Ísafold - 16.07.1890, Blaðsíða 3

827
Húseignir í Reykjavík. Virðmgarverð
húseigna í Eeykjavík þetta ár (1890) er
1,920,000 kr.
þar af er landssjóðseign 316,500 kr., og
eign bæjarsjóðs 33,500 kr.
Landssjóðseignirnar eru: Alþingishúsið,
virt á 110,000 kr. ; latínuskólinn 73,200;
dómkirkjan 55,000 ; hegningarhúsið 30,900 ;
landshöfðingjahúsið 26,750 ; skólabókhlaðan
17,000 ; prestaskólahúsið 2,500 ; líkhúsið
1,400.
Helzta eign bæjarsjóði er barnaskólinn:
26,500 kr.
Mestar húseignir eru í þessum götum:
Vesturgötu . . . . kr. 228,000
Kirkjustræti .... — 217,500
Hafnarstræti .... — 181,000
Austurstræti .... — 126,000
Aðalstræti .... — 105,500
þingholtsstræti ... — 99,000
Pósthússtræti .... — 67,000
Skólavörðustíg ... — 66,500
Bankastræti .... — 56,000
Laugaveg .... — 53,000
Lækjargötu .... — 51,000
Gufubáturinn þeirra Sigf. Eymundsson-
ar og Sig. Jónssonar kom ekki með þessari
ferð; hafði reynzt óhæfur, og gengu því kaup-
in til baka.
Gufuskipið Mount Park (Zöllners)
kom hingað í gærkveldi beint frá New-Castle,
með mikið af kolum, steinolíu o. fl. vörum;
fer aptur eptir nokkra daga.
Hvalveiðabáturinn Viktoría, gufu-
skip, kom hingað 13. þ. m., af Vestfjörðum
og fór aptur í gær, eptir að Bomny var kom-
inn. Var eigandinn, Berg, að sækja fólk
sitt.
Zanzibar og Helgoland- í ræðu þeirri
eptir Stanley, er getið var um í síðasta bl.,
er farið þessum orðumum makaskiptin á
Zanzihar og Helgolandi.
«þjóðverjar voru búnir að slá sínum mikla
og máttuga hramma á Zanzibar og Pemba.
Bíki þetta var að vísu ekki þeirra eign með
neinum lagarjetti, heldur gerðu þeir tilkall til
þess, og sóttu það mál fast. Og nú hafið þjer
heyrt, að Zanzibar á að hverfa undir vernd-
arvæng Bretaveldis eptirleiðis; og, að í þess
stað á að láta hólmann Helgoland af hendi
við þjóðverja. Jeg hef aldrei komið til Helgo-
lands — jeg þykist vita, að einhverjir yðar
hafi komið þar —; en það er jeg viss um,
að ef ætti að bjóða upp á markaði smáeyna
Pemba, nærri Zanzibar, þá mundu þeir, sem
þekktu báða hólmana, Helgoland og Pemba,
gefa tifalt meira fyrir Pemba en Helgoland,
En nú hafið þið fengið ekki einungis Pemba;
þið hafið líka fengið Zanzibar, með borg sem
hefir 100,000 íbiia og 250,000 manna á ejnni
sjálfri, en verzlun eyjaskeggja við Bretaveldi
nemur 2 milj. punda á ári (36 milj. kr.).
Leggið nú þennan síðasta feng við hliðina á
hinu, sem Salisbury lávarður hefir fært yður
að gjöf, og munuð þjer þá komast að raun
nm, að það er meira en lítilræði».
Eyjaskvggjar á Helgolandi eru að eins
20,000.
Hitt og þetta.
