Ísafold - 22.04.1893, Blaðsíða 3

87
þetta þras. Flestar aðrar spurningar hans
snerta svo lítií) þetta mál, að jeg get mjög
vel leitt þær hjá mjer.
Próí. segir: »Jeg ætla aí> þeir verði ekki
margir, þó aí hr. P. P. sje vongóður um það,
sem fallast á aí> segja t. d. hann fór inn til
Islands, í stah : hann fór út til Islands, og þá
líklega: vií) eigum heima inni á Islandi, í
stað : vih eigum heima úti á íslandi«. Jeg
hefi aldrei tekih svo til orha og því síhur gefið
honum nokkurt tilefni í grein minni til ah
skilja orð mín svo eha hafa þetta eptir mjer;
hann sjálfur sýnist leggja þessi orh í munn
þeim manni, sem staddur er eða á heima í
öhrum löndum, og sá mahur mundi Iíklega
segja út og úti i þessu samhandi eins og í
fornmálinu, því ah hann mundi miha förina
eha veruna vih þah land, er hann væri í.
J?etta ranghermi er því sprottið af skilnings-
leysi próf. eha vangá, því aí> ekki vil jeg gera
honum það að hann vilji rangfæra orh mín
vísvitandi. þótt hann skorti rök.
Aö lyktum og meh því aí> jeg hýst varla
vih ah taka aptur til máls um þessi orhtök,
þótt á mig verhi yrt. þá má eski minna vera
en ah jeg þakki próf. fyrir þ:ií> að hann hefir
meh greinum sínum veitt mjerfæri á að skýra
þau fyrir almenningi, en þah mundi jeg ann-
ars hafa látið hjá liha ah sinni; allur þorri
þeirra manna, er jeg hefi átt tal við eha hrjefa-
skipti, eru þess hugar aö æskilegt væri, ef
hin norsku orhtök utan og út og hin dönsku
niður og upp mættu hverfa meh öllu úr ræhu
og riti, en orðtökin ú t og i v n, sem eru al-
íslenzk í alla stahi, mættu koma í stahinn.
Pálmi Pálsson.
MiíJasýslu (Fáskn'ísfníii) 16. marz. Engar
frjettir hjehan nema tihin hefir verih afarhörí)
sihan 28. janúar. Fannkyngi komih svo mik-
ih, ah gamlir menn munu eígi þvilikt, tiltekih
vii) norhursihur fjarha. Jarhhann yfir allt.
Frost heldur væg, þar til nú síðustu dagana
hafa verih hörkur miklar. Margir komnir á
heljarþrömina meh skepnur sínar vegna bey-
leysis og því yfirvofandi almennur fjárfellir,
ef eigi kemiir hati bráhlega. Lungnapestar
orhiö vart á nokkrum bæjum í Stöðvaifirhi
og Fáskrúhsfirði og fje farið að drepast úr
henni. Fiskiafli enginn, nema nokkra daga
a flahist vel á Yattarnesi í febrúarmánuöi.
Mannalát. Hinn 7. marz andaðist úr háls-
bólgu óbalsbóndi Guðmundur Einarsson í
Hafnarnesi í Fáskrúhsfirði. »Hann var mesti
dugnaðar og auðsældarmaður. Eptir lifir ekkja
og 8 börn uppkomin.«
Ennfremur dáin í s. m. Guðlög Indriðadótt-
ir á Eyri við Fáskrúðsfjörð »ekkja Jóns Stef-
ánssonar er dó í influenza-veikinni siðustu.
Jón sá var hinn mesti merkismaður og hálf-
bróðir seinni konu síra Hákonar Espolins, sið-
ast prests á Kolfreyjustað, var herskipalóz
með fleíru. Eptir lifa 5 hörn fullorðin«.
Hinn 12. þ. m. andaðist kona Ólafs bónda
Þorsteinssonar á Vestra-Miðfelli á Hvalfjarð-
arströud. Ingileif Sigurðardóttir, 88 ára; þau
giptust í haust er leið.
Ástæðulausa hlutsemi er óbilgirni að
kalla hina litilfjörlegu athugasemd, er ritstjóri
Isafoldar gerði síðast út af Chicagosendifarar-
farganinu. Jafnvel góðkunningjar ritstjóra
»Þjóðólfs«, hvað þá aðrir, hneyksluðust stór-
um á vanstillingu þeirri, er kom fram í svör-
um hans til fyrtjeðra andmælenda hans í því
máli 1 hinum blöðunum, er hvorugur hafði að
fyrra hragði hreytt neinum persónlegum ónot-
um að honum; það var því kunningjabragð,
að benda honum á, að slíkt mætti eigi góðir
blaðamenn láta sjer verða á. Það er hvort-
tvegfiÍa) ritstjóri ísafoldar fer bráðum að
komastáraupsaldurinn,enda liggur bonum við
að telja sig geta frómtúr flokki talað í þessu efni,
þótt stöku sinnum bafi þótzt til neyddur að
stjaka lítils háttar við tiltakanlega ósvífnum
og nærgöngulum leppalúðum. Það hefir sem
sje enginn íslenzkur blaðamaður hvorki fyr
nje síðar gert sjer annars nándarnærri jafn-
mikið far um að firrast blaðaskammir og koma
af þeim rótgróna blaðamennsku-ósóma, með
því eina ráði, er við á að jafnaði og nokkurn
árangur hefir, en það er að gefa persónulegri
áreitni og rógi annara blaða alls engan gaum.
