Ísafold - 15.04.1893, Blaðsíða 3

79
Hvalveiðar Norðmanna. Skrifað ai Vest-
fjöröum 25. f. mán.: »Illa gengur hvalveiðin
& Langeyri. Hafa þeir að eins f'engið 2 Ivvali
síðan þeir komu. Tvö gufuskip eru komin til
stórkaupmanns Th. Amlie með kol og aðrar
nauðsynjar hans. Sagt er, að sína 2 hali hvor
hvalveiðamanna (á Önundaríirði og Dýraíirði)
fengið. Borizt hefir og sú fregn, að á Önund-
arfirði hafi sokkið hvalveiðabátur Svend Foyns;
hafi is brotið á hann gat, en menn hafi allir
bjargazt«.
í>rem vikum áður er skrif'að ai' Patreksfirði:
»Nielsen, hvalveiðari frá Svend Foyn, kom
inn hjer á tjörðinn 18. febr. með einn gufubát
til veiðanna, eins og í fyrra, og á hinu sama
gufuskipi og þá. Hann mun hafast þar við
fram eptir sumri á sama hátt og í fyrra,
leggur ekkert á land, en sker hvalina við skipið
og bræðir í því.
Tveir aðrir eru að leita fyrir sjer um að'
setur hjer á Vestfjörðum, og getur verið, að
annarhvor þeirra setjist hjer að. Mun og
enginn slá hendi f móti þeim«.
Óveitt prestaltall. EoUoþivg (Marteins
tungu-, Haga- eg Arl æjar-sóknir) í Bangár
vallaprófastsdæmi. A prestal allinu hvílir ]án,
tekið 1886, upphaflega bOO kr., er ávaxtast
með 4°/o og afborgast með '/ns árlega. Veit-
ist f'rá næstu fardögum. Mat.: 1066 xo. Augl.
11. apríl.
Bakarabrauðin. Herra ritstjóri! Jegminn-
ist þess, að þegar ísafold f'yrir nokkrum árum
tók bökurunum hjerna tak fýrir brauðasöluna
þeirra, þá urðu þeir raunar öskuvondir, sem
lög gera ráð fyrir, en hættu þó ráð sitt það,
að þeir færðu rúgbrauðsbökunarlaunin niður
í 4 kr. úr 4 kr. 66 a. og að þeir hafa skilað
síðan 44 brauðum úr mjöltunnunni (200 pd.),
i stað 48'/2 áður. Þó að smátt sje, þá «safn-
ast þegar saman kemur», og er þetta orðið
eigi alllítið fje á 6 árum, sem liðin eru síðan
þeir gerðu þessa bragarbót.
Auðvitað var og er þessi bragarbót ekki
nema hálfverk. Því aldrei tókst þeim að
hrekja það, sem íull reynsla er fyrir hjá öðrum
bökurum hjer, utan Reykjavikur. að það fást
47 sex-punda-rúgbrauð úr mjöltunnuuni, og
eins virðist vera æðimikið að gefa hjer í
bakaralaun 4 kr., í stað 2 kr. 60 a. í Khöfn,
að kunnugra sögn. En jeg f'æst minna um
það, hvað dýrt er að fá bakað hjer, og álít
vel sættandi sig við það, ef bökunin væri al-
mennilega af hendi leyst að staðaldri; en það
er öðru nær en að svo sje. Skal jeg þó ekki
fara frekara út í þá sálma að svo stöddu,
heldur að eins vekja máls á hinu miskunnar-
lausa verði, er bakarar hjer taka enn, að
minni vitund, fyrir eina brauðategund, sem
mjög mikið er keypt af; það eru sigtibrauðin,
sem svo eru kölluð.
