Ísafold - 18.06.1890, Blaðsíða 3

195
gegnir. |>ar er engin einasta hugsun, ekki
ein einasta setning, sem tekur mann fanginn;
allt er einhvernveginn sneitt öllum skörpum
hugsunum og öllu andríki. Leikurinn allur
ber slíkan auðnar-svip, að þegar maður er
biiinn að lesa hann, finnst manni sem maður
hafi gengið yfir gras- og gróðurlaust holt og
bara rennt augunum á marga steina, alla
líka hvern öðrum og engan einkennilegan.
f>að er fátt um stór eða löng rit eptir ís-
lenzku skáldin, og af þessu fáa hefir svo
mikill hlutinn mistekizt; en ekkert af slíkum
ritum kemst þó í nokkurn samjöfnuð við
«Helga magra»; svo er hann ljelegur og dauf-
ur á bragðið.
Eg hef satt að segja haft litla ánægju af
að skrifa þenna langa ritdóm um «drama»
eptir eitt af helztu skáldum landsins, En
mjer finnst það í alla staði rangt, að standa
hjá þegjandi og horfa á, að allt sje álitið
nógu boðlegt handa íslenzku bókmermtunum.
Eg vona, að eg hafi að minnsta kosti í þetta
sinn skrifað svo stillilega og svo ýtarlega, að
enginn getisagt, að eg hjer hafi fellt sleggju-
dóm.
Gf.stue Pálsson.
Barðastr.sýsla sunnanv. io.júní : „Mjög
vindasamt hjer um pláss í vor, optast á
austan og austnorðan, stundum með frosti,
i—2 stig á R., optast þurrt og úrkomu-
litið, nema þá kófhret hafa komið, sem
nokkrum sinnum bafa verið, og stundum
snjóað í byggð, þó fljótt hafi tekið upp
aptur. Um hvitasunnu sló í sunnanátt
með úrkomu fáa daga. Brá jörð þá mik-
ið til gróðurs, sem líttill var kominn um
þessi pláss, sökum vornæðinga til þess
tíma. Og nú í byrjun þessa mánaðar
gerði eitthvert hið versta vorhret, hinn
3. Og 4. sortakafaldsbylur , jafnvel út til
nesja, með ofsaveðri af norðri, en ekki
var frost nema 2 stig mest. Sumstaðar
var búið að rýja geldfje og reka til af-
rjetta. og eru menn hræddir um, að sumt
at þvi hafi fennt, því fannkoma varð
pniVíl á fíöll nrr ft;»m I HpIp
j e> j
hafa enzt vel í vor, og alstaðar var
ásauður við innigjöf nú í fardagahret-
inu, og kýr einnig við innigjöf framt
að viku.
Aflalítið í Bjarneyjum sökum ógæfta;
Vitnaeiðnrinn.______
var lík hins myrta manns látið liggja á borð1
fyrir framan hann. það var eins og ónota-
hrollur færi um Martein í hvert skipti sem
hann sá það, en hann var vanur að átta sig
fljótt, og horfa svo með köldum alvörusvip
á hið blásvarta, sundurflakandi andlit, og
svara öllum spurniugum dómarans með :
»Nei — jeg hefi ekki gert það — jeg er sak-
laus«.-----
En svo þegar allii' voru farnir, þegar hann
heyrði ekki lengur fótatak fangavarðarins,
og þegar hann var orðinn aleinn í hinum
rökkurdimma kjallaraklefa — þá var öll þessi
uppgerðar-rósemi horfin. —
Hann fleygði sjer upp í lopt á hálmfletið
og nötraði allur af angist og kvíða.
Aptur og aptur lifði hann upp hina voða-
legu nótt. Hvert einstakt atvik stóð honum
fyrir hugskotssjónum í sömu mynd og það
hafði gerzt.
