Ísafold - 28.11.1891, Blaðsíða 3

379
heinia eina bæjarleið frá póstafgreiðslustað,
en hvorugt bæjarnafnið á samnefnt við aðra
bæi á landinu, svo eigi verður því um kennt:
»Mjer hefir þótt það eitt að útsölunni, að
það hefir víst þrisvar sinnum komið fyrir
á þessu ári, að ' jeg við póstferð hefi eigi
fengið blaðið, og urðu þá kaupendur óá-
nægðir, en jafnan hefir það svo reynzt, að
þetta var eigi þeim að kenna, sem útsend-
ingu blaðsins átti að annast, heldur gáleysi
og vanrækt póstafgreiðslumanna. Værivissu-
lega ekki vanþörf á, að póstafgreiðslumenn
vildu almennt sýna meiri gætur og alúð við
starf sitt, svo að það kæmi ekki fyrir, sem
nú er svo títt, að blöð og brjef fari fram
hjá rjettum póststöðvum. Slíkt er afar-
bagalegt fyrir viðtakendur, eins og gefur að
skilja, og stórum spillandi fyrir blaðakaup-
um. þegar það kemur fyrir, ef til vill
fleirum sinnum á sama ári, að sá, sem blað
heldur, fær það ekki fyr en hann hefir
lesið það á öðrum stöðum, eða heyrt inni-
hald þess að mestu annarsstaðar frá, þá
verður hann leiður á að kaupa það og segir
því upp. Veit jeg fleiri dæmi til, að menn
hafa sagt upp blöðurn eingöngu fyrir þessa
orsök«.
Mundi eigi póstmeistaranum finnast á-
stæða til, að brýna fyrir sínum undirmönn-
um skyldu þeirra í þessu efni? Eitstjóri
ísafoldar segir fyrir sig, að hann gjörir það
ekki að gamni sínu, að snara út fram undir
1000 kr. á ári f burðareyri með póstum, og
getur því engan veginn tekið með þökkum
vítaverðu og jafnvel töluverðu peningatjóni
valdandi skeytingarleysi þeirra, er hjer eiga
hlut að máli.
Póstskipið Laura. Christiansen, lagði
af stað hjeðan í morgun áleiðis til Kbafnar.
Með skipinu fóru allmargir farþegar, mest
kaupmenn, svo sem hjer úr Beykjavík kon-
súll Guðbr. Finnbogason, konsúll N. Zim-
sen með syni sfnum, kaupm. Eyþór Eelix-
son með konu sinni, kaupm. Th. Thorstein-
sen, kapt. J. Coghill, Páll þorkelsson tann-
læknir; annarsstaðar að kaupm Holg. Clau-
sen frá Stykkishólmi með konu sinni, kaupm.
Sig. E. Sæmundsen frá Olafsvík, H. Thejll
frá Ólafsvík með dóttur sinni, kaupm. C.
Knudsen frá Sauðárkrók, kaupm. Guðm.
ísleifsson frá Eyrarbakka, verzlunarm.
Símon Bjarnason frá Bíldudal, o. fl.
Dalasýslu 7. nóv.: í haust heflr hjer
verið bezta tíð til þessa dags, áframhald af
hinu hagstæða, umliðna sumri, svo yfir því
dettur engum í hug að kvarta; apcur bera
menn sig illa yfir fjárverzluninni; enginn
keypti fje fyrir peninga: telja menn sig nú
jafn-illa komna og áður en Coghill fór
að flytja þeim gullið; eiga margir erfitt
með að borga uppboðsskuldir, afborg&nir á
lánum o. s. frv., en þó verst með að borga
timbur það, er Thor Jensen í Borgarnesi
flutti hjer inn á Hvammsfjörð í sumar; höfðu
þeir sem tóku á móti því, gjört samning
við hann að borga það í peningum, og menn
tóku það í góðri von um að geta fengið pen-
inga fyrir sauði sína, en sú von brást, svo
að sumir ábyrgðarmennirnir hafa orðið að
hlaupa í bankann með fasteignir sínar.