A undan verðhækkuninni á kornvöru f'yrir
3 missirum kostuðu þau 25 a., en voru þá
færð upp í 28 a. og er enn haldið í því sama
verði, þó að kornvara lækkaði fyrir fullu
missiri um hjer um bil fjórðung verðs! Mjöl-
ið var í 18 kr. tunnan, þegar brauð þessi voru
seld á 25 a.; nú er ekkert vit í að selja mjöl
hjer fyrir meira en 15—16 kr., og þó er sigti-
brauðunum haldið í miklu hærra verði en
meðan það var í 18 kr.! Allrabezta rúgmjöl
kostaði síðast í Khötn lD/a kr. Það sem
hingað flyzt, kostar naumast meira en 10 kr.
Fragtin er 2 kr., og má þá leggja á það 4
kr., án þess að fari yfir 16 kr. tunnan. En
með því verði væri sannarlega fullnóg, að taka
22 a. fyrir sigtibrauðin.
Hvað lengi ætla nú Keykvíkingar að láta
bjóða sjer þetta og annað eins? Þeim væri
þó vitanlega innan handar að láta bakarana
kveða við annan tón, ef' þeir vildu og hefðu
nokkurt framtak í sjer til samtaka.
N.
Hitt og þetta.
Hjónavígsla á hjólhesti. Jonathan
Smith var mestur reiðmaður á hjólhesti (bicyole)
í öllu ríkinu Indíana. A ferðnm sínum hitti
hann opt annan hjólhestsriddara, er stóð hon-
um hjer um bil á sporði, þótt ungur væri og
grannvaxiun og nærri því eins og barn að út-
liti. Eitt sinn kom Smit.h á flugferð fyrir
götuhorn, en í sömu svipan bar hinn unga
mann þar að viðlíka hratt úr gagnstæðri átt.
Skullu þeir hvor á annan og fjellu af baki.
En við byltuna missti hinn ungi maður at'
sjer húfuna, og hrundi mikið lokkasafn og
frítt niður um herðar honum. Það var —
stúlka!
Smith horfði á hana forviða. »Víljið þjer
verða konan mín« mælti hann. »Já« svarar
hún. »En við látum gifta okkur saman á
hjólhestsbaki«, segir hann. »Það hefði jeg og
einmitt ætlað mjer að áskilja«, svaraði hún.
»Jeg heiti Jonathan Smith«. »Og jeg heiti
Edith Thompson«.
Þau riðu til bæjar á hjólhestum sínum,
höfðu saman hjólhestafjelagið og fjölmenntu
á prestsfund. En er hann heyrði erindið, tók
hann hjólhestinn sinn og settist á bak, og
þar gaf hann hjónin saman. Einhver gest-
anna útvegaði á meðan tvimenningshjólhest
og á honum ferðuðust hin urigu brúðhjón að
vörmu spori yfir um þvera Ameríku.
Ijeiðarvísir ísafoldar.
1201. Hinn 15. júlí f'. á. afhenti jeg gegn
kvittun verzlunarmanni nokkruni, sem þá rak
lausaverzlun á löggilfri höf'n fyrir húsbónda
sinn, 489 kr. í peningum, og lagði jeg svo fyr-
ir, að verzlunarmaður afhenti upphæð þessa
naf'ngreindum þriðja manni upp í jarðarverð.
Peningarnir komust aldrei til skila og jeg
varð fyrir þá sök af jarðarkaupunum, en mót-
tökumaður neitaði að greiða mjer upphæðina,
er jeg krafði hann um bana. Er hann ekki
skyldur að endurborga þessar 489 kr. með
vöxtum og skaðabótum?
Sv.: Jú. sjálfsagt.
1202. Hvað segist á því, að þessi sami
móttökumaður hræðir mig til, að taka ýmis-
legt rusl úr verzluninni —ekki einu sinni nauð-
synjavörur—út á þessa ofannefndu upphæð ?
Sv.: Hann getur orðið dæmdur fyrir það í
fangelsi eða betrunarhússvinnu.
1203. Og hefur málstaður minn nokkuð
raskazt eða spiilzt við það, þótt verzlunar-
maðurinn og húsbóndi haus, þegar jeg haíði
fengið annan til að reka rjettar míns, neyddu
mig til, sem hvorki er læs nje skrifandi, að
handsala nafn mitt undir kvittun fyrir við-
skiptum okkar?