Hann mundi svo glöggt, er hann ráfaði
fram og aptur hina köldu og niðdimmu
haustnótt, óður af áfengum drykkjum, og
reiður við þann, sem hafði unnið af honum
nokkra daga voru gæftir, og aflaðist þá
allvel; mjög lítill afli á þilskip framan af
vori þessu. Vörubirgðir eru nú á öllum
kauptúnum hjer, en ekki er gott útlit fyrir
almenningi að gæta fengið og borgað
nauðsynjar sínar á þessu sumri, því að
nú vantar hluti frá ísafjarðardjúpi til inn-
lagningar i verzlanir hjer, þ. e. ávísanir
þaðan, sem á aflaárum þar skipti stund-
um hundruðum króna, sem sumir vinnu-
menn færðu í vertfðarlok húsbændum
sínum. Nú koma vinnumenn þaðan al-
mennt með skuldir á baki, en engan arð
vorvinnu sinnar, sökum ■ flaleysis við
djúp nú í vor. Annars hafa kaupmenn
lánað eins og vant er til borgunar í kaup-
tíð, og flestir upp á væntanl. sumarprís,
því er ekki nú hægt að tilgreina um
prísa; þó hafa sumir sett fast verð á
sína útlendu vöru, einkum kaupmaður R.
P. Riis á Borðeyri, sem kom nú á Skelja-
vík eins og fyrri, að lána vöru til kaup-
tíðar; þykir einkum matvara vera með
háu verði, eptir því sem blöðin segja
verð á henni í K.-höfn seint á næstl
vetri, og þegar rúgur er á 17 kr. og
bankabygg 27, þykir töluverð fragt á vör-
um þessum hingað til lands. En heldur
vorkunn kaupmönnum, þó þeir selji dýra
munaðarvöru, sökum tollsins í fyrra. og
almenningi innanhandar að taka þá minna
af henni.
Straildasýslu sunnanverðri 11. júní:
„Allan næstliðínn mánuð var hjer bezta
tið. Fyrstu dagana af mánuðinum fór
að votta fyrir gróðri og 1 mánaðarlok
var hjer kominn meiri gróður en jeg man
eptir að jeg hafi sjeð h j e r áður um það
leyti. Um mánaðarmótin (maí og júní)
fór veðrið að kólna, 0? 2.—5. þ. m. var
mjög hart hret. | ó fennti hjer aldrei
mikið niðri í b}>ggðinni og ekki svo mik-
ið til fjalla, að menn sjeu hræddir um
geldfje, sem þar átti að vera. Frost var
svo mikið, að naumast var lrægt að vinna
úti suma dagana.
hrjú v e r z 1 u n a r s'k i p hafa komið
til Borgeyrar í vor: 2 til Riisverzlutiar og
i til Brydesverzlunar. Einhver hugurvar
hjer í mönnum í vor, með að koma á
pöntunarfjelagi Von var gefin um. að
skip fengist inn á Borðe^mi, ef 2000 fjár
fengjust þar. Var í því skyni tekið til
að safna fjárloforðum bæði í Bæjarhreppi
og Fiúnavatnssýslu vestanverðri. En þeg-
peuingana — peningana, sem hann hafði
unnið sjer inn með súrum sveita.
Hann hafði eigi haft hug í sjer til að fara
heim, hatin var hræddur við augnaráð konu
sinnar.
Svo fann hann vagnspækina í skógarjaðr-
inum.
Hann rak tána í hana í myrkrinu. það
var eins og forlögin hefðu vísað honum á
hana til þess, að----ja, til hvers ?
það var eins og kalt vatn rynni honum
milli kinns og hörunds, þá er hann tók
vagnspækina upp, og fann það, hve vel hún
fór í hendi.
Ef hann biði nú þangað til þrælmennið
kæmi, og tæki af honum peningana aptur.—
Ja — var það ekki rjett ?
Hann hafði verið vjelaður hroðalega—þeir
höfðu leikið sjer að peningunum, og það voru
hans peningar eptir sem áður. Hann þóttist
þurfa að ná í þá aptur, hvað sem það kost-
aði, já, jafnvel þótt hann yrði að lemja
fantinn í rot!