Herskipið danska, Diana, yfirforingi
Holm, kom hingað frá K.höfn 19. þ. m. og fór
í gærkveldi til Vestfjarða.
Lieiðarvísir ísafoldar.
1209. Hef jeg ekki, sem er handiðnamaður
búsettur í Reykjavík, fullra 25 ára að aldri,
og geld 8 kr. aukaútsvar, kosningarrjett eptir
kosningarlögunum 14. sept. 1877? Eða í hvaða
flokki teljast handiðnamenn eptir þeim lögum?
8v.: Ef spyrjandi rekur sjálfstæða atvinnu,
mun mega telja hann í flokki kaupstaðarborg-
ara og hefir hann þá kosningarrjett; annars
ekki.
1210. Hvað mikil daglaun á sá maður, sem
er við skipti á dánarbúi f^'rir ómynduga erf-
ingja?
Sv.: Sje hann eigi skipaður fjárhaldsmað-
ur hins ómynduga, sem því beri engin eða
ákveðin laun samkv. upphæð (tilsk. 18. febr.
1847, 5. gr.), mun hann geta gert reikning
fyrir tyrirhöfn sinni, svo sem honum líkar,
en sá reikningur liggur þó eðlilega undir úr-
skurð yfirfjárráðamanns.
1211. Ef hjú ræður sig hjá öðrum fyrir
jól, segja vinnuhjúalögin þau vistarráð ógild,
nema húsbóndi eða hjúið hafi látið hitt vita
að það vildi ekki endurnýja vistarráðin. Er
þá ekki hjúi heimilt að vista sig burt eptir jól
án þess að láta húsbónda vita, að það ætlaði
ekki að verða kyrrt hjá honum?
Sv.: Hafi húsbóndi ekki endurnýjað vistar-
ráðin fyrir jól, er hjúinu heimilt að vista sig
hvar sem það vill, ún þess að spyrja hús-
bónda leyfis, með því engin vistarráð eru
bindandi fyrir lengri tíma en 12 mánuði.
grSr Bólusetiiing
framfer í barnaskólakúsinu á hverjum
föstudegi kl. 4 e. m., og er fólk alvar-
lega áminnt um að koma með óbólusett
börn, því berist bóluveiki hingað, sem vel
getur skeð, þá er öllum óbólsettum börn-
um hin mesta hætta búin.
J. Jónassen.
40
Holgeir gamli kreisti aptur augun, svo sem hann
þyldi ekki dagsbirtuna.
»Svo leið ár og missiri; þá fæddist þessi kramaraum-
ingi, 'sem jeg held á. Við höfum hjúkrað honum eins og
við gátum bezt. En á skútunni var þröngbýlt og naumt
um birtu — og drengurinn ætlaði að veslast upp. Þá
kom ólánið aptur og syndin í för með því—, við ijctum
koma óbænir í móti óbænum—: til hvers lifir hann, sem
veldur allri ógæfunni—«.
»Þey, þey!« hrópaði karlinn og leit, upp óttasleginn.
»Já — svona er það; en hverjum er það að kenna?
Síðan fór Ásmundur suður til Kristjánssunds. — Svo var
það í morgun, að sólin varp dálitlum bjarma inn í káet-
una. Og þá brosti auminginn litli! Guð minn góður!
Og hann renndi augunum sinum litlu eptir sólinni.—Þá
datt mjer í hug stóra húsið, er þjer byggið í, og öll þau
þægindi, er hjer væri hægt að veita barni —, og þá var
það ósjálfrátt, að trúin á hið illa hvarf úr brjósti mjer,
og jeg sagði við sjálfa mig: Það erum ekki við, sem
langar til, að karlinn hann tengdafaðir minn hrökkvi
upp af, heklur er það ógæfan, því hún hugsar jafnan
upp svo mikið illt. Jeg skal fara til hans og bjóða hon-
um lífið í barnunganum. Og ef hann tekur við barninu,
þá tekur hann liklegast við föður þess og móður líka —.
Já, þjer getið nú hagað yður eptir því, hvern mann þjer
37
að gjöra hana magnþrota. Hún skyldi samt hafa það
af, hugsaði hún.
»Einhver er úti á svölunum, er vill finna yður«,
kallaði bæklaður kvennmaður smávaxinn inn um dyrnar,
þar er Holgeir gamli sat fyrir.
»Er það hræðan, sem var að koma neðan af bryggj-
unni?« spurði hann í illu skapi.
Kvennmaðurinn svaraði engu og Ragna gekk um-
svifalaust inn um dyrnar, hálfopnar. Hún hafði eigi tek-
ið af sjer ullarklútinn stóra, og stóð nú frammi tyrir
honum, vel búin, svipmikil og einarðleg. Þau horfðust
stundarkorn á, svo sem hvort þeirra um sig vildi sjá,
hvað hinu byggi í brjósti. Hann hafði þegar sett á sig
grimmilegan hundshaus, svo sem honum var títt, er hann
vildi fœla menn frá sjer. En Ragna ljet sjer hvergi bylt
við verða. Nú var hún svo einbeitt, að ekkert illt í
heimi gat bifað henni.
»Hvert er erindið?« spurði hann og gaf barninu
hornauga.
»Jeg er konan hans Ásmundar og þetta er barnið
hans«.
»Kona sonar míns? Sonur minn á enga konu —
burt hjeðan — flökkukind!« æpti hann og lamdi staf sín-
um niður í borðið fyrir framan sig, svo að kvennmaður-