Ísafold - 23.08.1890, Blaðsíða 3

5171
orðum sami maðurinn myndi fara um nú-
tiðarmein fslenzku kirkjunnar, ef hann
væri íslendingur. Sá dómur myndi sann-
arlega verða ólíkt harðari en vor hjeðan
að vestan.
í>að er hreinn og beinn misskilningur
að ætla, að jeg með orðum minum á
Reykjavíkur-málfundinum um það, sem
fyrir mig og sjera Einar Jónsson bar á
Skjöldólfsstöðum í haust, hafi verið að
brigzla honum um, að hann væri ekki bú-
inn að koma sjera Stefáni úr kirkjulegu
embætti; svo allur reiðilestur sjera Ein irs
út af því er algjörlega út í hött. Hið
eina, sem jeg vildi gjöra mönnum skiljan-
legt með þeirri sögu minni, var það, hve
raunalega ervitt væri að sannfæra menn
á íslandi um mein þjóðlífsins þar, þar sem
aðrir eins sómamenn og sjera Einar —
jafnvel með vesalings sjera Stefán fyrir
augunum — halda því fram, að vjer höf-
um í dómum vorum um íslenzku kirkjuna
farið með tómar öfgar og ósannindi.
AA innipeg 18. júlí 1890.
Jón Bjarnason.
Póstmeistarinn
hefur gjört það meistarastryk, aö auglýsa, að hann
taki ekki á móti ábyrgðar- og peningasendingum,
er fara eiga með póstskipunum, lengur en til kl.
10 f. m. í dag, eða með öðrum oröum, heilum 14
klukkustundum áður en skipin mega leggja af
stað hjeðan. Áður heíur verið venja að taka við
þess konar sendingum til kl. 2 e, m. daginn áður,
og sýnist þá vera. hætt full snemma.
Er það á valdi póstmeistarans eins, að öllu leyti,
hvernig hann fer með almenning i þessu efni, eða
er það ekki slcylda einhverra af háyfirvöldunum
hjerna í bænum að hafa gát á því, aö hann mis-
bjóði ekki almenningi og gjöri póstinn iilnotandi?
Ætli það sje ekki landshöföinginn, sern á að
hafa stjórn á póstmeistaranum að hann gegni
skyldu sinni. Reglurnar um það, hve lengi sje
skylt að laka við sendingutn á pósthúsinu má lesa
í auglýs. 3, mai 1872, ti. gr., sem í því efni blýtur
eins að eiga við um sendingar með póstskipunum
eins og um sendingar með landpóstum. Og eptir
þeirri grein á póstmeistarinn að taka við öllum
póstsendingum í seinasta lagi 2 stundum fyrir
burtför pöstsins. J>ó að þessu ákvæði gæti ekki
orðið bókstaflega íylgt, virðist hitt þó með öllu
óhafandi, að hætta að taka við sendingum 14
stundum áður en póstur fer.
Rvik 23. ág. 1890.
Einn illa Leikinn.
Samsöngur i fágaatara lagi var haldin í Good
Templarahúsinu hjer í hænum mánudag 18. þ.
m., fyrir forgöngu kaupm. þorl. 0. Johnsson.
J>að voru 12 smásveinar, 9-12 vetra flestir, er sungu
þriraddað ýmg skemmtileg lög, tólf alls—byrjuðu á
kvieði á ensku, fagnaðakveðju til enskra ferða-
manna, er ort hafði veriö hjer í vor, með laginu
„fyrir fólkið,,. Söngnum stýrði JBrynjðlfur J>or-
láksson landshöfðingjaskrifari. |>ar að auki Ijek
Björn liristjánssou söugt'ræðingur tvö lög á
„harmoníum“. J>að var prýðilega gjört, að vanda.
Áheyrendur voru margir, og klöppuðu lof í lófa
að sönglist hinna ungu sveina, er þótti takast
fremur öllum vonum, þeir höfðu verið látnir æfa
sig aö staðaldri frá þvi í vor að ráðstöfun vel-
nefnds kaupmanns |>orl. 0. J., sem er óþreytandi
að hugsa upp „skemmtanir f'yrir fólkið“ og fram-
kvæma þær.
„Heimskringlu11 hefir sannarlega verið mál að
fá ritstjóraskipti eða ritstjórnar-ítmúóf. í síðasta
númerið hjá hinni eldri ritstjórn. áður en hr. Gest-
ur Pálsson tók við, hefir hún birt svofellda ljóða-
smíð :
nGestur.
Frá, Eeykjavík fleyið brunar á braut
sem ber vorn Gest
vorn göfuga Gest!
En fjallkonan aldna með fanna-skaut,
fellir tár.
Trega tár !
Sorgfull og starandi
sjer hún hann farandi
vestur um ver —
vestur til Canada. —
Missa hún mátti hann ei,
meiri son átti hún ei,
ungan og lifandi,
svo undra vel skrifandi,
' — skáldlega skrifandi. —
Hver setti í letur
og sýndi’ henni betur
barna‘ hennar bresti ?
— Deyfðina, dugleysið,
drepandi hugleysið. —
Nú loksins gat hún greint,
að gott hafði hann alltaf meint;
— hann lastaði lesti. —
Hver hafði eins hvatt hana,
hver fremur glatt hana
með skínandi skáldskap ?
Satt hafði ’ann sagt heuui
og lífsreglur lagt henni
og framsóknar andann eflt
að eins með skáldskap ?
Sorgfull og starandi
sjer hún hann farandi
vestur um ver, —
vestur til Winnipeg ! —
Í'
* *
þey ! — f>ar kemur eimlestin
yfir um Rauðará,
beljandi, blásaudi,
brunandi, másandi;
íerðhraða eimlestin,
sem flytur vorn Gest
heilan á húfi, hingað til Winnipeg.