Hann skalf af hræðslu við þessa hugs-
un.-----
ar til kom, fjekkst ekki lofun á svo mörgu
fje, og hefir þetta fyrirtæki þar með logn-
azt út afil.
Uppmæling á Húnaflóa. Úr Hrúta-
firði skrifað 11. þ. m.: „Nú höfum við
loks fengið þá sárþráðu ósk uppfyllta,
að mæld verði innsigling til Borðeyrar.
Herskipið „Ingólfur“ hefir nú um tíma
verið hjer úti í flóanum, og 7. þ. m.
kom það inn á Borðeyri. Vonandi er,
að nú reki hvað annað, og það eigi ekki
langt í land, að strandferðaskipin fari
að sýna oss meira af sinni dýró en reyk-
inn einn um leið og þau fara fram hjá“.
Húnavatnssýslu 10. júní: „Tíðindi eru
hjeðan engin, nema nú upp á siðkastið
nógir kuldar, svo að gróður hefir held-
ur hopað en hitt síðan fyrir trinitatis.
Skepnuhöld hin æskilegustu alstaðar
þar sem fje er kláðalaust, en sumstaðar
eru talsverð brögð að kláða og honum
engu minni eða vægilegri en hinn „út-
lendi drepnæmi sunnlenzki fjárkláði“ var
hjer á árunum. Ekki hef jeg samt enn
heyrt, að neinn ráðgjöri að skera“.
Póstslíipið Laura fór hjeðan i fyrra
dag aó morgni austur fyrir land og
norður, og með því margt af farþegum,
þar á meðal Sigurður Vigfússon forn-
fræðingur i rannsóknarferð um Múla-
sýslur.
Infliienza-sóttin er nú komin hingað
til bæjarins. Eru menn nú sem óðast að
leggjast í henni, þar á meðal milli 10 og
20 í latínuskólanum á 2—3 dögum.
Cfutiiskipið Magnetic kom hingað {
morgun frá Leith. f>að kom við á
Eyrarbakka í gær og affermdi þar tals-
vert af vörum til Guðmundar kaupmanns
ísleifssonar. í fyrra málið fer það aptur,
vestur fyrir land og norður, kemur við á
Stykkishólmi, ísafirði, Sauðárkrók, Akur-
eyri, Húsavík, Vopnafirði og Seyðisfitði,
að sækja vesturfara á þessa staði alla.
Mjer undirskrifuðuffi var dregið næ«tliðið baust.
lamb með mínu marki sem er: Stýft h.. Fjöður fr.
biti undir vinstra, og getur eigandi vitjað andvirðis
þess til mín og samið um markið,
Kjörseyri í Strandasýslu 29. apríl 1890.
Sigurður Jónsson
rillt í einu heyrði hann dimma og drauga-
lega rödd skammt frá sjer, sem ýmist raulaði
rínmaerindi eða talaði við sjálfa sig. — Svo
heyrði hann fótatak. það var hann — fant-
urinn — bófinn. Nú kom hann þarna glaður
og ánægður yfir hinum stolnu peningum —
hinum dýrkeyptu, -— dýrkeyptu peningum.
Böddin færðist nær og nær.
Marteinn beið hreifingarlaus í myrkrinu,
og svo þegar maðurinn kom á móts við hann,
hljóp hann til eins og örskot, og sló hann í
höfuðið með vagnspækinni.
þá kvað við blót og formælingar. Maður-
inn fjell aptur á bak og vatnið skvettist
langa leið undan honum, þegar hann skall
niður. Marteinn sló hann aptur og aptur
og hamaðist eins og óður maður.
Maðurinn hreifði hvorki legg nje lið.---
það var eins og Marteinn vaknaði af
draumi. Hann leit á allt það, sem hann
hafði gert, og sjá! það var ekki gott.
Olvíman rann allt í einu af honum.
Hann gleymdi peningunum og öllu þess
háttar, og hljóp eins og fætur toguðu eitt-
hvað út í illviðrið og myrkrið — bara burtu