Sv.: Nei, engan veginn; þeir sem með hót-
unum hafa neytt spyrjandann til þessa, geta
orðið dæmdir í betrunarhvxssvinnu.
HÚ8NÆÐI er til leigu, hvort heldur handa
einhleypum eða fainilíu. Bitstj. vísar á.
Til leigu 1—2 herbergi í góðu húsi hjer í
bænum í vor og sumar. Bitstj. vísar á.
32
Ásmundur hafði nóg að sýsla og margt umaðhugsa,
og því bráði heldur af honum, en Ragna sat, atbafnalítil
og ól harm sinn í hljóði. Opt hallaði hún sjer upp við
öldustokkinn og blíndi ofan í sjóinn, svo sem hún gerði
sjer von um, að sjá barnið sitt einu sinni enn. En hið
mikla, ólgandi marardjúp fór ekki að hampa fram feng
sínum.
Tíminn leið. Og lífið leið hægt og hljóðlega fyrir
þeim eins og áður. En nú var gleði þeirra breytt orðin
í alvöru og hin brosandi von í trúnaðartraust.
Að hálfu öðru ári liðnu sat Ragna enn niðri í ká-
etunni litlu og stundaði tveggja mánaða gamalt barn. Það
varp sólskini yfir myrkur horflnna daga. En þó svifu
uggvænleg ský á lopti; þvi að barnið var heilsulítið.
Móðirin hafði aldrei náð sjer eptir hina voðaiegu nótt,
og því hreppti barnið, er hún gekk með, hlutdeild í böli
foreldra sinna. Það var piltur, eins og hitt, og faðirinn
hafði fagnað honum, svo sem gjöf drottins, til að bæta
sonarmissinn fyrri. En munurinn þeirra í milli kom
brátt í Ijós, og er eitthvað lagðist á hann, rann það hið
nýja böl saman við hið gamla og gerði honum beiskt í
geði.
»Hann deyr líklega fráokkur«, sagði hann einhverju
sinni, er hann hafði lengi og hljóður virt fyrir sjer hið
litla, magra andlit sveinsins.
29
í höfuð föðurföður sínum. Ásmundi gekk það til, að
hann bjós't við, að sveinninn mundi erfa búgarðinn, en f'yrir
Rögnu vakti það, að hún gerði sjer von um, að það gæti
orðið að friðarefni milli feðganna. En það brást fyrir
báðum, þvi að sveinninn var hvorki heitinn í höfuð afa
sínurn eða annað.
Nú tók hinum langvinnu og drungalegu vetrarmyrkr-
um að ljetta af. Með vorinu tók að birta yfir hinum
miklu vinnuleiðum sævarins, og iðjusamar hendur þús-
undum saman þrifu til starfa til að handsama h’fsbjörg.
Asmundi var þá eigi til setunnar boðið. Flutningabraut-
in lá opin fyrir honum, og honum varð vel til, hvar sem
hann kom. Eitthvað var kvisað um, að hann hefði kvenn-
mann í skipi með sjer; en með því að það vitnaðist ekki
til hlítar, ljetu menn það mál falla niður, svo sem það, er
helzt ætti ekki að hafa í hámælum.
Það var rojög veðrasamt þetta vor, og urðu eigi all-
fáir skipskaðar. Ásmundur vildi eigi stofna þeim í hættu,
en mátti þó eigi um kyrrt sitja, enda var Ragna eigi svo
skapi farin, að hún letti svaðilfaranna. »Við og barnið«,
sagði hún, til þess að telja f hann hug, »við erurn öll með
einu lífl—veri það á drottins valdi«. Ásmundur leit til
hennar bæði glaður og kvíðinn; en hjer var sá kostur
eitt sinn upp tekinn, er við skyldi hlíta, og eigi auðið aptur
að hverfa—; það varð að ráðast.