeirra hjóna lifa 3 dætur: M. Ragn-
heiður Priðrika, Bergljót, og Lára Ingibjörg
(posthuma). — Sjera Lárus var maður vel mennt-
aður og haföi stilltar og Ijósar gáfur og svo fagra
og mikla söugrödd, að til þess var tekið. Hjá
söfnuði sínum ávann hann sjer álit fyrir að vera
lipur og hjartnæmur prjedikari, og ágætur barna-
uppfræðari, og hefði honum enzt aldur og heilsa,
má ætla að hann helði orðið talinn einn með
beztu prestum landsins. Hve trygglynt og fals-
laust hjarta hann hafði að geyma, glevma þeir
eigi, sem nutu vináttu hans, og að höfðinglyndi
og hjartagæzka voru auk þess lyndiseinkunnir
hans, þaö vottaði hin viðkvæma hluttekningarsemi
hans í kjörum bágstaddra og hjálpsemi hans við
snauða menn, er leituðu hjálpar hans og honum
var mögulegt að líkna. Fyrir sína fögru og prúðu
framgöngu og hið eptirbreytnisverða dagfar, er
lýsti sera Ijós á hinu síðasta heimih hans, og
hæfði svo vel kölhm hans, ávann hann sér auk
hins áðursagða virðingu og ást sóknarmanna sinna
og allra heimilismanna. Hann dó frá börnum sín-
um kornungum, en þeir sem þekktu. hve blíðan
og nákvæman föður þau áttu, gráta fyrir þeirra
hönd missi hans, ásamt hinni sorgmæddu móður.
þessa minnist og sjera Matthías Jochumsson í
kvæði því, er hann hefir ort eptir hann undir
í hermanna-spítalanum,
ávarpaðir blíðlega eða þeir sáu manu gráta
yfir hörmungum þeirra; limirnir sprengdir og
brotnir — beinin stóðu út úr sundurtættu
holdinu —, sárin stokkbólgin og þegar orðin
þakin af illyrmi. Jeg gleymi aldrei þeirri
sjón, þó jeg verði tíræð. J>að var óumræði-
iegt.
Margir báðu guð liástöfum um að mega
deyja. Og þó var eins og ylgeisla brigði
fyrir í auga þessara aumingja, og hendin
hreifðist til að veifa húfunni, sem þeir höfðu
þá enga, þegar þá bar fram hjá merkinu
stirnda og rákótta (merki Bandaríkjanna í
Norður-Ameríku). Og svo að hristast og
hossast yfir stokka og steina, þar sem hver
hin minnsta hræring bakaði óþolandi sárs-
auka. Og hvernig áttum við að fara að
hlynna góðu að þeim ? Yið hjeldum skálinni
með kælandi svaladrykk, sem við bárum með
okkur frá spítalanum, upp að munninum á
þeim, og þeir þökkuðu okkur með hrærðum
huga. Aldrei iærist manni að formæla hern-
aði og blóðsúthellingum, ef eigi á slíkri
stundu. Jeg hitti Kittu þar úti á vígvellin-
um, í miklu annríki, eins og vant er. Hún
hjelt á vatnsskjólu í hendinni, og klyfjuð var
hún af umbúðum og ljereptsræmum, til að
binda um sár. Henni var brugðið; jeg hef
aldrei sjeð hana með jafn-óglöðu bragði.
»Vitið þið, hvort hann Sivert hefir fundizt?«
spurði hún. Við gátum ekkert um það sagt.
»|>eir þurfa á hjálp að halda í hermanna-
skálanum«, mælti hún, og sneri á braut.
»Hvar er hann?« spurði jeg. Hún gerði ekki
nema benti á stóran hjali eða rangala, og
jeg flýtti mjer þangað. Hið fyrsta, sem
varð fyrir augum mjer, var stór hrúga af
burtsniðnum limum, handleggjum, fótum,
fingrum ; það var eptirtekjan læknanna eptir
heilan sólarhring, og hafði þessu verið fleygt
öllu út um gluggann og ekki haft meira við
heldur en ef það hefðu verið lappir af hæns-
um eða hundum. Allt í kring um húsið lágu
heilar raðir af sá^rum mönnum, og biðu þess,
að þeir væru bornir inn til »slátraranna«.
þeir lágu þarna á meðan og hlýddu á ópin
og veinin innan að. Jeg gekk örugg inn;
jeg hafði einsett mjer, að láta ekkert fyrir
brjósti brenna. En sú blóðlykt, sem lagði á
móti mjer þegar jeg lauk upp hurðinni, og
þó stóðu allir gluggar opnir! Blóð var á
gólfinu, blóð á veggjunum, og blóðslettur
jafnvel upp í rjáfri—hafði spýzt upp þangað.
A stóru mahóní-borði út við gluggann lá
einn vesalingurinn og engdist sundur og sam-
an undir hnífum læknisins. Allt í einu flau«
mjer í hug : en ef það hefði nú verið hann
Arthur, seiu lá þarna ! — og þá var mjer
allri lokið. Jeg hnje í öngvit niður á gólfið,
atað í blóði. Gegn um suðuna fyrir eyrun-
um lieyrði jeg kallað : »Farið út með kvenn-
mauninn þann arna ; hana getum við ekki
notað«. Jeg man það til mín þessu næst,
að jeg lá irti á víðavangi undir eik, og hinn
óyggi förunautur minn, svertinginn, stóð þar
UPP y^1" mjer og var að stökkva köldu vatni
framan í mig. jpegar jeg lauk upp augunum,
tók hann til að hoppa og danza, og hrópaði:
»Guð lof, frúurinn ekki dauður! frúurinn
ekki dauður!« Jeg fyrirvarð mig fyrir að
hafa verið svona ístöðulaus, en ekki treysti
jeg mjer til að gjöra aðra atrennuna inu í
líkskurðarskálann. Jeg fór út á vígvöllinn,
til þess að binda þar um sár maima til