Litli kóngurinn á Spáni, Alfons XIII, sem
er nýlega kominn á fimmta árið, er látinn hafa
að nafninu til sömu siði og fullorðnir menn tíðka
í hans hátignu stöðu, að þvi leyti sem því verður
með nokkru móti við komið. Meðal annars veitir
hann þegnum sínum áheyrn á tilteknum tímum,
háum sem lágum, með þeirri viðhöfn, er þar til
heyrir. Allt og sumt, sem kóngspeð þetta getur
þá gert, er að hneigja sig náðuglega, þegar stór
mennið gengur fyrir hann og lýtur honum; það
hefir honum verið kennt. Hann situr þá í kon-
ungshásæti, og móðir hans, drottningin, er ríkjum
ræðum fyrir hans hönd, á stóli við hliðina á há-
sætinn. Er ekki annars getið en að athöfn þessi
gangi slysalaust að jafnaði. En stundum ber við,
að náttöran, óvita-náttúra drenghnokkans, verður
nárninu ríkari, eins og t. d. í vor einu sinni, er
erkibiskupinn af Toledo gekk fyrir konung og
laut honum af mikilli auömýkt. Guðsmaður þessi
kvað vera miður fríður sýnum og yfirbragðið
nokkuð skuggalegt. Kóngsi potar fram fingrinum
og bendir á erkibiskup, yglir sig og segir:
„Mamma\ Ljótur maöurV1
Nærri má geta, hcernig móður hans og hirð
inni hafi orðið við, að ógleymdum hinum hágöfuga
guðsmanni sjálfum
Ljómandi gott foeri! Enskur prestur hálærð-
ur ferðaðist til Gyðingalands og flutti fyrirlestra
um þá ferð þegar hann kom heim aptur. Áheyr-
endum þóttu þeir miður skemmtilegir. Annað
kvöldið þoldu þeir eigi mátið betur en svo, að
þeir fóru að tínast út löngu áður en lokið var.
Skömmu siðar bar svo til, að þjófur brauzt inn til
prests á næturþeli. Prestur var karlmenni, hefir
hendur á þjófnum og kemur honum undir sig.
„Hann lá þarna alveg flatur,“ mælti hann, er
hann var að segja góðkunningja sinum, nágranna-
prestinum, frá þeim viðskiptum; „jeg hjelt honum
svo, að hann gat ekki hreift legg eða lið.“
„það var laglega gert,“ svaraði nágrannaprest-
urinn, en bætti þessu við: ,,En það Ijómandi færi
sem þá helði verið á að flytja yfir honum fyrir-
lesturinn þinn um landiö helgaV'
Gjafir Og áheit til Strandarkirkju £
Selvogi, afhent á skrifstofu undirskrifaði frá
1. jan. til 30. júní 1890.
Dagur. Kr.
3. jan. frá austankarli 2.00
8. —- — ónefndri konu í Inn-Garði 2.00
10. — — ekkju í Isafjarðarsýslu . . 1.00
10. — — C (sent í brjefi nafnlaust) 5.00
12. — — pilti í Beykjavík . . . 1.00
18. — — E.
21. — — stúlku í Beykjavík . . . 1.00
22. — — sunnanmanni . 8.00
23. — — 11 (sent í brjefifrá Seyðisfirði) 2.00
24. — — ferðamanni (sent í brjefi frá
Matt. Matt.) 1.00
24. — — konu í Hunavatnssýslu (sent
með pósti) 2.00
31. — sent frá Winnipeg 2 dollarar,
seldir bánkanum á . . . 6-80
31. — sömuleiðis frá Winnipeg í póstá-
vísun l^ doll 5.36
4. febr. frá konu á Vatnsleysuströnd 2.00
4. — — ónefndri á Seltjarnarnesi . 1.00
13. — — manni í Selvogshreppi 1.00
13. — — yngisstúlku í Vatnsleysu-
strandarhreppi 1.00
13. — — ónefndum í Saurbæjarsveit
í Dalasýslu 1.50
14. — — konu á Alptanesi . . . 2.00
14. — — dalmey 5.00
15. — — ungri stúlku í Hvinavatns-
sýslu 5.00
15. — — gömluin Skagfirðing . . . 3.00
20. — — ónefndri 4.00
26. — — bræðrum á Alptanesi 1.00
27. — — ónefndum Alptnesingi 1.00
Moröiö.
hrími, og glottu svo draugalega utn leið og
við fórum fram hjá.