Hallgrfmur hreppstjóri Jónsson á Staðar-
felli hefir í sumar er leið látið reisa þar timb-
urkirkju mjög vandaða; segja menn, sem
víðar hafa sjeð kirkjur hjer, að það sje hin
fegursta kirkja á Vesturlandi.
Undir björgum hamra báura,
Hlíðar upp’ í brekku fríöri,
ar sem vænu grösin gróa,
grænum halla móti suðri,
Hressti Drottins hús irá velli
Hallgrímur á Staðarfelli.
Vandað hús að viðum traustum
Varizt getur eyðing tíða,
Og i hæð við hamra brúnir
Hækkar stöpull bygging fríða.
Og sem slíku húsi hæfir,
Helgur kross mót skýjum gnæfir.
Ber af öllum byggðum Dala.
Bygging sú að smekk og lagi,
Merki rausnar manns er reisti
Má hjer sjá af bezta tagi;
Mjög er ör á mundar-svelli
Mögur Jóns á Staðarfelli.
S. S.
■ J—U.—I---LJLJB
Leiðarvisir ísafoldar.
872. Getur hreppsnefnd ekki, ef hún vill, gjört
kafla af kirkjuvegi — sem einu sinni hefir verið —
nokkurra bæja i sókninni að hreppsvegi, jafnvel þó
að fólk af þessum bæjum megi nota annan veg
til kirkju, sem bæði er lengri og ekki fær nema
á sumum tímum árs? Og sje þessi vegarkafli
ekki gjörður að hreppsvegi, geta þeir, sem land
eiga að honum, bannað sóknarmönnum þeim, sem
þurfa að nota hann, að gjöra hann færan á sinn
kostnað. eða þó að einhversstaðar þurfi að brúa?
Sv.: Ef vegur sá, sem um er að ræða, hvorkí
álízt nauðsynlegur, enda valdi landspjöllum, sje
honum við haldið, sem helzt er að ráða, þá er
þeim eigi rjett að við halda brú á honum eða
nota hann, sem vilja, og hreppsnefnd eigi rjett
að ákveða þar hreppsveg, ef henni þykir eigi
brýn nauðsyn á honum. En hreppsnefnd er skylt
að sjá um, að kirkjuvegur hlutaðeiganda sje fær
að svo miklu leyti sem hann er hreppsvegur.
873. Er það leyfilegt að ganga á annars manns
fjörur og hirða þaðan fjemæta muni og hagnýta
sjer þá, þó eigendurnir ekki hirði um að gjöra
eða láta gjöra það sjálfur, og er það ábyrgðar-
laust fyrir foreldra að brúka börn sín, sem ekki
eru komin til lögaldurs (ófermd) til slíks starfa?
Sv.: Vitaskuld ekki.
874. Er ekki hver sá, sem Ieigir öðrum hús-
næði, skyldur að viðhalda því svo, að leigufært
geti heitið, og er honum ekki skylt að hafa svo
eldstæði í húsinu í standi, að ekki sje skaða von
af þeim sökum galla, sem þau hafa fengið fyr-
ir langvarandi daglega brúkun, án þess að leigu-
liða verði með sönnu um kennt?
Sv.: Jafnaðarlega, en búast má við, og slíkt
sje glöggt tekið fram í leigusamningi,
875. Getur landsdrottinn i sjávarveri, eða
kauptúni, krafizt uppsáturskaups fyrir báta þá,
sem settir eru upp á lóð þeirri, sem öðrum er út-
mæld, þegar er um talað í útmælingunni, að
ekki megi leyfa uppsátur á lóðina?