A vagnstöðva-stjettina
stígur hann frjáls,
hættur við sprettina
hefst ’hann nú máls.
Vel fagna’ honum vinir,
en virða hann hinir,
og flytja um kring frjettina:
að kominn sje Gestur
um kólgu vestur.
— Vestur til Winnipeg —.
Nú minnast menn sögunnar,
meistara-verksins !
Hrífandi sögunnar :
»Heimili kærleikans«.
Starandi standa þeir,
stillt og ljett anda þeir,
því hjer er ’ann kominn,
höfundur söguunar :
»Heimili kærleikans«.
.7. Magnús Bjarnason“.
Almennur safnaðarfnndur
verður haldinn í leikfimishúsi barna3kólans
laugardaginn 30. þ. m. kl. 5 e. m., til þess
að ræða tillögur nefndar þeirrar, er falið var
á síðasta safnaðarfundi að rannsaka, hvort.
það væri skylda sóknarinnar að annast fram-
vegis aðgjörð kirkjugarðsins og viðhald, er
kirkjan sjálf eða eigandi hennar hingað til
hefir annazt. Æskilegt er að sem flestir
mæti.
Reykjavík 18. ág. 1890.
Jóhann porkelsson.
XARLMANNSFATJISrAÐUR, í blikköskjum,
hefir fundizt nýlega hjá einu húsi hjer í Rvík
Ritstj. vísar á finnandi, sem krefst fundar og
hirðingarlauna og auglýsingargjalds.
Sœluhwsgistinqin.___________
saman. Einu fjendur smj'gilsins eru toll-
verðirnir; hann hatar þá eins og kölska
sjálfan og hefir yndi af að geta leikið á
þá og gert þeim mein, og eina grimmdar-
tilhneiging hans er að stytta þeim aldur.
Að öðru leyti er hann geðprýðin sjálf og
sífellt í glöðu skapi, góður faðir barna sinna
og trúlyndur eiginmaður, þegar haun er heima
hjá konu sinni, þó það geti komið fyrir á
langferðnm, að hann minnist þess, »að allir
eru ógiptir í verinua.
Vegna þess að hann er heldur mikið upp
á kvennhöndica og þar að auki alveg bráð-
sólginn í peningaspil, er hann þó optast ör-
eigi, þegar hann hrekkur upp af í einhverjum
afkyma upp í fjöllum, hve mikils sem hann
kann að hafa aflað með atvinnu sinni. Pen-
ingarnir ganga stöðugt í gegnum greipar hans,
en hann hefir ekki lag á, að handsama
ágóðann af þeim. Hann er huglaus og þó
hraustur, hjátrúarfullur og þó guðlaus 1 sömu
andránni; fátækling, sem hann hittir á
förnum vegi lætur hann fá seinasta eyririnn,
sem hann á í eigu sinni, en hikar ekki við
að ræna auðmanninn inn að skirtunni undir
eins og tækifæri býðst. J>ó það sje atvinna
hans, að svíkja tekjur undan ríkinu, borgar
enginn maður skatta sína áreiðanlegar en
hann, ef þeir eiga bara ekki að ganga í
gegnum hendur tollstjórnarinnar. Yfir höfuð
er hann undarlegt sambland af sundurleitum
öflum og alveg gagnstæðum tilhneigingum.
Hann er sí-masandi um hitt og þetta, en
þagmáll eins og steinn, sje honum trúað fyrir
leyndarmáli. Hann þekkir ekkert mann-
greinarálit í því efni, og spyr ekki um rjett
og skyldu, allt sem honum er trúað fyrir,
er helgidómur hans og þess heyrist varla
getið, að hann svíki nokkurn mann. Hann
veVndar sjerhvern, sem leitar hælis hjá hon-
um, en einkum er honum þó annt um »fram-
faramennina« ; því frelsishugmyndin fylgir
honum frá blautu barnsbeini.
Flóttamennirnir hjeldu ýmist norður yfir
Pyreneafjöll til Frakklands eða yfir Sjerra
Morena, þar sem þau fjöll voru verst yfir-
ferðar og ljetu tollsmyglana frá Andalúsíu
hjálpa sjer suður til sjávarborganna, einkum
Gíbraltar. Jeg var einn í þeirra tölu, sem
reyndi að komast þessa leið og ná hæli í
hinni ensku griðahöfn, þar sem syðsti berg-
kastali Evrópustrandar hefir staðizt brimrót
hins æðandi hafs svo þúsundum ára skiptir.
Himininn var skýjum þakinn og skugga-
legur og skap mitt eins, og ekki stoðaði það'
hót, þótt förunautur minn tæki á allri mælsku
sinni til að hughreysta mig. Hann var allt
af að segja mjer sögur—, sambland af sann-
leika og ósannindum, þar á meðal af ýmsu
því, er á dagana hafði drifið fyrir honum,
og kryddaði sögur sínar með smellnum máls-
háttum og laglegri fyndni; en jeg gat ekkert
tekið þátt í því, svo hann varð að hætta viú
svo búið.
Astand mitt var alvarlegra en svo að jeg
gæti gert að gamni mínu; því hættur um-
kringdu mig á allar hliðar. Jeg ljet masið í
förunaut mínum eins og vind um eyrun þjóta
og svaraði engu, en mjer fannst eins og ljett
væri af mjer torfu þegar veðrið breyttist svo>
að ekki var hægt að tala lengur saman.
Allt í einu kom steypirigning, regluleg
fjallademba, með margfalt meira vatnsmegni
en tíðkast á Norðurlöndum. Við fórum