það var eins og förunautur minn vaknaði
úr dái. Hann leit á rnig harðýðgislega. Svo
fór hann með hendina ofan í frakkavasa
sinn, dró hana upp aptur, og hjelt á —
skammbyssu.
»það er úti um mig«, hugsaði jeg; »nú
þarf hann ekki annað, en að miða á mig
byssunni, og . . . .«,—mig hryllti við, að hugsa
setninguna til enda. Kaldir svitadropar þöktu
ennið á mjer og runnu niður um kinnurnar.
En nú kom mjer allt í einu ráð í hug.
Fyrir utan gluggaun á klefanum lá strengur,
sem stóð í sambandi við hljóðpípu í eimreið-
inni. Jeg sá það, að ef jeg næði í strenginn,
og gæti þannig látið heyrast í pípunui, þá
mundi vagnstjórinn stöðva lestina, og þá
fyrst voru tiltök um, að jeg gæti losazt við
þennan illa og andstyggilega förunaut.
Jeg spratt á fætur og lauk upp glugganum.
Jeg tyllti gómunum í strenginn, en—í sama
bili fann jeg, að tekið var óþyrmilega
utan um hálsinn á mjer. það var Theuer-
korn, þessi svarni óvinnr minn, sem spennti
greipar um hálsinn á mjer, og öskraði með
voðalegri röddu nokkur orð við eyrað á mjer.
Jeg skildi ekki það sem hann sagði, en þrátt
fyrir það fylltist jeg ótta og skelfingu.
»Líkni mjer Drottinn !« andvarpaði jeg;
»á jeg að deyja ?«
Löngunin til að lifa bjó svo rík í brjósti
mjer, og veitti mjer nýtt líf og nýja krapta.
En fjandmaðurinn spennti mig örmum, og
dró mig nær og nær dyrunum ; hann hafði
eflaust í hyggju að varpa mjer út um þær.
Jeg brauzt um, og barðist eins og ljón
fyrir lífi mínu. Nokkurum sinnum heppnað-
ist mjer að slíta mig lausan, en hann greip
mig óðara aptur.
það var langur tími, sem við glímdum
þannig ; en svo opnuðust dyrnar. Ejand-
maður minn hjelt dauðahaldi í hálsklútinn
minn. Jeg sló af öllu afli með hnefanum á
handlegginn á honum, til þess að reyna að
losa mig.
Hann sleppti hálsklútnum, en greip mig
þegar aptur heljartökum, og dró mig utar
að opnum dyrunum.
Voðahryllingur fór um mig allan, er jeg
leit út, því dá sá jeg, að lestin var að halda
út á hengibrú eina, all-langa, og að undir
henni gein ógurleg hamragjá, en fossinn
kvað svo ömurlegum rómi niðri í gljúfrinu,
eins og hann væri tekinn til að syngja náljóð
sín yfir öðrum hvorum okkar.
Jeg gerði enn þá tilraun til að slíta mig
lausan úr greipum fjandmanns míns, og —
mjer heppnaðist það. Jeg fjell aptur á bak
í legubekkinn ; en Theuerkorn ? — hvað var
orðið af honum ?
Hafði 'hann hrapað ofan í kolsvart gljúfrið
og tætzt þar í sundur á klettasnösunum ?
Við þe3sa hugsun varð jeg svo hræddur,
að jeg hljóðaði npp yfir mig, settist upp og
-----vaknaði.
Jeg litaðist um forviða. Jeg nuddaði aug-
un og leit til dyranna; þær voru lokaðar.
•Hamingjunni sje lof!« hugsaði jeg; »þetta
hefi þá ekki verið nema draumur«.------
En hvað var þetta? Var það ekki maður,
sem sat þarna yfir í horninu? Og var það
ekki dauðahrygla, sem jeg heyrði til hans?
Jeg spratt á fætur og kveykti ljós. Jeg