Sv.: það er venjulegt, að sá, er solur land á
leigu, áskilur, að leiguliðinn megi ekkert af því
leigja án sins leyfis. En þó að það sje eigi tek-
ið fram í leigusamningi, veitir það þeim, er tek-
ur á leigu, naumast rjett til þess, og þá og eigi
til þess að leyfa öðrum uppsátur á leigulóð sinni
án lánardrottins leyfis, því að slíkt verður eigi
heimfærst undir almenn leiguliðanot.
216
viku sjer að Kristjáni og spurðu hann: »Var hann hjá þjer í
nótt, Kristján minn?«—»Já«, svaraði Kristján, »inni lá hann
hjá mjer í nótt, fíflið að tarna«.
23. tSittu kyrr á skák pinni, Láfi.U Presturkom á bæ að
húsvitja. A bænum var fátt manna fyrir, er við söguna koma.
Getið er að eins konunnar á bænum, og drengs hennar, er
Olafur hét. Hann var fáfróður mjög og gekk illa að svara
presti. Loks spyr prestur hann, hvort hann mundi heldur
vilja fara til himnaríkis eða helvítis. Olafur varð enn sem
fyrri seinn til svars, en móðir hans greip máli fyrir og mælti:
•Sittu kyrr á skák þinni, Láfi litli, og farðu hvorugt*.
24. Feigðarmerki. Kona ein í Bjarneyjum á Breiðafirði
missti mann sinn í sjóinn, og er hún vissi, að svo hafði að
borið, mælti hún: »það var auðvitað, að feigð kallaði að hon-
um í rnorgun, því skrattinn minnti hann á að taka þann eina
nýja skinnstakkin, er hann átti, og fara til fjandans með
hann*.
25. tEnginn veit hvað átt hefir fyr en misst hefir*. Pró-
fastur nokkur spurði Geir biskup Vídalín, hvað þeir hefðu
gjört með það að taka fyrst djöfulinn burt úr Messusöngsbók-
inni og setja hann síðan inn í hana aptur, í nýrri útgáfu. »J>að
skal eg segja þér, barnið mitt«, segir biskup; »enginn veit
hvað átt hefir fyr en misat hefir«.
213
finnur hann inn í eldhúsi á bænum og er hann þar við
skófnapott. Meðhjálparinn segir honum hvar komið sje
í kirkjunni og skipar honum, að koma þegar með sjer. þ>á
segir karl: »Skárri eru það nú skrattans lætin! Ekki liggur
líf við! Má jeg ekki skafa pottinn áður?«
19. Sjálfs síns níðingur. þórólfur Jóhannsson, prests í
Garpsdal, þess er drukknaði í Geiradalsá (1822), bjó í Stranda-
sýslu, á Eyri í Bitru. |>órólfur var raupsamur og sjervitur.
í>egar hann var spurður að heiti, svaraði hann: »þ>órólfur
heiti eg, sjera Jóhannsson*. Enginn var |>órólfur búsýslu-
maður, en mjög hjelt hann sjer fram sjálfur, og mat sig með
heldri bændum sökum kyns og gáfna.
Eitt sumar var það, að þórólfur átti talsvert hey úti ó-
hirt á engjum, þá er aðrir sveitungar hans höfðu komið heyj-
um í garð. Gjörðust nágrannar þórólfs þá til að bjóða hon-
um liðsinni sitt til að koma heim heyinu og það þekktist
hann.
Veðurdag einn góðan komu þeir með hesta nokkra reið-
ingsbúna, og er svo til verka skipað, að tveir skulu binda
heýið á enginu, en einn taki við þá heim kemur; en f>órólfur
sjálfur fylgi hestunum. Fara þeir nú, er heyið skyldu binda,
og f>órólfur með þeim. Gengur það greiðlega, og fer Jbórólf-
ur frá þeim heimleiðis með fyrstu ferðina. Engjavegurinn
var langur, og er jpórólfur ríðandi og rekur lestina. Fer hann
brátt á hvarf bindingarmönnum og keppast þeir við að búa
upp á aðra lestina og vænta apturkomu |>órólfs.
f>egar þeir voru búnir að binda upp á ferðina, biðu þeir